Chapter One

Kaming mga babae, wala kaming ibang hinangad kundi ang magkaroon ng asawang mapagmahal at aalagaan kami kapag dumating na ang panahon na ikakasal kami. Gusto lang namin maging masaya sa piling ng lalaking mahal namin na kasama namin na humarap sa altar pero bakit sa sitwasyon ko ay naging sumpa ang minsan ko ng pinangarap. 

“Wala ka ng silbi para sa anak namin kaya mabuti pang umalis ka na lang!” sigaw ng aking mother-in-law. Bakas sa kanyang mukha ang galit niya sa akin. 

Hindi ko maitindihan kung bakit siya nagagalit sa akin, sinunod ko lang naman ang utos niya na ipagluto siya ng pagkain na gusto niya. “Pasensya na, Mama. Magluluto ulit ako—”

“Hindi na!” sigaw niya sa akin kaya napapikit ako at bahagyang umiwas mula sa kanya dahil akma niya akong hahampasin ng hawak niyang libro. “Hindi na nga masarap itong una mong luto at gusto mong pang umulit? Wala ka bang utak?” galit na sabi niya. 

Lumunok ako ng dalawang beses, nahihirapan magsalita. Hindi ko maitindihan ang takot na nararamdaman ko habang kaharap siya, hindi ko rin alam kung bakit ako ang inutusan niyang magluto na may mga katulong naman kami. 

“Sorry po—”

“Stupid!” she shouted again at tinalikuran ako. 

Nilakasan ko ang aking loob para hindi lumabas ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan pero tila ba tinatraydor ako ng aking sarili. Bumuhos sila ng dahan-dahan mula sa aking mga mata at ramdam ko na sila ngayon sa aking pisngi. Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa, tila may pumipigil sa lalamunan ko. 

“Ma’am, ako na po maglilinis dito…” Bumaling ako sa helper, si Mina. “Magpahinga na lang po siguro kayo,” she added. 

Nakatingin lang ako sa kanya habang nakatayo pa rin ako kung saan ako nakatayo kanina, hindi makalagaw ang aking katawan. “Hindi ko maitindihan kung bakit kailangan nilang gawin ito sa akin?” mahina kong tanong kay Mina. 

Tumigil naman siya sa pagwawalis sa kalat sa sahig at tumingin sa akin ng diretso. Ayaw ko sa tingin niya sa akin, pakiramdam ko naaawa siya sa akin. “Don’t look at me like that, Mina. Alam mong ayaw kong kinakaawaan ako,” seryoso kong sabi sa kanya. 

Umayos naman siya ng tayo. “Hindi ko rin po maintindihan sa’yo, Ma’am Catherine kung bakit pa po kayo nanatili dito—”

“Because this is my house, Mina. And they are my family—”

“Sa mga nasaksihan ko sa mga ginagawa nila sa’yo, hindi pamilya ang turing nila sainyo, Ma’am Catherine. Alam kong napapansin mo rin iyon,” she said which made me stop. 

Umiwas ako ng tingin at tinalikuran siya, narinig ko pa ang mahina niyang pagtawag sa akin nang umalis na ako. Pumasok ako sa kwarto at ibinuhos ang sakit na nararamdaman. It’s been three months na ganito ang sitwasyon ko kasama ang pamilya ng asawa ko. At hindi ko rin alam kung saan siya ngayon, gusto ko siyang tawagan pero alam kong magagalit na naman siya sa akin. 

Dumating ang gabi, natapos akong kumain ng dinner na wala akong kasabay dahil hindi pa rin umuuwi ang asawa ko at ang iba kong kasama na pamilya niya ay ayaw sumabay sa akin. Hinayaan ko na lang sila sa gusto nila. Ilang oras pa ang lumipas ay wala pa rin ang asawa ko. 

“Hindi ka pa po ba magpapahinga?” agad akong bumaling sa nagsalita, it was Mina again. 

