Chapter 5: Assistant

Para akong nalagutan ng hininga.

Bwiset. Akala ko ba ay naliligo na siya?!

Ang akala ko ay nakatapis lang siya ng tuwalya pero hindi. Nakasuot lang siya ng plain black shirt at cargo shorts. Di naman ata siya naligo e kasi di naman basa ang buhok niya pero ang gwapo-gwapo at ang bango-bango niya.

Anong ibig sabihin nung pagkuha niya ng damit sa closet at paglagaslas ng tubig kanina sa bathroom? Eme-eme lang?

“Lauren Cordelia Arranza,” mariin niyang pagtawag sa akin.

Kahit na hindi pa naman ako humaharap sa kanya ay alam niya agad kung sino ako. Hindi na ako nagulat na alam niya ang buo kong pangalan dahil malamang nalaman na niya iyon kaninang umaga.

Pero paano niya nakilalang ako itong nanloob sa suite niya? Ang dilim kaya at tanging lamp shade lang naman ang ilaw rito sa kwarto niya!

Hindi ko siya pinansin at binuksan pa rin ang pintuan ng kanyang kwarto. Tumayo ako at mabilis na tumakbo.

Hindi ako si Lauren Cordelia Arranza. Nag-ha-hallucinate ka lang. Multo ang babaeng nakita mo, Evander!

Pero hindi pa nga ako nakakalayo nang may kamay na pumulupot sa braso ko. Hinila niya ako palapit sa kanya.

“Ano ba? Bitiwan mo nga ako! Hindi ka ba natatakot sa akin? Multo ako. Awoo! Awoo!” Nagpupumiglas ako sa kanya pero malakas talaga siya.

“Shut up.” Hila-hila niya akong naglakad siya at binuksan ang mga ilaw ng suite.

He turned to me with his cold expression. Ngayon ay kitang-kita na niya ang mukha ko.

Namutla ako at hilaw na ngumiti sa kanya. “S-surprise hehehe.”

“What are you doing in my suite?” mariin niyang tanong. Kitang-kita ang iritasyon sa gwapo niyang mukha.

“A-ano ba! Bitiwan mo na ako!” sabi ko dahil hindi pa rin niya tinatanggal ang kamay sa akin.

“And then what? You will run away again?” His jaw clenched as he looked viciously at me. “You broke into my suite and you think I will let this pass?”

Nag-iwas ako ng tingin dahil hindi ko kayang salubungin ang titig niya. “May naiwan lang akong gamit noong naglinis ako kanina rito kaya binalikan ko lang! Wala naman akong ginagawang masama sa suite mo, e. Kahit i-check mo pa ako. Wala akong kinuha sa mga gamit mo, ano!”

“Really?” he scoffed and then he grabbed the necklace I was holding behind me.

Hindi ko inasahan na gagawin niya iyon kaya wala na akong nagawa nang nakuha na niya iyon sa akin.

“Ibalik mo sa akin ‘yan!” I managed to free myself from his grip. I tried to snatch the necklace from him, but he was too tall. I couldn't reach it no matter how high I jumped.

“So this is what you came for, huh?” he said coldly while looking at the necklace in his hand.

“Akin na sabi, e!” Sinubukan ko ulit agawin pero nabigo lamang ako.

“Bakit ko ibibigay sa ‘yo to? Pumasok ka sa suite ko para nakawin to?” he said that without a hint of scorn or insult though. Parang wala lang. Parang yelo pa rin.

“Hindi nga sabi ako magnanakaw! Bakit ko nanakawin ang kwintas e sa akin naman talaga ‘yan in the first place? Alam kong alam mong sa akin iyan dahil may nakakita na pinulot mo ‘yan nang mahulog ko sa tiangge, Evander. The picture inside the locket will also prove that it’s mine!”

May maliit na picture noong bata pa ako sa locket ng kwintas. I was probably three in that photograph but the resemblance to my older self is obvious if ever he won’t believe that the little girl is me!

“No, I will report you to the police—”

Nagpanting ang tenga ko sa sinabi niya. Nanlumo ako at napalunok.

Hindi ako pwedeng makulong. Paano na lang ang pag-aaral ko? Kapag nag-apply ako sa kompanya ay may record na ako ng pagkakakulong. Malaking bahid iyon sa pangalan ko at baka walang tumanggap sa akin!

