Chapter One

"Miss Adams, this is the fake death plan you booked, the effective date is set for the wedding day half a month later, the way is to fall down, the executor is you, please confirm and sign here."

Bahagyang yumuko si Catherine at tahimik na lumagda sa dulo ng dokumento.

Sa mataong kalsada, mag-isang naglalakad pauwi si Catherine. Habang naglalakad, di sinasadyang napatingala siya at napansin ang malaking LED screen sa isang gusali kung saan paulit-ulit na pinapalabas ang video ng proposal ni Nolan sa kanya.

Sa video, nakaluhod si Nolan, nanginginig ang kamay habang hawak ang singsing. Nang sabihin niyang "Oo", tuluyang bumagsak ang matagal nang pinipigilang luha sa mga mata nito.

Ang eksenang iyon ay labis na nakaantig sa damdamin ng dalawang babaeng nakatabi ni Catherine. Niyakap nila ang isa’t isa habang umiiyak, punong-puno ng inggit ang mga mata.

"Ay grabe! Ang sweet ni Nolan kay Catherine!"

"Oo nga! Sobrang in love si Mr. Martinez. Sabi nga, childhood sweethearts sila. Noong 16 pa lang siya, naglakas-loob na siyang umamin kay Catherine. Pagsapit ng 20, nagpadesenyo siya ng korona gamit ang pinakamahalagang pink diamond sa mundo, at sinabi niyang prinsesa niya ito habang-buhay. Noong 22 si Miss Adams, naaksidente siya at muntik mamatay dahil sa bihirang blood type, pero halos isugal ni Mr. Martinez ang buhay niya para mailigtas siya. Ngayon, 26 na sila, at nag-propose pa siya sa buong mundo via live broadcast! Saan ka pa makakahanap ng ganyang klaseng lalaki?"

…

Hindi na nakinig si Catherine. Yumuko siya at tinago ang pait sa kanyang mga mata.

Lahat ng tao naiinggit sa pagmamahalan nila ni Nolan. Lahat sinasabi na mahal na mahal siya nito. Pero sino ang mag-aakala na ang lalaking iyon ay limang taon nang may tinatagong ibang babae?

Sa likod ng mga gabing sinasabi niyang “overtime sa opisina”, doon niya nalaman ang tungkol sa relasyon nito kay Maxine. Sa gabing iyon, pakiramdam niya ay tinusok ang puso niya ng matalim na kutsilyo—sobrang sakit, malabo na ang kanyang isipan.

Habang tinititigan niya ang mga larawan na hindi niya kayang tingnan muli, biglang bumalik sa alaala niya ang panahon nang maghiwalay ang kanyang mga magulang noong siya’y labing-anim. Habang nagtatalo ang mga ito sa kustodiya niya, biglang dumating si Nolan, hinawakan ang kanyang kamay, at buong tapang na sinabi:

“Kung ayaw ka nila, ako gusto kita.”

Simula noon, buong puso siyang minahal ni Nolan.

Pinaglaban siya, inalagaan siya, kabisado ang bawat cycle ng buwanang dalaw niya, at puno ng larawan niya ang social media nito. Sabi ng lahat, si Nolan ay pag-aari lamang ni Catherine.

Nang isuot nito ang singsing sa daliri niya habang umiiyak at humahalik sa kanya, paulit-ulit nitong sinabing mahal niya siya habambuhay, huwag sana siyang iwan, at kung mangyari man ‘yon, hindi niya kakayanin.

Pero siya rin ang unang bumitaw.

Kaya ngayon, ang tanging paraan ay ang mawala na lang. Magkunwaring patay, magbagong-anyo, at tuluyang mawala sa mundo niya. Para kahit kailan, hindi na siya nito mahahanap.

Pinunasan ni Catherine ang luha sa gilid ng mata at papaturn na sana, nang biglang huminto ang isang Maybach sa harap niya. Mabilis na bumukas ang pinto sa likod at may matangkad na lalaking lumapit sa kanya nang mabilis.

"Catherine, di ba sabi mo maghihintay ka sa bahay? Tapos pagkakatapos ng trabaho ko, sabay tayong pupunta para mag-fit ng wedding dress. Bakit ka lumabas nang mag-isa?"

Hinawakan ni Nolan ang kamay niya habang nagsasalita. Napansin niyang malamig ang mga kamay nito kaya agad niyang inalis ang suot na coat at ibinalot kay Catherine.

“Ang lamig ng kamay mo, wala ka pang coat. Gusto mo bang magkasakit at ikamatay ko sa pag-aalala?”

Tahimik lang si Catherine. Tiningnan niya ito sa mata—malinaw ang pag-aalala sa mukha nito, at hindi iyon mukhang pakunwari. Pero dahil doon, lalo siyang nalilito—paano nga ba nagagawa ng isang tao na sabay magmahal ng dalawa?

