ตอนที่ 8

“อ่า … สู้ๆนะคะ”

ปิ่นมุกให้กำลังใจรุ่นพี่ ทั้งที่ในใจของเธอทราบผลของเรื่องนี้แล้ว บางครั้งพี่ข้าวก็ชอบทำเรื่องที่เสียเวลาเปล่า เอาเวลาต่อกรกับพวกพี่คราม ไปหาห้องซ้อมใหม่ให้คณะของตัวเองยังจะเสียเวลาน้อยกว่า

“พี่หวังว่ามุกจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้”

“แน่นอนสิค่ะ มุกอยู่ข้างเดียวกับความถูกต้องอยู่แล้ว แต่คนอื่นนี่สิ”

ปิ่นมุกมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังก้าวเข้ามาในอาคาร นักศึกษาจากหลายคณะจำนวนมากกว่าสิบคน คนเหล่านั้นล้วนเป็นพวกพ้องของรุ่นพี่เขตครามทั้งสิ้น คนพวกนี้ไม่มีวันทรยศเขา มีแต่จะเล่นงานพี่ข้าวกลับ กลัวจริงๆว่าการประชุมสภานักศึกษาวันนี้ จะได้เห็นสีหน้าเสียใจของรุ่นพี่ที่เธอเคารพ

“ถ้าพี่ไม่มั่นใจ พี่ก็ไม่เอามันเข้าที่ประชุมหรอก เข้าไปกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว”

ใบข้าวเดินนำเข้าไปในห้องประชุม เธอแยกไปนั่งในตำแหน่งของประธาน หลังจากนั้นไม่นาน นักศึกษาคนอื่นๆก็เข้ามานั่งประจำตำแหน่งของตัวเอง ข้างๆตำแหน่งที่ใบข้าวนั่ง มีรองประธาน ถัดไปจากนั้นก็เลขา และปิ่นมุกที่เป็นเหรัญญิก ซึ่งทั้งสามคนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเธอ ที่เหลือจากนั้นเป็นพวกพ้องของเขตครามทั้งหมด และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ทำตัวเป็นกลางไม่เข้าข้างฝั่งใดฝั่งหนึ่ง

“เอกสารพวกนี้คืออะไรเหรอข้าว?”

มินตรานักศึกษาชั้นปีเดียวกันจากคณะบริหาร ถามคนข้างๆด้วยความสงสัย เธอทำหน้าที่เป็นรองประธาน แน่นอนว่างานทุกงานที่ใบข้าวทำ ล้วนผ่านมือเธอทั้งสิ้น แต่สิ่งที่วางอยู่ตรงหน้าเพื่อนในตอนนี้ไม่เคยผ่านมือของเธอเลย

‘ข้อความร้องเรียนต่อชมรมดนตรี’ … เขตครามอีกแล้วสินะ

“ก็ตามที่เห็นนั่นแหละ”

ใบข้าวขี้เกียจอธิบาย เพราะสิ่งที่พิมพ์อยู่ในกระดาษแผ่นบนสุด บอกคนที่ถามไปแล้วว่ามันคืออะไร เธอยังไม่รีบใช้มันตอนนี้ จึงโฟกัสสมาธิให้อยู่กับหัวข้ออื่นๆ ที่เหล่ากรรมการนำมันเข้ามาในวาระการประชุม

การประชุมเริ่มขึ้นหลังจากนั้น บางช่วงเวลาก็ค่อนข้างผ่อนคลาย แต่ส่วนใหญ่ล้วนตึงเครียด ยิ่งเข้าใกล้ช่วงสุดท้ายของการประชุมบรรยากาศยิ่งตึงเครียดหนัก แม้จะรู้สึกได้ว่าไม่ควรทำ สุดท้ายใบข้าวก็ตัดสินใจยกเอกสารที่ตัวเองนำมาด้วย ขึ้นมาเอ่ยหัวข้อการประชุมเป็นเรื่องสุดท้ายของวัน

“ฉันได้รับการร้องเรียนจากนักศึกษาหลายร้อยคนเกี่ยวกับชมรมดนตรี นี่คือข้อความร้องเรียนทั้งหมดที่รวบรวมมาได้ค่ะ”

ใบข้าวจ่ายเอกสารฉนับสำเนาออกไป กรรมการหลายคนรับมันไปอ่านอย่างตั้งใจ บางคนแค่มองเห็นหัวข้อบนแผ่นกระดาษก็เลิกให้ความสนใจมัน บางคนวางมันไว้อย่างนั้นไม่คิดจะหยิบขึ้นมาอ่านด้วยซ้ำ ซึ่งกิริยาเหล่านั้น ล้วนอยู่ในการคาดเดาของใบข้าว

“ฉันอยากขอความเห็นจากทุกคน ว่าควรจัดการกับเรื่องนี้ยังไง” ใบข้าวพูดต่อ แม้จะมีหลายคนที่เริ่มเก็บของเตรียมตัวออกไปจากห้องประชุมแล้ว

“ไม่คิดว่าประธานจะเอาเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ มาถ่วงเวลาพวกเราไว้นะคะ การทำกิจกรรมต่างๆ ส่วนใหญ่มันก็ก่อให้เกิดมลพิษทางเสียงอยู่แล้วไหม ไม่รู้จะเดือนร้อนอะไรนักหนา ข้อความการร้องเรียน เป็นข้อความจริงหรือเมคขึ้นมาก็ไม่รู้”

