I did rest, I did take my meds, I did eat on time, and even drank a lot of water to keep me still on-gained energy. However, I don't know why my fever gets worsened. I know Louis did everything he could do to take good care of me, to give me his full potential of service, he did everything, and yet my temperature Fahrenheit degree went high. I couldn't feel myself, I'm too weak to move and speak. I barely open my eyes and I couldn't see clearly. With Louis responded, of course, he is so worried and he even called his doctor as soon as he saw me getting weaker and weaker. I hate hospitals, but I had no choice, I also need immediate action with my situation because I still have a job to work on, to be done. The world's really challenging and getting against me. My passion needs me now, I still have work to do. I was confined. I kept on sleeping and sleeping because I was too weak at everything. I feel like I'm burning in h*ll, I touched myself, and me, myself, felt the heat in me. My h
May iba akong klaseng kabang naramdaman, siguro ay kay tagal ko na ring iniisip ito kaya ganitong klaseng kaba ang nararamdaman ko. Kahit nakahiga pa lamang ako rito sa puwesto ko. Alis na namin ngayong araw mula sa hospital, actually kahapon pa ako ayos pero sabi na bukas o ngayon na raw ang puwede kong alis. Kailangan daw buuin ang ikapitong araw, ewan ko ba bakit gano'n ang hospital. Isang linggo palagi. Ayaw ko na rin talaga iyong ambience rito at 'yong amoy nito, hindi ko talaga gusto ang mga hospitals. Ngayon ay dahil sa sinabi ni Louis ay tuluyan na kaming natahimik ngayon. Hinihintay ko lang siyang may sabihin muli at baka sabihin niya rin ito maya-maya. Pero lumipas na ata ang mahabang oras ay nagkatitigan lang kami at wala pa rin akong naririnig na kahit anong salita mula sa kanya. "What?" Tinaasan ko na siya ng kilay para matakot na siya at sabihin na sa akin kaagad ngayon. Kung noon ay hindi ko magawa-gawa ang ganitong katarayan ko dahil hinang-hina pa ako at ang lala ng
I couldn't help to feel something in my stomach the way he handled the situation. All I thought was he would also fight back, the way I shouted to him. And what made me even more surprised was that he was just so calm talking to me and he didn't even bother to say anything else. I thought we would have an unending argument about this. Sa isang gano'n ko lang ay okay na kaagad siya, na parang hindi na siya nagalit pa. Hindi 'man lang ba niya inalam ang kahit anong iba pang bagay, basta sa kanya ay kung saan ako magiging okay ay roon na rin siya. Ibang klaseng tibok ng aking puso at kiliti na nararamdman sa aking tiyan na hindi ko mapigilang hindi maramdaman at alalahanin kung ano ang ibig nitong sabihin. Kinikilig ako sa ginawa niya? O siguro ay natutuwa lang ako sa naging response niya. Pero nakakapanibago lang siguro? Ang alam ko sa mga gano'ng bagay ay mahaba-haba pang usapan ang mangyayari sa amin, pero ngayon ay isang salitaan lang ay tapos na. Habang nagmamaneho siya ay tahimik
"Welcome back!" malakas na sigaw ng kasamahan ko at napasigaw pa ako sa gulat dahil mayroon pa silang pinaputok na kung ano sabay may lumabas na mga confetti, sobrang lakas no'n parang medyo nabasag eardrum ko roon. Ngumiti ako sa kanilang lahat at saka may binigay sa akin si Avereal ng bulaklak, at si Amiel naman ay hawak-hawak niya ang cake na may nakasulat na Welcome back, tumakas sa inuman. "Oh, alam mo na! Blow mo na, tumakas sa inuman!" Nagtawanan naman ang lahat ng kasamahan namin dito at pati ako ay natawa na rin. "Mayroon akong hinanap no'n!" depensa ko naman kay Amiel at saka niya ako pinanlakihan ng mata, sinasabing gets niya naman at nagbibiro lang siya. Tumatawa akong umirap sa kanya at saka ko na ngayon hinipan ang kandila. Sabay-sabay naman silang nagsigawan at akala mo naman talaga kung anong okasyon ngayon. "Ay, 'Te! Pinapabigay nga pala ni Ms. Jeremiah sa 'yo, oh," sambit ni Ivy, isa sa mananahi namin, siya 'yong tagatingin kung may kailangan pa bang iplakado lalo
