Chapter 2 -Ang Playboy Mayor

Ang Playboy Mayor

“Mayor, kailangan na po nating mag-ingat.”

Iyon ang unang sinabi ni Katey matapos basahin ang death threat. Mahigpit ang kapit niya sa sobre, at ramdam ang tensyon sa opisina. Tahimik ang staff na nasa paligid, halatang nag-aalala.

Ngunit sa halip na kabahan, tumawa lang si Calvin. “Death threat? That’s new. Usually, love letters ang natatanggap ko.”

Seriously? Halos mapahampas si Katey sa noo. “Mayor, this is not a joke. Someone wants you dead.”

Umirap lang si Calvin at naglakad papunta sa bintana. Mula roon, tanaw ang mga taong abala sa labas ng City Hall. “Katey, if I let every threat scare me, hindi na ako makakapagtrabaho. Politics isn’t for the faint of heart.”

“Politics, yes. Pero kung patay ka na, wala ka nang matutulungan.” Diretsong sagot ni Katey, sabay akmang agawin ang papel. Ngunit mabilis na itinaas ni Calvin ang kamay, ayaw ibigay agad.

“Relax, Detective-wannabe,” biro niya. “I’m fine. Besides, hindi ba ikaw nga ang nandito para protektahan ako?”

Bahagyang nanginig ang panga ni Katey. “Bodyguard ako, oo. Pero hindi ibig sabihin noon na ipapahamak mo sarili mo para lang may maipakita kang tapang.”

Tumawa lang si Calvin, pero halatang may bahagyang seryosong timpla na sa boses niya. “Don’t worry. Hindi ako basta-basta nagpapatalo. Hindi lang ako pretty face, you know.”

Pretty face? Wow, ego level 100. Pinilig ni Katey ang ulo. “Well, congrats. You’ll be a pretty corpse if you don’t listen.”

---

Kinabukasan, maaga silang lumabas para sa isang proyekto ng mayor—feeding program sa isang barangay.

Habang nasa loob ng SUV, nakaupo si Katey sa tabi ni Calvin. Tahimik siyang nag-oobserve, panay tingin sa paligid. Nakapako ang tingin niya sa mga dumaraan, tila naghahanap ng kakaiba.

Napansin iyon ni Calvin. “You’re too serious, Katey.”

Hindi siya tumingin. “Trabaho ko ‘yan.”

“Come on,” umayos ng upo si Calvin at ngumiti sa kanya. “You’re young, you’re pretty… bakit parang galit ka sa mundo?”

Finally, napalingon si Katey, nakataas ang isang kilay. “Pretty? Seriously, Mayor? That line doesn’t work on me.”

Ngumisi lang ito. “Hindi ako nagjo-joke. Alam mo ba, kung wala ka dito para protektahan ako, baka isipin kong isa kang model na nagkamaling pumasok sa maling career.”

“Model?” Umiling si Katey. “Huwag mong ipilit. Hindi ako isa sa mga fan girls mo. At FYI, hindi ako nagkamali ng career. I’m exactly where I should be.”

Halos ngumiti si Calvin nang makita ang determination sa mga mata niya. “I like that. Feisty.”

“Annoying,” bulong ni Katey na siya lang nakarinig.

---

Pagdating nila sa barangay, sinalubong sila ng mga tao—matatanda, bata, at mga nanay. Kitang-kita kung gaano kamahal si Calvin ng mga tao.

“Mayor!” sigaw ng mga bata habang sabay-sabay na lumapit.

Agad na lumuhod si Calvin at ngumiti, nakikipag-apir sa mga bata. “Hey, kumusta kayo?”

Nanlaki ang mata ni Katey habang pinapanood iyon. Sa unang pagkakataon, nakita niyang hindi palabas ang ngiti ng mayor. Totoong-totoo ito. Parang ibang tao siya kapag kasama ang mga bata at ordinaryong tao.

Okay… unexpected.

“Mayor, thank you po sa tulong!” isang matandang babae ang lumapit, halos maiyak habang hinahawakan ang kamay ni Calvin.

“Walang anuman po, Nanay,” magiliw na sagot niya. “Trabaho ko ang maglingkod.”

Hindi napigilang mapatitig si Katey. Hindi ito ang Calvin na ini-imagine niya kagabi—hindi ito ang playboy na puro charm at pa-cute. May lalim pala siya.

Naputol lang ang pag-iisip niya nang biglang lumapit ang isang babae—matangkad, seksi, naka-red dress. Halatang hindi taga-barangay.

“Calvin!” tawag nito, sabay yakap sa braso ng mayor.

Nanlaki ang mata ni Katey. Seriously? In the middle of a feeding program?

“Oh, hi, Angela,” ngumiti si Calvin. “What are you doing here?”

“I just missed you,” malambing na sagot ng babae.

Napabuntong-hininga si Katey. Back to reality.

Naglakad siya palapit, tumikhim, at marahang inalis ang kamay ng babae sa braso ni Calvin. “Excuse me, ma’am. This is an official event. Please maintain proper distance.”

Nagtaas ng kilay ang babae. “And who are you?”

“His bodyguard,” sagot ni Katey, matatag ang boses.

“Ohhh.” Pumikit sandali ang babae, halatang naiirita. “Bodyguard pala. I thought secretary or… fan.”

Halos mapatawa si Katey pero pinigilan niya. “Definitely not a fan.”

Napatingin si Calvin sa kanya, at sa halip na mag-alala, aliw na aliw pa ito. “Jealous, Katey?” bulong niya habang lumapit.

Halos mapasinghap si Katey. “What? No! I’m just doing my job.”

Pero halata sa pamumula ng pisngi niya na hindi siya kumbinsido kahit siya mismo.

---

Maya-maya, matapos ang program, bumalik sila sa SUV. Tahimik lang si Katey, pero ramdam ni Calvin na may iniisip ito.

“Relax, Katey,” sambit ni Calvin habang pinagmamasdan siya. “Hindi ako pababayaan ng mga tao ko.”

Nag-angat ng tingin si Katey. “You really trust everyone around you?”

“Of course.” Nagkibit-balikat si Calvin. “I have to. Politics is about building trust.”

“Trust can kill you, Mayor,” diretsong sagot ni Katey. “Ang kalaban mo, hindi palaging nasa labas. Minsan nasa tabi mo na.”

Napatingin si Calvin sa kanya, medyo nagulat sa tono. Para bang may iba itong nakita.

At bago pa sila makapagsalita ulit, biglang may narinig silang malakas na putok sa di-kalayuan.

Agad na dinukot ni Katey ang baril at tumigil ang SUV.

“Stay down!” sigaw niya, sabay itinulak si Calvin pababa.

Gulat na gulat ang mayor, hindi makapaniwala sa bilis ng kilos ng babae.

Sa labas, kita ang kaguluhan. Hindi malinaw kung saan galing ang putok, pero halatang may nananadyang manakot.

Humigpit ang hawak ni Katey sa baril, handang sumugod kung kinakailangan. “Mayor, hindi na ito biro. Someone is watching you.”

Tahimik lang si Calvin, nakatingin sa kanya habang nakayuko. Sa unang pagkakataon, wala siyang witty remark, wala siyang joke.

Dahil ngayon, ramdam na rin niya ang tunay na panganib.

At sa loob-loob niya, isang bagay ang pumasok sa isip ni Calvin: This woman… she might be the only one standing between me and death.