Chapter Three

Nagpadala na naman si Jessica ng isang larawan.

Makikita sa litrato ang likod ng sasakyan—magulo, may punit na stocking na nakatambak sa isang sulok.

[Punong-puno ng amoy namin ang kotse. Si Nolan, ipinangako na sa akin ang kwintas mo. Simula ngayon, akin na ang 'Eternal Love.']

Hindi na tinapos ni Catherine ang pagbabasa. Agad niyang pinatay ang cellphone.

Pagkalabas niya ng banyo matapos ayusin ang sarili, saka lang niya nakasalubong si Nolan na mukhang matagal na siyang hinahanap.

Tulad ng inaasahan—wala itong dala.

Pero sa susunod na segundo, agad siyang niyakap ng lalaki. Dumampi sa ilong niya ang isang kakaibang amoy—pabango ng ibang babae.

Pipiglas na sana siya, nang marinig niya ang paumanhing boses ng lalaki.

"Babe, ‘yong kwintas pala… may problema raw, hindi bagay sa’yo. Bibilhan na lang kita ng mas maganda sa susunod, ayos lang ba?"

Huminga siya nang malalim, tiningala ito, at hirap na hirap magsalita habang pinipigil ang iyak.

"Eh paano kung ‘yon lang talaga ang gusto ko?"

Napuno ng lungkot ang mukha ni Nolan nang makita ang mga luha sa kanyang pisngi. Mabilis itong lumapit at hinaplos siya, pilit pinapakalma.

"Babe, huwag ka nang umiyak. Totoo, hindi lang talaga bagay sa’yo ‘yong kwintas. Ngayon din, bibili ako ng bago para sa’yo, mas maganda pa."

Ngunit sa halip na maibsan ang sakit, napangiti si Catherine—ngunit hindi na masaya, kundi mapait.

Dati, kahit anong gusto niya, agad itong binibigay. Pero ngayon, dahil lang sa ibang babae, pilit na nitong iniiwas at tinatanggihan ang gusto niya.

Hindi lang katawan ang nawala sa kanya—pati puso.

Napansin ni Nolan ang lungkot sa mga mata niya at lalapit pa sana, pero marahan siyang itinulak ni Catherine.

May halong pagod at pangungusap na parang pagbitiw ang boses niya.

"Huwag na lang. Ayoko na."

Tumalikod siya at nagsimulang lumakad paalis. Sasabayan na sana siya ni Nolan, pero napahinto siya nang bigla ring huminto si Catherine.

Sinundan niya ang tingin ng babae—at doon niya nakita si Jessica na dadaan sa harap nila… suot ang kwintas na "Eternal Love."

Namutla agad ang mukha ni Nolan. Bubuksan sana niya ang bibig para magpaliwanag, pero dumiretso lang si Catherine, parang hindi nakita ang eksena, at bahagyang tinamaan sa balikat si Jessica habang dumaan.

Nang tuluyan nang mawala sa paningin si Catherine, mahigpit na hinawakan ni Nolan ang kamay ni Jessica.

"Baliw ka ba?! Sabi ko sa’yo, huwag kang magpapakita kay Catherine! Siya ang hangganan ko!"

Pero kahit pinagalitan, ni hindi man lang nagmukhang guilty si Jessica. Mahinahon pa ang ngiti niya.

"Sorry na. Hindi naman niya ako nakita, ‘di ba? Hindi na mauulit." Pagkatapos ay marahang binaba ang neckline ng suot niya, at may pabulong pang dagdag, "Bilang paghingi ng tawad, babawi ako sa’yo mamaya. May espesyal pa akong sorpresa."

Bahagyang gumalaw ang Adam’s apple ni Nolan. Unti-unting dumilim ang tingin niya.

***

Gabi na. Hindi umuwi si Nolan. Isang mensahe lang ang iniwan—may emergency raw sa kumpanya.

Alam ni Catherine na nagsisinungaling siya. Pero hindi na siya nagtanong, hindi na siya nagalit. Tahimik na lang niyang inayos ang lahat ng tungkol sa sarili niya.

Dahil desidido na siyang tuluyang mawala sa buhay ni Nolan, sisiguraduhin niyang walang matitirang alaala sa kanya maliban sa isang pekeng bangkay.

Tatlong oras niyang inayos ang lahat—at tinipon ang bawat gamit na pagmamay-ari niya, saka sinunog ang mga ito.

Pagkatapos, dahan-dahan niyang inilabas mula sa ilalim ng bookshelf ang isang malaking kahon. Sa loob nito—lahat ng regalo ni Nolan sa kanya sa loob ng sampung taon.

Labing-anim na taon gulang siya nang bigyan siya ni Nolan ng unang love letter. Ang sulat-kamay nito, puno ng kabataan at pagmamahal.

Labing-walo, binigyan siya ng unang pares ng kristal na sapatos, sabay pangakong siya lang ang lalakaran nito habang buhay.

Dalawampu, binigyan siya ng korona na may pink na diyamante. Sabi nito, siya raw ay palaging prinsesa sa puso niya.

