'Let go of who you were. Love who you are. Look forward to who you'll become.'
-UNKNOWN
***
REALIZED.
REI ZAX' POV:
Sa aming paglalakad narating namin ang pwesto kanina ng mga kabataan. May bricks din tulad ng sinampahan namin bago kami pumunta sa mismong dagat.
Nakahawak ang aking kamay sa kamay din ni Laishia habang nakadako ang aming paningin sa bundok at dagat.
Mainit na rin ang panahon dahil sa mag-aalas dyes na ng umaga. Hindi namin ininda ang init dahil sa simoy rin ng hangin na humahaplos sa aming
Napabuntong-hininga ako nang mahina nang makita ko na sa aming harapan si Daxon. Mukha siyang animal kung ngumiti nang wagas habang nasa malayo.Ngunit ang matamis na ngiti niya noong nasa dulo namin siya ay biglang nagbago at napalitan nang pagtataka ang kaniyang ekspresyon.Nakatingin siya kay Laishia na namumula ang mata. Kahit na itago nito ang tunay na nangyari, mahihinuha mo na agad dahil na rin sa mga mata niya.Parang sa motto lamang na naalala ko noon. Hindi ko na matukoy kung ano ang exact words but, according to that motto.Even you hide the deepest pain of yours and pretend like you are okay, the real person will see how miserable person's you are.That's why I already know what's his thinking. Daxon is a real person, and he will never stop bugging you if you keeping it on yourself.Naalala ko na magaling rin kumilatis ang
REI ZAX' POV:"So what happen into your life?" Iyon agad ang unang bigkas na salita ni Daxon nang makarating kami sa aming bahay. At makahanap ng pwesto upang kami ay makapagpahinga.Naghanap ako ng maaari kong gamitin sa pagbato. At nang may makita akong ballpen sa may cabinet na kinatatayuan ko malapit sa aking kwarto, agaran ko iyon kinuha at tinapon sa mismong direksyon ni Daxon na nakaupo sa may sofa.Sakto naman na tumama ito sa pisngi niya. Kaya sumigaw ito nang malakas na parang baboy na kinakatay tuwing nalalapit ang pista."ARAY!" Matalim niya akong tiningnan. Kita sa maputing balat niya ang pagkapula sa aking ginawa.Binigyan ko rin siya nang matalim na tingin. Kaya napaiwas siya sa
REI ZAX'S POV:"Pero ano bang meron sa panibagong writer na iyan?" Ngayon ay hindi pa rin nawawala ang kaniyang pagkatakhang mukha."Of course there's a tendency that our company choose Laishia to be one of their new writers.""Huh?" Hindi pa rin maipinta sa kaniyang mukha ang kalituhan. "Is that even possible?"'Andito na naman tayo.' Napasapok na lamang ako sa aking noo.Kahit anong magandang paliwanag ang sabihin mo rito, hindi niya pa rin maiintindihan."They hiring." Sambit ko na lamang sa mas mabisang paraan para may pumasok na ideya sa kaniyang mukha.Kita ko naman kung paano lumiwanag ang mata niya. Kapag straightforward talaga ang sasabihin, alam na agad niya."Iyon lang pala. Oo naman! Lalo na ngayon na isa rin pala siyang manunulat. Basta huwag lang siya mahiya sa interview." Sa sinabi niyang iyon, para akong binagsakan ng langi
DAXON'S POV:Kinabukasan, maaga naming nilakbay ang daan papunta sa Talobatib gamit ang sasakyan ni Rei.Siya lamang naman ang may kakayahan na bumili ng sariling kotse, mayroon din naman ako na nabili. Kaso hindi ganon kaganda na nabibili niya at saka malayo ang bahay ko para iyon ang gamitin namin sa pagbabyahe.Hindi na rin ako umuwi ng bahay sapagkat may mga gamit naman ako na nakaimbak sa kwarto ko kapag doon ako natutulog kung minsan. Naging bahay ko na rin ang bahay ni Rei, hindi naman siya madamot at saka ito na rin ang dahilan ko upang pagmasdan ang kilos ng lalaking ito.May saltik kung minsan ang utak, nagagawa niyang saktan ang sarili niya kapag sobra na siya. Nakapangako na siya sa akin noon na hindi niya sasaktan ang sarili, pero p
