5

"Bitch, 'di ba bukas ka na papasok sa school bilang isang teacher?" bungad sa akin ni Cyril pagsagot ko ng telepono.

Limang araw na ang nakalipas. Bukas na mag-uumpisa ang mga pinaplano ko. Bukas na ako papasok sa school kung saan nag-aaral ang anak ng isang demonyo. Hindi naman na halata sa edad ko. 24 na ako at halos tatlong taon na ang nakalipas nang tapusin ko ang kolehiyo ko.

"Oo," ang tanging sagot ko.

Inayos ko ang aking pinagkainan. Inipit ko ang cellphone sa aking balikat at sa aking tainga.

"Hoy Lucio, bakit ka nga pala hindi tumatawag kahapon? Bakit hindi ka nagparamdam?"

Rinig ko sa kabilang linya ang katahimikan. "Hoy, tinatanong kita."

"M-May meeting kami," nauutal na sagot nito.

Napataas ako ng kilay. "Meeting your face!" singhal ko.

"B-Basta, dami mong tanong, 'yung misyon mo na lang intindihin mo d'yan!" Pabalang na sagot nito.

"Sasabihin mo sa'kin o hindi ko sasagutin ang mga tawag mo?" pagbabanta ko sa kanya.

"Kuya naman!" pagmamaktol nito.

Hindi ko maiwasang mapangiti. "Naghihintay ako, Lucio. 3 minutes."

Napabuntong hininga ito. "M-May pinuntahan kasi ako," sagot nito. Ramdam ko ang kaba sa kanyang pananalita.

Tuluyan kong nailapag ang mga plato sa lababo. Umupo ako sa upuan at itinapat ang cellphone sa aking bibig.

"Saan ka naman pumunta, aber?" Nakataas na kilay kong tanong.

"S-Sa..Sa may party."

Tuluyang nalukot ang aking noo. "A-Anong sabi mo?"

"P-Pumunta ako sa party," pag-ulit nito sa kanyang sinabi.

Mukhang natakasan na naman niya si Ryan.

Hindi ko maiwasang mainis. "Nang hindi manlang nagsasabi sa amin ni Nicko?"

"Ngayon lang naman," mahinang sagot nito.

Napatiim bagang ako dahil sa inis. "Kailan ka pa natutong sumuway sa batas, Cyril?"

"N-Nag-iingat naman ako."

"Kahit na! Dapat nagsasabi ka sa amin ng kapatid mo!" sa pagkakataong 'to ay hindi ko na napigilan ang pagtaas ng boses ko. "Paano kung may mangyaring masama sa'yo?"

"S-Sorry na. Hindi ko na uulitin."

Napabuntong hininga na lang ako. "Dapat lang."

Muling nanaig ang katahimikan. Hanggang sa marinig kong muli ang boses ni Cyril.

"Kumusta pala yung mga kapitbahay mo?" Tanong nito.

Umikot na naman ang aking mata. "Ayon, napakadaldal. Halos hindi sila mawalan ng kwento," sagot ko na para bang hindi nagalit kanina.

"Bitch, naiimagine ko yung mukha ngayon!" sigaw nito na tila ba hindi ko pinagsabihan kanina. "Paniguradong umiikot na naman ang mata mo!" dagdag nito bago magpakawala ng tawa.

Sa sobrang inis ay pinatayan ko ito.

Kailan ko ng magpahinga. Mamayang hapon ay lalabas na naman ako para makipagplastikan kila Aling Wency. Isa siya sa mga katulong dati ng mga Perez.

Ang dami nilang alam sa totoo lang. Halos makwento na niya lahat ng karanasan niya. Halos malaman ko na nga ang mismong straktura ng bahay ng mga demonyo. Napag-alaman ko rin na nasa kabilang kalsada lang ang tinutuluyan ng target ko. Ang akala ko kasi ay nakahiwalay ang bahay niya.

Nakaidlip ako ng tatlong oras. Tumanaw ako sa bintana ng aking kwarto. Kulay kahel na ang kalangitan tanda na papalubog na ang araw. May mga bata na ring naglalaro sa parke at ang mas nakakairita pa ay abot mula rito ang ingay nila.

Hindi ko maiwasang mapailing.

Hapon na.

Nando'n na sila Aling Wency.

Sigurado ako.

