ตอนที่ 10

ชั่วโมงต่อมา

ใบข้าวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำแบบรัดรูป ความยาวของชุดปิดถึงแค่ต้นขา กำลังนั่งตัวลีบตัวหดอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คนในนี้เรียกกันว่าห้องวีไอพี ด้านซ้ายมือของเธอคือผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วม ด้านขวาคือผู้ชายสูงใหญ่สักลายเต็มตัว บนโซฟาอีกตัวมีชายหญิงสองคู่นั่งนัวเนียกันอยู่ โซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเธอก็ไม่ต่างกัน และงานที่เธอต้องทำ ก็คืองานที่ผู้หญิงพวกนั้นกำลังทำให้ดูเป็นตัวอย่าง งานดูแลลูกค้าแบบถึงเนื้อถึงตัว

“นี่เธอนั่งนิ่งอยู่ทำไม ไม่เห็นหรือไงว่าเหล้าเสี่ยหมดแล้ว รีบๆเติมเหล้าให้เสี่ยสิ” พนักงานมากประสบการณ์บอกพร้อมกับส่งสายตาไปให้

“อ่า ค่ะ ค่ะ” ใบข้าวไม่ค่อยมีสมาธินัก เพราะมัวแต่หนีมือปลาหมึกของคนที่ถูกเรียกว่าเสี่ย

“เพิ่งเคยทำเหรอ?”

เสี่ยที่สักลายทั้งตัวโน้มใบหน้าลงไปถาม ใบข้าวเบี่ยงใบหน้าหลบให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด ด้วยยังไม่อยากสร้างความขุ่นเคืองให้กับลูกค้ากระเป๋าหนักแต่ดูกลัดมัน คีบน้ำแข็งใส่ลงไปในแก้วจากนั้นก็เทเหล้าราคาแพงตามลงไป ตามด้วยเทโซดาผสมในอัตราส่วนหนึ่งต่อสาม ใช้ที่คีบน้ำแข็งคนเหล้าให้เข้ากัน ยกมันมายื่นให้เสี่ยที่มือยังอยู่ไม่สุข เสี่ยใหญ่ไม่ยอมรับมันง่ายๆ ทำท่าทางเหมือนอยากจะให้ใบข้าวป้อน

“อะ อ้าปากสิคะเสี่ย ขา”

ใบข้าวเกลียดนิสัยปรับตัวเก่งของตัวเองก็ตอนนี้ แต่เพื่อเงินต้องทนเอาไว้ ถ้าไม่ไหวจริงๆค่อยไปหางานใหม่แล้วกัน ตราบใดที่ยังไม่ถูกลากไปปู้ยี้ปู้ยำก็ทนทำไปก่อน

“เหล้าที่หนูข้าวชงอร่อยมาก ลองชิมดูสิ” เสี่ยใหญ่เหลือเหล้าในแก้วไว้เกินครึ่ง เพื่อให้เด็กสาวที่นั่งแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับลูกน้องดื่ม

“แหะๆ เสี่ยดื่มเถอะค่ะ พอดีหนูไม่ค่อยถูกกับเหล้า”

“เสี่ยดื่มคนเดียวจะไปสนุกอะไร เด็กๆ หาเกมส์มาเล่นเอาใจหนูข้าวกูหน่อย”

เสี่ยออกคำสั่งกับลูกน้องของตัวเอง ที่กำลังนั่งคลอเคลียเด็กของร้านอยู่อีกฟากของโซฟา ไม่นานกิจกรรมที่ใบข้าวเห็นจนชินตาก็ถูกจัดขึ้นบนโต๊ะ ธนบัตรสีเทาถูกแก้วบรรจุเหล้าวางทับ ดวงตาของใบข้าวลุกวาว รีบเล็งแก้วที่มีจำนวนธนบัตรมากที่สุดไว้

“ว้าว! วันนี้เสี่ยใจป้ำจังเลยค่ะ”

เด็กสาวรายหนึ่งเอ่ยชมความใจป้ำของเสี่ย เขาคงถูกใจเด็กใหม่มากถึงได้เปย์หนักขนาดนี้ แม้จะไม่ชอบใจแต่ยัยคนสวยนั่นก็ทำให้พวกเธอพลอยได้อาณิสงไปด้วย

