CHAPTER 3

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa buo kong katawan ng makita ko ang papel na ibinigay niya sa akin. Blanko lang ang mukha ni Bryson at walang gana itong tumitig sa akin.

“A-ano ‘to?” my voice croaked habang tinatanong siya.

“Isn’t obvious? Divorce paper,” mariin niyang saad habang umiigting ang panga.

“Di-divorce, why?”

Hindi ko mapigilan ang panghihina ng tuhod ko. Pilit kong nilalabanan ang panghihinang ‘yon.

“Why?” He smirked. “Why are you asking if you already know the answer?” sarkastikong wika ni Bryson.

Halo-halo na ang emosyon na nararamdaman ko ngayon. Lahat ng excitement na naramdaman ko kanina dahil sa iisa niyang message na sobra kong ikinagalak ay biglang naglaho at napalitan ng pagkadurog.

Lahat ng iyon ay maling akala ko lang pala. Akala ko pa naman, he is worried about me. Iyun pala ay hinahanap niya ako para mapirmahan ko na ang divorce papers.

Bakit ba ako nag expect, nagmukha na naman tuloy akong tanga.

Hindi, may pag-asa pa.

 Hindi ko ito matatanggap.

“Hi-indi pwede” utal kong wika.

“Hindi ikaw ang magdedesisyon sa buhay ko!” galit nitong sigaw saakin.

“Pe-pero asawa mo ako Bryson!”

Hindi ko na napigilan ang emosyon ko kaya naman tumaas na rin ang boses ko.

“Asawa? Nagpapatawa ka ba?” He laughed without humor habang nanlilisik ang mga mata nito.  “Tandaan mo Letitia asawa lang kita sa papel!”

Pilit kong nilalabanan ang mga luhang pabagsak na sa aking mga mata.

Ayokong umiyak sa harap niya.

Mas lalong ayokong ipakita na mahina ako.

“Oo! Asawa mo ako sa papel, pero pinangukuan mo ako sa harap ng Diyos na mamahalin mo ako habang buhay!” mangiyak-ngiyak kong saad.

Hindi ko na talaga mapigilan ang nararamdaman ko. Gusto na nitong kumawala, konti nalang sasabog na ako.

“Mamahalin? Nagpapatawa ka ba?” Pagak na tawa ang pinakawalan nito habang nanunuya akong tinitingnan. “Hindi naman tayo hahantong dito diba kung hindi kita nakilala at higit sa lahat kung hindi nagkita ang mga lola’t lolo natin!”

“P-pero-“

Tumayo na siya sa kinauupuan nito habang nakahawak ang dalawang kamay sa lamesa.

“Hindi naman talaga ikaw ang mahal ko! At kailanman, hindi kita mamahalin. Bakit ba pilit ka pa rin nagsusumiksik.”

Mas lalong nadurog ang puso ko dahil sa mga lumabas sa bibig niya. Gusto ko nang tumakbo at lumayo sa kaniya ngunit parang naestatwa ako sa kinatatayuan ko.

Gusto ko siyang sampalin ngunit hindi ko magawa. Hindi ko alam kung ano ang pumipigil saakin.

Naramdaman ko nalang ang sarili ko na nakahawak na sa braso niya kasabay ng pagbuhos ng aking mga luha.

“P-please huwag mo ‘to gawin!” pagmamakaawa ko.

Hindi ko alam bakit ko ‘to ginagawa, siguro ayoko lang siya mawala.

“Mahal na mahal kita Bryson, please don’t do this to me,” saad ko.

Tinabig niya ang kamay kong nakahawak sa braso niya sabay tulak upang mapalayo ako sa kanya.

Oo, mukha na akong desperada sa ginagawa ko, pero wala na akong pake para lang hindi kami magkahiwalay ni Bryson. Hindi ko kayang mawala ang taong pinakamamahal ko.

“You’re crazy! Don’t you see I don’t love you! Stop begging!” iritado niyang sabi

Para akong bata na inabandona ng magulang at naghahanap ng pagmamahal.

Kinagat ko ang ibabang labi ko upang pigilan ang nagbabadyang luha ko ngunit hindi ko ito mapigilan.

“Bakit?” nanghihina kong tanong, “Bakit mo ba ako sinasaktan ng ganito. Ginawa ko naman lahat ah. Sa loob ng sampung taon wala akong ginawa kung hindi ang mahalin at alagaan ka.”