Sa limang araw na lumipas ay halos alam ko na na ganitong oras nagkukumpulan ang mga tsismosa. Ganitong oras din ako kung bumaba. Ayaw ko mang aminin pero isa na rin ako sa kanila. Hindi dahil sa tsismosa talaga ako. Kung hindi dahil sa misyon na gagawin ko.

Inayos ko ang t-shirt at ang pajama ko.

Gustuhin ko mang hindi pumunta pero kailangan ko pa rin gawin ang bagay na 'yon. Wala pa kasi silang naikukwento tungkol sa anak ng demonyong si Jacob. Iyon na lang ang inaabangan ko para may mabuo na ang plano ko para bukas.

Pagbukas ko ng pinto ay agad kong nakita si Mang Allen. Isa ito sa mga tumatambay sa harap ng tindahan ni Aling Wency. Dati itong bodyguard ng mga perez nung mga panahon na hindi pa raw nagagawa ang compound na ito.

"Oh, papunta ka na ba kila Wency?" agad na tanong nito.

"A-Ah, opo," naiilang na sagot ko.

"Tara na, mukhang kakagising mo lang, ah," saad nito habang papunta kami sa tindahan nila Aling Wency.

"Nakaidlip po kasi ako kanina, may pasok na po kasi ako bukas," sagot ko.

"Saan ka nga pala pumapasok, Mel?"

"Sa.." halos manlamig ako dahil hindi ko maalala ang eskwelahan na papasukan ko bukas.

"Oh, buti naman at nakarating na kayo!" sigaw ni Aling Jennie. Asawa ni Mang Greg. Tatlo palang sila na nandito.

Nakahinga ako nang maluwag dahil nakaiwas ako sa tanong ni Mang Allen. Bakit ba kasi hindi ko tinandaan ang eskwelahan na 'yon? Jusq, muntikan na!

Dumako ang tingin ni Aling Jennie sa aming likuran. "Teka, nasaan si Liyang?" tanong nito sa katabi ko.

"Naglalaba pa." sagot ni Mang Allen.

Tuluyan kaming naupo. Nakatitig lamang ako sa mga batang naglalaro sa parke habang sila ay patuloy na nagkukwentuhan. Tinatamad na ako pero kailangan kong magtiis.

"Nako, alam mo bang napakasungit no'n!" rinig kong sigaw ni Aling Wency mula sa loob ng tindahan. "Ewan ko ba naman kasi kay Sir Jacob, sa dinami rami ng babae. 'Yung manananggal pa yung napili," dagdag nito.

Bumaling ang tingin ko sa kanila. Mukhang maririnig ko na yata ang mga bagay na makakatulong sa'kin.

"Hindi ko nga maiwasang maawa sa bata, mas lalong nawalan ng oras si Sir sa anak niya," singit ni Aling Jennie. Nakadilat pa ang mata nito at nakataas pa ang mga daliri na tila ba nagpapaliwanag.

Napaiktad ako nang tumingin sa aking gawi si Aling Wency. "Pasensya ka na, Mel, mukhang hindi ka yata makakasabay sa kwentuhan ngayon," saad nito.

Napairap ako sa aking isipan.

'Nako, ok lang naman po. Wala naman po akong pake.'

Napangiti ako ng pilit. "Ok lang naman po, Aling Wency," sagot ko. Muling bumaling ang tingin ko kay Aling Jennie na nasa kabilang upuan.

"Grabe 'yung babaeng 'yon! Pinatanggal pa sa trabaho si Cheska!" Halos pasigaw na saad ni Aling Jennie.

"Bakit nga ba pinatanggal si Cheska?" singit na tanong ni Mang Greg.

Muli na namang tinaas ni Aling Jennie ang daliri. "Paano, dumapo lang ang tingin ni Sir kay Cheska dahil umiiyak yung anak ni Sir. Eh, nakita ng demonita. Ayon! Kinabukasan nasisante!" Nagtawanan ang mga kasama nito dahil sa paraan ng kanyang pagkukwento.

"Kawawa naman tuloy ang batang 'yon," singit ni Aling Wency.

Sa pagkakataong ito ay sumabat ako. "M-May anak na po yung J-Jacob?" Tanong ko kahit na alam ko naman na ang sagot. Ewan ko ba, pero gusto kong magtanong para humaba pa ang usapan. Mas maraming impormasyon mas maganda.

