บทที่ 5 ทริปฮาวาย

หลังจบกิจกามอันเร่าร้อน แซฟเฟอร์ขับรถพาเธอมายังสนามบินส่วนตัว ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มปรอยลงมา รถคันหรูจอดเทียบท่าที่หน้าบันไดขึ้นเครื่องส่วนตัว มีเหล่าบอดี้การ์ดหลายสิบชีวิตที่ยืนรออยู่หน้าเครื่อง เขาหันมาจูงมือเธอก่อนจะพาขึ้นเครื่อง

“เชิญครับนาย” โจนาร์ด ลูกน้องคนสนิทและเจนนิเฟอร์ เลขาประจำตัวยืนรอต้อนรับอยู่บนเครื่อง โรซาลินยิ้มทักทายทั้งสองคนอย่างเป็นมิตร ทั้งคู่ต่างก้มโค้งคำนับให้เธอเฉกเช่นเดียวกับที่ปฏิบัติกับแซฟเฟอร์

“รับของว่างเลยไหมคะท่าน” เจนนิเฟอร์ที่เดินตามเข้ามาคอยอำนวยความสะดวก

“เธอหิวไหม” เขาหันมาถามโรซาลิน

“เป็นน้ำผลไม้ก็พอค่ะ” โรซาลินเอ่ย

“สักครู่นะคะ” เจนนิเฟอร์รับคำสั่ง

“เดี๋ยว! เอายาคุมมาให้ลินด้วย” เขาเอ่ยสั่ง โรซาลินรู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเขาสั่งราวกับเป็นเรื่องธรรมดา เจนนิเฟอร์เหลือบมองโรซาลินแวบหนึ่งก่อนจะรีบรับคำสั่งไปจัดเตรียม

เครื่องบินส่วนตัวทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามค่ำคืน โรซาลินที่หาวแล้วหาวอีกเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากงาน เธอเหลือบมองไปที่นั่งฝั่งข้างๆ แซฟเฟอร์เปิดแท็บเล็ตตรวจงานโดยไม่มีท่าทีง่วงเลยสักนิดเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอแอบมองอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองเธอจนโรซาลินสะดุ้งรีบหลบตาเขาทันทีแล้วกระชับผ้าห่มแล้วหลับตา

“คุณลินคะ คุณลินคะ ถึงแล้วค่ะ” เสียงของเจนนิเฟอร์ปลุกให้เธอตื่นจากความเมื่อยล้า ร่างบางงัวเงียขยับตัวนั่งตรงเมื่อมองไปรอบๆ เหลือเธออยู่คนเดียวบนเครื่อง เขาหายไปแล้ว

“ถึงแล้วเหรอคะ” โรซาลินเอ่ยถามทั้งที่งัวเงียหันมองรอบๆ ตัว

“นายท่านออกไปก่อนหน้านี้สักสิบนาทีแล้ว มีงานด่วนต้องรีบน่ะค่ะเลยให้ฉันมาปลุกคุณ” เจนนิเฟอร์ยิ้มให้เธอก่อนจะนำข้าวของและเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เธอเปลี่ยน

ร่างบางลงจากเครื่องมาขึ้นรถคันหรูสีดำสนิทที่จอดรออยู่ โดยมีเจนนิเฟอร์นั่งข้างหน้าคู่คนขับมาด้วย รถคันหรูแล่นมาถึงโรงแรมขนาดกลางแต่สวยงามระดับไฮคลาสอยู่ท่ามกลางหุบเขาที่อุดมสมบูรณ์ พื้นดินเป็นทรายสีขาวสะอาด

“เชิญทางนี้ค่ะ” เจนนิเฟอร์เดินนำไปยังด้านในล็อบบี้ ก่อนจะพาขึ้นไปชั้นห้าซึ่งทั้งชั้นเป็นห้องพักแบบส่วนตัว มีสระน้ำขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยต้นไม้หลากชนิด

“ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของตระกูลเฮมเวิร์ทค่ะ สัปดาห์นี้นายท่านกับเพื่อนมีนัดแข่งกระดานโต้คลื่นกันที่นี่” เจนนิเฟอร์อธิบายพร้อมกับช่วยจัดแจงข้าวของ

