CHAPTER 2

“Ma’am! Puno na po ‘yung baso!”

Nagising ang diwa ko sa sigaw ng isang staff ko. Dali-dali akong kumuha ng basahan para punasan yung tubig na kumalat sa counter.

“Sorry!” taranta kong saad.

“Ma’am, okay ka lang po ba?” Pagaalalang tanong ng staff kong si Amy.

Tinignan ko lang siya at binigyan ng ngiti.

“Oo naman okay lang ako,” Pagsisinungaling ko, sa totoo lang hindi na maganda ang pakiramdam ko mula kaninang umaga.

“Ma’am wag ka ngang magsinungaling hindi ka okay, pero pumapasok ka pa rin at pilit tumutulong dito. Edi sana po hindi na kayo kumuha ng trabahador.” pabiro ni Amy.

Tumawa ako ng bahagya sa sinabi niya. Lagi niya kasi ‘to sinasabi tuwing nandito ako sa café. Isa siya sa mga staff na matagal ng nagtatrabaho dito at pinakamalapit sa akin. Kaya sanay na ako sa ugali nito.

“Alam mo Amy, ikaw ang kailangan ng day off, you deserve it, ” sabi ko at hinawakan ang balikat niya.

Sa sobrang sipag ba naman ng batang ‘to kailangan niya rin ng bakasyon. Sa araw-araw na bukas ‘tong café ko hindi mo makikitaan ni isang absent si Amy.

“Nako ma’am! Kung pwede lang ginawa ko na kaso kailangan, kasi ako lang naman ang bumubuhay sa mga kapatid ko,” saad niya.

Kitang kita ko sa mukha niya ang lungkot, ngunit hindi ito mahahalata dahil nahaharangan ito ng mga ngiti at tawa sa kaniyang mga labi.

“I already told you Amy, you can take a vacation at hindi ko ibabawas yun sa sweldo mo,” sabi ko.

Bigla siyang bumuntong hininga sabay tumayo sa kinauupuan niya at ngumiti sa akin.

“Ma’am, ‘wag ka nang mag-alala sa akin, okay? Ang unahin mo ma’am ay ‘yang sarili mo. Alam kong masama ang manghimasok sa buhay ng iba, pero ma’am alam kong hindi ka po okay,” wika niya.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko sa sinabi nito, pero parang may pumitik na kung ano sa puso ko.

Naalintana ang pag-uusap namin nang dumating ang isang customer.

Pumunta muna ako sa office ko at umupo para magpahinga.

Ibinagsak ko ang ulo ko sa lamesa dahil sa hilo na nararamdaman ko.

Hindi pa rin mawala sa isip ko yung sinabi saakin ni Amy.

Unahin ang sarili bago ang iba.

 ‘Yun ang pagkakaintindi ko. Paano nga ba, hindi ko alam kung saan ko uumpisahan ang mga bagay na ‘yon.

Hinawakan ko ang ulo ko ng makaramdam muli ako ng kirot. Bakit naman ganito nararamdaman ko wrong timing dahil nasa trabaho ako.

Sana pala hindi nalang ako umiyak ng umiyak kagabi at tinulog ko nalang edi sana hindi na ‘to sumasakit.

Tumayo ako saglit para tumingin sa salamin, nakita ko ang mga labi kong maputla at parang nawalan na ng kulay. Namamaga ang mata ko halatang halata ito dahil hindi naman ako naglalagay ng make up sa mukha.

Ganito na ba talaga ako?

Hindi na kaaya-aya ang mukha ko.

Babalik na sana ako sa upuan para magpahinga nang maramdaman ko ang pag-ikot ng paligid.

Tuluyan ng bumagsak ang katawan ko nang mawalan ako ng balanse sa aking pagkatayo. Pilit kong tinatayo ang aking katawan subalit hindi ko ito magawa. Unti-unti nang dumidilim ang paningin ko ng maaninag ko ang isang paa’ng papunta sa akin at tuluyan na akong nawalan ng malay.

Nakakasilaw na liwanag ang tumama sa mata ko ng buksan ko ito.

“Bes gising kana!” dinig ko ang boses sa gilid ko.

Si Krisha lang pala na nakatayo sa gilid ko. Medyo masakit pa ang ulo ko at hindi ko alam kung bakit.

“Salamat at nagising kana, ano bang ginagawa mo ha!” sermon ni Krisha sa akin.

Nakahawak lang siya sa kamay ko at kitang kita sa mga mata niya ang awa at pag-aalala.

Ano nga ba talaga ang nangyari sa akin, ang naalala ko lang nasa office ako at oo!

Naalala ko na, nawalan pala ako ng malay.

“Ano kaba bes ayos na ako,” saad ko.

Sa sobrang pag-iyak ko at kulang sa tulog ganito na ang nangyari sa akin.

