Chapter Two

Hindi gumalaw si Catherine, pero paulit-ulit niyang tinitigan ang mga larawan at ang isang mensaheng iyon—hindi lang isang beses kundi dose-dosenang ulit.

Nang dumating si Nolan, nadatnan niyang nakahiga si Catherine sa kama, namumula ang mga mata, at nanginginig ang kamay habang hawak ang cellphone.

Biglang sumikip ang dibdib ni Nolan. Dali-dali siyang lumapit at niyakap ito ng mahigpit, halatang balisa ang boses.

“Babe, bakit ka umiiyak?”

Saka lang natauhan si Catherine. Tiningnan niya ito, at dahan-dahang hinaplos ang pisngi niya. Doon niya lang napansin—basa na pala ng luha ang buong mukha niya.

Makalipas ang ilang sandali, pinilit niyang ngumiti kahit konti, pero hindi pa rin maitago ang lungkot sa kanyang mga mata.

“Wala 'to... May nakita lang akong mga litrato na masyadong nakaka-touch.”

Hinaplos ni Nolan ang pisngi niya, puno ng pag-aalala at lambing. “Anong klaseng litrato ba 'yon at ganyan ka umiyak? Babe, gusto mo ba akong pag-alalahanin lagi?”

Magsasalita na sana si Catherine, pero may kumatok.

“Sir, handa na po ang sasakyan,” magalang na sabi ng butler.

Tumango lang si Nolan, tapos hinalikan sa noo si Catherine. “Babe, sorry talaga sa nangyari kahapon. Hindi ko dapat pinabayaan kang mag-isa sa bridal shop. Kaya ngayon, isasama kita sa auction. Kahit anong gusto mo, bibilhin ko para sa’yo. Okay?”

Hindi na siya sumagot, pero inakay na siya ni Nolan, buhat pa palabas ng kwarto. Siya mismo ang pumili ng isusuot ni Catherine—damit, alahas, at sapatos.

***

Gusto ni Nolan na mapasaya si Catherine, kaya binili niya halos lahat ng mga items sa unang bahagi ng bidding, kahit na wala siyang interes sa mga iyon.

Sa break, may ilang lalaki ang lumapit—mga kaibigan ni Nolan.

“Ay, si Nolan pala! Ang galante mo naman!”

“Plano ko pa namang bumili ng regalo para sa nanay ko, kaso wala na akong nakuha, nauubos mo lahat!”

“Tunay ngang ini-spoil mo ang magiging asawa mo, Bro! Wala na kaming laban sa'yo! Sa second half ha, pahiram naman ng chance!”

Nagbiruan ang mga lalaki, pero si Nolan ay patuloy lang sa pagbabalat ng orange para kay Catherine.

“Wala na kayong laban mamaya. Lahat ng ilalabas sa second half, akin na.”

Nagtawanan na lang ang mga lalaki, hawak-hawak ang dibdib kunwari, pero halata rin ang paghanga.

Ngumiti si Nolan ng bahagya, hindi na sila pinansin, at iniabot ang orange kay Catherine.

Umiling si Catherine, “Wala akong gana. Ikaw na lang kumain.”

Maya-maya, nagsimula na ang second half ng auction.

Biglang bumukas ang pinto. Isang waitress ang magalang na pumasok, may kasamang babaeng naka-pulang bestida.

Narinig ni Catherine ang pag-hinto ng paghinga ni Nolan sa tabi niya. Tumingala siya—at nakita ang magandang mukha ni Jessica.

Kinuha ni Jessica ang isang bungkos ng pera mula sa bag at ibinigay sa waitress, sabay kindat. Hindi na siya naghintay ng pahintulot at diretso siyang umupo sa tabi ni Nolan.

Napahinto ang lahat sa nakita. May mga nagsimula nang magbulungan.

“Sino 'tong starlet na ‘to? Ang kapal ng mukha, umupo agad kay Mr. Martinez!”

“Wala ba siyang takot? Baka ipa-ban siya ni Mr. Martinez sa industriya.”

“Shhh... may mga malalaking koneksyon daw ‘yan. Kita mo naman sa live niya—punong-puno ng branded ang bahay!”

Papaling na sana si Catherine nang makita niyang hinawakan ni Jessica ang kamay ni Nolan—walang pakialam kahit sino pa ang makakita.

Buong second half ng auction, halos wala sa sarili si Catherine.

Hanggang sa ilabas ang final item—isang mamahaling kwintas. Nagkagulo ang lahat sa ganda nito.

Tumitig siya sa kwintas na naka-display sa pelus na tela. Ayon sa auctioneer, ito raw ang paboritong kwintas ni Queen Victoria—isang simbolo ng “eternal love.”

