At mukhang alam niyo na kung sino ang bida sa Season 3. 🤭
Everisha’s POV Pagbukas pa lang ng pintuan ng condo namin, alam kong pagod na pagod si Czedric. Halata sa bawat hakbang niya ang bigat ng pag-travel niya mula Paris pabalik ng Pilipinas, pero kahit ganoon, hindi maikakaila ang kakaibang saya sa mukha niya. “Hey, love,” bati niya at agad niya akong niyakap ng mahigpit. “I missed you so much.” Nilaplap agad ako ng bundol sabay kapa sa pukë ko. Nung maging fiancé ko na siya, ganito na ‘yan. Naging malibög na lalo. “I missed you more,” sagot ko habang hinigpitan din ang yakap ko sa kanya. Siyempre hindi ako nagpatalo. Dinakot ko rin ang titë niya. Kapag ginagawa namin ‘yun ay parang normal na lang sa amin kasi sanay na kaming parehong baliw kapag kami lang ang magkasama. Ilang araw ko siyang hindi nakasama, pero parang isang taon na ang lumipas. Excited na akong mag-bonding kaming dalawa. Plano ko nga sanang dalhin siya sa isang simpleng date—walang glamor, walang pressure, basta kaming dalawa lang. Pero alam ko na hindi ganoon kas
Czedric’s POVAng mga ilaw ng kalsada ay parang nawawala sa focus habang tumatakbo ang sasakyan ko sa gitna ng gabi. Nasa passenger seat si Everisha—walang malay, nakahiga at tila napakahina. Hindi ko matanggal ang tingin ko sa kanya kahit na alam kong kailangan kong mag-focus sa pagmamaneho. Para bang sa bawat segundo na hindi ko siya tinitingnan, mas lalo akong kinakabahan.“Hang on, love,” bulong ko. “We’re almost there.”Tumawag na rin ako kay Marco para magpasunod ng mga bodyguard ko kasi ospital ang pupuntahan namin, tiyak na maraming tao doon kaya pagkakaguluhan ako kapag may nakakilala sa akin.Ang bawat tunog ng makina ng sasakyan ko ay parang nagdadagdag ng kaba ko sa dibdib. Ang mga posibilidad na tumatakbo sa isip ko ay hindi maganda—baka may malubha siyang sakit, baka may nangyayari sa kanya na hindi ko alam. Ang daming tumakbo sa isip ko na lalong nagpaoatuliro sa akin.Pagdating namin sa ospital, agad kong ipinarada ang sasakyan sa harap ng emergency room. “Help! She’s
Czedric’s POVHindi ko inakala na ang pagiging fiancé ni Everisha ay mangangailangan ng ganitong klase ng mental, emotional at physical strength. At lahat ng iyon ay dahil sa pagbubuntis niya. Hindi ako nagrereklamo—hinding-hindi. Mahal ko si Everisha. Pero sa totoo lang, hindi ako handa sa rollercoaster ride na dulot ng paglilihi niya. Pero siguro nga, part ito ng pagkakaroon na ng asawa. Nagsimula ang lahat nang bigla siyang magising sa kalagitnaan ng gabi. Halos tatlong oras pa lang akong natutulog nang maramdaman kong niyugyog niya ang braso ko. Kakagaling ko pa naman sa birthday party ni Marco. Nagkalasingan kaya medyo kakaunti palang ang tulog.“Czedric,” mahina niyang tawag habang patuloy na niyuyugyog ang braso ko.“Hmm?” sagot ko habang pilit binubuksan ang mga mata ko.“I want green mangoes. With bagoong. And it has to be sour. Not the sweet kind.”Napatingin ako sa orasan. Alas tres ng madaling araw. “Love, it’s the middle of the night. Where will I find green mangoes now?