“เดี๋ยวนะคะ นี่เราอยู่ที่ไหนกันเหรอ” โรซาลินเอ่ยถามออกไป เธอหลับลึกมาตลอดทางจนไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหนแล้ว ก่อนหน้านี้แซฟเฟอร์ไม่เคยพาเธอออกมานอกสถานที่มาก่อน หากเขาเรียกเธอแค่ไปหาเขาที่คอนโดหรู หลังจากมีอะไรกันเธอก็กลับบ้านตัวเอง เป็นแบบนี้มาตลอดสามปี

“ฮาวายค่ะ” เจนนิเฟอร์เอ่ยยิ้มๆ โรซาลินอึ้งไปนี่เขาพาเธอมาถึงฮาวายเชียวหรือ

“ฮาวาย!” โรซาลินทวนซ้ำแล้วก็ถอนหายใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศ เพียงแต่เธอไปทำงานและก็กลับเข้าโรงแรมแต่นี่เขาเลื่อนงานเธอออกไปเพื่อลากเธอมาดูเขาโต้คลื่นที่ฮาวายน่ะเหรอ ให้ตายสิ!

“ใช่ค่ะ ฮาวาย นี่เป็นเสื้อผ้าทั้งหมดของคุณลินค่ะ เดี๋ยวดิฉันขอตัวนะคะ ขาดเหลืออะไรก็เรียกได้เลยค่ะ กดปุ่มนี้นะคะนายท่านน่าจะกลับมาช่วงค่ำๆ คาดว่าจะมีปาร์ตี้ คุณลินเตรียมตัวรอนายท่านนะคะ” เอ่ยจบเจนนิเฟอร์ก็ออกจากห้องไป

โรซาลินมองสำรวจรอบๆ ห้องก่อนจะเดินไปเปิดประตูกระจกบานใหญ่ที่เป็นระเบียงมองเห็นทิวทัศน์กว้างขวางและความสวยงามของเกาะนี้

ครืด~~~โทรศัพท์สั่นครืดคราดในกระเป๋าถือ มือบางล้วงหยิบออกมา เป็นบิลลี่ที่โทรมานั่นเอง

“ว่าไงบิลลี่” เสียงหวานเอ่ยกรอกลงไปตามสาย

‘โรซาลิน! นี่เธอหายไปไหนเนี่ย โทรไปก็ไม่รับสาย ฉันหัวใจจะวายเป็นห่วงแทบแย่ ผู้กำกับบอกว่ามีคำสั่งให้เลื่อนงานของเธอ เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า’ เสียงปลายสายแหลมออกมาจนโรซาลินต้องเอาออกห่างจากหู

“ฉันไม่เป็นไรหรอกบิลลี่ ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ตอนนี้ฉันอยู่ฮาวาย” โรซาลินตอบไปตามความจริงเพราะไม่มีอะไรต้องปิดบัง

‘ฮาวาย! ตายแล้วววว นี่ฝีมือคุณแซฟเฟอร์ใช่ไหมเนี่ย’

“อืม..ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง เดี๋ยวถ้าจะกลับเมื่อไหร่จะโทรไปบอกแล้วกันนะ ฝากซื้อของไปให้เลโอกับคุณยายด้วยล่ะ” โรซาลินไม่ลืมบอกให้บิลลี่จัดการเรื่องที่บ้านเธอ

‘อืม. ได้สิเดี๋ยวจัดการให้..ดูแลตัวเองด้วยนะ’ ปลายสายรับปาก

“เค..แค่นี้นะ” หลังจากวางสาย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอเดินมาเปิดประตูเป็นเจนนิเฟอร์ที่ยืนถือถาดรออยู่ ในถาดมีแผงยากับแก้วน้ำ

“ดิฉันเอายามาให้คุณลินค่ะ แล้วก็อีกแผงนึงคุณลินเก็บไว้แล้วทานตามเวลาด้วยนะคะ” โรซาลินยิ้มให้ก่อนจะรับถาดยานั้นมา

