Chapter 6

Namutla agad ang mukha ni Nolan. Bahagyang nanginig ang kanyang mga labi, halatang may gusto siyang sabihin, pero agad siyang napatigil sa sumunod na sinabi ni Catherine.

“Niloloko mo na ba ako ngayon?” malamig ang boses ni Catherine habang nakatitig nang diretso kay Nolan. Walang kahit anong init o emosyon sa kanyang mga mata, parang tinitingnan lang niya ang isang estranghero.

“Catherine, hindi ‘yan ang iniisip mo. Totoo ‘to, may emergency lang talaga sa kumpanya,” paliwanag ni Nolan, halatang nagmamadali. Pero kahit anong pilit niya, hindi niya maiwasang umiwas ng tingin.

Tahimik lang si Catherine. Sa loob-loob niya, napapailing na siya, pero ang kanyang mukha ay nanatiling kalmado—tulad ng isang lawa na walang alon. “Sige, umalis ka na. Ako na lang ang maiiwan dito sandali.”

Nagdadalawang-isip si Nolan sa loob ng ilang segundo, pero sa huli, tumalikod siya at mabilis na umalis.

Habang pinapanood ni Catherine ang papalayong likod ni Nolan, tuluyang bumagsak ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Ang lalaking minsang nangakong poprotektahan siya habambuhay ay iniwan na lang siya nang ganoon kadali—para sa ibang babae.

Nanatili lang si Catherine sa kinatatayuan niya, hinahayaan ang malamig na hangin sa bundok na tangayin ang kanyang mahabang buhok. Parang isa siyang estatwang walang buhay.

Tinitigan niya ang kumukutitap na taillights ng sasakyan ni Nolan sa malayo, at unti-unting nanlamig ang kanyang mga mata. Malalim siyang huminga, pilit pinapakalma ang sarili. Alam niya—lahat ito ay bahagi ng plano. Malapit na. Malapit na niyang tuluyang talikuran ang lalaking sumira sa puso niya.

Makalipas ang ilang minuto, isang itim na kotse ang dahan-dahang huminto sa harapan niya. Bumaba mula rito ang isang lalaking nakasuot ng itim na face mask. Lumapit ito sa kanya at inabot ang isang dokumentong nakalagay sa envelope.

“Miss Catherine, ako po ang staff mula sa fake death agency,” malamig at mababa ang boses ng lalaki. “Nandito po ang bago niyong pagkakakilanlan at lahat ng kailangang dokumento. Handa na po ang lahat.”

Tinanggap ni Catherine ang envelope, binuksan ito, at sinuri ang laman. Naroon ang isang bagong identity document, passport, at ilang dokumento tungkol sa kanyang mga ari-arian.

“Nathalie Cristobal…” bulong niya habang tinititigan ang bagong pangalan, para bang unti-unti niyang tinatalikuran ang kanyang nakaraan at sinasalubong ang bagong buhay.

“Okay. Bukas, ayon sa plano, ihatid ang pekeng bangkay sa mismong wedding venue. Siguraduhin n’yong mukhang totoo,” mariin niyang utos.

“Walang problema, Miss Catherine. Sanay na sanay na po ang team namin sa mga ganitong klase ng setup. Hindi po kami magkakamali,” kampanteng sagot ng lalaki.

Mula sa bag, kinuha ni Catherine ang cellphone na naglalaman ng voice at chat recordings ni Jessica—mga pruweba ng paninira nito. Inabot niya ito sa lalaki.

“Ibigay mo ‘yan sa groom. Sabihin mong wedding gift ko,” aniya na may bahagyang mapanuyang ngiti sa labi.

Tumango ang lalaki, bumalik sa kotse, at mabilis na nawala sa kadiliman ng gabi.

Tahimik na tumingin si Catherine sa lungsod na kumikislap mula sa ibaba ng bundok. Dati, ito ang tingin niyang tahanan—kanlungan ng kanyang saya. Pero ngayon, ito na ang ugat ng kanyang sakit.

“Nolan… Jessica… pagbabayaran n’yo ang lahat ng sakit na binigay n’yo sa akin,” mahina niyang bulong habang mariin ang kanyang titig sa malayo.

Pagkatapos ay humakbang siya, kahit pagod na ang katawan, papunta sa kabilang kalsada kung saan may sasakyan nang naghihintay para dalhin siya sa airport.

Habang nasa loob ng kotse, tahimik lang siyang nakatingin sa labas. Nagbalik sa isipan niya ang masasayang alaala nila ni Nolan—mula sa matatamis na simula, hanggang sa pagdududa, at ngayo’y hayagang pagtataksil. Parang isang panaginip na nauwi sa bangungot.

Ngayon, siya na lang ang natira—wasak, sugatan, at tuluyang tumatakas sa lungsod na minsang naging buong mundo niya.

