Chapter 5

Nakatayo lang siya roon, tahimik na pinapanood si Nolan habang isinusukbit ang kaparehong kwintas sa leeg ni Jessica. Narinig pa niya ang ilang kaibigan sa tabi nito na nang-uudyok.

“Ang ganda ni Jessica suot ang kwintas!”

Napalingon sa kanila si Nolan at sinamaan sila ng tingin.

Nagkunwaring nagtatakip ng bibig ang mga kaibigan niya. “Don’t worry, Nolan! Sa private lang namin ‘yun sinasabi para hindi mo marinig.”

“Basta kami, parang bakal ang bibig, promise!”

“Simula nang ipakilala mo siya sa amin six months ago, sinarado na namin bibig namin ng mahigpit.”

Lumapit rin ang ina ni Nolan at isinuksok sa pulso ni Jessica ang isang gintong bracelet—ang pamana ng pamilya Nolan. “Kahit tinatago niyo pa, para sa akin, ikaw na rin ang manugang ko. Basta mailabas ang bata, you’re already part of the family.”

Hindi na pinakinggan ni Catherine ang sumunod na mga sinabi. Unti-unti niyang niluwagan ang pagkakakuyom ng kanyang kamao, saka tahimik na lumayo. Pabilis nang pabilis ang kanyang lakad, parang may multong humahabol sa kanya. Hanggang sa tuluyan na siyang tumakbo—hanggang sa nadapa siya sa gitna ng kalsada.

Sa mismong sandaling iyon, kumidlat sa kalangitan, sabay buhos ng ulan na tila baha. Luminaw ang gabi sa biglaang unos, at halos hindi na makita ang daan. Basang-basa si Catherine, at habang tinitingnan niya ang galos sa palad, bigla niyang naalala ang isang eksena noon.

Unang dinala siya ni Nolan sa bahay nila para ipakilala sa pamilya. Maingat na iniabot ng ina ni Nolan ang bracelet na iyon sa kanya. “Hangga’t nabubuhay ako, ikaw lang ang kinikilalang manugang.”

At ang mga kaibigan niya noon, tinitingnan siya na may respeto at saya. 

Pero ngayon, ibang babae na ang tinatawag nilang manugang. Ibang babae na ang kinikilala ng ina ni Nolan. At ang mas masakit pa, kitang-kita sa mga sinabi nila na alam na nila si Jessica—matagal nang alam—pero nagtulungan silang lokohin siya. Walang ni isa man lang ang kumampi o nagsabi sa kanya ng totoo.

Siya lang ang nagmukhang tanga.

Napaupo na lang siya sa gitna ng kalsada, habang daan-daan ang mga taong naglalakad sa paligid niya. Wala ni isang nag-abot man lang ng payong.

***

Pagkatapos ng unos na iyon, nagkasakit nang malubha si Catherine. Mataas ang lagnat na hindi bumababa—tatlong araw na—at para siyang lutang, walang malay.

Sa loob ng villa, galit na galit si Nolan. “Tatlong araw na siyang nilalagnat! Bakit ‘di pa rin bumababa ang init niya?!”

Nagkakandarapa ang mga doktor pero walang makapagpaliwanag. Mabigat ang hangin sa loob ng silid, halos hindi makahinga ang sinuman.

Sa huli, pinalabas ni Nolan ang lahat, may itim na anino sa mukha. Umupo siya sa tabi ng kama at mahigpit na hinawakan ang kamay ni Catherine. Namumula ang gilid ng mga mata niya.

“Baby, gumising ka na please… Get better soon…”

Pero nananatiling maputla si Catherine, nakapikit, hindi gumagalaw.

Muling dumaan ang gabi. Sa wakas, bumaba na ang lagnat ni Catherine at dahan-dahan siyang nagkamalay. Pero ramdam pa rin niya ang panghihina ng katawan, parang wala siyang lakas.

Sinubukan niyang magsalita, pero bago pa man siya makagalaw, bigla na lang may malakas na kalabog sa labas ng pinto.

Kasunod noon, narinig niya ang boses ni Nolan, pigil ang galit. “Hindi ba sabi ko, huwag ka nang magpakita sa harap niya?!”

Pagkatapos noon, umiyak si Jessica. “But the baby in my belly wants to see his dad. And… I brought you a surprise. Do you want to see it?”

Sumunod ang tunog ng mga damit na nagkakalas at ang mabibigat na paghinga.

“Bakit ganyan ang suot mo?” May halong gigil ang tanong ng lalaki.

Tumawa si Jessica, malambing. “Don’t you like it?”

Ang sagot lang ay ang mas lalong bumibilis na paghinga ng lalaki.

Hindi na kinaya ni Catherine. Gusto na lang niyang magtakip ng unan at magtulug-tulugan,

nang biglang bumukas ang pinto.

“Ang lamig sa labas. Tara sa loob… doon natin ituloy, okay?”

Napamulat si Catherine. Sa salamin ng bintanang mula sahig hanggang kisame, nakita niyang may dalawang aninong magkayakap at magkapatong sa carpet, mismo sa paanan ng kama niya.

Lalong lumakas ang ulan sa labas. Rinig ang patak ng malalakas na ulan sa salamin, at ang malamig na hangin ay pumapasok sa maliit na siwang ng bintana, nagpapanginig ng katawan—at pati na rin ng puso ni Catherine. Ramdam niyang unti-unti siyang nilalamon ng sakit.