Muling dumako ang tingin ko kay Aling Wency. "Oo, limang taon pa lang ang batang 'yon! Nako, maniwala ka sakin, Mel. Maaawa ka sa batang 'yon!" Histerical na sagot ni Aling Jennie. "Hindi pa nga nagsasalita ang batang 'yon. Natrauma yata dahil sa pagkamatay ng nanay niya, pero alam niyo kung anong mas nakakainis kay sir? Ipapasok na niya sa eskwelahan yung anak niya dahil sinabi lang ng manananggal na 'yon! Isipin niyo! Limang taon pa lang? Imbes na nag-eenjoy sa mga laruan, ayon! gigising sa umaga para pumasok sa eskwelahan," dagdag nito habang napapailing.

Nakaramdam ako ng kung ano sa aking dibdib.

Awa.

Awa ang siyang namuo sa aking puso.

Masyado pa siyang bata para maranasan ang bagay na 'yon. Masyado pa siyang bata para makita ang pagkamatay ng kanyang ina. Pero sabagay, mukhang makakalimutan rin naman niya iyon pagdating ng araw.

Napakedemonyo talaga ng Jacob na 'yan. Hindi na lang hayaan na maglaro ang anak niya.

Sumilay ang buwan sa kalangitan. Napagpasyahan ko na umuwi na para maghanda bukas. Nagbukas lang ako ng delata at kinain ang kanin lamig kanina. Nang matapos ako ay agad akong nagtungo sa kwarto. Kinuha ko ang papel na binigay sa akin ni Ryan bago ako umalis ng korporasyon.

Katulad ng mga nakaraang araw ay muli ko iyong pinagmasdan. Malapit lang ito sa eskwelahan na pupuntaha ko bukas. At mukhang may maganda rin pala akong mapapala ngayong linggo.

Tumunog ang cellphone ko. Agad ko iyong kinuha at sinagot.

"May pinapasabi si Panot sa'yo,"" bungad nito.

Kumunot ang noo ko sa kanyang mga sinabi. "Bakit hindi siya ang magsabi?" Takang tanong ko.

"Ewan ko ba do'n sa panot na 'yon. Daming utos! Akala mo siya may-ari ng lahat ng nasa korporasyon!" gigil na sagot nito.

"Bunganga mo, Lucio."

"S-Sorry, kasi naman, pwede ka naman niyang tawagan. Kailangan pang iutos sa'kin,"

Napairap na lang ako sa kawalan. "Anong pinapasabi niya?"

"Inurong sa tatlong buwan ang misyon mo,"

"H-Huh?"

"Inurong kako sa tatlong buwan. Mukhang nagmamadali yung kliyente ni Panot."

"Sila kamo magpabagsak sa mga Perez. Punyeta sila," naiirita kong sagot. "Sino ba 'yang kliyente na 'yan? Hinanap ko na 'yan sa folder pero hindi ko talaga makita," dagdag ko.

"Isa pa 'yan sa mga gumugulo sa isip ko," mahinang saad nito. "Hayaan mo, iimbestigahan ko rin 'yan."

Maaga akong nagising dahil sa walang humpay na tunog ng cellphone. Gusto kong mainis dahil sa pagputol sa masaya kong panaginip.

Sa panaginip na nga lang nagiging masaya. Hahadlangan pa.

"Ipaalala mo nga sa'kin ngayon na kapatid kita," nagtitimpi kong bungad kay Cyril.

"Bitch! 'Wag mo'kong tarayan! Maghanda ka na para maabutan mo ang pag-alis ng sasakyan ni Jacob!"

Bumalik ako sa katinuan. Nawala bigla ang antok ko sa mga narinig ko mula sa kanya.

Napatayo ako sa kama."Maliligo na ako, mag-almusal ka na," sabi ko bago tuluyang patayin ang tawag.

Madilim pa sa labas. Kita mo mula rito sa kwarto ko ang mga nag kikislapang ilaw ng mga magagarbong bahay sa subdivision ng mga demonyo.

Agad akong naligo. Hinilod ko ang dapag hilurin. Nang makuntento ako sa saking sarili ay agad akong humarap sa salamin ng banyo.

Medyo mahaba na ang buhok ko. Mayroon akong matangos na ilong, manipis na labi ngunit nagmamalaki sa sobrang pula nito. Para akong isang babae sa itsura ko. Kamukhang kamukha ko si Mama. Kaya nga hindi ko madalas magamit ang make-up kit ko noon sa mga nakaraan kong misyon dahil magsuot lang ako ng wig ay ayos na.

Agad akong lumabas ng banyo. Nagbihis na agad ako. May damit na nakalagay sa cabinet ko na nakahiwalay sa mga pambahay at panlakad. May note rin na nakalagay na "School Attire". Damit ng isang guro.

