Masuk
Matapos ang apat na taon ng pagsusumikap, pagtatapos ni Veronica Smith sa kursong Business Administration sa isang unibersidad sa Basilan ay isang malaking tagumpay. Hindi lamang siya isa sa pinakamatalino at pinakamagandang dalaga sa kanilang bayan, kundi siya rin ay tinuturing na pinakamabait, palaging handang tumulong sa mga nangangailangan. Nang malaman na magna cum laude siya, ang buong pamilya ay halos mag-iyak sa tuwa. Subalit, sa kabila ng tagumpay, ang pinakamalaking layunin ni Veronica ay hindi ang pansariling kapakinabangan kundi ang makaalis sa hirap at matulungan ang kanyang pamilya.
"Baka ma-scam ka dun, anak," ang sabi ng kanyang ina habang abala sa paghahanda ng pagkain para sa kanilang maluwalhating hapunan. "Magingat ka sa Manila. Marami riyan ang manloloko." Nakatulala si Veronica sa isang maliit na kahon ng mga gamit, ang kanyang mga mata punong-puno ng determinasyon. Ang mga alalahanin ng kanyang ina ay hindi hadlang sa kanyang mga plano. Nais niyang mapabuti ang buhay ng kanilang pamilya, kaya’t nag-apply siya sa iba't ibang kumpanya online bago pa man siya lumuwas. Laking tuwa niya nang matanggap siya bilang Junior Analyst sa Hearts for Life Company, isang malaking IT firm sa Manila."Mag-iingat ka ha, anak," paalala ng kanyang ama habang pinipiga ang kanyang kamay.
Sa kabila ng mga babala, hindi nag-atubili si Veronica. Puno ng pag-asa, humakbang siya papunta sa bagong buhay sa Manila. Ang lungsod na para bang isang imahen ng bago at mas magaan na buhay, isang buhay na maaaring magbigay ng sagot sa lahat ng sakripisyo at hirap ng kanyang pamilya.
Pagdating sa Manila, ang unang impresyon ni Veronica ay ang napakalaking kaibahan mula sa kanilang tahimik na probinsiya. Ang magulong kalsada, ang mga matataas na building, ang matinding ingay ng mga sasakyan, at ang mabilis na takbo ng buhay. Lahat ng iyon ay nagdulot ng kaba sa kanyang dibdib. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, nandoon ang matinding determinasyon na magsimula ng bagong buhay.
Habang naglalakad papunta sa Hearts for Life Company, nakatagpo siya ng isang matandang babae na tila nahihirapan. Ang matanda ay naglalakad ng mabigat, ang kanyang mga mata ay malabo at tila malapit nang mawalan ng malay dahil sa init ng araw.“Lola, ok lang po ba kayo?” tanong ni Veronica, agad na nilapitan ang matanda nang makita itong humihingal at tila malapit nang mawalan ng malay.
"B-baka po may heatstroke," wika ni Veronica na agad na binuksan ang kanyang tumbler ng tubig at ipinainom ito sa matanda.
Sa mga sumunod na sandali, tumawag siya ng taxi at ipinakita ang hospital na malapit sa kanila. Nakiusap siya sa driver na madaliin ang biyahe. Mabilis na dinala ng taxi ang matanda sa isang malapit na ospital, at doon ay agad na tinulungan siya ng mga doktor.
Pagkatapos maagapan ng mga doktor ang kondisyon ng matanda, humarap ito kay Veronica at nagsalita ng may matinding pasasalamat.
"Salamat, iha. Kung hindi ka tumulong sa akin, malamang wala na ako ngayon," ani ng matanda. "Single ka ba, iha? Kasi, para sa akin, napakaswerte ko nakatagpo ako ng tulad mo, maganda ka na, mabait pa. Gusto ko sanang mapangasawa ng apo ko na si Jarred Heart."Nagulat si Veronica at napahinto. "Huh? Lola, baka po dala lang po ng pagkahilo ninyo 'yan. Hindi ko po kailanman inisip na may ganitong bagay."
Pero nagbago ang ekspresyon ng matanda, at nakita ni Veronica ang matinding saya sa mata nito. "Hindi, iha. Ikaw na nga ang gusto ko maging apo ko. Hinding hindi ako makakapayag na hindi kita maging bahagi ng pamilya namin."
Nagkamot si Veronica ng ulo at halos hindi makapaniwala. "Naku, Lola, parang hindi ko yata matanggap 'yan. Huwag po kayong mag-alala, ako po ay narito lang para tumulong."
Samantalang si Jarred Heart, ang apo ng matanda, ay abala sa isang board meeting sa Hearts for Life Company. Nang marinig ang tawag mula sa lola, sinagot niya agad ang telepono.
"La, napatawag po kayo? Is anything wrong? I'm in a board meeting," tanong ni Jarred, ang CEO ng kumpanya.
"May nangyaring masama sa akin. Pumunta ka dito sa hospital," wika ni Venus, ang matanda.