“หนูข้าวของเสี่ยสวยซะขนาดนี้ ก็ต้องหาอะไรสนุกๆให้หนูข้าวของเสี่ยทำหน่อย หนูข้าวของเสี่ยจะได้ไม่เบื่อ”

เสี่ยใหญ่อายุย่างเข้าเลขหกยกยิ้มมุมปาก หนูข้าวของเสี่ยแทบจะเก็บอาการขนลุกขนพองไม่ไหว เธอไปเป็นหนูของเสี่ยตอนไหน ขี้ตู่ไม่พอยังทำหน้าหื่นห่ามยิ่งกว่าเดิม เธอวางใจมากเกินไปหรือเปล่านะ ต้องระวังตัวมากกว่าเดิมแล้ว อย่าเห็นแก่เงินนักเลย

“หนูดื่มไม่ไหวจริงๆค่ะเสี่ยขา เราร้องเพลงกันดีไหมคะ หนูร้องเพลงเพราะนะคะเสี่ย” ใบข้าวพยายามโน้มน้าวให้เปลี่ยนกิจกรรม แต่ก็โดนขัดขึ้นทันที โดยสาวสวยอีกคนที่เล็งเงินใต้แก้วเหมือนกัน

“แหม๋! ถ้าดื่มไม่ไหวจะมาทำงานนี้ให้เสียโอกาสคนอื่นทำไมย่ะ”

“อ่า” ใบข้าวไม่อยากทำตัวเป็นอริกับเพื่อนร่วมงาน ได้แต่นั่งเงียบคอยหลบมือปลาหมึกของเสี่ย

“นิดหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ เสี่ยเพิ่มให้อีกเอาไหม เอาเงินเพิ่มไปหน่อย น้องๆจะได้มีกำลังใจเล่นเกมส์กับเสี่ย”

คนของเสี่ยขยับเอาเงินไปเพิ่มไว้ใต้แก้ว ใบข้าวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเมื่อจำนวนเงินเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ตบตีกับความคิดของตัวเองสุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความโลภ

เอาวะ! แก้วละตั้งสี่พัน แถมแก้วพวกนั้นก็ไม่ได้ใหญ่มาก คงไม่เมาเร็วขนาดนั้นหรอก

ใบข้าวตัดสินใจหยิบแก้วใบที่วางทับธนบัตรสีเทาจำนวนสี่พันขึ้นมาดื่มจนหมด วางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะจากนั้นก็หยิบเงินขึ้นมา ยังไม่ทันได้หาที่เก็บเงิน เสี่ยมือปลาหมึกก็เลื่อนแก้วอีกใบพร้อมกับเงินมาไว้ตรงหน้า

“ไหวไหม? ไม่ไหวเสี่ยให้น้องคนอื่นดื่มแทนหนูข้าวนะ”

“แหะๆ หนูไหวคะเสี่ย”

ใบข้าวหัวเราะแห้งๆ เมื่อเหล้าที่เพิ่งดื่มไปไม่ได้แรงอย่างที่เธอคิด จะบอกว่าไม่รู้สึกถึงแอลกอฮอล์เลยก็ว่าได้ ให้ดื่มแบบนี้อีกสิบแก้วเธอก็ไหว ไม่ต้องกลัวเรื่องที่จะถูกคนพวกนี้มอมให้เมาแล้ว

อีกด้านหนึ่งของเมืองใหญ่

ชั้นบนสุดของอาคารขนาดใหญ่หลายสิบชั้น เป็นห้องทำงานของผู้บริหารอย่างเขตขันธ์ ทว่าวันนี้เจ้าของอาคารกลับไม่อยู่ในห้อง มีเพียงชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดปี ที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันนั่งทำงานแทน เขตครามเริ่มมาช่วยงานของพ่อได้ราวๆสองสัปดาห์แล้ว ชีวิตก่อนหน้าเขาไม่เคยสนใจงานของพ่อเลย ตอนได้นั่งตำแหน่งประธานแทนท่านจึงทำแบบขอไปที แต่ชีวิตครั้งนี้เขาจะทำแบบเดิมไม่ได้ ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองย้อนกลับมายังอดีตเมื่อประมาณสองเดือนก่อน เขาก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงเส้นทางชีวิตของตัวเอง

ครืด ครืด!