Dalawampu’t dalawa, isang singsing na siya mismo ang nagdisenyo at gumawa ang regalo nito—sabay sabing legal age na raw siya, at taon-taon siyang aalukin ng kasal hanggang pumayag siya.

Isa-isang nilagay ni Catherine ang mga iyon sa kahon, kinunan ng litrato, at in-upload online.

Ipinadala niya lahat, wala siyang itinira.

Ipinamigay niya ang mga regalong walang kapantay ang halaga—ng libre.  At sa hindi inaasahan, agad itong naubos.

Inutusan niya ang tao para kunin ang mga item, at pauwi na sana siya para magpahinga nang biglang bumukas nang malakas ang pinto.

Basa sa ulan, biglang sumugod si Nolan—hingal, nagmamadali, at puno ng kaba ang boses habang hinawakan ang kamay niya.

"Catherine, bakit mo ipinagbili lahat ng regalo ko sa’yo? Ano ibig sabihin niyan?"

Tumingin si Catherine sa kanya. Basang-basa ito, halatang hindi na nito inintindi ang coat niya sa labas, at punung-puno ng pag-aalala ang mukha.

Tahimik siyang nagtanong, "Paano mo nalaman?"

"Malaking balita ‘yon. Trending na sa hot search!"

Magsasalita pa lang siya, pero agad siyang niyakap ni Nolan. Nanginginig ang boses, puno ng takot.

"Catherine, ano ba talaga ‘to? Pinagbili mo lahat... Ibig sabihin ba nito iiwan mo na ako? Ayaw mo na sa’kin? Anong mali ko? Huwag mo akong iwan, magbabago ako. Magbabago agad ako, please?"

Hanggang sa huli, halos maiyak na ito habang nagsasalita. Tahimik lang si Catherine, nakatingin sa kawalan, may bahagyang mapait na ngiti sa mga mata niya.

Kung ganito siya katakot na iwan siya, bakit pa siya naghanap ng iba? Sobrang kumpiyansa ba siya na hindi siya mabubuko? O iniisip ba niyang masyado siyang tanga para hindi mahalata?

Ngayon lang siya kinabahan, ngayong naamoy niyang baka iwan na siya. Pero ano kaya ang magiging reaksyon niya sa mismong araw ng kasal—kapag ang “bangkay” na ang nakita niya?

Marahan niyang itinulak si Nolan, at kalmadong sinabi, "Hindi ‘yan ang iniisip mo. Hindi ko na lang kasi gusto ‘yong mga regalo, kaya pinagbili ko. Tsaka... ikakasal na naman tayo, ‘di ba? Bakit ko naman bigla kang iiwan kung wala ka namang ginagawang masama?"

Nang marinig ni Nolan ang unang bahagi ng sinabi niya, bahagya itong nakahinga. Pero sa huling tanong—agad na naman siyang ninerbiyos.

Mahigpit nitong hinawakan ang kamay niya, halos manumpa, "Wala, Babe Wala akong ginagawang masama sa’yo. Alam mong mahal na mahal kita, ‘di ba?"

Ngumiti si Catherine, pero may halong lungkot. "Eh kung wala ka naman palang ginagawang masama, bakit ka natatakot? Sige na, gabi na. Magpapahinga na ako."

Pagkasabi niya niyon, tumalikod na siya at naglakad paakyat.

Sa loob-loob ni Nolan, hindi siya mapakali. Paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili na ikakasal na sila—maging sino pa man ang galit, wala na itong magagawa.

Pero hindi niya maitago ang kaba sa dibdib. Masyado nang kakaiba ang kilos ni Catherine nitong mga huling araw. Kaya’t buong magdamag, hindi siya bumitaw sa tabi nito. Hanggang sa sumapit ang madaling araw—tumunog ang cellphone ni Nolan.

Pagkabasa niya sa mensahe, agad siyang natauhan—nawala ang antok.

Tiningnan niya sandali ang babaeng natutulog sa tabi niya, hinalikan sa noo, at dahan-dahang lumabas ng kwarto. Pero sa sandaling iyon, dumilat si Catherine. Kinuha niya rin ang kanyang cellphone.

May natanggap siyang mensahe mula sa ahensiyang nagse-set up ng pekeng pagkamatay—may natagpuan na raw na bangkay sa morgue ng ospital na halos kapareho niya, pati detalye ay naayos na. Tanong lang nila kung may gusto pa siyang ipaayos.

Pinuntahan niya ito, at totoo ngang halos hindi niya maipagkaiba sa sarili niya ang bangkay. Kung hindi siya mismo ang nakatayo roon, baka akalaing siya nga iyon.

Mukhang hindi na siya pagdududahan ni Nolan kapag dumating ang araw. Handa na ang lahat. Isang hakbang na lang ang natitira.

Paglabas niya sa morgue, dumaan siya sa may obstetrics and gynecology department. Hindi niya sinasadya, pero napatingin siya sa loob.

At sa isang sulyap lang—tumigil ang mundo niya.

Hindi kalayuan, nakita niya si Nolan—maingat na inalalayan si Jessica palabas ng department… at halatang-halata ang umbok sa tiyan nito.

Hindi niya ito napansin dahil sa suot, pero ngayon, sigurado na siya.