Kakagaling lang niya sa malalang pagkakasakit, pero mas lalo pa siyang nanlalambot ngayon. Nakabalot siya ng makapal na kumot habang nakaupo sa sofa, tulalang nakatingin sa bintana, habang wala ni isa mang emosyon ang makikita sa mukha niya.

Habang siya ay tila walang pakialam, si Nolan naman ay halatang balisa at hindi mapakali.

Mula nang magising si Catherine, ni isang patak ng tubig ay ayaw niyang inumin. Kahit anong pilit ni Nolan, wala siyang reaksyon.

Sunod-sunod na mangkok ng mainit na sabaw ang inihain sa kanya, pero hindi man lang niya tiningnan. Wala siyang ibang ginawa kundi manatiling tahimik at hindi siya pinapansin.

Nai-stress na si Nolan. Bukas na ang kasal nila pero si Catherine, parang walang buhay.

Gumawa siya ng paraan para kumalma at lumapit sa kanya. Yumuko siya sa harapan nito at nagsalita sa mahinahong boses na may halong pagmamakaawa.

“Catherine… kain ka kahit kaunti lang. Alam kong hindi ka okay ngayon, pero kailangan mong alagaan ang sarili mo. Natatakot ako. Kung lalagnatin ka ulit o may mangyari pa sa ’yo, baka mabaliw na talaga ako…”

Bahagyang gumalaw ang talukap ng mata ni Catherine, at may bakas ng panunuya sa mga mata niya.

Isang patak ng luha ang dumaloy sa pisngi niya.

Gusto sana niyang punasan iyon, pero naunahan siya ni Nolan—maingat nitong pinunasan ang luha gamit ang mga daliri.

“Catherine, anong nararamdaman mo? Please, huwag mo akong takutin. Kung may sama ka ng loob, sabihin mo. Huwag mong kimkimin.”

Habang sinasabi niya ito, akmang yayakapin niya si Catherine—pero umiwas ito.

Sa wakas, tumingin siya rito, pero malamig ang boses at walang damdamin.

“Nolan, samahan mo akong umakyat sa bundok.”

Napahinto si Nolan, gulat sa hiling niya.

“Baby, hindi ba takot ka sa heights? Ayaw mo nga umakyat sa bundok dati.”

Mahinang sagot ni Catherine, “Bigla ko lang gustong makita ulit ’yong tanawin.”

Dahil ang plano niya ay magpanggap na aksidenteng nahulog mula sa bundok… para mapaniwala ang lahat na patay na siya.

Hindi na nagtanong pa si Nolan. Agad siyang tumawag sa driver para ihanda ang sasakyan.

Habang nasa biyahe, hawak niya ang kamay ni Catherine ng mahigpit. Ngayon, hindi na ito umiiwas tulad ng dati.

Natuwa si Nolan sa pagiging mas sunud-sunuran ni Catherine ngayon. Sa isip niya, baka bumabalik na ulit ang dati nilang lambing. Naalala niya ang masasayang araw nila noon.

Noong bata pa sila, binigyan siya ni Catherine ng kendi habang nakangiti. Noong high school, magka-holding hands silang sumayaw sa dance floor. Noong long-distance relationship pa sila, ginawa ng dalaga ang lahat para lang makalipad at makita siya.

“Catherine.” Huminto siya sa parking lot sa tuktok ng bundok at buong lambing na tumingin sa kanya. “I will always love you.”

Ngumiti rin si Catherine—pero may bahid ng panunuya sa ngiting iyon.

Ang dami na niyang kasinungalingan… pati ako, halos mapaniwala na.

Magkatabi silang tumayo sa taas ng bundok, tahimik na pinagmamasdan ang siyudad sa ibaba. Sandaling katahimikan na parang wala nang ibang tao sa mundo.

Biglang tumunog nang sunod-sunod ang cellphone ni Nolan.

Hindi niya pinansin. Pero paulit-ulit itong tumatawag.

Sa huli, napatingin siya sa caller ID at lumayo sandali para sagutin ito.

Habang kausap ni Nolan ang nasa kabilang linya, may natanggap namang mensahe si Catherine mula kay Jessica.

[Catherine, kahit kasal n’yo na bukas, gusto mo bang patunayan kong sa isang tawag lang, iiwan ka agad ni Nolan at pupunta sa akin? Sana noon pa lang, ibinigay mo na sa akin ang titulong Mrs. Nolan.]

Hindi na bago ang ganitong mensahe ni Jessica. Pero ngayon lang siya sinagot ni Catherine.

[Okay, ibibigay ko na. Tulad ng gusto mo.]

Pagkababa ng tawag ni Nolan, agad siyang bumalik at puno ng pag-aalala ang mukha.

“Catherine, sorry ha. May emergency lang sa kumpanya…”

Pero pinutol siya ni Catherine.

“Nolan, naaalala mo ba ’yong sinabi ko pagkatapos mong mag-propose?”

Natigilan siya.

“Sabi ko, kung sakaling magbago ang isip mo, sabihin mo lang. Hindi kita pipilitin. Pero kung magsisinungaling ka sa akin… iiwan kita habang-buhay.”

Ngumiti siya—isang ngiting puno ng sakit at pamamaalam.