เครื่องมือสื่อสารส่วนตัวที่ตั้งระบบสั่นไว้ เพราะไม่อยากให้ใครติดต่อมารบกวนการทำงานโดยเฉพาะคนจุ้นจ้านอย่างพราวฟ้า สั่นครืดๆพร้อมกับโชว์ชื่อคนที่โทรเข้ามา เป็นสายของอนุชาผู้จัดการผับ เขตครามวางปากกาในมือลงแล้วกดรับ เลือกเปิดเป็นโหมดสปีกเกอร์โฟนในการสนธนา จากนั้นก็เอนแผ่นหลังพิงกับพนักเก้าอี้

[สวัสดีครับคุณคราม] แม้อายุจะน้อยกว่ามาก แต่เขตครามก็ได้รับความเคารพจากอนุชาในฐานะเจ้านาย

“มีอะไร?”

ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองออกไปนอกห้อง หลังจากใช้ขาดันเก้าอี้ทำงานไปอีกด้าน ด้านหน้าคือผนังแบบกระจกใส มองเห็นท้องฟ้ายามราตรีได้ดี แต่ภาพตรงหน้าของเขาตอนนี้กลับเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่ความงดงามของแสงไฟหลากสีอย่างที่ควรเป็น

ภาพใบหน้าสดใสของใบข้าว

[ คือ คุณครามครับ…วันนี้น้องข้าวมาที่ผับ แต่ผมบอกเธอไปแล้วนะครับ ว่าไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว ]

“แล้ว ยัยนั่นฟังที่คุณพูดไหม?” เขตครามยกมือขึ้นคลึงขมับเบาๆ เมื่อนึกถึงความดื้อรั้นของใบข้าวในชีวิตที่ผ่านมา

[ ฟังครับ แต่คนของเราที่ผมให้ตามไปดูเธอ รายงานมาว่า เธอได้เข้าไปสมัครงานร้านอื่นด้วยครับ แต่คุณครามไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมให้คนของเราเข้าไปแจ้งร้านต่างๆในละแวกนี้ไว้แล้ว ไม่มีร้านไหนรับเธอเข้าทำงานแน่นอนครับ ]

“อืม ทำดีแล้ว”

มุมปากหยักสวยยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดูชั่วร้ายและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน อารมณ์ขุ่นมัวที่ใบข้าวทำไว้ ตั้งแต่กลับมาเจอกันในสภาพที่ยังเป็นเพียงนักศึกษา เบาบางลงไปเล็กน้อย

[ เอ่อ … คุณครามครับ ]

“มีอะไรอีก?” คนที่นึกว่าผู้จัดการวางสายไปแล้วถามเสียงขุ่น

[ คือผมไม่ได้บอกร้าน Demon ไว้นะครับ แต่ผมคิดว่ายังไง คนฉลาดๆ อย่างน้องข้าว คงไม่ไปทำงานในสถานที่ที่มันอันตรายแบบนั้นหรอกครับคุณคราม ]

“แม่งเอ้ย! ทำไมไม่บอกพวกมันด้วยวะ!”

เขตครามสบทเสร็จก็กดวางสาย ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปสีกรมของมหาวิทยาลัย เร่งรีบออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นบิดา เลขาสาวสวยที่ยังนั่งทำงานอยู่หน้าห้อง ตกอกตกใจแต่ไม่มีโอกาสได้ถามไถ่ลูกชายสุดหล่อของเจ้านายว่าเกิดอะไรขึ้น เขตครามวิ่งสุดกำลังด้วยรู้นิสัยของใบข้าวดียิ่งกว่าใคร เมื่อมาจนถึงรถหรูที่จอดทิ้งไว้ ก็รีบบึ่งมันออกไปตามเส้นทางที่ถูกบันทึกไว้ในความทรงจำ