Chapter Three

JENNA

UNTI-UNTI AKONG nagmulat ng mga mata. 

But even before I did that, alam kong hubad ako sa ilalim ng kumot. 

Naisip ko, with my brain feeling detached from my body, shit happens when you allow yourself to get drunk alone in a bar. 

But I didn’t think it could happen to me.

I couldn’t even cry. Sobrang katangahan na ito. Sobra na!

But in the next moment, I realized I wasn’t completely naked. Suot ko pa ang bra ko at panties. Sinilip ko ang ilalim ng kumot para makasiguro, at totoo. 

And then I smelled soap. Sa buhok ko. Sa balikat ko. Sa mukha ko.

I remembered puking before I passed out. Pagkatapos niyon… ni hindi ko na maalala kung anong nangyari. 

But I did remember strong hands around me before I completely lost it. I remembered leaning on a strong chest. I remembered smelling a certain male cologne that seemed somehow familiar and comforting. 

I remembered a pleasant but clearly worried voice calling my name… 

Kilala ako.

Sino? Kanino?

Ngayong alam ko nang hindi ako namolestiya at sa halip nilinisan pa nang kung sinong nag-rescue sa akin, mas malakas na ang loob na naupo ako sa kama. I was lying on the middle of it and it was a single bed. 

So wala akong nakatabi kagabi. 

Walang ibang unan o indikasyon na may nahiga sa tabi ko.

And I felt… okay down there. Hindi ako active and aside from the very first time, alam ko naman na siguro kahit papaano ang pakiramdam kung nakipag-sex ako sa kung sino kanina o… kagabi, right? 

Hindi ko alam kung anong oras na.

Naghanap ang mga mata ko. I was hoping to see my things, but what I saw was a digital clock on the bureau. 

Nine o’clock PM.

Gabi pa pala. Pumasok ako sa bar around lunchtime. Imposibleng lampas ng twenty-four hours akong tulog kasi alcohol ang ininom ko at hindi pampatulog. 

Noone in that bar would harm me, that’s why I went there. That bar was one of my Mom’s. It was a mistake, though, to leave the place very drunk. 

But I wasn’t thinking anymore then. I just wanted to go home.

Pero sinong nagdala sa akin dito?

The room looked decent. Pero may nakita ako na agad na nakapagpakalma ng loob ko.

It was a picture frame lying on the nightstand. It was of an elderly woman. Mga nasa 60’s siguro. And she looked lovely.

I didn’t think anyone connected to the graceful-looking lady would be a... bad person.

Hindi ka nakakasiguro. Sa dami nang masasamang mga nangyayari sa mga kababaihan sa mga panahong ito, dapat lagi ka pa ring nag-iingat. 

Boses ni Mommy ko ang boses sa utak ko.

Namasa agad ang mga mata ko. I badly needed her right now. Gusto kong pumunta sa kung saan man siya nagta-travel ngayon – she’s probably still in Bali – at mag-request na ipagluto niya ako ng favorite food ko. Makita ko lang siya at makasama, I knew I’d be alright.

On the other hand, if she found out what I did today because of a worthless man, alam ko mapapalo ako sa puwet kahit ang tanda ko na.

Napatigil ako nang may marinig ako sa labas ng kwarto. Someone was there, moving and doing something. At hindi siya nagtatangka man lang ingatan ang kanyang ingay, which meant he didn’t care if I hear. 

Pero sa biglang paggalaw ng ulo ko noong mapatingin ako sa pinto, I just realized I had a massive hangover.

“Araayyy…” mahina kong ungol.

Sa kabila niyon, alam kong kailangan kong lumabas ng kwarto. I couldn’t stay there and suffer the suspense of not finding out who my rescuer was. 

I remembered how extremely drunk I was. And in my heart of hearts, I believed I’d really been rescued.

I heard his voice. I heard him asking me to wake up, and I couldn’t because I was so lushed. 

I did try to open my eyes and I saw his face as he tried to finally lift me up. 

I think I recognized him.

Naaalala ko ang mga ito habang nakabangon na ako. Kinukuha ko ang iniwan nang kung sino mang rescuer ko na cotton shirt at boxers, masinop na nakatiklop sa ibabaw ng isang stool malapit sa kama.

Nagbihis ako, at lumabas ng kwarto para kumpirmahin ang hinala ko.

I found him in one of the rooms, Christopher Danse, or better known to everyone at work as Topher, and he’s painting on a canvas.

Pagkakita ko pa lang sa ginagawa niya, it all clicked in my head. 

I do know him. 

My gosh, hindi lang know. 

Crush ko siya! 

I mean, iyong klase na parang sa isang celebrity wherein I really admired him, and his work and I didn’t care if he knew. 

He was handsome and a hunk, too.

And a lone wolf. 

I respected that more than anything else kaya sa ilang mga pagkakataong nagkakasalubong kami sa mga hallways, tamang ‘hi’ lang ako o ngiti.

He’s one of our artists in the Marketing and PR department – actually, he was the best there. Ilang beses na siyang nabanggit ni Uncle Markus and he did mention that Topher also painted. Hangang hanga si Uncle sa kanya. 

At ako, sa mga sandaling iyon, ay hiyang hiya naman sa kanya.

Well, I must face the music now. 

Tumikhim ako. Sobrang focused siya sa ginagawa niya, inulit ko pa iyon ng dalawang beses at mas malakas bago siya nag-react. 

Lumingos siya, sandali akong tinitigan na parang wala pa siya sa present moment.

Then he blinked, and awareness flickered in his eyes. 

Tapos nagmadali siyang tumayo at tumalsik ang hawak niyang palette ng paint kasi tinamaan iyon ng isa niyang kamay na may hawak ng brush. Sinubukan niyang habulin ang palette pero pumatak iyon sa sahig, facedown.

“Oh no…” nasambit ko na lang. 

Nakangiwi niya iyong dinadampot sa sahig. 

“Sorry. I didn’t mean to disturb you or surprise you like that…” Napalunok ako. Hindi ko alam kung bakit bigla ay parang gusto kong matawa. 

So clumsy. 

So cute.

Nakatingin siya sa kanyang kalat. Naglamutak ang pintura sa sahig. “It’s alright. It’s washable.” Pagkatapos ay taranta siyang bumaling sa akin. “How do you feel? I didn’t do anything to you, Ms. Lee. Kahit tanungin mo pa ang manager. Hindi ko kasi alam kung saan ka nakatira tapos sobra siyang busy kasi nagkaproblema sa bar so sabi ko, ako muna’ng bahala sa ‘yo.”

“Oh no. Alam ng manager na kasama mo ako?” dismaya kong tanong.

Tumango siya, nalilito. “Yes. Bakit? May problema ba?”

“Patay… where’s my bag? My phone?” taranta kong tanong.

“Nasa kwarto. Sa cabinet. I didn’t touch anything there din. Sorry kung nagising kang hubad pero puke was all over—”

“I understand,” hiyang hiya kong sabi. “You had to clean me up. Pero sandali, I need to check my phone kasi tiyak na sinumbong na ako ng manager sa mommy ko at lagot ako. Baka hinahanap na nila ako ngayon!”

Nagmamadali akong nagbalik sa kwartong tinulugan ko para hanapin ang bag ko at ang phone sa loob.