"Okay la, going na ako. Don't worry," mabilis na sagot ni Jarred bago nagtakda ng isang desisyon sa kanyang board members. "Our meeting is adjourned now, we’ll do this tomorrow," malamig na sinabi ni Jarred.
Samantalang si Veronica, pagkatapos matulungan ang matanda, ay nagdesisyon na tawagan ang HR ng Hearts for Life at ipaalam na hindi siya makararating dahil may emergency.
"Ok lang po kayo, Lola?" tanong ni Veronica habang tinutulungan si Venus na magpahinga sa kama.
"Teka, iha, halika muna saglit dito," tinawag siya ng matanda.
"Po, Lola?" tanong ni Veronica, medyo maguguluhan.
"Anong pangalan mo, iha?" tanong ni Venus.
"Veronica Smith po," sagot ni Veronica.
"Ang ganda ng pangalan mo, iha. Sing ganda mo. Nababagay kayo ng apo kong si Jarred. Wala siyang asawa, at 30 na siya. Magugustuhan mo siya, I’m sure. Mabait ang apo ko, iha," sabi ni Venus na may matinding ngiti sa mukha.
Pagkatapos ng ilang minuto, biglang pumasok si Jarred sa kwarto ng matanda.
"La, ok ka lang ba?" tanong ni Jarred, nagmamadali.
"Ah, ito si Veronica, ang batang nagligtas sa buhay ko," sabi ni Venus habang ipinakilala ang dalaga kay Jarred.
Si Jarred, na naguguluhan, ay tumingin kay Veronica at nagkamot ng ulo. "Hindi ko yata maintindihan, la."
Ngunit hindi na nakapagpigil si Venus at sinimulang ipatong ang kamay ni Jarred sa kamay ni Veronica. Nagkatinginan silang dalawa, at hindi nila alam kung anong nangyayari.
"La, huwag ka naman magbiro," saad ni Jarred, ang kanyang tinig puno ng pagkabahala. "Ano nangyari sa'yo?""Apo, na-heatstroke ako sa daan at nahimatay," sagot ni Venus, ang mga mata'y parang matalim na matalim. "Buti na lang sinagip ako ni Veronica at dinala ako sa hospital. Kung hindi, baka hindi mo na makita ang napakaganda mong lola."
"Kumusta na pakiramdam mo, la? Wait, tatawag ako ng doctor..." takot na saad ni Jarred, pero pinigilan siya ni Venus.
"Ok na ako, apo," sagot ni Venus, ang boses matigas. "Kakaalis lang ng doctor. Pero bago tayo magpatuloy sa ibang usapan, tutal sinagip ni Veronica ang buhay ko, dapat ibigay mo ang buhay mo sakanya. Niligtas ako ni Veronica, kaya dapat pakasalan mo siya, para masuklian ang kabutihan at pagsagip niya sa akin. Hala, sige na, magpakasal na kayo."
Pagkasara ng pinto ng kwarto nila, tila may biglang nag-shift sa hangin.Parang may umusal na lihim.Parang may humabol na init mula sa gabing puno ng ngiti, pahaging ng tuwa ni Madam Venus, at mga tingin ni Jarred na hindi man lang nagtago sa ilalim ng hapag.Tahimik.Mas tahimik pa kaysa sa dapat.At sa katahimikang iyon, unang umatras si Veronica—isang maliit, mabilis na step na parang instinct. Parang may humahabol sa kanya na hindi kalaban, pero sapat para hindi niya kayanin tuwirang abutin.“Jarred… kanina sa dinner… grabe ka. Nakakahiya—”Pero bago pa matapos ang kahihiyan niyang iyon, lumapit na si Jarred.Hindi mabilis.Hindi rin nagmamadali.Mabagal.Intentional.Parang bawat yapak ay may sariling musika.Parang isang lalaking alam ang bawat hakbang niya—lalo na kapag papunta sa babaeng gusto niya.“Bakit ka nahihiya?” bulong ni Jarred, nakatukod ang kamay sa gilid ng pinto, para bang sinasara ang distansya.“Wala naman tayong ginagawang masama.”“W–wala nga…” mahina niyang
Pagdating ng gabi, kumalat agad sa buong mansion ang balita:“Si Sir Jarred, kinarga si Ma’am Veronica sa entrance!”“At muntik nang halikan sa harap ng lahat!”“Si Madam Venus, halos mahimatay sa kilig!”Kaya pagpasok ng dalawa sa dining hall, lahat ng staff may ngiti—at yung iba, may smug look pa na para bang nasa VIP silang audience.Pero pinaka-kilig?Si Madam Venus, nakaupo na sa head chair, naka-pearls, at may wine sa harap.“Apo! Maupo na kayo!” sabay turo sa dalawang upuan na… surprise… magkatabi.Napakurap si Veronica.“Lola… bakit—”“Natural! Asawa mo ‘yan! Ba’t mo gusto umupo sa kabilang dulo? Gusto mo ba long distance relationship kayo?”Sabay hawi ni Madam Venus sa upuan ni Jarred, like a royal decree.Napailing si Veronica, pero nakangiti rin.Si Jarred? Halos hindi maitago ang ngisi.Umupo sila.At bago pa man makuha ni Veronica ang baso niya—hinawakan ni Jarred ang kamay niya, dahan-dahan, parang slow motion.“Relax,” bulong ni Jarred, enough na dinig lang niya.Namu
