ตอนที่ 9

ก๊อกๆ

ส่งสัญญาณเสร็จใบข้าวก็ถือวิสาสะเปิดประตู อาจารย์หมอลูกครึ่งไทย-อังกฤษมองผู้มาเยือนอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเป็นประธานนักศึกษาหน้าตาสะสวยอย่างใบข้าว มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะอาจารย์คริส” ใบข้าวยกมือไหว้

“มาหาผมมีธุระอะไรเหรอ?”

อาจารย์หมอหนุ่มหล่อวัยสามสิบสาม ที่พ่วงตำแหน่งทายาทผู้บริหารมหาวิทยาลัยมาด้วย เอ่ยถามนักศึกษามากความสามารถ ซ้ำยังสวยมากด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบข้าวไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เธอบอกธุระของตัวเองให้อาจารย์หนุ่มทราบ และท่านสามารถแก้ไขปัญหาให้เธอได้ทันที ยอมยกห้องว่างในตึกของคณะแพทย์ ให้คณะของเธอใช้เป็นห้องซ้อม สำหรับงานมหาวิทยาลัยซึ่งจะจัดขึ้นในเดือนหน้า

“ขอบคุณอาจารย์มากๆเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าวไม่รบกวนเวลาของอาจารย์แล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”

อาจารย์หนุ่มมองตามแผ่นหลังของเด็กสาว ที่รีบร้อนออกไปทันที หลังจากได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอย่างอื่นเลย รวมถึงไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้แสดงความรู้สึกอื่นในฐานะผู้ชายคนหนึ่งด้วย แต่ถึงอย่างนั้นความสนใจในตัวเธอก็ไม่ยอมลดน้อยลงเลย เมื่อโอกาสอีกเมื่อไหร่ เขาจะลองเผยความรู้สึกของตัวเองให้เธอรู้

ทางด้านของใบข้าว

เธอเดินออกมาจากห้องทำงานของอาจารย์แพทย์ ด้วยความดีใจปะปนไปกับความรู้สึกผิด ความทรงจำทั้งในอดีต ทั้งที่เกิดขึ้นไปแล้วในอนาคต ทำให้ความหวังดีของอาจารย์หนุ่มรายนี้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น อาจารย์คริสก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่หลงรักเธอ เธอไม่เคยอยากใช้วิธีง่ายดายแบบนี้เลย แต่ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ คงจะเป็นครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้ายด้วย

ตกเย็น

เพราะเรื่องของห้องซ้อมคลี่คลายลงไปแล้ว ใบข้าวจึงไม่ไปวุ่นวายกับชมรมดนตรีอีก ร่างสมส่วนในชุดไปรเวทก้าวเดินเชื่องช้าเพื่อไปทำงาน เมื่อมาถึงทางเข้าด้านหน้าของผับ คิ้วเรียวสวยก็มุ่นเข้าหากัน เพราะการ์ดที่ทำงานอยู่ตรงนี้เดินมาขวางทางเธอ ไม่ยอมให้ผ่านเข้าไปด้านใน

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่?”

“ …? ข้าวไม่รู้เหรอว่าเจ้านายไล่ข้าวออกแล้ว”

การ์ดที่คุ้นหน้ากันดีทำหน้าสงสัย คำพูดของเขาทำเอาเส้นเลือดในสมองของใบข้าวแทบแตก คำขู่ของเขตครามเมื่อวาน เธอไม่คิดว่ามันจะส่งผลในทันที ไม่คิดว่าเขาจะกล้าตัดช่องทางทำมาหากินของเธอรวดเร็วขนาดนี้

ไอ้บ้านั่น ให้สมองเธอได้พักสักวันก็ไม่ได้เลยหรือไง

“อ่า ข้าวว่าน่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะพี่ ข้าวขอเข้าไปคุยกับผู้จัดการหน่อยได้ไหม”

ใบข้าวยิ้มสู้ พยายามขอเข้าไปคุยกับผู้จัดการผับ แต่ยังไม่ได้รับคำตอบจากการ์ด ผู้จัดการก็เดินหน้าเครียดออกมาจากด้านใน เธอรีบเดินไปหาเขา ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร เขาก็รีบส่ายหน้าไปมา

“ขอโทษนะข้าว ครั้งนี้พี่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ”

อนุชารู้สึกสงสารใบข้าวมาก แต่ถ้าหากเขาไม่ทำตามคำสั่งของคุณเขตคราม เขาจะตกงานและเป็นคนที่เดือดร้อนซะเอง ถึงแม้ตอนนี้ใบข้าวจะเดือดร้อนเรื่องงาน ไม่นานเธอก็จะได้รับความช่วยเหลือ และคนๆนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่เอ่ยปากไล่เธอออกนั่นแหละ

“อ่า ค่ะ”

