LOGINShare
ตอนที่ 10
Last Updated:
2025-08-31 18:49:26ชั่วโมงต่อมา
ใบข้าวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำแบบรัดรูป ความยาวของชุดปิดถึงแค่ต้นขา กำลังนั่งตัวลีบตัวหดอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คนในนี้เรียกกันว่าห้องวีไอพี ด้านซ้ายมือของเธอคือผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วม ด้านขวาคือผู้ชายสูงใหญ่สักลายเต็มตัว บนโซฟาอีกตัวมีชายหญิงสองคู่นั่งนัวเนียกันอยู่ โซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเธอก็ไม่ต่างกัน และงานที่เธอต้องทำ ก็คืองานที่ผู้หญิงพวกนั้นกำลังทำให้ดูเป็นตัวอย่าง งานดูแลลูกค้าแบบถึงเนื้อถึงตัว “นี่เธอนั่งนิ่งอยู่ทำไม ไม่เห็นหรือไงว่าเหล้าเสี่ยหมดแล้ว รีบๆเติมเหล้าให้เสี่ยสิ” พนักงานมากประสบการณ์บอกพร้อมกับส่งสายตาไปให้ “อ่า ค่ะ ค่ะ” ใบข้าวไม่ค่อยมีสมาธินัก เพราะมัวแต่หนีมือปลาหมึกของคนที่ถูกเรียกว่าเสี่ย “เพิ่งเคยทำเหรอ?” เสี่ยที่สักลายทั้งตัวโน้มใบหน้าลงไปถาม ใบข้าวเบี่ยงใบหน้าหลบให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด ด้วยยังไม่อยากสร้างความขุ่นเคืองให้กับลูกค้ากระเป๋าหนักแต่ดูกลัดมัน คีบน้ำแข็งใส่ลงไปในแก้วจากนั้นก็เทเหล้าราคาแพงตามลงไป ตามด้วยเทโซดาผสมในอัตราส่วนหนึ่งต่อสาม ใช้ที่คีบน้ำแข็งคนเหล้าให้เข้ากัน ยกมันมายื่นให้เสี่ยที่มือยังอยู่ไม่สุข เสี่ยใหญ่ไม่ยอมรับมันง่ายๆ ทำท่าทางเหมือนอยากจะให้ใบข้าวป้อน “อะ อ้าปากสิคะเสี่ย ขา” ใบข้าวเกลียดนิสัยปรับตัวเก่งของตัวเองก็ตอนนี้ แต่เพื่อเงินต้องทนเอาไว้ ถ้าไม่ไหวจริงๆค่อยไปหางานใหม่แล้วกัน ตราบใดที่ยังไม่ถูกลากไปปู้ยี้ปู้ยำก็ทนทำไปก่อน “เหล้าที่หนูข้าวชงอร่อยมาก ลองชิมดูสิ” เสี่ยใหญ่เหลือเหล้าในแก้วไว้เกินครึ่ง เพื่อให้เด็กสาวที่นั่งแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับลูกน้องดื่ม “แหะๆ เสี่ยดื่มเถอะค่ะ พอดีหนูไม่ค่อยถูกกับเหล้า” “เสี่ยดื่มคนเดียวจะไปสนุกอะไร เด็กๆ หาเกมส์มาเล่นเอาใจหนูข้าวกูหน่อย” เสี่ยออกคำสั่งกับลูกน้องของตัวเอง ที่กำลังนั่งคลอเคลียเด็กของร้านอยู่อีกฟากของโซฟา ไม่นานกิจกรรมที่ใบข้าวเห็นจนชินตาก็ถูกจัดขึ้นบนโต๊ะ ธนบัตรสีเทาถูกแก้วบรรจุเหล้าวางทับ ดวงตาของใบข้าวลุกวาว รีบเล็งแก้วที่มีจำนวนธนบัตรมากที่สุดไว้ “ว้าว! วันนี้เสี่ยใจป้ำจังเลยค่ะ” เด็กสาวรายหนึ่งเอ่ยชมความใจป้ำของเสี่ย เขาคงถูกใจเด็กใหม่มากถึงได้เปย์หนักขนาดนี้ แม้จะไม่ชอบใจแต่ยัยคนสวยนั่นก็ทำให้พวกเธอพลอยได้อาณิสงไปด้วย “หนูข้าวของเสี่ยสวยซะขนาดนี้ ก็ต้องหาอะไรสนุกๆให้หนูข้าวของเสี่ยทำหน่อย หนูข้าวของเสี่ยจะได้ไม่เบื่อ” เสี่ยใหญ่อายุย่างเข้าเลขหกยกยิ้มมุมปาก หนูข้าวของเสี่ยแทบจะเก็บอาการขนลุกขนพองไม่ไหว