“ขอบคุณค่ะ”

“ปกตินายท่านไม่เคยต้องให้ใครกินยาเลยค่ะ เพราะท่านจะระมัดระวังอย่างมาก สงสัยว่านายท่านอาจจะเมาด้วยน่ะค่ะ คุณลินคงไม่คิดมากใช่ไหมคะ” เจนนิเฟอร์เอ่ยถามโรซาลินตรงๆ คิ้วเรียวเลิ่กขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเจอคำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาถาม เพราะมีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้

“คะ? เอ่อ..พอดีลินไม่สะดวกที่จะตอบค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” โรซาลินเอ่ยปัดไป

“ขอโทษนะคะที่ดิฉันถามอะไรที่ไม่ควรออกไป คุณลินอย่าถือสาเลยนะคะ” เจนนิเฟอร์โค้งคำนับขอโทษเมื่อคิดขึ้นได้ว่าไม่ควรถามเรื่องอะไรแบบนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเจนคงไม่ตั้งใจ” ใบหน้าสวยยิ้มให้ฝืดๆ แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

คล้อยหลังเลขาของแซฟเฟอร์ โรซาลินรีบกินยาทันที ไม่คิดเลยว่าต้องมากินยาคุมอะไรแบบนี้ หวังว่าคราวต่อไปเขาจะไม่สดกับเธออีก

หลังจากอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย เธอเผลอหลับไปจนมารู้สึกตัวอีกทีตอนเย็นเจนนิเฟอร์มาปลุกให้เธอไปร่วมงานปาร์ตี้ที่ชายหาด

เสียงเฮฮาของบรรดาชายหนุ่มมหาเศรษฐีที่มักจะหาเวลารวมตัวกันมาปาร์ตี้และเล่นเซิร์ฟบอร์ดที่ฮาวายอยู่เสมอ

เหล้าราคาแพงระยับถูกนำมาเสิร์ฟไม่ขาดบนเกาะส่วนตัวหรูหราแห่งนี้เต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกที่ถูกออกแบบให้กลมกลืนกับธรรมชาติอย่างลงตัว

“เฮ้ย! ๆ ๆ นั่นแฟนใครวะ เดินมาโน่น” อีแวนส์ผู้ที่เห็นเป็นคนแรกในกลุ่มส่งเสียงขึ้นพร้อมกับจ้องตาค้าง ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน

“โอ้วแม่เจ้า! ไอ้แซฟ! นี่มึงลากดาราเบอร์หนึ่งมากินถึงนี่เลยเหรอวะ ไอ้เชี่ย” ไบรอัน เอ่ยบ้างพร้อมกับจ้องมอง

โรซาลินที่หยุดชะงักเมื่อเห็นสายตาทุกคู่จ้องมองมาทางเธอเป็นตาเดียวกัน ร่างบางสะโอดสะองในชุดกระโปรงยาวสีขาวสะอาดตา พริ้วไหวตามลมเข้ากับเสื้อกล้ามสียาวแบบสาวฮาวายสะกดสายตาบรรดาชายหนุ่มเอาไว้ได้อยู่หมัด

“เอ่อ..มีอะไรแปลกไปหรือเปล่าคะคุณเจน” โรซาลินหันมาถามเจนนิเฟอร์ที่เดินตามเธอมา เจนนิเฟอร์ยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณลินสวยจนหนุ่มๆมองกันตาค้างไปเลยน่ะค่ะ” โรซาลินถอนหายใจโล่งก่อนจะเดินไปตามทางเรื่อยๆ เธอมองหาแซฟเฟอร์ที่นั่งรวมอยู่ในกลุ่มนั้น ชายหนุ่มราวห้าคนพร้อมกับหญิงสาวอีกสี่คนที่นั่งดื่มอยู่ด้วยกัน

เจนนิเฟอร์นำเธอเดินไปนั่งข้างแซฟเฟอร์ เธอยิ้มทักทายทุกคนในกลุ่มด้วยความเป็นมิตรโดยไม่ประหม่า เพราะชินกับการอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากแล้ว