Tinignan ko ang maliit na monitor na nasa ibabaw ng pintuan ng elevator at lumalabas 'yong numero kung saa'ng floor na kami ngayon.
Nakita kong nasa 50 floors pa kami out of 170 floors sa kompanya na ito.Sobrang taas kasi nito at halos buong mundo ko na 'ata ang makikita ko dito."The D.V Company is the tallest company in the whole world, Madame," pagsasalita ulit ni Jayme.Napansin niya 'ata ang gulat at pagkamangha sa pagmumukha ko.Nakuha rin kasi ang atensyon ko sa labas ng see through na elevator kaya nakikita ko ang mga tanawin sa labas. At habang mas paitaas kami na floors ay mas nakaramdam ako ng pagkalula.Medyo tinuboan ako ng takot dahil baka kapag nabasag ito ay tiyak na hindi na ako humihinga kapag nahulog ako at lumanding sa baba.Pa-simple akong humawak sa isang handle sa loob ng elevator. May kahigpitan ko itong hinawakan na tila nakasalalay ang buhay ko dito.Napalunok ako sa laway ko dahil tTahimik lang akong nakasunod sa likod niya. Malalaki ang hakbang niya kaya medyo nahuhuli ako. Kahit naman long legs ako at kaya ko naman humabol sa lakad niya ay hindi ko ginawa dahil kailangan kong panatilihin ang maayos na posture sa paglalakad kahit buhay ko na ang nakataya.Pagdating namin sa harap ng opisina niya ay binuksan niya ito at pumasok na hindi man lang ako tinignan o maging gentleman para hintayin ako.Hindi na rin naman ako masyadong nag-inarte at pumasok na ako sa loob at ako na rin yong nag-sirado ng pintuan. Gawa sa semento pa 'ata itong pintuan dahil sa kabigatan nito. Hindi ko tuloy napansin na nai-lock ko pa.Taas noo akong humarap sakaniya. Nakita kong wala na yong babaeng kalandian niya kanina at 'yong sekretarya niya.Hinintay kong sabihin niya na umupo ako sa isang couch na nandito sa opisina. Dahil ang tamang etiquette na napag-aralan ko ay hindi basta bastang uupo if you're guest at hindi pinapa-upo. Minuto
Tumambad sa'kin ang maaliwalas na atmosphere. The inside of the mall was so spacious and looks so luxurious. Yes, luxurious talaga. Lalo na't nakita ko yong kumikinang na chandelier na alam kong mamahalin. Kumikinang pa ito na tila isang tunay na brilyante. Napaka-liwanag rin sa loob at kahit marami-rami yong mga tao sa loob, malalasap mo parin yong sariwang hangin at nakaka-excited na vibes dito. Nakikita ko pang may mga couple, friends o family na nagta-take ng pictures habang sa likod nila ay ang isang indoor water fountain. Sobra akong namamangha sa paiba-iba ng kulay nito. May red, green, yellow, blue, pink at iba pang kulay. The water of it was sparkling, parang may pixie dust ni Tinkerbell. That's makes to be more appealing and exciting feature of the mall. I think this is the biggest mall in this world and most expensive sa pag-gawa nito.Nagpatuloy na ako sa paglalakad at mangha-mangha parin ako sa mga dinadaanan ko. Naka-take note talaga sa uta
"I just got bored." Mas inuna kong reply-an ang may pangalan na Lessia.Sunod naman iyong Nathalie."I forgot," ito na 'ata ang pinaka-bobo kong sagot.Lumipas ang ilang segundo ay mabilis agad itong nag-seen at nag-reply."Wow! You're hurting me, you know? How did you forgot this beautiful face?" Pagdadrama ni Nathalie."I'm just kidding. Biglaan kasi at alam kong nasa Germany ka ngayon at abala sa requirements mo."Mabuti nalang talaga ay naging malaking parte sila sa libro kaya alam ko ang mga nangyayari sa buhay nila. Sila rin kasi ang isa sa mga sumusuporta sa relasyon nina Rendyl at Maetel.Nag-pop up naman sa notification ang message ni Lessia, bubuksan ko sana ang message niya ng marinig kong tinatawag 'yong pangalan ko para sa in-order ko.Lumapit ako sa may counter at kinuha ang order.Habang naglalakad papalapit sa kinau-upoan ay napahinto ako ng may isang katangkaran na lalaki ang kuma-usap
"What do you think you're doing? Did you step a poop or something?" mahihimigan ang kagulohan na tanong ko.Hindi lamang siya sumagit."So, saan ang punta natin ngayon? Ba't hindi nalang tayo sumabay sa tauhan mo na halatang papunta rin naman ng parking lot? At may emergency ba, para ikaw pa talaga ang sumundo sa'kin?" sunod-sunod kong tanong sakaniya. "Go home," maikli nitong sagot.Tila nagpanting ang tainga ko sa ikli ng sagot niya kaya halos pumutok ako sa inis."You know what? Ang sarap mong kausap kahit kailan talaga," napipikon kong ani."Not only from talking," out of nowhere, he said with a playful smile plaster on his lips."Huh?" nagugulohan ko pang asik pero ilang minuto ay tuloyan ng nag-sink sa isip ko ang sinabi niya.Naramdaman ko ang pamumula sa dalawang pisnge ko."So Mr. Maetel De Vistal knows how to joke?" pangaasar ko kahit halos lumabas na sa ribcage ang puso ko sa malakas na kabo