Pagpasok pa lang nila sa kotse, ramdam na ramdam na ni Marco ang ibang atmosphere.Tahimik ang loob, pero hindi coldkundi sobrang init ng kilig.Veronica was sitting comfortably beside Jarred, halos nakahilig na sa balikat niya.Jarred, the once untouchable CEO, had his arm wrapped behind her, fingers lightly tracing her shoulder as if hindi niya alam na may tao pa sa harapan.Marco, sa driver's seat, halos naluha.Lord… kailan kaya ako magkakaroon ng ganyang love life?Sa Loob ng SasakyanVeronica laughed softly at something Jarred whispered.Not just any laugh.Yung kilig laugh.Yung soft, genuine laugh.Yung tipong pang-MV ang aura nila.Marco glanced at the rearview mirror…At muntik siyang mapamurain the most wholesome way possible.Jarred was brushing Veronica’s hair behind her ear.Tapos hinawakan pa niya ang kamay nito, tinitingnan na parang masterpiece.Marco ehem-ed loudly.“EHEM. EHEM po, Sir. Ma’am. Nandito pa po ako.”Hindi man lang kumurap si Jarred.“Drive,” utos niya
Samantala…Sa sariling opisina ni Kenny Bill, hindi na niya mapigilang mag-walkout sa inis.Kanina pa paulit-ulit na bumabalik sa utak niya ang tanong:Bakit gano’n kumilos si Jarred?At bakit… bakit sumunod agad si Veronica?Naupo siya sa swivel chair niya, bagsak ang balikat, pero matalim ang tingin.He clenched his jaw.He slammed his fist on the desk.“Hindi puwedeng sa kaniya lang si Veronica…” bulong niya, halos umuusok ang katahimikan sa paligid.“Hindi… hindi ko hahayaang maagaw niya ulit.”Humugot siya ng malalim na hininga, then grabbed his phone.Dial.Ring.“Boss?”Boses ng tauhan niya—si Ruel—ang sumagot.Kenny’s tone turned cold.Calculating.Dangerous.“Hanapin mo ang address ng magulang ni Veronica,” utos niya, walang paligoy-ligoy.“Ngayon na.”“Boss… sigurado po ba kayo? Asawa na ‘yun ni—”“Hindi ko tinatanong kung sigurado ako,”putol ni Kenny, mas mabigat, mas delikado.“Pinapagawa ko.”Tahimik.May konting kaba sa kabilang linya.“O-opo, boss. Sige—hanapin ko.”“R
Samantala, sa opisina ni Jarred…Tahimik ang buong room.Pero hindi tahimik ang pagitan nila.Jarred stood in front of Veronica, his chest rising and falling slowly dangerously. His eyes were fixed on her, sharp, searching, hungry for truth.“Tell me, Veronica…” bulong niya, dahan-dahang lumalapit, “…honestly. Do you love me?”Her breath hitched.Napaatras siya nang kaunti—pero hindi niya kinayang tumingin sa iba. The world shrank until it was only them, only that question, only his heat.“I— I love you,” mabilis niyang sagot, halos pabulong, pero narinig iyon ng buong kaluluwa ni Jarred.Parang tumigil ang oras.Jarred lifted her chin gently, pero ramdam sa bawat galaw niya ang kontrol na parang kayang lamunin ang buong mundo.“So ibig sabihin…” bulong niya, inches away from her lips,“…kung mahal mo ako…”“…sino sa buhay mo si Kenny Bill?”Namula si Veronica, ramdam niyang parang sinusunog siya ng intensity ng tanong. Sa gilid, si Lorie na nag-aayos ng files kanina ay namula rin—dah
Later that afternoon, si Veronica was finally sitting at her desk, trying to catch up on emails and reports. The bouquet of pink roses was still on her side table, ignored. Her fingers lingered over the petals briefly, remembering Jarred’s words: “So he doesn’t even know you. Not really.”Suddenly, a soft knock.“Miss Veronica, Sir Jarred is in the boardroom,” Marco said quietly, “He wants you there… alone.”She hesitated. Alone with Jarred. Heart racing. Breath shallow.As she walked toward the boardroom, Kenny’s presence lingered in her peripheral vision. He smiled, just a slight tilt of the lips. Parang nagha-hint ng challenge.But Veronica’s attention was all on Jarred. She entered the boardroom.Jarred was already there, standing by the floor-to-ceiling window, looking out over the city skyline. Naka-dark gray suit siya, open collar, sleeves rolled slightly. Hands in his pockets. Breath controlled. Dangerous, powerful, yet… quietly tender.When he turned to her, his eyes softened