นินิว รองประธานคนที่สอง ซึ่งส่วนใหญ่จะทำหน้าที่คล้ายหัวหน้าฝ่ายค้านตามสภาต่างๆ เธอทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีมาตลอด ตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน การค้านของเธอทำให้คนอื่นๆมองไปที่ใบข้าว ราวกับปักใจเชื่อไปแล้วว่าข้อความร้องเรียนเหล่านั้น ใบข้าวเป็นคนปลอมมันขึ้นมาเพื่อเล่นงานชมรมดนตรี

“ถ้าต้องการ สามารถตรวจสอบแหล่งที่มาของข้อความร้องเรียนเหล่านั้นได้ค่ะ แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นว่า การมั่วสุมแล้วสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย”

“ดูเหมือนว่าประธานจะอยากได้ห้องซ้อมนั้นมากเลยนะ ถึงได้หาเรื่องชมรมดนตรีไม่หยุด”

“ฉันไม่ได้หาเรื่องค่ะ”

“จะให้เชื่อเหรอคะ ในเมื่อมันไม่ใช่ครั้งแรกที่ประธานทำแบบนี้”

นินิวยิ้มเยาะ เมื่อสีหน้าประธานที่ตอบโต้กับเธออย่างมั่นใจ บึ้งตึงขึ้น แต่เพียงไม่นานก็กลับมานิ่งสงบ

“มันก็จริงที่ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ฉันยอมรับว่าตัวเองผลักดันให้นักศึกษาคณะของตัวเองได้รับสิทธิ์ในการใช้ห้องซ้อม แล้วมันผิดเหรอคะ ที่ฉันอยากให้นักศึกษาที่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นๆ หยุดทำพฤติกรรมแบบนั้นสักที ที่ฉันนำเรื่องนี้เข้าที่ประชุมบ่อยๆ สิ่งที่ต้องการมีแค่อย่างเดียว นั่นก็คืออยากให้พวกเขาหยุดพฤติกรรมเหล่านั้น แต่พวกเขาไม่หยุดไงคะ ในเมื่อไม่หยุดสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นสักที ก็ควรหยุดทำกิจกรรมนี้ได้แล้ว”

ใบข้าวใช้อำนาจของตัวเองตัดสินใจในตอนสุดท้าย หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่พยายามจะโต้แย้ง ซึ่งคนเหล่านั้นคือคนของเขตคราม และมันมีจำนวนมากกว่า

“ประธานจะยุบชมรมดนตรีเหรอคะ แล้วนักศึกษาที่อยู่ในชมรมนี้ล่ะ แล้วคะแนนจากกิจกรรมชมรมที่ต้องใช้ประกอบเป็นผลการเรียนล่ะ ประธานจะให้คนเหล่านั้นหาคะแนนมาจากไหน เข้าชมรมใหม่ในช่วงท้ายเทอมงั้นเหรอ มันจะไม่วุ่นวายกว่าเดิมหรือไง”

“นั่นสิ แบบนั้นน่าจะสร้างความเดือดร้อนมากกว่าไหมอะ”

ความคิดเห็นส่วนใหญ่เริ่มคล้อยตามคำพูดของนินิว ขยายเป็นวงกว้างไปเรื่อยๆ สุดท้ายมีคนเห็นด้วยกับเธอเกินกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์

“แค่ลงโทษพวกเขาดีไหม เราควรให้โอกาสพวกเขาปรับปรุงตัวหน่อย”

สถานการณ์เริ่มส่อเค้ารางไม่ดี มีบางคนที่ลามไปเรื่องความขัดแย้งส่วนตัว ระหว่างใบข้าวกับหัวหน้าชมรมดนตรี มัจฉาซึ่งเป็นเลขา ไม่อยากให้การประชุมยืดเยื้อออกไป จึงหาบทสรุปที่ดีที่สุดให้กับเรื่องนี้ ซึ่งมีคนเห็นด้วยกับเธอแทบทุกคน มีเพียงแค่ใบข้าวที่ยังไม่เสนอความคิดเห็นออกมาในฐานะประธานสภา

“ในเมื่อเสียงข้างมากเยอะขนาดนี้แล้ว จะเงียบไม่ได้นะคะประธาน สรุปเถอะค่ะว่าจะให้จัดการเรื่องนี้ยังไง”

นินิวเร่งการตัดสินใจของใบข้าว คนถูกเร่งพรูลมหายใจออกไปช้าๆ ยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ รวมถึงยอมแพ้เรื่องห้องซ้อมให้กับนักศึกษาคณะของตัวเองด้วย

“ค่ะ ฝากคุณเลขาหาบทลงโทษที่เหมาะสม แล้วแจ้งไปยังคุณเขตครามที่เป็นหัวหน้าชมรมด้วยนะคะ ดิฉันขอจบการประชุมเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ”

ใบข้าวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เป็นครั้งแรกที่เธอลุกขึ้นก่อนคนอื่นๆ รวมถึงออกจากห้องประชุมเป็นคนแรก เธอหอบเอาความผิดหวังออกมาด้วย แต่ไม่มีเวลาให้มันดึงเธอสู่ความสิ้นหวัง ใบข้าวนึกถึงใครบางคนที่พอจะช่วยเหลือเธอได้ ร่างสมส่วนออกวิ่งในทันที ผ่านผู้คนมากมายและอาคารต่างๆ หยุดลงเมื่อถึงจุดหมาย ยืนพักหายใจสักพักก็ยกมือเคาะประตูห้องทำงานของอาจารย์แพทย์