Everisha’s POVHindi ko akalaing isang gender reveal party pala ang magiging highlight ng linggo ko. Sa totoo lang, hindi ko inasahan na magiging ganito ka-engrandeng event ang lahat. Pero kapag ang mama mo ay si Mama Misha, na tila may PhD sa pag-aasikaso ng mga bonggang kaganapan, wala kang ibang magagawa kundi sumakay sa alon ng excitement.Simula pa lang ng umaga, gising na ang lahat ng tao sa mansiyon. Si Mama Misha, abala sa pagbibigay ng instructions sa mga waiter at decorator na nasa garden namin. Nakasuot siya ng eleganteng blouse at pearl necklace habang hawak ang clipboard. Parang siyang event planner na may sariling entourage. Happy siya kasi magiging lola na.“Everisha, make sure you don’t peek at the result, ha?” paalala niya habang tumitingin sa mga bulaklak na idinidisplay.“I promise, Ma. Hindi ko titignan,” sagot ko habang nagpipigil ng tawa.Sa gilid naman ay si Papa Everett, abala sa pag-aayos ng mga mesa. May kaunting reklamo siya, pero natatawa rin habang pinapan
Everisha’s POVKapag malapit na ang kasal mo, hindi lang ito simpleng, mahaba-habang paghahanda ang kailangan. Para itong isang buong pelikula kung saan ikaw ang bida, at lahat ng detalye ay kailangang perpekto. Sa totoo lang, hindi ko inakalang magiging ganito ka-stressful ang paghahanda, pero habang nakikita ko ang ngiti ni Czedric tuwing pinag-uusapan namin ang aming big day, parang nawawala lahat ng pagod.Si Mama Misha ang unang nag-push na kumuha ng wedding planner. Hindi siya pumayag na kami lang ni Czedric ang magplano dahil, ayon sa kanya ay ang kasal ay hindi dapat gawing simpleng birthday party lang, dapat bongga kasi kasal ito.“Anak, I already spoke with the best wedding planner in the city. Siya rin ang nagplano ng kasal nina Duchess Amara last year,” sabi ni Mama habang hawak ang tablet niya, ipinapakita sa akin ang portfolio ng planner.“Ma, this is perfect,” sagot ko habang sinusuri ang mga eleganteng dekorasyon sa mga larawan.Si Czedric naman, na katabi ko sa sofa a
Everisha’s POVAng araw na ito ang pinakahihintay ko. Sa lahat ng napagdaanan naming dalawa ni Czedric—ang saya, luha, at mga pagsubok—ngayon ang araw na tatawagin ko siyang aking asawa. Sa kabila ng kaba at excitement na bumabalot sa akin, alam ko na ang bawat detalye ng kasalang ito ay puno ng pagmamahal. Alas-sais pa lang ng umaga, nasa suite na ang glam team. Ang buong silid ay parang isang backstage sa fashion week. Ang wedding gown ko ay nakasabit sa isang espesyal na stand, habang ang veil ay maingat na nakalatag sa isang chaise lounge.“Ma’am Everisha, are you ready to be the most beautiful bride?” tanong ni Amanda, ang head ng glam team. Kahit umaga pa lang ay energetic agad sila.“Yes, but no pressure,” sagot ko habang tumatawa, pilit na itinatago ang kaba. Mga bonggang glam team ang kinuha ko. Halos mga sikat na hollywood ang naayusan na nila kaya sure akong mas magiging maganda pa ako lalo.Ang makeup artist ay nagsimula nang maglagay ng primer sa mukha ko. Ang hairstyle k
Everisha’s POVNapakaganda talaga ng Paris! Ang mga cobblestone streets, ang Eiffel Tower na bumabati sa amin tuwing gabi, at ang malamig na simoy ng hangin na tila may dalang kilig sa mga taong narito, lalo na sa gaya namin ni Czedric na nagde-date.Ang tatlong linggong bakasyon naming mag-asawa ay puno ng kilig at tawanan. Pero sa hindi inaasahang pagkakataon, dito pa talaga ako dinatnan ng panganganak.Nung umagang iyon, naglalakad kami ni Czedric sa Champs-Élysées, hawak niya ang aking kamay habang ini-enjoy namin ang kape at croissant mula sa isang sikat na boulangerie. Tuwang-tuwa ako sa lasa ng mga tinapay at pagkain dito.“How are you feeling, love?” tanong ni Czedric habang hawak-hawak ang aking baywang. Sa lahat ng oras ay palagi siyang nakaalalay sa akin. “I feel fine, but my back’s been aching since yesterday,” sagot ko sabay ngiti. Iniisip ko na baka normal lang ito dahil malapit na akong manganak.“Let me know if you need anything. Anything at all,” sabi niya na halatan
Ada Hill POV Pagkarating ko sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Ang amoy ng hangin dito, kahit papaano ay may kakaibang hatid na alaala. Matagal-tagal din akong hindi nakauwi. Huling bakasyon ko rito ay halos tatlong taon na ang nakalipas. Sa Paris, laging mabilis ang buhay—palaging nasa gitna ako ng photoshoots, runway shows at kung anu-ano pang engagements. Pero dito sa Pilipinas, tila mas humihinto ang oras. Mas tahimik at walang masyadong kailangang gawin. Ngayon, kaya ako umuwi ay hindi dahil sa trabaho, kundi dahil ninang ako sa binyag ni Czeverick, ang anak nina Czedric at Everisha. Si Czedric ay isang mahusay na singer at performer, apo ng dating sikat na hollywood singer na si Taylor Borrome. Naging malapit na kaibigan ko na si Czedric sa Paris. Madalas ko siyang nakakasama doon, lalo na tuwing may events kung saan siya ang guest performer. Nakilala ko rin ang asawa niyang si Everisha noong minsang dumalaw siya sa Paris. At ngayon, kinuha nila
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga