บทที่ 7 คู่กรณี

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าตกกระทบผิวกายสีเข้ม หยาดน้ำเกาะพราวตามกล้ามท้องเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากหญิงสาวที่คอยเชียร์อยู่บนฝั่งได้อย่างดี ท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดโดยมีชายชุดดำยืนประจำการอยู่ตามจุดต่างๆ

โรซาลินอาศัยช่วงเวลานี้งีบเพื่อเอาแรง เพราะเมื่อเซ็กส์ดุเดือดเมื่อคืนสูบเรี่ยวแรงเธอไปจนหมด เธอไม่มีเวลาสนใจการแข่งขันของชายหนุ่มเหล่านั้นถ้ามีเวลาก็ของีบเก็บแรงไว้ดีกว่า

“คุณลินคะ รับน้ำผลไม้สักหน่อยไหมคะ จะได้สดชื่นขึ้น” เสียงเจนนิเฟอร์เอ่ยเบาๆ อยู่ข้างหลังมือบางเปิดหมวกออกก่อนจะพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับแก้วน้ำผลไม้มาวางข้างตัว ก่อนจะเอาหมวกปิดหน้าไว้ตามเดิม ร่างบางสมส่วนในชุดกระโปรงยาวสีขาวพริ้วไหวและเสื้อสายเดี่ยวบางเบาข้างในเป็นบิกินี่คอลเลคชั่นล่าสุดที่เธอเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์

ส่วนใหญ่แล้วเสื้อผ้าราคาแพงที่เธอสวมใส่นั้นมีสปอนเซอร์ส่งมาให้แทบทั้งสิ้น เธอแทบไม่ใช้เงินตัวเองซื้อเลยแม้กระทั่งนาฬิกาหรูที่ข้อมือตอนนี้ก็เป็นของที่สปอนเซอร์ส่งมาให้ใส่ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เธอหาได้ ก็เก็บไว้สำหรับค่าเทอมของน้องชายและนำไปลงทุนสร้างโรงแรมเล็กๆ ย่านท่องเที่ยวในประเทศนอร์เวย์ซึ่งเป็นบ้านเกิดของมารดาเธอ

ครืด~~ เสียงโทรศัพท์สั่นครืดคราด ดวงตากลมโตชะเง้อมองหน้าจอโทรศัพท์ของแซฟเฟอร์ที่เขาวางทิ้งไว้บนโต๊ะริมหาดสั่นไม่หยุด โรซาลินมองหาโจนาร์ดลูกน้องคนสนิทของเขา

“คุณโจนาร์ดคะ ดูเหมือนว่าจะมีคนโทรมาหาเจ้านายคุณนะคะ” โรซาลินตะโกนบอก โจนาร์ดวิ่งเหยาะเข้ามาพร้อมกับนำโทรศัพท์ลงไปให้เจ้านายหนุ่มที่เพิ่งจบการแข่งขันพอดี

คล้อยหลังโจนาร์ดเธอเปลี่ยนอิริยาบถกลับมานั่งกึ่งนอน ดวงตากลมโตจับจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนคุยโทรศัพท์มืออีกข้างอุ้มกระดานโต้คลื่น คิ้วหนาขมวดยุ่งเสยผมลวกๆ ก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้ลูกน้องแล้วเดินกลับลงทะเล

ตกเย็นมีปาร์ตี้เล็กๆ บนเตาปิ้งบาร์บีคิวเป็นเนื้อนุ่มที่กำลังสุกเสียงดังซ่ากลิ่นเครื่องเทศลอยเตะจมูกและสเต็กส่งกลิ่นหอมกรุ่นอบอวลทั่วบริเวณ

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เสียงเฮฮาก็หยุดชะงักลงโดยอัตโนมัติ ทุกสายตาต่างหันไปจับจ้องผู้มาใหม่ มือบางถอดแว่นตาดำออกเผยใบหน้าเนียนใส

“สวัสดีค่ะทุกคน ขอสนุกด้วยได้ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับปรายตามองทุกคนก่อนจะหยุดจ้องไปทางแซฟเฟอร์ที่มองอยู่ก่อนแล้วด้วยใบหน้าเรียบเฉย หล่อนเดินถลาเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนปิ้งบาร์บีคิวอยู่กับอีแวนส์ พร้อมกับหอมแก้มสากฟอดใหญ่

“คิดถึงคุณจังเลยค่ะ” เอ่ยบอกก่อนจะหันมาอีกทาง ร่างบางที่กำลังนั่งหั่นเครื่องเคียงอยู่ที่โต๊ะปิกนิค

“สวัสดีจ้ะโรซาลิน ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่นี่ บังเอิญจังเลยนะ”

‘แมดดี้’ ดาราสาวผู้โด่งดังอีกคนในวงการฮอลลีวู้ดและขึ้นแท่นนางร้ายหน้าสวยแห่งปีปรากฏตัวขึ้น ร่างอวบอัดสัดส่วนนางแบบในชุดกระโปรงแบรนด์ดังเรียกสายตาจากบรรดาหนุ่มๆ ให้จับจ้องไปทางเดียวกัน โรซาลินเงยขึ้นมองก่อนจะคลี่ยิ้มให้โดยไม่เอ่ยอะไร แมดดี้แสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจชายหนุ่มที่เธออุตส่าห์เคลียร์ตารางงานเพื่อบินตามมาถึงที่นี่ทันทีที่รู้

“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณแมดดี้ สบายดีใช่ไหม” ไบรอันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“สวัสดีค่ะคุณไบรอัน แมดสบายดี ขอบคุณที่ถามไถ่นะคะ”

“เชิญตามสบายเลยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

ท่ามกลางปาร์ตี้รอบกองไฟ แมดดี้นั่งตัวติดกับแซฟเฟอร์ไม่ห่างมือคอยเกาะแขนกำยำเอาไว้ตลอดเวลาและซบหน้าลงไหล่แกร่งอย่างออดอ้อน โดยที่แซฟเฟอร์ไม่ว่าอะไรเขานั่งดื่มสังสรรค์พูดคุยเรื่องธุรกิจและอื่นๆไปเรื่อยกับเพื่อน

ส่วนโรซาลินนั่งทานอาหารเงียบๆ ฟังพวกเขาพูดคุยสนทนากันโดยไม่ได้ออกความเห็น

“ได้ข่าวมาว่าเธอกำลังจะเริ่มถ่ายหนังใหญ่ใช่ไหมล่ะ ประกบคู่กับพระเอกเบอร์หนึ่งซะด้วย” แมดดี้หันมาสนทนากับเธอโดยจงใจเน้นคำว่า พระเอกเบอร์หนึ่งให้แซฟเฟอร์ได้ยิน

“อืม” โรซาลินขานรับสั้นๆ เธอไม่ชอบสนทนาให้มากความนักกับคนอย่างแมดดี้

“หึ ว่าแต่กับผู้กำกับคนนั้นน่ะ จริงรึเปล่านะโรซาลิน” แมดดี้จงใจเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับแสยะยิ้มร้ายกาจมองเหยียดตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะตอนนี้พวกนักข่าวในวงการกำลังจับจ้องนางเอกคนดังอยู่เนื่องจากเป็นช่วงขาขึ้นและแบรนด์ต่างๆ วิ่งเข้าหาไม่ขาดสาย ใบหน้าหวานเข้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำที่จงใจแฉเธอซึ่งๆหน้า แต่ด้วยความมืออาชีพจึงยังคงเก็บสีหน้าได้ดี

“ขอบใจที่อยากรู้นะแมดดี้ แต่ฉันคงไม่ได้เสน่ห์แรงเท่าเธอหรอก ที่ได้กินผู้ชายทั้งวงการ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นดังพอที่จะได้ยินกันทุกคน ร่างบางลุกขึ้นท่ามกลางปาร์ตี้ที่กำลังดำเนินไปพร้อมกับสะบัดกระโปรงปัดฝุ่นจงใจให้ฟุ้งเข้าหน้าใครบางคนด้วยความหงุดหงิด

“นี่! โอ้ย! ไปไกลๆ หน่อย! ยัยบ้าเอ้ย!” แมดดี้โวยวายพร้อมกับลุกขึ้นยืนประจันหน้า สองสาวยืนจ้องตากันโดยไม่มีใครยอมใคร

