CHAPTER 7

Walang malinaw na dahilan, ngunit bigla na lamang nadamay si Lander Sales at Diana sa tensyon, at tila humigpit ang dibdib ni Diana dahil doon.

Alam ng lahat sa industriya na matinding magkaribal ang Lide at LS. Sa buong Luzon, tanging ang dalawang kompanyang iyon lamang ang tunay na naglalabanan sa lakas.

At ngayon, lumalabas na malapit siya sa kalaban—tiyak na maghihinala ang lahat.

Ngunit basta’t kapanipaniwala ang kanyang pag-arte, hindi ito magiging problema.

Kalma niyang sagot,

“Kanina’y naapakan ko nang hindi sinasadya ang sapatos ni President Sales. Bilang paggalang, dapat humingi ako ng paumanhin. Hindi naman labis na hiling iyon, hindi ba?”

Magaan ang tugon ni Lander sa kanila.

“Oo, si Mrs. Valencia ay humihingi pa lang ng paumanhin sa akin, nang sa kasamaang-palad ay dumating si President Valencia, kaya naudlot iyon.”

Pinukol ang matalim na titig ni Timothy kay Lander, nakakunot nang husto ang mga kilay, madilim ang mukha.

“Mr—”

“President Valencia, ngayong narito ka na, bakit hindi na lang ikaw ang humingi ng paumanhin sa ngalan ng asawa mo? Hindi naman ako ang tipo ng lalaking nagpapahirap sa mga babae.” Hindi pa nakapagsasalita si Tomothy, pinutol na agad ni Lander ang kanyang sasabihin.

Natigilan si Diana. ‘May mas kapal pa ba ang mukha kaysa sa lalaking ito?’ Kanina lang ay halos pinabayaan siyang bumagsak ng lalaki, ngayon ay buong tapang nitong sinasabing hindi siya nananakit ng kababaihan. Napakatindi pala ng ugali nito. Talagang halimaw!

Nanatiling tahimik si Timothy, anino ang bumalot sa kanyang mga mata.

Hindi maintindihan ni Diana, ngunit dama niyang tila kakaiba si Timothy ngayong gabi—lalo na matapos nilang makaharap si Lander Sales. May hindi mapakaling kaba na gumugulo sa kanya.

Maya-maya, hinilot ni Lander ang kanyang sentido, halatang nainip, at mariing nagsalita,

“Ang sabi ng lahat, iniingatan ni President Valencia ang kanyang asawa na parang sariling buhay. Baka naman tsismis lang pala iyon? Wala naman atang katotohanan doon.”

Magaan ang pagkakasabi, ngunit dahil sa bibig ni Lander nanggaling, naging mabigat at nakakasakal.

Noong araw, agad sanang ipagtatanggol ni Diana si Timothy. Buo ang loob niyang protektahan ito—pwedeng siya ang apihin, pero hindi ang taong mahal niya.

Ngunit ngayon, gusto niyang makita kung ano ang pipiliin ni Timothy.

Kilala niya ang lalaki—napakalaki ng kanyang pride. Isang henyo na kinikilala ng lahat, paano siya magbababang-loob at hihingi ng tawad sa isang karibal? Lalo pa’t napakaraming matang nakatingin sa kanila. Kapag kumalat ang balitang ito, tiyak na bukas ay headline scandal na ito.

Lalong bumigat at sumikip ang tensyon sa paligid.

Maingat na sumingit si Jenny,

“President Sales, hindi naman kalakihan ang bagay na ito. Sapatos lang naman iyon. Bakit hindi na lang namin bayaran?”

Bahagyang iniangat ni Lander ang kanyang magandang mga mata, puno ng panunukso ang tinig.

“Ang dalagang ito ba ang magiging asawa ni President Valencia sa hinaharap?”

Napatigil si Jenny, nanigas ang mukha, pangit ang naging ekspresyon nito.

Hinila siya ni Timothy palikod.

“Nakalimutan kong ipakilala siya sayo—siya ang bagong empleyado ng aming kompanya, si Jenny Suarez..”

Napatingin si Lander sa kanyang relo, maluwag na nilaro niya ito, walang pakialam na tumugon,

“Ah. Hindi ko siya kilala.”

Namula ang mga mata ni Jenny, wari’y takot na pusa na puno ng hinanakit. Mahigpit siyang kumapit sa manggas ni Timothy, nanginginig ang tinig.

“Timmy…”

Tumigas ang panga ni Timothy, mariing isinarado at ibinuka muli ang kamao bago huminga nang malalim at pinilit na magsalita.

“Kasalanan ng asawa ko. Bilang kanyang asawa, nararapat lamang na akuin ko ang pananagutan. Ano ba ang naismong kabayaran, President Sales?”

Eksaktong dumaan ang isang waiter. Kaswal na itinaas ni Lander ang kamay.

“Ang boteng ito ng champagne—inumin mo na lang ito, at tapos na ang usapan.”

Mabilis na pinigilan ni Jenny iyon.

“Hindi pwede! Hindi kayang uminom ni Timmy ng ganoon karami. President Sales, hayaan niyo na ako na lang ang uminom para sa kanya.”

Inabot na niya ang champagne, ngunit mabilis itong inagaw ni Timothy, mahigpit ang pagkakunot ng mga kilay.

“May allergy ka sa alak. Huwag kang magpadalos-dalos!”

Pagkarinig noon, umatras ng dalawang hakbang si Diana, tila nabulunan.

Naalala ni Timothy ang allergy ni Jenny—pero hindi nito naalala ang allergic din siya sa alikabok.