Maingat siyang binalutan ni Nolan ng coat at akmang aakayin siya papunta sa sasakyan, nang biglang mapansin ng dalawang babae sa tapat ang pangyayari. Napalingon sila at nang makumpirmang sila nga, biglang kuminang ang mga mata nila.

Lumapit sila, pulang-pula ang pisngi, at medyo nauutal sa sobrang kaba.

“Hi po, kayo po ba si Catherine at Nolan? Fan po kami ng love team ninyo. Puwede po bang magpa-picture?”

Ayaw sanang sirain ni Catherine ang kasiyahan nila. Saglit siyang nag-isip, pero sa huli ay tumango.

Pagkatapos nilang pumayag, agad na pumuwesto ang dalawang babae sa gitna nila, nakaharap sa kamera.

Bagama’t hindi mahilig magpa-picture si Nolan, tahimik pa rin siyang yumakap kay Catherine at tumingin sa kamera kasama niya.

Pagkatapos ng photoshoot, hindi na halos malaman ng dalawang babae kung paano magpasalamat. Namumula ang mga pisngi nila habang binabati ang dalawa.

“Sana magtagal kayo habambuhay!”

Magkasama hanggang pagtanda?

Tumingala si Catherine kay Nolan sa tabi niya. Nagkatinginan sila—nakangiti siya, puno ng lambing ang mga mata, parang kayang tumulo ng tubig sa sobrang lambot ng titig.

Para bang tugon iyon sa mabubuting hangarin ng dalawang babae.

Pero siya lang ang may alam—wala na silang kinabukasan.

Pagdating nila sa tapat ng bridal shop, kakababa pa lang ni Catherine ng sasakyan nang salubungin siya agad ng staff na matagal nang naghihintay. May halong pagkainggit ang tono nito.

“Miss Adams, nakahanda na po ang daan-daang wedding dresses na ipina-customize ni Mr. Martinez para sa inyo. Puwede niyo na pong subukan kahit alin doon.”

Hindi siya nagsalita. Tiningnan niya lang si Nolan na nasa gilid, abala sa cellphone, at puno ng pagnanasa ang mga mata.

Gano’n din ang ekspresyon niya sa mga larawang nakita niya noon—mga larawan nila ng artistang si Jessica.

Nang mapansin niyang pinagmamasdan siya ni Catherine, dali-daling itinago ni Nolan ang cellphone at lumapit, may halong paghingi ng tawad ang mukha.

“Babe, sorry ha. Biglang may emergency sa kumpanya, kailangan kong asikasuhin agad. Sinabihan ko na ang driver na hintayin ka rito. Pagkatapos mo mag-fit ng wedding dress, siya na ang maghahatid sa’yo pauwi.”

Pagkasabi noon, hinalikan niya sa noo si Catherine, sabay dali-daling sumakay sa isa pang kotse—iniwang mag-isa si Catherine.

Nakita iyon ng staff at maingat na nagtanong, “Miss Adams, sisimulan na po ba natin ang pagsukat ng wedding dress?”

Inalis ni Catherine ang tingin sa papalayong sasakyan, at umiling.

“Huwag na. Ayoko na nito.”

Sapagkat sa araw ng kasal nila, isa lamang ang magpapakita—isang “patay” na bride.

Sumakay si Catherine pabalik ng bahay. Pagkabukas ng cellphone, agad lumabas ang mensahe ni Jessica.

Isang screenshot ng chat.

Sa litrato, naka-itim na stockings at cat costume si Jessica, nakaupo sa sahig habang nakatitig sa kamera na parang inosente.

[Kung darating si amo sa loob ng kinse minutos, handa na ang kuting sa kahit anong gusto ng amo.]

Sa ilalim noon, nag-reply si Nolan gamit ang dalawang salita:

[Paparating na.]

Pinatay ni Catherine ang screen ng cellphone, ipinikit ang mga mata, at pilit pinapatahimik ang matinding kirot na sumisiksik sa puso niya.

Akala niya, sanay na siya. Akala niya, manhid na siya sa dami ng litrato’t ebidensyang nakita niya noon. Pero heto na naman, ang sakit—parang alon na hindi mapigilan, umaabot hanggang buto’t laman.

Napilitan siyang ipikit ang mga mata, pilit na pinatahimik ang sarili, at pinindot ang power button ng cellphone.

Hatinggabi na, nakabaluktot si Catherine sa gilid ng kama, namumugto ang mga mata habang dahan-dahang nakatulog. Habang katabi niya ang cellphone na tumunog kada oras—mula noon hanggang sumapit ang umaga.

Pagkagising niya, binuksan niya ang cellphone at nakita ang sunod-sunod na mensahe ni Jessica—isang larawan kada oras simula kagabi hanggang umaga.

Lahat ng litrato, ginamit na condom.

[Ginabi siya sa akin kagabi, kung anu-anong ginawa sa’kin. Hindi na ako makabangon. Ganito rin ba ang ginagawa niya sa’yo?]