“Inaantay ko siya,” sagot ko sa kanya. Ayan na naman ang tingin niya sa akin na naaawa kaya ngumiti ako sa kanya. “Sige na, matulog ka na”

“Sigurado ka ba? Sasamahan kita at hihintayin siya—”

“No, Mina. Oo, ayos lang ako dito. Kakayanin ko ito, huwag kang mag-alala.” Sinabi ko kaagad sa kanya at ngumiti ng malawak para tiyakin sa kanya na OK lang akong maghintay sa sala.

Siya ay bumuntong-hininga at tumango; Alam kong sumuko na siya sa gusto ko. Wala siyang magagawa dahil iginiit kong mag-antay.

“OK, mabuti. Kungmagtatagal ka pa na mag-antay rito ng mahabang oras at wala pa rin siya, matulog ka na. Kailangan mo ring magpahinga; marami kang ginawa kanina kahit hindi mo kailangan...”

Tumango ako sa kanya para sumang-ayon sa sinabi niya. Umalis na siya, kaya umupo ako sa sopa at tumingin sa malaking orasan. Halos 10:00 pm, ngunit hindi pa rin siya nakakauwi. At hinintay ko siya ng ilang minuto hanggang sa marinig kong bumukas ang gate kaya agad akong bumangon at lumabas ng bahay. Nakita ko ang kanyang sasakyan; Ngumiti ako dahil sa wakas ay nandito na siya.

Bumaba siya ng sasakyan niya kaya dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Nang tuluyang mapalapit ako sa kanya, ngumiti ako. “Hi, natagalan ka yata. Kumusta ang business trip mo?” Tinanong ko siya.

Ngunit hindi niya ako sinagot; Nagulat ako nang lumapit siya sa kabilang pinto ng kanyang sasakyan at may binuksan doon. Napakunoot noo ako nang may lumabas na babaeng—.

“Wow, ang laki ng bahay mo. Malaki rin!” sabi ng babae. Napahawak siya sa braso ng aking asawa.

Nataranta ako sa nangyayari, at may sasabihin na sana ako nang lapitan ako ng babae at ibinigay sa akin ang kanyang bag. Dahil sa aking pagkabigla at pagkalito, hindi ko napansin na tinanggap ko rin ang bag na ibinigay niya sa akin.

“Please, ikaw na bahala niyan; nasa likod pa rin ang iba kong gamit. Salamat,” sabi niya at pumasok muna sa loob ng bahay.

Tiningnan ko ang bag na hawak ko at dahan-dahang tumingin sa lalaking nasa harapan ko, nakatayo at nakatingin sa akin na walang emosyon.

“Gawin mo ang sinabi niya. Matutulog ka muna sa guest room,” sabi niya.

Bumukas ang bibig ko; Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. “Ano ang ibig mong sabihin na matutulog  ako sa guest room? At sino siya?” tanong ko.

Tiningnan niya ako na parang ayaw niyang sumagot, at tila napilitan lang siyang makipag-usap sa akin. “Siya si Maxine, my girlfriend, at gawin mo na lang ang kanyang sinasabi. Matutulog ka muna sa guest room o sa kwarto ngkasambahay; ikaw ang bahala,” paliwanag niya na tila ba pinaghandaan ang sasabihin na iyon. 

Tila sa bawat oras na sabihin ang mga salitang iyon, na para bang hindi niya ako kilala. 

“Ano ang pinagsasabi mo, Nolan? Hindi ko maintindihan ang—”

“Bakit hindi mo maintindihan ang sinabi ko, Catherine? sabi ko pwede kang matulog sa guest room dahil kasama ko girlfriend ako sa kwarto—” 

“Our room. Kwarto natin, Nolan!” Agad akong sumigaw sa kanya.

Hindi ko mapigilan ang mga luha sa aking mga mata. Tumingin si Nolan, at humigpit ang panga niya na parang hindi niya gusto ang sinabi ko. Totoo rin naman ang sinabi ko! Kwarto namin iyon.

“Not anymore. At huwag mong sabihin kay Emily na asawa ko ka..”