LOGINLumalim na ang gabi. Selene is quite tipsy at hindi ko na siya makausap nang maayos. Ngayon nga ay nagpaalam ito na magbabanyo kasama si Ino, the owner of this bar na kaclose din namin.
Habang naghihintay ay tumunog ang cellphone ko. It’s an unknown number. Matagal kong tinitigan iyon bago sinagot.
“Hello?”
“Go downstairs. At the back patio.”
The voice is not familiar, but it’s a woman’s voice. Hindi agad pumasok sa isip ko na baka si Amara iyon dahil kilala ko ang maarte niyang boses. May kutob akong hindi maganda. Ininom ko ang last shot ng whiskey saka nagdesisyong bumaba na.
Pagdating ko sa back patio ay wala akong nadatnan. Walang gaanong tao roon dahil lahat ay nasa loob at nagpapakalunod sa alak. Pabalik na sana ako sa loob ng bar ngunit bumagsak na ako sa lupa nang may malakas na bagay na lumanding sa likod ng ulo ko.
“Found you, you bitter whore.” It was Amara.
Hindi ko pa nga nababawi ang sarili ko mula sa pagkahilo ay muli niya akong hinampas sa tiyan.
“Hold her tight! Make sure that psycho bitch doesn’t get away!” She ordered whoever was there.
Nang imulat ko ang mga mata ko ay tumambad sa akin ang mukha niyang may pasa pa dahil sa ginawa ko sa kanya noong nakaraan sa harap ng tower ni Jaxon. Hawak ako ng dalawang lalaki sa magkabilang kamay. Ramdam ko pa rin ang pagkahilo ko at ang mabigat na sakit na iyon sa tiyan ko.
“Now beg, bitch. How will you fight back when you’re this weak? Your own family is slowly stripping away your Consunji identity. How does that feel, huh?” She asked arrogantly. I sarcastically laughed.
“Ipaabot mo na lang ang pasasalamat ko sa kanila kapag nagtagumpay kang patayin ako rito ngayon… dahil kung hindi…” I halted and smirked at her.
Kumislap ang takot at kaba sa mga mata niya. Sinulyapan ko ang baseball bat na hawak niya. I can see her hands were trembling. Hindi niya kayang pumatay hanggang sa hindi ito nagmumukhang aksidente gaya ng ginawa niya sa akin noon.
“I will fucking blow your brain using that bat you’re holding. Yun ay kung may utak ka,” pagpapatuloy ko.
Amara laughed nervously. “You still know how to brag even when you’ve got no one left to fight. Let’s see if you can still say that after I do what I’m going to do to you.”
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay buong lakas niyang pinalo muli ang tiyan ko. Hindi pa nga ako nakakarecover sa sakit ay sinunod niya ang mga braso ko, pagkatapos ay ang mga binti ko. Kung hindi lang ako hawak ng dalawang lalaking ito ay tuluyan na akong hahandusay sa lupa.
Hindi pa nakuntento si Amara at malakas namang pinalo ang mga paa ko nang paulit-ulit na para bang nais niyang durugin iyon.
“I should’ve done this a long time ago, but Jaxon kept stopping me because he still felt sorry for you. But after what you did to us, you don’t deserve anyone’s pity anymore, Celeste. I’m not even worried about going to jail after this, because I know Mom and Dad will do everything to keep me out,” she went on, striking me over and over across different parts of my body.
“And you? You have no one. No one loves you. No one’s going to save you. No one will ever accept you—so what’s the point of you even living? Just die already. Disappear from our lives!” she screamed in rage.
Nang bitawan ako ng dalawang lalaki ay bumagsak na ako sa lupa nang wala nang maintindihan. My last straw was the heavy blow on my stomach before I coughed blood.
Amara grabbed my chin firmly. "Now let me hear you apologizing. Apologize to me if you want me to spare your useless life."
Nanghihina man ay inangat ko ang tingin ko sa kanya. Bakas na bakas ang kasamaan sa mga mata niya. That she wanted more of this. At hindi siya titigil kahit pa makuha niya ang nais niya.
"Apologize, Celeste," she ordered firmly.
"I-I'm sorry..." Nahihirapan kong sambit.