“W-wala namang ganyanan oh! Hindi naman ako masamang tao para ipakulong mo,” pagmamakaawa ko sa kanya.

“But you did a lot of bullshits to me. You’ve gotten too far this time. You fucking broke into my suite!”

Napatigagal ako dahil tumaas na ang boses niya.

“Hindi naman ako papasok sa suite mo kung hindi mo itinago ang kwintas ko. Ibalik mo lang sa akin iyon at hindi na ulit ako magpapakita sa ‘yo. Promise!” dagdag ko.

He just looked at me as if I said something stupid.

“What are you doing?” His eyes widened a fraction when I knelt in front of him.

“Gagawin ko ang lahat basta ibalik mo sa akin ang kwintas ko at huwag mo lang akong ipakulong. Kung kailangang gumulong ako sa putikan ay gagawin ko. Kahit ano pa ipagawa mo!”

I am desperate. Kailanman ay hindi ako nagmakaawa nang ganito.

Isinantabi ko na muna ang pagiging palaban ko. Wala akong pag-asang manalo sa kanya. Mayaman siya at kaya niyang ipakulong ako sa isang pitik lang. Ayaw kong mangyari iyon at gusto ko lang mabawi ang pinaka importanteng bagay sa akin!

“Pagbabayaran ko ang lahat ng ginawa ko sa ‘yo.” Tumingala ako sa kanya at kitang-kita ko ang dilim ng kanyang ekspresyon. Nagbigay ng kakaibang epekto sa akin ang kanyang tingin. “K-kung pera ang kailangan mo ay bigyan mo ako ng panahon. Uunti-untiin ko.”

Imposible akong makabayad sa kanya agad-agad. Bahala na. Hahanap ako ng paraan basta huwag niya lang akong ipakulong.

“Do you think I need your money?” he asked incredulously.

Alam kong barya lang sa kanya ang ibabayad ko. Wala siyang panahon para maghintay sa paunti-unti kong pagbayad.

 “Gawin mo akong utusan kung ganoon! Kahit huwag mo na akong bayaran, ayos lang sa akin!” malapad akong ngumiti sa kanya pero mas lalong dumilim ang mga mata niya.

"And now, you want to make me an exploiter?" he asked, his voice laced with disbelief and irritation.

“H-hindi naman sa ganoon. Ano ba kasi ang dapat kong gawin para mapatawad mo ako at para ibalik mo sa akin ang kwintas ko?” nanghihina kong tanong at bumagsak ang tingin ko sa sahig.

Hindi pa ba sapat ang pagsibak mo sa akin?

Gusto kong isatinig iyon pero hindi ko na ginawa dahil baka mas lalo pa siyang magalit. Hindi ko na alam ang gagawin ko para makumbinsi siya.

Evander is as hard as stone and as cold as ice. Kung alam ko lang na ito ang mangyayari ay sana hindi ko na lang hinabol ang lalaking bumangga sa akin sa tiangge. Sana ay hindi ko siya napagkamalan at pinahiya. Sana ay may trabaho pa ako. Sana ay hindi ko naiwala ang pinaka importanteng bagay na tanging naiwan sa akin ng mga magulang ko.

Hindi ko namalayan na nag-uunahan na pala sa pagtulo ang mga luha ko. Agad ko iyong pinalis at muling tumingin kay Evander na ngayon ay hindi makapaniwalang nakatingin sa akin. Umigting ang panga niya.

“S-sorry. Ipakulong mo na lang ako...” mahina kong sambit bilang pagsuko.

Nag-iwas siya ng tingin at parang galit siya sa kung ano mang tinitingnan niya sa gilid.

“Stand up. Go home and come back here before eight in the morning,” malamig niyang sinabi nang hindi pa rin ako tinitingnan.

Tumango ako at tumayo na. “Bukas na lang daw ba pupunta ang mga pulis? Mas maigi ngang dito na lang ako hulihin dahil hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa Tita ko kapag sa bahay—”

“I won’t send you to jail,” pagputol niya na nagpanganga sa akin.

“Huh?”

Ngayon ay binalingan na niya ako. Kumabog ang dibdib ko habang nakatingin sa mala tsokolate niyang mga mata.

“You will become my assistant while I’m here in Buenavista.”