เธอไปเป็นหนูของเสี่ยตอนไหน ขี้ตู่ไม่พอยังทำหน้าหื่นห่ามยิ่งกว่าเดิม เธอวางใจมากเกินไปหรือเปล่านะ ต้องระวังตัวมากกว่าเดิมแล้ว อย่าเห็นแก่เงินนักเลย “หนูดื่มไม่ไหวจริงๆค่ะเสี่ยขา เราร้องเพลงกันดีไหมคะ หนูร้องเพลงเพราะนะคะเสี่ย” ใบข้าวพยายามโน้มน้าวให้เปลี่ยนกิจกรรม แต่ก็โดนขัดขึ้นทันที โดยสาวสวยอีกคนที่เล็งเงินใต้แก้วเหมือนกัน “แหม๋! ถ้าดื่มไม่ไหวจะมาทำงานนี้ให้เสียโอกาสคนอื่นทำไมย่ะ” “อ่า” ใบข้าวไม่อยากทำตัวเป็นอริกับเพื่อนร่วมงาน ได้แต่นั่งเงียบคอยหลบมือปลาหมึกของเสี่ย “นิดหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ เสี่ยเพิ่มให้อีกเอาไหม เอาเงินเพิ่มไปหน่อย น้องๆจะได้มีกำลังใจเล่นเกมส์กับเสี่ย” คนของเสี่ยขยับเอาเงินไปเพิ่มไว้ใต้แก้ว ใบข้าวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเมื่อจำนวนเงินเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ตบตีกับความคิดของตัวเองสุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความโลภ เอาวะ! แก้วละตั้งสี่พัน แถมแก้วพวกนั้นก็ไม่ได้ใหญ่มาก คงไม่เมาเร็วขนาดนั้นหรอก ใบข้าวตัดสินใจหยิบแก้วใบที่วางทับธนบัตรสีเทาจำนวนสี่พันขึ้นมาดื่มจนหมด วางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะจากนั้นก็หยิบเงินขึ้นมา ยังไม่ทันได้หาที่เก็บเงิน เสี่ยมือปลาหมึกก็เลื่อนแก้วอีกใบพร้อมกับเงินมาไว้ตรงหน้า “ไหวไหม? ไม่ไหวเสี่ยให้น้องคนอื่นดื่มแทนหนูข้าวนะ” “แหะๆ หนูไหวคะเสี่ย” ใบข้าวหัวเราะแห้งๆ เมื่อเหล้าที่เพิ่งดื่มไปไม่ได้แรงอย่างที่เธอคิด จะบอกว่าไม่รู้สึกถึงแอลกอฮอล์เลยก็ว่าได้ ให้ดื่มแบบนี้อีกสิบแก้วเธอก็ไหว ไม่ต้องกลัวเรื่องที่จะถูกคนพวกนี้มอมให้เมาแล้ว อีกด้านหนึ่งของเมืองใหญ่ ชั้นบนสุดของอาคารขนาดใหญ่หลายสิบชั้น เป็นห้องทำงานของผู้บริหารอย่างเขตขันธ์ ทว่าวันนี้เจ้าของอาคารกลับไม่อยู่ในห้อง มีเพียงชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดปี ที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันนั่งทำงานแทน เขตครามเริ่มมาช่วยงานของพ่อได้ราวๆสองสัปดาห์แล้ว ชีวิตก่อนหน้าเขาไม่เคยสนใจงานของพ่อเลย ตอนได้นั่งตำแหน่งประธานแทนท่านจึงทำแบบขอไปที แต่ชีวิตครั้งนี้เขาจะทำแบบเดิมไม่ได้ ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองย้อนกลับมายังอดีตเมื่อประมาณสองเดือนก่อน เขาก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงเส้นทางชีวิตของตัวเอง ครืด ครืด! เครื่องมือสื่อสารส่วนตัวที่ตั้งระบบสั่นไว้ เพราะไม่อยากให้ใครติดต่อมารบกวนการทำงานโดยเฉพาะคนจุ้นจ้านอย่างพราวฟ้า สั่นครืดๆพร้อมกับโชว์ชื่อคนที่โทรเข้ามา เป็นสายของอนุชาผู้จัดการผับ เขตครามวางปากกาในมือลงแล้วกดรับ เลือกเปิดเป็นโหมดสปีกเกอร์โฟนในการสนธนา จากนั้นก็เอนแผ่นหลังพิงกับพนักเก้าอี้ [สวัสดีครับคุณคราม] แม้อายุจะน้อยกว่ามาก แต่เขตครามก็ได้รับความเคารพจากอนุชาในฐานะเจ้านาย “มีอะไร?” ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองออกไปนอกห้อง หลังจากใช้ขาดันเก้าอี้ทำงานไปอีกด้าน ด้านหน้าคือผนังแบบกระจกใส มองเห็นท้องฟ้ายามราตรีได้ดี แต่ภาพตรงหน้าของเขาตอนนี้กลับเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่ความงดงามของแสงไฟหลากสีอย่างที่ควรเป็น ภาพใบหน้าสดใสของใบข้าว [ คือ คุณครามครับ…วันนี้น้องข้าวมาที่ผับ แต่ผมบอกเธอไปแล้วนะครับ ว่าไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว ] “แล้ว ยัยนั่นฟังที่คุณพูดไหม?” เขตครามยกมือขึ้นคลึงขมับเบาๆ เมื่อนึกถึงความดื้อรั้นของใบข้าวในชีวิตที่ผ่านมา [ ฟังครับ แต่คนของเราที่ผมให้ตามไปดูเธอ รายงานมาว่า เธอได้เข้าไปสมัครงานร้านอื่นด้วยครับ แต่คุณครามไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมให้คนของเราเข้าไปแจ้งร้านต่างๆในละแวกนี้ไว้แล้ว ไม่มีร้านไหนรับเธอเข้าทำงานแน่นอนครับ ] “อืม ทำดีแล้ว” มุมปากหยักสวยยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดูชั่วร้ายและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน อารมณ์ขุ่นมัวที่ใบข้าวทำไว้ ตั้งแต่กลับมาเจอกันในสภาพที่ยังเป็นเพียงนักศึกษา เบาบางลงไปเล็กน้อย [ เอ่อ … คุณครามครับ ] “มีอะไรอีก?” คนที่นึกว่าผู้จัดการวางสายไปแล้วถามเสียงขุ่น [ คือผมไม่ได้บอกร้าน Demon ไว้นะครับ แต่ผมคิดว่ายังไง คนฉลาดๆ อย่างน้องข้าว คงไม่ไปทำงานในสถานที่ที่มันอันตรายแบบนั้นหรอกครับคุณคราม ] “แม่งเอ้ย! ทำไมไม่บอกพวกมันด้วยวะ!” เขตครามสบทเสร็จก็กดวางสาย ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อช็อปสีกรมของมหาวิทยาลัย เร่งรีบออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นบิดา เลขาสาวสวยที่ยังนั่งทำงานอยู่หน้าห้อง ตกอกตกใจแต่ไม่มีโอกาสได้ถามไถ่ลูกชายสุดหล่อของเจ้านายว่าเกิดอะไรขึ้น เขตครามวิ่งสุดกำลังด้วยรู้นิสัยของใบข้าวดียิ่งกว่าใคร เมื่อมาจนถึงรถหรูที่จอดทิ้งไว้ ก็รีบบึ่งมันออกไปตามเส้นทางที่ถูกบันทึกไว้ในความทรงจำ
Latest chapter
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 23
วันต่อมา ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากห้องนอนด้วยความระมัดระวัง มองไปรอบๆห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นพื้นที่ใช้สอยในส่วนของครัว ห้องนั่งเล่น และอื่นๆ เมื่อไม่เห็นเงาลูกชายเจ้าของอาคาร ลมหายใจก็ถูกพรูออกมาเบาๆ จากนั้นมันก็หนักหน่วงขึ้น และยอมรับกับตัวเองในที่สุดว่าเธอ น้อยใจที่ถูกเขาทิ้งให้จัดการชาบูที่เหลือเพียงลำพัง เมื่อวาน ในขณะที่เธอกับเขากำลังนั่งสู้กับหมูสไลด์ และของสดจากท้องทะเลแถวอ่าวไทย เขตครามรับสายโทรศัพท์จากบุคคลหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ทิ้งเธอไว้ที่นั่น กับอาหารที่ตักมาแล้วและเหลืออยู่มากกว่าครึ่ง ถึงแม้เขาจะทิ้งเงินสองหมื่นไว้ให้เธอจ่ายค่าอาหาร แต่เธอต้องจัดการอาหารที่เหลือเหล่านั้นคนเดียว แน่นอนว่าเธอกินมันไม่หมด และต้องจ่ายค่าปรับไปตามกฎของร้านถึงหนึ่งพัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นของความน้อยใจ เขาไปไหน ไปกับใคร แล้วทำไมถึงไม่กลับมานอนบ้าน “โอ้ย! ช่างเขาสิ ช่างเขา”เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบข้าวก็ร้องออกมา เหมือนกับว่าเพิ่งจะได้สติ เธอเป็นแค่คนอาศัยชายคาบ้านเขาอยู่ ยังไม่ใช่แฟน และไม่ใช่เมียของเขาด้วย จะรอทำไม เขาจะไปที่ไหนกับใครก็ช่างสิ เขาจะไม่กลับมาเลยก็ได้ เพราะนั่นม
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 22
ก๊อกๆ เขตครามดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำ มองที่นั่งข้างตัวซึ่งเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า พราวฟ้าลงจากรถไปตอนไหนเขายังไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ ลมหายใจหนักหน่วงถูกพรูออกมา เลื่อนกระจกรถฝั่งที่ถูกเคาะลง ใบข้าวยืนทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ด้านนอก “เธอมาช้า”“ฉันมาถึงตั้งนานแล้วเถอะ แต่ … พราวฟ้าอยู่บนรถของนายนี่นา ฉัน … ฉันกลัวยัยนั่นเข้าใจผิด”ใบข้าวแอบหลบมุมรออยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง จนกระทั่งมั่นใจว่าพราวฟ้าไม่ได้ไปกับเขา และรถของเขายังจอดนิ่งอยู่กับที่ เธอถึงได้ออกมาจากที่ซ่อน และยืนอยู่ตรงนี้ข้างรถเขา ในฝั่งที่จะมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดที่สุด แต่มันไม่ฉายอะไรอย่างที่ใจเธอกลัว ใบหน้าของเขาตอนที่มองเห็นเธอ แสดงออกชัดว่ากำลังดีใจ “ทำไมต้องกลัว คนที่เป็นอะไรกับฉันคือเธอไม่ใช่หรือไง”เมื่อทิศทางข้างหน้าชี้ชัดแล้วว่าต้องเดินแบบไหน เขาก็ไม่มีความลังเลอีกเลย ถึงแม้ใบข้าวจะยังคงทิ้งระยะห่างไม่ต่างจากเดิม แต่เขาเชื่อว่าสักวัน เธอจะเปิดใจยอมรับเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ยอมให้ผู้ชายร้ายกาจอย่างเขากางปีกปกป้อง ระหว่างนั้นก็ … ปล่อยให้เธออวดเก่งไปก่อน “ฉันไปเป็นอะไรกับนายตอนไหน จำไม่เห
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 21