Satisfaction clouded her face. She was about to say something, but immediately stopped when I smirked at her.
"S-sorry if you’re so insecure about me that you need to hear me apologize just to convince yourself you’ve won—that you’ve beaten me. Sorry that you’re pathetic. Sorry that you’re begging for attention and love from people who were mine to begin with. Sorry that everything you have now, you had to steal from me—because the truth is, you’re nothing without me, Amara. Sorry if--"
Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil malakas niya akong sinampal saka tinadyakan sa tiyan.
"Fucking bitch...!" She yelled at paulit-ulit akong tinadyakan.
“I hope you learn your lesson here, Celeste—never, ever go against me again. You’re already nothing, but I’ll make sure to destroy what’s left of you until there’s nothing remaining but your empty shell. No heart. No soul.”
And after that, they left me there under the moonlight—barely breathing, barely able to move. And for the first time in so long, the tears I’d kept buried flowed endlessly, like a faucet left open.
Bago pa ako mawalan ng malay, may nakita akong anino ng lalaki na papalapit sa akin.
"Bakit daw dalawang linggo?" Puno ng kaba ang boses ko nang tanungin ko iyon sa kaniya."Probably because of the renovation of their mansion at ang resort...""Celeste! Pumunta ka na roon at hinihintay ka ni Sir Anthony!" Dinig naming sigaw ni Nimfa kaya napangiwi ako. Si Mari ay nakangisi lang na nakatingin sa akin kaya napairap ako."Ikaw na munang bahala kay Celestine. Babalik agad ako." Bilin ko sa kaniya na tinawanan lang niya kaya tinitigan ko siya. Anong problema ng babaeng 'to?"Kung makakabalik ka agad. Balita ko ay miss na miss ka raw, e." Panunuya niya pa sa 'kin kaya minura ko na siya at umalis na.Malakas ang kalabog ng dibdib ko habang binabagtas ko ang daan patungo sa Hacienda. Wala na iyong lalaking nakita ko sa entrance gate ng Hacienda kaya dumiretso na lang ako sa likod upang doon dumaan. Nang makapasok ako sa mansion ay tanging halakhak lamang ng mga lalaki ang narinig ko. Wala akong ideya kung bakit ako pinatatawag ng lalaking ito.Ano kaya ang kailangan niya?Bag
Umangat ang tingin ko kay Sir Anthony nang marinig ko iyon mula sa kaniya. Napansin ko pa ang makahulugang tingin sa akin ni Mari bago bumaling sa lalaking tahimik pa rin sa tabi ko. Sasagot na sana ako ngunit naunahan niya ako kaya napanganga na lamang ako."Sunod kami, bro." Pakiramdam ko ay mas lalo akong nilamig nang marinig ko ang boses niya."Don't be too hard on her, bro," sabat pa ng isang lalaki bago tuluyan na kaming nilagpasan."Una na kami, Celeste. Sa bahay na lang tayo magkita." Paalam naman sa akin ni Mari.Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil hindi ko alam ang isasagot ko. Nais kong umuwi na dahil sigurado akong naghihintay na siya sa akin. Hindi ko rin alam kung makakaya ko bang harapin ang lalaking ito ngayon. Ngunit tila pinagkakaisahan ako ng lahat nang habulin ko na lang sila ng tingin hanggang sa mawala na sila sa paningin ko.Marahas akong napabuntong-hininga at tumayo na."K-kailangan ko nang umuwi—""You're not going home tonight not until you talk to me," put
"Tapos ka na? Hindi ka ba pupunta sa sapa?"Nangunot ang noo ko sa tanong ni Mari kaya tiningnan ko siya nang nagtataka. May kakaibang ngisi sa labi nito."Anong gagawin ko sa sapa? Pagabi na.""Nandon sina Sir Anthony at ang mga business partners niya. Hindi mo ba nakita kung gaano kagwapo ang mga 'yon? Lalo na 'yong isang lalaki, imported na imported!" Kinikilig na saad niya kaya npaismid na lang ako."Paano ko makikita, e magdamag akong nandito sa kitchen," bulong ko at hinanda na ang sarili sa pag-uwi.Katatapos lang naming maghanda ng dinner ng buong pamilya at ang sabi ni Nimfa ay puwede na raw kaming umuwi. Ang buong akala ko rin ay makikita ko sina Sir Anthony at ang iba pa ngunit bigo ako dahil hindi ako pinakawalan ni Nimfa. Ramdam ko na rin ang pagod ko at parang gusto ko nang mahiga agad at magpahinga."Punta tayo saglit. Nandon naman sina Trina at ang iba pa. 'Di ba ay hindi mo pa naman sila nakikita? Malay mo magustuhan ka ng isa sa mga business partners ni Sir Anthony.