"Yes, actually by next week na nga pipili si Ms. Jeremiah. At ilang weeks na nga lang din ang bibilangin para doon sa special event nila, supporting advocacy raw for our environment o sa mga bata, medyo nakalimutan ko, however, both whichever advocady will be. I like it because as much as we can provide sustainability and accountability, we're giving that to masses," nakangiti kong kuwento at saka ko hinihimas sa likod si Kiel, natutulog. Si Kye kasi ay nasa likod at kitang-kita namin siya mula sa salamin ng sasakyan na nae-enjoy niyang panoorin ang labas kaya hinayaan na lang namin siya at tahimik naman siya ngayon. Nacu-cute-an ako sa diaper ng dalawa naming alaga dahil parang mas malaki pa 'yon kaysa sa kanila. "Nice advocacy and with your brand providing sustainability in every clothing you all are making, we're also making sure that what we're building such branches are eco-friendly and still close to nature. If it is about children, we also have a heart for them." Napatango nam
Flashes of cameras will be heard and sparkles, different lights, and magnificent people will be seen here. Yes, today is the day that Ms. Jeremiah or should I say, Ms. Jem or even only Jem. She said that it's her nickname, she gave us the right to call her that because after all, we all are not just partners but already established a connection that can be labeled as friends. We watched her as she gracefully walked in the dress that A.A. Studio brand, and she is wearing the Hot Pink that I've given my love and passion in my profession. It was flowy and lovely especially as Jem walks with grace, poise, and confidence. I couldn't help but also clap at her as everybody does. She's so stunning. "Yes! I really loved this dress so much, this is so far my favorite in my wardrobe, but I like everything for sure. But this one really gave me like I feel like this one suits me more. I would like to thank Allison Gomez, Amiel, and all of your team. Not for being arrogant, but I feel like this o
"Nobody! I swear, hindi ko siya kilala at na-set up nga lang kami." "Oh, yeah?! With that picture of yours? It seems like you both—" "Will you please stop making an issue?! Hindi ko nga siya kilala, I swear, Louis! Sumunod lang ako sa utos nila na gano'n daw, eh!" sigaw ko, sobra na akong nafru-frustrate ngayon. Alam ko namang mali ko, ang ayaw ko lang ay bakit ganyan siya makaasta sa akin? Mukhang ito na na naman kami? "Puwede kang humindi, bakit hindi mo ginawa?" Natigilan, nangilabot, at nanlamig ako dahil sa boses niya. Hindi ko na alam ang sasabihin ko dahil kahit anong paliwanag ko ay hindi maayos ito ng sa tawag lang, mas gusto ko nagkakausap kami nang harap-harapan. "We'll talk about it later," huling kong sambit at saka ko na pinatay ang tawag. Napahilamos ako ng aking mukha, muli na namang nag-ring ang cellphone ko. Tinignan ko kung sino ang tumatawag at nang makita na siya ulit 'yon ay hindi ko maiwasan na maiyak na namang muli. Ito na naman kami, paulit-ulit na lang.
"What?! Really? Do y-you love me?" he asked, still confused about what I have confessed. I am still in the moment in shock. We were like running runners, chasing up ahead on the finish line of who'll admit feelings first. It turns out, there's no need for competition because while we are competing with each other, our hearts already winning against it. "Uhm... uh..." Hindi ko na masabi ang gusto kong sabihin dahil bigla niya na lang ako niyakap at binuhat. Saka kami nagpaikut-ikot, parang bata lang. Pero masaya kami pareho at masaya na rin ang puso ko dahil nasabi ko na rin ang matagal ko nang gustong ilabas mula sa aking nararamdaman. "Yes!" malakas na sigaw ni Louis. Pumasok sa isipan ko kung ano lang ang naganap sa amin kanina kaya natawa ako't pinalo siya nang mahina sa braso niya. "Ang ingay mo, ibaba mo na ako!" sigaw ko sa kanya at ginawa niya naman ang sinabi ko habang tumatawa pa. Pero hindi niya pa rin ako tinigilang yakapin, mahigpit ang mga yakap niya at kung anu-ano