“Sabi ko sa’yo kung pagod ka magpahinga ka. Masyado mong ino-overwork yung katawan mo,” inis na sabi niya sa akin.

“Alam mo naman ‘yun nalang pinagkakabalahan ko.”

“Alam ko naman pero bes! Sana naman pagpahingahin mo yung katawan mo.”

Nginitian ko siya at niyakap.

“Hoy, anong ginagawa mo? Mahiga kalang,” dagdag pa niya.

“Alam mo ang swerte ko talaga at may kaibigan akong tulad mo, ” sabi ko.

“Aba! Syempre magkaroon ka ba naman nang magandang kaibigan at sexy swerte mo talaga.” pabiro ni Krisha at sabay kaming tumawa.

Sobra akong nagpapasalamat sa kanya, kasi hindi niya ako iniwan pag may problema ako lagi siyang nasa tabi ko. Magkaibigan na kami simula high school palang hanggang ngayong nanatili pa rin ang pagkakaibigan namin.

“Oh, eto kumain ka muna.” Inabot saakin ni Krisha yung mga prutas na nasa lamesa.

“Salamaaat! Wala ka bang trabaho?” tanong ko sabay kagat sa apple na hawak ko.

“Meron, pero noong tumawag sa akin yung isang staff mo nagpaalam ako sa boss ko,” sabi niya.

“Okay na ako dito pwede mo na ako iwan, masyado kanang naabala, bes.”

“Ano kaba! Ayos lang saakin ‘yun alam mo naman na grabe akong mag-aalala kaysa sa asawa mo.”

“Ikaw nalang nga aasawahin ko,” pabiro kong usal kay Krisha.

Inikutan niya lang ako ng mata at parang sinasapian si gaga.

“Kung lalaki lang ako, kaso ‘di tayo talo girl,” sabi niya, “Wala talagang kwenta ang asawa mo no? Hindi ka man lang pinuntahan dito,” dagdag pa niya.

Ano pa bang aasahan ko kay Bryson. Lagi naman siyang wala sa tabi ko, kasi nandoon siya sa totoong mahal niya.

“Sanay na ako bes tsaka baka busy lang ‘yon sa work niya alam mo naman CEO ‘yon ng kompanya,” pagdadahilan ko.

“Work? Work niya muka niya baka na kay Camille,” inis niyang sabi.

“Kung ako sa’yo kainin mo na ‘yang hinihiwa mong mansanas. Nakakatakot kana bes feeling ko makakapatay ka eh.”

“Nako baka nga makatadtad ako ng wala sa oras!”

Sa sobrang inis nito hindi na niya napapansin na malapit nang mapino yung hinihiwa niyang mansanas.

Makalipas ang ilang oras, nakumbinse ko na siya na pumasok na sa trabaho niya. Naiwan akong mag-isa sa ospital. Sa totoo lang ayoko muna umuwi sa bahay para mabawasan yung mga ‘di ko nakikitang maganda. Iba kasi yung dulot sa akin nito, stress at pagod. Gusto ko muna ng payapang lugar at mapag-isa.

Tiningnan ko ang singsing sa daliri ko na ni minsan hindi ko nakitang nakasuot kay Bryson. Simula noong nawala ang lolo’t lola namin hindi ko na ‘yon nakita pa.

My lolo and his lola are friends parehas kaming lumaki sa piling ng lolo’t lola namin.

The arranged marriage are already planned before we came. Magkaibigan sila simula noong bata pa at nangako sila na ang mga magiging apo nila ay ipapakasal sa isa’t-isa.

Ito na, mag-asawa na nga kami. Lahat ng yaman nila ay napunta na sa amin ni Bryson. Dahil nga sa tanda, hindi na kinaya ng katawan nila kaya matapos kaming ikasal doon sila namaalam na sobrang nakakabigla at hindi ko inaasahan sa lahat.

Bago sila nagpaalam sa mundong ‘to na-fulfill nila ang pangako nila sa isa’t isa.

Dahil sa pangako na ‘yon nandito ako sa sitwasyon na sobrang nagpapahirap at nagpapadusa sa akin.

“Mrs. Carter your medicine is here.”

Bungad sa akin ng nurse na nasa pinto. Inilagay niya sa gilid ang mga gamot at isang basong tubig.

Hawak ko ang gamot para inumin ng biglang tumunog ang cellphone kong nasa gilid ng lamesa.

Tinignan ko ito at namilog ang mga mata ko ng makita ko ang pangalan ni Bryson sa messages ko.

[ From: Bryson ]

Where the hell are you?

Hindi ko alam ang mararamdaman ko sa text niya. Halo-halo ang emosyon ko ngayon, dahil sa sampung taon, ngayon lang ako nakatanggap ng text galing sa kaniya.

Ano kaya ang nakain ng lalaking ‘to bakit niya ako minessage.