Tinanaw ko ang malawak na bukirin sa harapan ko. Napapikit ako nang umihip bigla nang malakas ang preskong hangin na tumangay ng iilang hibla ng buhok ko patungo sa likuran ko. Napangiti ako nang makita ko ang berdeng mga halaman lalo na ang mga bunga nito."Celeste!"Nilingon ko agad ang tumawag sa 'kin at doon ko nakita si Nimfa, ang katiwala ng asawa ni Selene na si Emerson. May dala itong bayong at sombrero habang nakangiting naglakad palapit sa 'kin."Magandang araw po. Sa palengke po ba ang punta niyo?" Tanong ko sa kaniya at sinulyapan ang bayong na hawak niya.Hinawakan ako nito sa braso at iginiya na pabalik sa kubo kung saan kami tumutuloy. Nahagip pa ng mga mata ko ang isang sasakyan na bigla na lamang huminto sa kanto patungo sa Hacienda Sarmiento. Sino kaya iyon?"Puwede ba kitang utusan? Dumating na ang mga Sarmiento kasama ang iilang kasosyo nito sa negosyo. Kailangan ng maraming tao sa Hacienda," seryoso nitong sabi sa 'kin kaya nangunot ang noo ko."Ngayon ho? Akala k
Tatlong buwan na ang lumipas.Tatlong buwan mula nang tuluyan kong ginulo ang mundo ng mga Jimenez. Tatlong buwan mula nang ako naman ang naging target ng buong sistema na matagal nang bulok. Tatlong buwan mula nang tumakbo ako—hindi dahil duwag ako, kundi dahil kailangan kong mabuhay.At ngayon, heto ako. Nakatayo sa gitna ng malawak na lupain, tanaw ang mga baka at kambing sa di kalayuan. Ang hangin dito ay iba, malinis, tahimik, at parang wala kang kasalanang kailangang ikubli.Pero sa loob ko, hindi pa rin payapa ang lahat.Hindi ko namalayang nakatingin lang pala ako sa kawalan nang marinig ko ang boses na halos hindi ko inakalang muli kong maririnig sa buhay ko.“Celeste! Kakain na tayo! Kailangan mo na ring inumin ‘yong gamot mo!” tawag ni Selene, ang dati kong best friend. “Hoy! Huwag kang tumanga diyan, malamig dito!”Napangiti ako nang mahina bago ako humarap sa kanya. Nasa may pintuan siya ng maliit na bahay, nakapatong ang isang kamay sa tiyan nito na malaki na. She was he
Pagbalik ko sa condo ay magaan ang mga hakbang ko. Na parang sa wakas ay may konting liwanag na bumukas matapos ang ilang araw na puro bagyo. Huminto ako sa tapat ng malaking salamin sa hallway, hawak ang phone habang pinapanood ang live interview ni Jaxon sa mismong ospital.Sa unang minuto pa lang, napangiti na ako. Hearing him saying sorry to me is fucking satisfying.Humihingi ng tawad si Jaxon. Inaamin lahat ng pagkukulang niya, kung paanong hindi niya ako naalagaan noon, kung paano niya ako trinaydor, kung paano siya nagsinungaling sa buong relasyon namin, at kung paano niya ako ginawang instrumento lang para lang masecure ang mana niya.For a moment, I allowed herself to feel it. Finally… some justice.Umupo ako sa sofa, pinatong ang phone sa dibdib ko. “At least he mentioned those things,” mahina kong bulong, napapailing at napapangiti. “About time.”Pero paglipas ng ilang segundo, agad na nawala ang ngisi ko dahil sa sunod na mga narinig ko.Hindi binanggit ni Jaxon ang ginaw