“Tapos na ang lahat. Simula ngayon, ako na si Nathalie Cristobal. Panibagong buhay,” pangakong binitiwan niya sa sarili.

Pagkarating sa airport, huminga siya nang malalim, hinila ang kanyang maleta, at matapang na pumasok sa departure hall.

Sa paglipad ng eroplano, ipinikit ni Catherine ang mga mata, muling huminga nang malalim.

“Goodbye, Catherine. Hello, Nathalie.”

***

Dumating na ang araw ng kasal.

Sa isang marangyang cruise ship, umaalingawngaw ang malambing na tugtugin, sinabayan ng liwanag mula sa naggagandahang chandelier. Pero nabasag ang lahat ng kagandahan nang biglang may mangyaring hindi inaasahan.

Nagkatinginan at nagbulungan ang mga bisita, litaw ang kalituhan sa kanilang mga mukha.

“Anong nangyari? Nasaan ang bride?”

“Baka tumakas?”

Habang patuloy ang pag-uusap ng mga bisita, pumasok ang ilang lalaking nakaputi sa loob ng bulwagan—may dalang kabaong.

Lumapit ang isa sa kanila at mahinahong iniabot ang isang papel.

“Groom? Mr. Martinez? Ito po ang death confirmation ni Miss Catherine. Nagpakamatay po siya. At ayon sa sulat na iniwan niya sa mismong katawan niya, dadalhin ang bangkay niya rito.”

Nataranta ang kaibigang si Carlo at agad sinalo si Nolan na parang nawalan ng lakas. “Nolan! Kalma lang. Baka may hindi lang pagkakaintindihan.”

Namumula ang mga mata ni Nolan habang pasigaw niyang sinabi, “Yes! This must be a mistake! Catherine… she can’t be dead!”

Mabilis siyang lumapit sa kabaong, mahigpit na kumapit sa gilid nito, parang gusto niyang gisingin ang babaeng naroon.

Nang sa wakas ay masilayan niya nang malinaw ang mukha ng babae, para siyang binagsakan ng langit at lupa. Napaupo siya sa sahig, nanghihina, hawak ang death confirmation na nanginginig pa ang kamay.

“Impossible… ilang araw lang ang nakalipas, she was fine… paano nangyari ‘to? Are you sure? Are you really sure this is her?”

Lumapit din si Carlo at maingat na tiningnan ang death confirmation. Napakunot ang noo niya habang sinabing, "Nolan, kumpleto ang detalye rito. Mukhang totoo nga ito. May naging alitan ba kayo ni Catherine kamakailan?"

Napahawak si Nolan sa ulo niya habang napapikit sa sakit. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang masasayang alaala nila ni Catherine—mga sandaling ngayon ay parang mga kutsilyong tumatarak sa puso niya.

Biglang nagsalita ang isa sa mga staff ng fake death agency habang iniabot ang isang cellphone. "Mr. Nolan, nakita namin ito sa bangkay. Nakasulat doon na ibibigay daw sainyo."

Kinakabahang kinuha ni Nolan ang cellphone. Nang mabuksan niya ang laman, isa-isang lumabas ang mga mensaheng nagpapabigat lalo sa dibdib niya:

[If the owner can come over within fifteen minutes, the kitten is at the mercy of the owner.]

Sa ibaba, may reply si Nolan na: [Immediately.]

Sunod-sunod ang mga mensahe mula kay Jessica na may kasamang litrato ng mga gamit na condom.

 [He tossed me all night last night, changing tricks on me, so that I couldn't get out of bed. Did he do this to you?]

[Underground garage.]

[This car is full of our breath, and Nolan has promised to give me your necklace. Now, “Eternal Love” is mine.]

[I'm pregnant, it's been two months, and the child's father is super happy! We're going to celebrate this big event with our fans tonight, so let's join in the fun!]

[Follow him, there are surprises waiting for you.]

[Catherine, kahit pa bukas ang kasal niyo, believe it or not, isang tawag ko lang kay Nolan at iiwan ka niya para puntahan ako. Kung matino ka, dapat noon mo pa binigay sa akin ang titulong Mrs. Martinez.]

Tumulo ang luha ni Nolan habang nanginginig sa galit at pagsisisi. "Kasalanan ko 'to. Hindi ko dapat siya niloko… Hindi ko dapat… kasama si Jessica."

Pagkabanggit sa pangalan ni Jessica, bigla siyang napatingala. Nagsiklab ang galit sa mga mata niya habang mabilis na kinuha ang cellphone at tinawagan si Jessica.

Pagkasagot ng tawag, hindi na siya nakapagpigil.

"Jessica! Anong ginawa mo kay Catherine?! Bakit siya nagpakamatay?!"