“อุ้ย ขอโทษด้วยนะ คิก..คิก” โรซาลินเอ่ยจบก็เผยรอยยิ้มหวานที่แฝงไปด้วยความยั่วยุออกมาจนอีกฝ่ายกำหมัดแน่น ก่อนหมุนตัวเตรียมจะเดินหนีได้สองสามก้าวก็หยุดชะงักแล้วหันกลับมายิ้มกว้างให้แมดดี้ที่กำลังสบถสาปตามหลัง ก่อนจะก้าวยาวๆ ผ่านหน้าหล่อนไปและโน้มกายก้มลงจูบริมฝีปากหยักหนักหน่วงและผละออกมามุ่งหน้ากลับห้องพักโดยที่แซฟเฟอร์นั่งมองตามหลังด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อี..!! หึ้ย!!” แมดดี้เตรียมจะพ่นคำด่าแต่เมื่อเจอเข้ากับสายตาคมกริบของเขาก็ต้องสงบปากสงบคำยอมนั่งลงที่เดิม

“พอได้แล้ว” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขึ้น เขาอดทนมาสักพักแล้วเพราะเหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนเคยชิน ในสายตาเขาพวกผู้หญิงมักจะชอบโวยวายโดยไม่สนใจใคร งี่เง่า และนั่นสร้างความเบื่อหน่ายให้แก่เขาอย่างมากไม่ว่าใครเข้ามาหากเขาเบื่อเมื่อไหร่ก็จะถูกเขี่ยทิ้งไปพร้อมเงินก้อนหนึ่ง และนั่นก็เป็นอีกสาเหตุที่เขาไม่คิดจะผูกพันธ์กับผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น

“แซฟคะ คุณต้องไล่แม่นั่นกลับไปนะ ติดใจอะไรมันนักหนาคะ” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดไม่พอใจทำเอาแซฟเฟอร์ถอนหายใจ อีแวนส์กับไบรอันลอบส่ายหัวพวกเขาเห็นบรรดาหญิงสาวรุมแย่งมันจนเป็นภาพชินตาเสียแล้ว

โรซาลินกลับเข้าห้องมาพร้อมกับลงกลอนประตู เธอปิดไฟเข้านอนอย่างรวดเร็ว ในสมองไม่อยากจะคิดเรื่องไร้สาระให้ฟุ้งซ่านเสียเปล่าๆ ยัยแมดดี้อะไรนั่นมาก็ดีแล้ว คืนนี้เธอจะได้นอนหลับพักผ่อนเต็มตาเสียที

เป็นไปอย่างที่คิด คืนนั้นแซฟเฟอร์ไม่ได้กลับมาที่ห้อง โรซาลินเผลอหลับไปจนถึงเช้าร่างบางเดินลงมายังล็อบบี้ชั้นล่างเห็นเพียงเจนนิเฟอร์กำลังช่วยเชฟจัดเตรียมมื้อเช้า เมื่อเห็นโรซาลินเดินลงมาเธอจึงหันมาเอ่ยทักทาย

“สวัสดีค่ะคุณลิน ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ”

“สวัสดีค่ะ” โรซาลินทักทายกลับพร้อมกลับมองสอดส่ายหาใครบางคน

“นายท่านออกไปประชุมกับหุ้นส่วนในเมืองค่ะ น่าจะกลับเย็นๆ ท่านสั่งไว้ว่าหากคุณลินจะอยู่ต่อก็ได้หรือถ้าอยากกลับแล้วท่านก็สั่งให้คนเตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้พร้อมค่ะ” คิ้วเรียวเลิ่กขึ้นด้วยความแปลกใจ แม้ในใจจะลิงโลดแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ คงเป็นเพราะแมดดี้ที่มาทำหน้าที่แทนเธอแล้วในทริปนี้

“งั้นเหรอคะ ท่านสั่งไว้แบบนั้นเหรอคะ”

“ค่ะ คุณลินสะดวกแบบไหนก็ได้ค่ะ”

“ถ้างั้นฉันกลับเลยแล้วกันค่ะ ฝากคุณเจนแจ้งท่านด้วยแล้วกัน”

“รับทราบค่ะ ถ้างั้นให้เจนช่วยอะไรไหมคะ” เจนนิเฟอร์อาสาอย่างใจดี

“ดีเลยค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”

เวลาต่อมาไม่นานเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวขนาดกลางก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้ามุ่งหน้ากลับอิตาลีทันที....