Mabilis lang akong natapos. Buti nalang at naihanda ko na kahapon ang mga gagamitin ko. Ni-lock ko ang bahay. Pumunta ako sa gilid ng parke kung saan nakaparada ang e-bike ko. Buti naihatid ito nung isang araw ni Ryan. Hindi ko pinadala yung motor na ginagamit ko. Binalik ko kasi ang sasakyan sa headquarters.

Ang shunga lang kasi nila. Paano ako magpapanggap kung may kotse ako? Ano na lang iisipan nila Aling Wency? Na inuna ko pa ang pagbili ng kotse kesa sa pag-iipon para makabili ng bahay? Paniguradong magtataka sila. Daig pa naman ng mga tsismosa ang mga NBI sa pag-iimbestiga. Mabuti ng nag-iingat.

Nang makasakay ako sa e-bike ay agad kong sinuot ang earpiece sa aking tainga. Pinindot ko 'yon bago isuot ang helmet.

"Bithch, maya maya lang ay may lalabas na apat na sasakyan," bungad sa akin ni Cyril.

Kinuha ko ang cellphone ko. Nagkunwari ako na nagtitipa roon. Ilang sandali pa ay natanaw ko na ang pagbukas ng gate. Tama nga ang mga sinabi ng kapatid ko. May lumabas na apat na sasakyan. Pare-pareho ito ng kulay.

"Akala ko ba laging mag-isa ang anak nung demonyong Jacob?" Takang tanong ko bago buhayin ang makina.

"Boba ka talaga, kuya! Malamang first day of school ngayon!" Singhal nito.

Sasagot pa sana ako pero nag-umpisa nang umandar yung apat na sasakyan.

"Bitch, dumistansya ka sa kanila," sabi ni Cyril sa kabilang linya.

Gaya ng sinabi nito ay dumistansya ako. Lumayo ako. Sapat lang para matanaw ko sila.

"Lucio, kwentuhan mo nga ako tungkol sa eskwelahan na pupuntahan ko ngayong araw," ani ko habang nakatitig pa rin sa mga sasakyan.

Patuloy ko silang sinusundan. Nagkubli ako sa ilang sasakyan na kasabay ko. Kailangan kong mag-ingat dahil kakaunti pa lang ang mga sasakyan sa kalsada. Nagsisimula na ring sumilip ang araw dahilan para malanghap ko ang napakapreskong hangin.

"Maliit na eskwelahan lang 'yon para sa mga kinder. Pero wag ka, dahil lahat ng nag-aaral doon ay puro mayayaman. Halos lahat ay puro anak ng mga may-ari malalaking kompanya. Buti nga at may kapit si Panot kaya naipasok ka," mahabang litanya nito.

Hindi ko maiwasang mapairap. "So puro bata yung tuturuan ko?"

"Malamang! Boba ka talaga, kinder nga diba?" Singhal nito.

Ilang sandali lang ay huminto na ang mga sasakyan sa isang gusali. Tatlong palapag 'yon at halos napakasakit sa mata ng disenyo. Puro pambata. Kulay pink at asul pa ang pintura. May mga nagkalat na ribbon at kung ano anong hayop.

Nakarinig ako ng mga tawa sa kabilang linya. "Bitch, alam kong naiirita ka na pero need mo nang bumaba," sabi nito at muling natawa.

Pababa na ako sa e-bike nang makita ko ang pagbaba ng isang lalaki.

Muling umakyat ang init sa aking katawan. Muling namuo ang galit sa aking dibdib. Naikuyom ko ang aking kamay.

Nakapolo itong itim na hapit na hapit sa kanyang katawan. Nakatuck-in iyon sa kanyang kulay itim na pantalon. Maya maya lang ay bumaba na rin ang isang bata lalaki. Ang puti nito at halos umabot lang siya ng hita ng kanyang ama.

Napatiim bagang ako nang humarap ito. Hindi na siya katulad sa larawan na nasa folder. Halos wala na itong bigote. Ang liwanag ng kanyang mukha.

Dahil doon ay muli kong nakita ang mukha ng lalaking nakatayo sa harapan ng nakahandusay kong ina.

Ang lalaking nakatingin sa duguang katawan ni mama.

Apat na taon na ang lumipas ngunit hindi pa rin nagbabago ang kanyang mukha.

Demonyong demonyo pa rin.