chapter 3 -Clash at First Sight

Clash at First Sight

Malakas pa rin ang tibok ng puso ni Katey habang nakalabas ang baril, hawak nang mahigpit. Nakatigil ang SUV sa gilid ng kalsada, at sa labas ay may nagkakagulong tao. Ang tunog ng putok na narinig nila kanina ay parang dumadagundong pa rin sa kanyang tenga.

“Stay down, Mayor,” malamig ngunit matatag niyang utos. Nakatutok ang mata niya sa paligid, bawat anino, bawat galaw ng tao ay pinag-iingatan.

Pero si Calvin? Nakasilip na agad sa bintana.

“Relax, Katey. Wala namang nakatutok na sniper rifle dito,” biro nito kahit halatang may kaba rin sa boses.

Agad niya itong hinila pababa. “Are you insane? Huwag mong susubukang sumilip kung gusto mo pang mabuhay!”

“Woah.” Napatawa si Calvin kahit nakadapa. “First time may sumigaw sa akin nang ganyan. Usually, people beg me to look at them.”

Pinandilatan siya ni Katey. “Yeah? Well, I’m not ‘people.’ I’m your bodyguard. And if you want to stay alive, shut up and do what I say.”

Tahimik si Calvin nang ilang segundo, parang iniisip kung paano siya sasagutin. Sa huli, ngumisi ito. “Bossy ka pala. Nakakatuwa.”

Umirap si Katey pero hindi na siya sumagot. Tinapik niya ang driver na manatiling naka-lock ang sasakyan. Lumabas siya saglit, maingat na ininspeksyon ang paligid.

Wala siyang nakitang gunman, pero malinaw ang bakas ng bala sa poste sa di-kalayuan. Hindi iyon aksidente. Warning shot iyon.

Pagbalik niya sa SUV, diretso niyang sinabi: “Mayor, may taong nagmamanman sa atin. Hindi lang ito pananakot. They’re testing our reaction.”

Napatingin si Calvin sa kanya, seryoso na sa wakas. “So… you mean, someone’s really out to kill me.”

“Yes,” matigas ang tono ni Katey. “And if you keep acting like a clown, baka hindi ko na magawa ang trabaho ko.”

Saglit na natahimik si Calvin. Pagkatapos, bahagyang ngumiti, pero hindi na ganoon ka-biro. “Fine. From now on, I’ll listen. Pero in one condition.”

“Condition?” singkit ang mga mata ni Katey. “Ano na namang kalokohan ‘yan?”

“I want you to stay close. Like, really close.”

Napasinghap si Katey. “Excuse me? I don’t need to babysit you twenty-four-seven.”

“Well, you’re my bodyguard. Technically, that’s your job description.”

“Bodyguard, not babysitter,” singhal ni Katey.

“Semantics,” sagot ni Calvin, sabay ngisi. “But admit it, Katey, you feel safer when you’re near me.”

Argh! This man is impossible.

---

Kinagabihan, habang nagmi-meeting si Calvin kasama ang core staff niya sa City Hall, nakatayo si Katey sa gilid ng silid. Tahimik siyang nag-oobserve habang naglalabas ng reports ang mga department heads.

Nang matapos, lumapit sa kanya ang chief-of-staff ng mayor. “Ma’am, salamat po sa pagbabantay kay Mayor. Alam namin mahirap siyang kontrolin minsan.”

Bahagyang ngumiti si Katey. “Mahirap is an understatement.”

Saktong pumasok si Calvin, hawak ang folder ng mga papeles. “Talking about me, I see.”

“Mayor,” mabilis na sagot ng chief-of-staff. “We were just—”

“It’s fine,” putol ni Calvin, sabay tingin kay Katey. “She loves talking about me, kahit bad things. I think she secretly likes me.”

Hindi napigilang mapatawa ang chief-of-staff, pero si Katey? Halos mamilog ang mata. “Secretly?! Seriously, Mayor, the only thing I like is silence—and you’re ruining it every second you talk.”

Tumawa si Calvin, parang mas lalo pa siyang natuwa. “You know what? I like you, Katey. Walang takot, walang filter.”

At bago pa makapagsalita si Katey, tumunog ang telepono ni Calvin. Pagkatapos niyang sagutin, nag-iba ang ekspresyon ng mukha niya.

“We need to go,” seryosong sabi nito. “May emergency sa isang construction site. I need to be there.”

---

Pagdating nila sa site, sinalubong sila ng ingay at kaguluhan. May aksidenteng nangyari—bumigay ang scaffolding at may mga trabahador na naipit.

Agad na lumapit si Calvin, tinanggal ang coat niya, at nakipagtulungan sa mga rescuer. Hindi alintana ang dumi o pawis, tuloy-tuloy ang pagbuhat at pagtulong.

Nakatitig si Katey sa kanya, bahagyang nagulat. He’s… actually helping. Hindi lang para magpabida, kundi dahil totoong nagmamalasakit siya.

Ngunit kasabay ng paghanga, may kaba rin siyang naramdaman. Sa dami ng tao at gulo, madaling makalusot ang sinumang gustong umatake.

Kaya’t hindi siya tumigil sa pagbabantay, mata sa paligid, kamay palaging handang humawak ng baril.

Maya-maya, may napansin siyang lalaking nakatayo sa di-kalayuan, nakasumbrero at tila nagmamasid nang matalim kay Calvin. Naka-hoodie ito kahit mainit, at halatang hindi ordinaryong bystander.

Agad siyang kumilos, pero bago siya makalapit, naglaho ang lalaki sa likod ng crowd.

“Damn it,” bulong niya sa sarili.

---

Nang matapos ang operasyon, balik sila sa sasakyan. Halatang pagod si Calvin pero may ngiti pa rin sa mukha. “Did you see that, Katey? Those people needed me.”

“Yeah, but did you see the man in the hoodie watching you?” balik niya agad.

Napakunot ang noo ni Calvin. “What man?”

“Someone’s tailing you. Hindi na lang ito tungkol sa death threat. May nagmamanman sa bawat galaw mo.”

Tahimik si Calvin. Kita sa mukha niyang nababahala siya kahit pilit niyang itinatago.

“Katey,” seryosong wika niya, “do you really think I’m in danger?”

“Yes,” walang alinlangang sagot ni Katey. “And until we find out who’s behind this, consider yourself a walking target.”

Matagal siyang tinitigan ni Calvin, bago ito ngumiti—pero iba na ang ngiti. Hindi na ito maloko. Hindi na ito biro.

“Then, Katey… I’m glad it’s you who’s protecting me.”

Natigilan si Katey, parang may kung anong kumurot sa dibdib niya. Pero mabilis din niya itong itinaboy. No. This is work. Nothing else.

Kaya’t diretsong sagot niya, malamig at matigas: “Don’t get used to me, Mayor. I’m not here to make you feel safe. I’m here to make sure you stay alive.”

Pero sa loob-loob niya, alam niyang unti-unting nagiging mas komplikado ang misyon. Hindi lang dahil sa panganib sa paligid… kundi dahil sa lalaking dapat niyang protektahan.

At iyon ang mas delikado.