Namuti ang mga daliri niya habang mahigpit na kumapit sa sandalan ng upuan.

Itinaas ni Timothy ang bote at uminom nang malalaking lagok, sunod-sunod, habang si Jenny ay nakatingin sa kanya na puno ng pag-aalala.

Samantala, nakasandal lamang si Lander sa isang upuan, wari’y nanonood ng palabas, habang pinagmamasdan ang pag-inom ni Timothy ng champagne. Nang maubos ang bote, dahan-dahan siyang pumalakpak, puno ng pang-aasar.

“Talagang mahusay uminom si President Valencia.”

Pagkasabi noon, kaswal na kumaway si Lander, ibinalik ang mga kamay sa bulsa, at iniwan ang bulwagan ng auction.

Sumama ang tiyan ni Timothy, pero pinilit niyang tingnan ang maputlang mukha ni Diana. Napatumba siya ng bahagya, ngunit naabot pa rin ang kamay niya at mahigpit itong hinawakan.

“Delikado si Lander Sales. Iwasan mo siya mula ngayon.”

Nakita niyang hirap nang tumayo si Timothy kaya inalalayan siya ni Diana.

“Umuwi na tayo. Ipagluluto kita ng pagkain para sa hangover.”

Humarap si Timothy kay Jenny.

“Umuwi ka na lang at magtaxi. I-message mo ako pag nakauwi ka na.”

Ngumiti ng may lambing si Jenny. “Mm.”

Pagkatapos ay lumingon siya kay Diana, gamit ang mga senyas,

“Diana, alagaan mong mabuti siTimmy. Mahina talaga ang tolerance niya sa alak—kapag sobra siyang nakainom, sumasakit ang tiyan niya kinabukasan. Paki-gawan mo siya ng lugaw.”

Natigil ang paghinga ni Diana, ngunit hindi niya iyon sinagot ng direkta. Sa halip, kalmadong sinabi niya,

“Miss Suarez, mag-ingat ka sa daan. At sa susunod, kapag nasa publiko kayo, mas mabuti sigurong tawagin mo siyang President Valencia. Baka kasi magkamali ng akala ang mga tao at isipin na isa kang kabit—hindi iyon maganda.”

Hindi na niya hinintay ang sagot ni Jenny. Inalalayan niya si Timothy palabas.

Habang papalayo ang dalawa, mariing kinagat ni Jenny ang kanyang labi, puno ng mapait na pagkadismaya ang mga mata.

Nang mailalabas na ni Diana si Timothy, napansin niya sa gilid ng kanyang paningin si Lander Sales—nakasandal sa isang Bugatti, may sigarilyo sa labi, at abala sa cellphone.

Sa pagkakataong iyon, nagkataon na lumingon ito, at nagtagpo ang malamig, madidilim nilang mga mata.

Tumigil ang pintig ng puso niya, bago siya mabilis na umiwas ng tingin, binuksan ang pinto ng sasakyan, at inalalayan si Timothy papasok ng kotse.

Nang paalis na sila, bahagyang dumaan ang kanilang sasakyan sa tabi ng sasakyan ni Lander.

Nakaupo si Diana sa likod, at biglang nakaramdam ng kakaibang kaba, tila ba nanlamig ang kanyang likod at pinagpawisan siya ng malamig.

Bakit ganoon ang naging asal ni Lander kay Timothy?

Sino man ang tumingin ay makikitang sadyang may poot at paghamon doon.

Sa lahat ng taon sa negosyo, ngayon lamang niya nakita si Timothy na ganoon kaapektado sa harap ng isang tao—posible bang may nakatagong kasaysayan sina Timothy at Lander na hindi niya alam?

Hindi maganda ang kalagayan ng kanyang asawa. Isang buong bote ng champagne ang naubos nito, at ngayon ay naroon na ang epekto.

Napuno ng matapang na amoy ng alak ang loob ng sasakyan, dahilan para mapakunot ang noo ni Diana at mapaduwal.

Dali-dali niyang ibinaba ang bintana upang makahinga ng sariwang hangin hanggang sa unti-unting humupa ang hilo niya.

Pagdating nila sa bahay, tinulungan nilang mag-asikaso si Rima at dinala si Timothy sa kanilang silid.

“Madam, ipaghahanda ko ng sopas si siri. Pakibantayan n’yo muna siya,” sabi ni Rima sa kanya.

“Sige, gawin mo na lang ang kailangan. Ako na ang bahala dito,” tugon ni Diana.

Napansin niya ang tuyot at bitak-bitak na labi ni Timothy, kaya tumayo siya upang magbuhos ng tubig. Ngunit bago pa siya makaalis, bigla itong napaungol,

“Huwag kang umalis… huwag mo akong iwan. Yayaman ako, pakakasalan kita, Jenny…”

Sa mismong sandaling iyon, tila bumulusok ang puso ni Diana pababa sa kailaliman.

Akala niya, ang pagsusumikap ni Timothy na makuha ang kompanya at ang paghangad nitong mapasaya ang kanyang lolo ay para bigyan siya ng mas maayos na buhay, para mapawi ang mga sugat ng kanyang mapait na kabataan.

Nandiyan siya sa lahat ng mahirap na yugto—kasama itong nagpupuyat, dumadalo sa mga piging ng negosyo, tiniis pa nga ang mga gabing nalalasing ito hanggang dumugo ang sikmura—ngunit ni minsan ay hindi siya nagreklamo.

Ngunit ngayon, narinig niyang para kay Jenny pala ang lahat ng iyon.

Kung ganoon… ano siya? Ano siya sa paningin ni Timothy?