Chapter 8

I always open my cafeteria only for half a day whenever it is Sunday. Hindi naman kasi ganoon karami ang kumakain sa amin kapag ganitong araw dahil walang pasok sa factory na siyang pinanggagalingan ng halos karamihan sa customers ko.

Kaya matapos kong isara ang cafeteria at pauwiin ang kasama ko doon ay agad ko nang tinungo ang direksyon pauwi sa bahay.

At habang palapit ako sa apartment na inuupahan ko ay napakunot ang aking noo nang makita na para bang may pinagkakaguluhan ang mga kapitbahay ko.

Mayroon ding ambulansya doon kaya agad na akong nagmadali sa pag-aalala na naiwan ko sa bahay ko.

At nang tuluyan akong makalapit sa apartment ay eksakto namang inilabas ang isang stretcher sa bahay nila Mikea.

Nakahiga doon ang kanyang ina na walang malay, kasabay ang kanyang bunsong kapatid na umiiyak pa.

“A-anong nangyari?” tanong ko kay Lucile, isa sa mga nakikiusyoso naming kapitbahay. “Bakit walang malay si Ate Michelle?”

“Inatake sa puso ang matanda,” sagot nito. “Ang sabi ni Michael