Tuloy-tuloy pa rin ang pag-agos ng aking mga luha.

Tiningnan ko siya sa mga mata niya at napangiti ng mapait.

“Oo, alam kong nagpapakatanga ako sa’yo. Ilang ulit mo nang sinabi na hindi mo ako mahal,” saad ko, “Araw-araw mo ding pinapamukha sa akin na sa papel lang tayo mag asawa.”

Kumunot ang noo niya, pero sinuklian ko siya ng ngiti kahit patuloy na bumubuhos ang aking luha.

“Ang tanga ko no?” dagdag ko pa, “Ang mahal mo ay si Camille, pero pinipilit ko pa rin ang sarili ko. Nagbabakasakaling isang araw ay mamahalin mo din ako.”

Napangisi ito sa akin.

“Oo, si Camille lang ang mahal ko at mamahalin ko. Okay na sana eh, pero dumating ka at sinira mo ang mga plano namin, “ sabi niya habang umiigting ang panga.

Parang kung may anong kumirot sa puso ko. Parang ako pa ang may kasalanan at sinisisi niya sa lahat.

Sa totoo lang hindi ko na alam ang gagawin ko ngayon. Naguguluhan ang isip ko, gusto ko siyang pigilan pero may bumabagabag din sa isip ko na tama na, itigil mo na ang katangahan mo.

“Bakit hindi mo nalang pirmahan ang divorce paper?” malamig na sambit ni Bryson.

Hindi ko siya sinagot at nanatili lang akong nakatingin sa kaniya.

Hindi ko na alam ang sasabihin ko dahil marami na ang pumapasok sa isipan ko.

Naglakad siya papunta sa akin.

“Aantayin ko ‘yang pirma mo, “ wika niya at umalis na ito sa harapan ko.

Naiwan akong nakatayo at nakatingin sa papel na nasa lamesa.

Pagod na pagod na ako, pero bakit hindi ko kayang pirmahan ito?

Oo martir na kung martir, tanga na kung tanga mahal ko pa rin siya kahit alam kong ayaw niya sa akin.

Ganun naman talaga pag nagmamahal diba? Hindi natin maiwasan ang  magpaka-martir at magpakatanga.

Umaasa pa rin ako sa dulo na mamahalin niya ako. Umaasa ako na kahit ilang porsyento may pagmamahal siyang nabuo para sa akin.

Pero sa tingin ko wala na talagang pag-asa dahil dumating na ang panahon na inilapag na niya sa akin ang papel.

Sumakay ako sa kotse ko at pinaharurot ito. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, pero namalayan ko nalang na nasa sementeryo na ako at nasa harap ng puntod ng aking lolo.

Umupo ako sa tabi ng puntod at bumuhos na naman muli ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

Lolo sana nandito ka pa para may kasama ako. Yung totoong nagmamahal sa akin, yung taong nandiyan parati para sa akin.

“Lolo bakit naman iniwan mo ako agad kahit sobrang tagal ang sakit pa rin talaga,” mahinang bulong ko sa hangin, “Lo, gusto kong sabihin sa’yo na napaka unfair mo dahil pinunta mo ako sa ganitong sitwasyon. Hirap na hirap na ako lo, bakit po ba kasi pinagkasundo mo ako doon. Wala naman siyang ginawa kung hindi ang saktan ako ng paulit-ulit.”

Humikbi ako habang dinadaing ang bigat sa dibdib. Tumingala ako sa nandidilim na kalangitan, kasabay ng pagbuhos ng ulan, ang pagbuhos ng pighati na aking nararamdaman.

 Dinama ko ang bawat patak ng ulan sa aking mukha habang inaalala muli kung bakit ko nga ba ginagawa itong lahat.

Hindi ko naman ‘to ginusto. Hindi ko naman kasalanan ang nangyari.

“Lolo, nangako ako sa’yo na huwag na huwag kong iiwanan ang taong mahal ko at ang sabi mo rin huwag kong sukuan dahil may resultang magandang mangyayari,” wika ko sa kawalan, “Pero parang hindi ko na ata kaya, lo. Sobrang sakit na.”

Nangako ako sa lola ni Bry at sa lolo ko na hindi ko iiwan si Bryson at aalagaan ko siya kahit ano mang pagsubok ang kaharapin namin. At dahil din sa pangakong ‘yon kaya ako araw-araw umiiyak at nagdurusa.