DAXON'S POV:"NO!!!" Hindi na niya natuloy ang sasabihin niya nang biglang sumigaw si Rei.Napapreno pa ito ng kaniyang kotse. Dahil na rin sa mabilis ang pangyayari at hindi ko alam na may kasunod pa pala ang pagsigaw niya. At the end, bigla akong napauntog sa headboard nang hindi ganon kalakas. Napapaaray na lang ako nang mahina, kahit hindi malaki ang pagkakaimpact ng aking pagkakauntog. May tendency pa rin na masaktan lalo na kung ang matigas na parte naman ng headboard ang tumama sa aking ulo.'Bwisit!'Hindi ko lang alam kung ano na ba ang nangyari kay Laishia dahil sa labis na pagkagulat. Ngunit napalabi na lamang ako nang bigla akong nakarinig ng sigaw."ANO BA ZACK! PAPATAYIN MO BA KAMI?!"Napaangat ako ng aking ulo at saka iniinat-inat ito upang hindi masyadong masaktan sa pagkakauntog. At para sigurado na walang nasira na buto."Hinay-hinay. Chill! H-hey..." Mababakasan sa boses ni Rei ang takot. Kaya napaharap ako sa dalawa na ito. Masama ang tingin ni Laishia, parang a
DAXON'S POV:"Wait..." Pagpapatigil ko sa kanilang dalawa. "Kanina pa tayo nag-uusap pero 'yung tanong ko hindi pa ninyo sa akin sinasabi.""Ano bang tanong mo?" Sabay na saad din nila.Para silang magkambal.Napairap naman ako sa kawalan. "Ang sabi ko, ano bang pinag-uusapan ninyo tungkol sa pagsasabi ng mura? A-ano...ano bang meron!" Tanong ko muli sa kanila."Iyon ba, nagpustahan kaming dalawa ni Laishia na kung sino man ang magsalita ng masama o badwords. Magbabayad ang isa sa amin ng 20 billion pesos. Kaso dahil masyadong mayabang si Laishia noon, nagpusta siya ng 50 Billion pesos. Panigurado siya na hindi niya magagawa iyon. Pero...""Pero tama siya. Dahil ikaw ang natalo sa pustahan niny
REI ZAX'S POV:Nagkayakapan at nagfist bomb ang bawat isa. Kitang-kita sa mata ang pangungulila ng dalawang lalake kay Daxon. Hindi ko sila kilala pero nararamdaman ko na mapagkakatiwalaan naman ang mga ito.Gusto ko lang masigurado na tama ang sinabi ni Daxon. Minsan ang iba niyang sinasabi ay hindi totoo, nang-aasar lamang siya sa akin para manalo na naman siya."Wait... Where's Kuya L?" Nagtataka nitong tanong. Palingon-lingon pa si Daxon sa buong paligid.Ngunit hindi niya makita ang taong hinahanap niya. Ito yata ang tao na sinasabi niya na makikilala namin kapag pumasok na kami sa loob."Si Kuya ba? Nag-asawa na siya, matagal na rin. Itong kambal niya ang ipinalit para bantayan ang hacie
REI ZAX'S POV:Kitang-kita sa peripheral vision ko kung paano lumawak ang kaniyang ngiti. Matapos kong pirmahan ito ay ganon na lang ang gulat ko nang yakapin ako nito ng walang paalam.Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. Nanatili akong nakatayo habang nanginginig ang aking kamao.'Hindi talaga ako sanay na may yumayakap na lang sa akin. Ang gusto ko, ako dapat ang yumayakap sa kanila.'"Salamat!" Mababakasan pa rin dito ang saya sa kaniyang salita.Napangiti na rin ako sa huli, siguro kailangan ko na talagang masanay sa ganito.'How about Laishia? Hindi ba at niyayakap ka rin nito?' Salungat naman ng aking utak.