“ให้มินไปส่งไหมข้าว?” “อ่า ไม่เป็นไรๆ มินกลับบ้านดีๆนะ ปิ่นก็ด้วย อย่าเถไถลล่ะ”ใบข้าวปฏิเสธมินตรา จากนั้นก็หันมาบอกน้องเล็กบ้าง ยืนรอจนกระทั่งมินตรากับปิ่นมุกแยกย้ายไปยังรถของพวกเธอ จริงๆเธอก็อยากกลับบ้านแบบสบายๆอยู่หรอก แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้พักอยู่ที่หอเดิมแล้ว ขืนให้มินตราไปส่งความลับเธอก็แตกนะสิ “เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ?”ในขณะที่ใบข้าวกำลังเดินไปบริเวณทางเข้าด้านหน้าของมหาวิทยาลัย การเดินของเธอก็ถูกฉุดรั้งไว้ด้วยคำถาม จากผู้ชายที่มีน้ำเสียงคุ้นหู ไม่นานใบหน้าคุ้นเคยก็ปรากฏอยู่ในสายตา ดวงตาสีเข้มกว่าฉายแววสนุกสนาน เมื่อเห็นว่าเธอทำสีหน้าไม่พอใจส่งไป “ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรือไง อย่ามาทำเหมือนสนิทกันได้ไหม เวลาอยู่มหาวิทยาลัยก็ต่างคนต่างอยู่หน่อยสิ”“เห้อ! อย่าเอาแต่ใจให้มันมากนักนะใบข้าว ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอกนะ”เขาพยายามจะไม่ทำนิสัยเหมือนตอนยังเป็นวัยรุ่น เพราะตอนนั้นนิสัยเขาแย่มาก แต่เธอก็ขยันในการดึงตัวตนนั้นกลับมา มันไม่ดีกับตัวเขา และไม่ดีต่อตัวเธอมากกว่าใคร เขาใจร้ายกับเธอสุดๆ นั่นก็เพราะเขารู้สึกตัวช้าไป “ก็ ก็รู้”ใบข้าวลดระดับใบหน้าลง รู้สึกน้อยใจที่โดนตำ
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 20
หลังเลิกเรียน ห้องสภานักศึกษา “พี่ข้าว~ วันนี้จะไปตรวจสอบการลงโทษชมรมดนตรีใช่เปล่า ปิ่นขอไปด้วยนะ นะคะพี่ข้าวคนสวย”ปิ่นมุกเอ่ยรั้งประธานคนสวยไว้ พร้อมขอติดสอยห้อยตามไปตรวจสอบการลงโทษชมรมดนตรีด้วย ใบข้าวพยักหน้าขึ้นลงเพราะไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆ เพราะความรู้สึกของปิ่นมุกที่มีต่อเขตคราม แต่เธอไม่เห็นปิ่นมุกพยายามทำอะไรที่มากไปกว่าการติ่งเลย ไม่รู้ว่ารักชอบจริงๆ หรือแค่หลงใหลได้ปลื้มเขาเท่านั้นไม่กี่นาทีต่อมา ไม่เพียงแค่ปิ่นมุกที่ได้ไปด้วย สุดท้ายมินตราก็ขอตามไปด้สยอีกคน สามสาวหน้าตาโดดเด่นกลายเป็นจุดสนใจของเหล่านักศึกษาที่ยังไม่เดินทางกลับ รวมไปถึงอาจารย์แพทย์หนุ่มหล่อขวัญใจนักศึกษา ที่ตั้งใจมารอใบข้าวด้วยธุระส่วนตัว “สวัสดีค่ะอาจารย์”สามสาวกล่าวคำทักทายอาจารย์หนุ่ม ยกมือขึ้นไหว้อย่างพร้อมเพียงกัน มุมปากหยักสวยเผยรอยยิ้มเป็นมิตร ดวงตาสีเทาอ่อนหลุบลงต่ำ ซุกซ่อนแววตาผิดหวังไว้ เสียดายจังที่ใบข้าวไม่ได้อยู่คนเดียว“กำลังจะไปไหนกันเหรอครับ?”“ไปตรวจสอบการทำงานของชมรมดนตรีค่ะ”ใบข้าวตอบพลางแอบสังเกตสีหน้าของเพื่อนต่างคณะไปด้วย เธอรู้มานานแล้วว่ามิน
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 19