Nang mapansin ni Nolan na interesado si Catherine, agad siyang nagtaas ng bidding sign.

“Ten million!”

Pero agad namang sumunod ang boses ng babae sa tabi niya.

“Twenty million!”

Nilingon niya—si Jessica. Naka-ngiti ito, parang nanunukso, at nagbibirong sinabi, “Sorry, Mr. Martinez. Gusto rin ng boyfriend ko na ibigay sa’kin ang kwintas na ‘to. Spoiled din ako, eh.”

Namutla si Nolan. “Thirty million!”

“Fifty million!”

“Eighty million!”

Sa huli, nagtaas na lang ng kamay si Nolan bilang huling bid.

Tumunog ang auction hammer. “Light the sky lantern! Mr. Martinez lit the sky lantern!”

“Congratulations to Mr. Martinez for winning the ‘Eternal Love’!”

Habang palakpakan ang lahat, lumapit si Nolan kay Catherine at hinalikan siya sa pisngi.

“Hintayin mo ko rito, kukunin ko lang ang kwintas para sa’yo.”

Tumayo siya at umalis. Sumunod namang tumayo si Jessica. Bago lumakad, sinulyapan muna siya ni Catherine ng isang makahulugang tingin.

Nang wala na silang lahat, saka lang binitiwan ni Catherine ang pagkakakuyom ng palad niya—puno ng marka ng kuko at may bahid ng dugo.

Pero hindi siya natinag. Wala siyang pakiramdam. Tumayo siya at lumabas na rin.

Sa cellphone niyang nakabukas pa rin, malinaw na mababasa ang isang mensaheng matagal nang nabasa.

[Underground Garage]

Dahil tapos na ang okasyon at nagsiuwian na ang mga bisita, tanging isang Rolls-Royce na lang ang natira sa malawak at tahimik na garahe.

Sinumang nagtangkang lumapit ay magalang na pinakiusapan ng batang drayber na umiwas at huwag nang lumapit.

Kaya wala ni isa ang nakapansin na ang loob ng kotse ay bahagyang yumanig.

Nanlambot bigla ang buong katawan ni Catherine, kaya napasandal siya sa haligi habang tulala niyang pinagmamasdan ang eksenang nasa harapan niya.

Malalim at malamlam ang mga mata ni Nolan. “Hindi ba’t ikaw ang may gusto nito? Kahit gaano kabigat, tiisin mo.”

Mahigpit na tinakpan ni Catherine ang kanyang bibig, hindi na niya kinaya ang tanawin. Mabilis siyang tumalikod at dali-daling lumayo, puno ng kahihiyan at sakit.

Hindi niya alam kung gaano na siya katagal tumatakbo, pero sa huli, bumagsak siya sa hagdanan. Napaupo sa gilid, pinipisil ang dibdib, nakayuko habang humihingal—at tuloy-tuloy ang pagbagsak ng mga luha, parang mga perlas na napigtas sa sinulid.

Akala niya, sapat nang durugin ng tagpong nangyari sa auction ang puso niya. Pero ‘yong nasaksihan niya sa loob ng sasakyan—iyon ang tuluyang sumakal sa kanya.

Nang magsimula silang magkasama ni Nolan, para itong inosenteng bata.

Pag hawak lang ng kamay niya, namumula na agad ito. Pag hinalikan siya, nanginginig pa. At noong unang beses nilang naging ganap, tiniis niya ito ng matagal—hanggang sa pumayag si Catherine sa kanyang alok na magpakasal, saka lang siya tuluyang naging kanya.

Madalas pa siyang tinatawanan at tinutukso ni Catherine, "Paano mo nakakayang tiisin?"

Yakap lang nito ang sagot, saka hinalikan siya ng mahigpit at mahinang sabi: "Babe, walang lalaking kayang magpigil sa harap ng babaeng mahal niya. Pero dahil mahal na mahal kita, gusto ko munang ayusin ang lahat. Ayokong pagsisihan mo ito."

Gano’n siya kamahal noon. Punong-puno ng lambing, ng pag-aalaga. Akala ni Catherine, natagpuan na niya ang tamang tao. Pero ngayon, parang isang malakas na sampal ng katotohanan ang tumama sa kanya.

Tinakpan niya ang mukha at tahimik na umiyak sa hagdanan—ubos, durog, basag.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal nagpaiwan doon. Sa huli, tumayo rin siya, parang wala nang buhay, at dahan-dahang naglakad papunta sa banyo.

Sakto namang muli na namang nag-vibrate ang kanyang cellphone.