Lampas sa binti ko yong wool coat na suot ko na agad kong pinasasalamatan sa isipan ko ang tauhan na nagbigay sa'kin nito. Dahil pagkalabas ko pa lamang sa eroplano hanggang naglalakad na sa loob ng airport ang tumambad sa'kin ay ang ubod na lamig na ihip ng hangin.Medyo nagsisisi pa ako kung bakit naka-dress ako ngayon. Pero mas sinisisi ko talaga si Maetel dahil siya ang dahilan kung bakit nasa ganitong sitwasyon ako ngayon. May pa impromptu na trip pa sa ibang bansa pa kasing nalalaman.Ramdam ko parin ang kalamigan sa may binti ko. Halos manigas pa ito dahil hindi talaga ako sanay sa malamig.Nasa Narita International Airport kami ngayon at naglalakad palabas ng airport. Hindi naman masyadong crowded sa loob ng airport dahil hindi naman hectic ang araw na ito. Halos dugoin pa ako ng ilong dahil iba't ibang lenggwahe ang naririnig ko. Maliban sa English, ang ibang lenggwahe ay hindi ko na maintindihan at nagpapasakit ng ulo ko dahil
Hindi kami masyadong nagtagal sa Restaurant, pagkatapos namin kumain ni Maetel ay napagpasyahan na rin namin na umuwi na. Parang nasa kabaling kanto lang ang pinuntahan namin.Busog na busog akong lumabas sa Restaurant. Halos puputok na yong tiyan ko sa sobrang busog. Medyo nakaramdam rin ako ng konting pagka-hilo dahil sa ininom kong sake kanina, para sa cleanser na kinain ko. Sikat kasi yong sake dito sa Japan at dahil nandito rin naman ako ay sinulit ko na. Gusto ko rin sanang gumala kaso hindi naman ako ganoong kakapal ang mukha para gawin itong bakasyon ko.We bid our goodbyes and gratitude for the foods and their warm hospitality from the one of the owner of the restaurant. Sumakay na ulit kami sa sasakyan at kanina ko pang napapansin ang katahimikan ni Maetel. Alam kong hindi talaga siya pala-salita pero ubod talaga siyang tahimik. Maiksi rin parati ang sagot niya sa kasama namin. Dobleng lamig ang lumalabas sa bibig niya sa tuw
Bitbit ko sa may braso ko yong wool coat na hinubad ko kanina sa eroplano habang pababa na sa hagdan.Ramdam ko ulit ang katamtamang init galing sa araw. Kaya medyo nagigising ako lalo.Walang lingon akong sumakay agad sa kotse na naka-handa para sa'min ni Maetel. Hindi ko sana siya hihintayin at sasabihan yong driver na umalis na kami sa hiyang nararamdaman kung hindi ko naalala na patient pala ang kasama ko.Ilang ko siyang sinulyapan ng maka-upo na siya sa tabi ko. Isinarado ni Maetel ang pintuan ng sasakyan at naramdaman ko na ang pag-andar ng kotse.Tumikhim ako ng isang beses habang nakatutok sa labas ang paningin ko.Medyo nababagabag parin ako sa naging panaginip ko. I feel an ominous about it.Ang creepy lang dahil natutuwa ang nararamdaman ko ng makitang kong nakalundasay at walang buhay kong katawan sa damo. Nasisiyahan ako na hindi ko mawari. Bahagya kong minasahe ang sentido ko ng makara
Halos hihimatayin 'ata ako sa presyo na bumungad sa'kin.Gawa sa ginto 'ata ang mga ingredients dito kaya sa sobrang mahal nalang ng mga presyo dito. Tapos ang liliit pa ng serving.Napalunok ako sa laway ko habang tinignan ang menu. Hindi halos pamilyar sa'kin ang mga pangalan ng mga pagkain or drinks dito kaya medyo kinakabahan ako.Tanging premium steak at 'yong ratatouille ang pamilyar lang sa'kin.May premium pala 'yong steak?Mas mainam na goro na kung ano 'yong in-order ni Maetel ay iyon na rin ang o-orderin ko. Ibinaba ko na ang hawak na menu at marahan na inabot ang wine at sumimsim ng konti."Are you done, hija?" pagtatanong sa'kin sa Ina ni Maetel."Yes, Mom," tipid akong ngumiti sakaniya at ipinagpatuloy na sa pag-inom ng wine.Pasimple kong tinignan si Maetel ng ibinaba na rin niya ang menu. Magkasalubong ang mga tingin namin kaya halos mabulonan ako sa ininom.Wala itong emosyon na nakatingin sa'kin bago inilipat sa hawak kong wine glass.Bahagya niyang inilapit ang sar