วันจันทร์ หลังจากใช้ชีวิตในช่วงวันหยุดครั้งแรกหมดไปกับการนอน และมีผู้ชายปากร้ายอย่างเขตครามอยู่ป่วนในวันสุดท้ายของวันหยุด ใบข้าวก็กลับเข้าสู่ไลน์ชีวิตเดิม ที่ต่างไปจากเดิมเพียงเล็กน้อย นั่นก็คือการมีสารถีขับรถหรูมาส่งถึงหน้ามหาวิทยาลัย“บอกให้จอดตั้งแต่ซอยที่แล้ว จะดื้อดึงมาจอดตรงนี้ทำไมอะ คนเยอะนะเห็นไหม ถ้าเกิดมีใครเห็นเข้าจะทำยังไงละทีนี้”ใบข้าวบ่นคนที่ทำหูทวนลม เขตครามมองออกไปนอกรถ ไม่เคยแคร์ว่าคนอื่นจะมองตัวเองยังไง เพราะตัวตนของเขา ถูกเข้าใจผิดจนคนคิดว่าเขาเป็นแบบนั้นจริงๆไปแล้ว “ช่างสิ ไม่เห็นจะแคร์”“นายไม่แคร์ แต่ฉันแคร์ เราไม่ได้คบหากันอยู่ การที่ฉันลงไปจากรถของนาย รู้ไหมว่าคนพวกนั้นจะคิดแบบไหนกับฉัน ของเล่นนายไงเขตคราม คนพวกนั้นให้ค่าฉันแค่นั้นแหละ”“เปิดตัวเลยไหมล่ะ?”“นะ นาย! พูดง่ายเกินไปไหมย่ะ!”“แล้วมันยากตรงไหน เธอไม่อยากเป็นเมียฉันทั้งที่เป็นไปแล้ว?”“นะ ไหนนายบอกว่าไม่อยากได้ฉันเป็นเมียเหมือนกันไง”“นั่นมันคำพูดก่อนที่ฉันจะนอนกับเธอ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”เขาเปลี่ยนใจแล้วจริงๆ ในเมื่อเธอกลายมาเป็นผู้หญิงของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาจะหาวิธียืดอายุขัยเธออ
Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย ตอนที่ 18
วันต่อมา ใบข้าวนอนหลับสนิทยิ่งกว่าการซ้อมตาย คงเพราะที่นอนอันใหม่มันนุ่มมากๆ หรือไม่ก็คงเป็นเพราะร่างกายที่เหนื่อยล้าสะสมของเธอเอง ร่างสมส่วนขยับไปนั่งอยู่ปลายเตียงในท่าห้อยขา มองเสื้อผ้าที่วางพับอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะข้างเตียง สลับกับถ้อยคำที่เขียนอยู่บนแผ่นกระดาษซึ่งอยู่ข้างกัน ~ ฉันไปทำงานแทนพ่อ อาจจะกลับดึกหน่อย ถ้าหิวก็สั่งอะไรมากินเอานะ PS อย่าออกไปข้างนอกจะดีที่สุด ถ้าไม่อยากถูกมองแปลกๆ~ ลายมือของเขตครามสวยมาก มันทำให้เธอยิ้มได้มากกว่าสิ่งของที่ถูกวางไว้ให้บนโต๊ะ เขาจะไปแบบไม่บอกเธอก็ได้ แต่นี่ถึงขนาดบุกรุกเข้ามาในห้องแล้วทิ้งโน๊ตไว้ บางทีเอาอาจจะมีใจ หรือไม่ก็แค่ทำไปงั้นๆ “นี่ไอ้สมอง! จะเลิกตบตีกับฉันกี่โมงหะ!”ใบข้าวทิ้งแผ่นหลังลงไปบนเตียง พร้อมกับด่าสมองของตัวเองที่ขยันทำงานสุดๆ เมื่อความสับสนบางบางลง ก็หยิบเสื้อผ้าบนโต๊ะเดินไปทางห้องน้ำ ฝีเท้าชะงักค้างอยู่กลางห้อง เมื่อมีบางอย่างร่วงหล่นออกมาจากเสื้อผ้าในอ้อมแขนเงิน? เขาทิ้งเงินไว้ให้เธอด้วยเหรอ ทำไมไม่วางมันไว้กับกระดาษโน๊ตล่ะ ทำไมต้องซ่อนมันไว้ในเสื้อผ้า กลัวเธอจะไม่ใช้มันหรือไง เธอก็ไม่ได้รักศักดิ์ศรีขนาดนั้นป
You may also like
คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
หลิวหลีเสวียเสวี่ย542.4K viewsท่านรองฯร้อนแรง (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น31.8K viewsพลาดรักร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol29.7K viewsพิษรักคุณหมอ
เพียงเม็ดทราย82.3K viewsเด็กโปรดท่านรอง
เดย์ไลลา10.9K viewsคุณหมอโฮสต์ สุดที่รัก
plernwalee1.7K viewsคุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ
หรงหรงจื่ออี10.9K viewsพ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ1.3K views