ใบข้าวแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ หมุนตัวเดินออกมาพลางก่นด่าคนที่ไล่เธอออก ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ แต่ไม่มีเวลาให้ความรู้สึกเหล่านั้นมากนัก เดินหน้าหางานใหม่ในทันที

โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเธอเหลือเกิน ส่งเธอข้ามเวลากลับมาทั้งที ทำไมไม่ส่งเงินที่เธอมีในอนาคตกลับมาด้วย โอ้ย! ตอนนี้เธอโกรธจนลามปามไปถึงเทวดาฟ้าดินแล้วเนี่ย

ใบข้าวหยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าผับอีกแห่ง ซึ่งอยู่ถัดมาจากอาคารเดิมไม่มากนัก การ์ดของสถานที่มองเธอพลางยกยิ้มกรุ้มกริ่ม ใบข้าวยกมือไหว้แสร้งยิ้มเอาใจ จากนั้นก็เอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“หนูอยากสมัครงานที่นี่ค่ะพี่ มีตำแหน่งว่างไหมคะ” การแทนตัวด้วยหนูของเธอ เพื่อเรียกคะแนนสงสารล้วนๆ

“สวยๆอย่างน้อง มีตำแหน่งว่างให้อยู่แล้ว ว่าแต่เราชื่ออะไรเหรอ?”

การ์ดวัยฉกรรจ์ถาม ก่อนจะมายืนทำหน้าที่ของตัวเอง เขาได้รับการสั่งงานมาว่า ให้คัดคนที่จะมาสมัครงานด้วย ถ้าหากชื่อใบข้าวห้ามรับเข้ามาทำงานเด็ดขาด ถ้าไม่ฟังคำสั่งจะถูกไล่ออกแบบไม่มีการยกเว้น

“ใบข้าวค่ะ”

“อ่า พอดีพี่เพิ่งนึกได้ ว่าไม่มีตำแหน่งว่าง ขอโทษนะน้อง” การ์ดนึกเสียดายสาวสวยหุ่นดีตรงหน้า แต่ก็ต้องจำใจบอกปัดว่าไม่มีตำแหน่งงานว่างแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ใบข้าวหอบเอาความผิดหวังเดินจากไป ร้านที่สองพลาดไป ร้านที่สามอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้นี่นา ถ้าไม่ได้ก็ยังมีร้านที่สี่ ร้านที่ห้า ร้านที่หก ย่านนี้เป็นย่านเศรษฐกิจ ซึ่งมันไม่ได้มีแค่ผับบาร์ด้วย

“ขอโทษนะ ไม่มีตำแหน่งว่างเลย”

“ขอโทษนะ ร้านเราไม่รับ”

“ป้ายรับสมัครงานเหรอ ยังไม่ได้แกะออกน่ะ”

นั่นคือประโยคที่สมองของใบข้าวจดจำมันได้ เธอโดนปฏิเสธจนนับไม่ไหวว่ามันกี่สถานที่แล้ว โดนปฏิเสธจนท้อ ท้อจนอยากจะร้องไห้ โกรธคนที่ไล่ตัวเองออกสุดใจ ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอได้ขนาดนี้

“ฮึก! ไอ้คนใจร้ายใจดำ ไอ้บ้าคราม ไอ้เผด็จการ ไอ้ชั่ว!”

ใบข้าวด่าเสร็จก็รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตา และหยาดเหงื่อที่ไหลท่วมใบหน้าออกไป เส้นทางกลับหอยาวไกลเหลือเกิน แต่เส้นทางชีวิตของเธอกลับยาวไกลกว่า ท้อและเหนื่อยจนหมดแรง แต่ก็ยังคาดหวังกับสถานที่ทำงานแห่งสุดท้าย ตรงหน้าเธอคือผับที่คนลื่อว่าอันตรายที่สุดในย่านนี้

Demon

“สวัสดีค่ะพี่ หนูมาสมัครงาน พอจะมีตำแหน่งว่างไหมคะ”

“อืม”

พนักงานวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมลากสายตาสำรวจ แม้แสงไฟค่อนข้างจะสลัว แม้ว่าเส้นผมบางส่วนจะเปียกชุ่มจนแนบไปกับใบหน้า แต่ก็เห็นชัดเลยว่าเด็กคนนี้สวยมาก “มีสิ พร้อมจะทำวันนี้เลยไหม?”

“ค่ะ หนูทำวันนี้เลยค่ะพี่”

ใบข้าวตอบรับออกไป รู้สึกหวั่นใจกับข่าวลื่อของที่นี่ แต่เธอมีตัวเลือกอื่นที่ไหนล่ะ งานปกติเขาก็ไม่อยากรับพนักงานพาร์ทไทม์ ถ้าหากไม่ต้องจ่ายค่าเช่าหอของเทอมหน้าสิ้นเดือนนี้ เธออาจจะมีเวลาให้เลือกหางานที่ดีกว่าที่นี่ก็ได้

เป็นไงเป็นกัน มันคงไม่ต่างไปจากที่เดิมนักหรอก