Samira POVMatagal ko nang gustong makapasok sa kuwarto nina Donya Ria at Don Vito. Sa wakas, ngayon, natupad na rin ang gusto ko. Sabi ni Manang Luz ay gusto akong makausap ni Donya Ria sa kuwarto nito kaya naman nakangiti akong naglakad papunta sa pinto ng kuwarto nila.Ang iba ay takot kapag daw pinapapasok doon, pero ako, walang takot na nararamdaman. Eh, bakit ako matatakot e, gusto ko ngang makapasok dito. Alam kong hindi basta-basta nakakapasok ang kung sino lang sa lugar na ito. At ngayong tinatawag ako ni Donya Ria, ibig sabihin may pagkakataon na akong makita ang pasikot-sikot sa loob ng kuwarto nila ni Don Vito. Mas makikilala ko na kung paano gumalaw ang dalawang pinakamakapangyarihang tao sa mansyong ito. Sa kuwarto na kung saan ay hindi ko pa napapasok.Sabi ni Manang Cora ay maghanda raw akong masaktan kasi kapag daw nagpapatawag si Donya Ria doon ay ibig sabihin ay galit ito at masasaktan ako. Sa akin, ayos lang masaktan kasi gusto ko ngang makita ang bedroom nila.Pagb
Miro POVNasa loob ako ng kuwarto ko, nakahiga sa kama habang tinitingnan ang kisame. Ang dami kong gustong gawin, pero para bang may pumipigil sa akin. Naiisip ko sina Mama Ada at Papa Mishon at si Ahva. Hindi naman sa ayaw kong kasama sila, pero pakiramdam ko, oras na para ako naman ang magdesisyon sa buhay ko. Saka, hindi kasi ako makalantad sa kalaban habang nandito ako. Delikado para sa kanila, ayokong mapahamak sila, lalo na’t malaking kalaban ang babanggain ko, si Don Vito.“How do I even start?” bulong ko sa sarili ko. Paano ko ipapaliwanag sa kanila na gusto ko nang bumukod? Hindi nila iyon matatanggap nang basta-basta kasi nasanay na silang nandito ako, lalo na ang kapatid kong si Ahva.Napabuntong-hininga ako at umupo. Kailangan ko munang pag-isipan ang bawat hakbang ko. Pero para may magawa ako, pag-aaralan ko na lang muna ang mga galamat ni Don Vito.Si Don Vito. Ang isang tulad niya ay hindi gumagalaw nf mag-isa. May sistema, may istruktura at may mga taong gumagawa ng m
Samira POVHindi ko alam kung anong trip ni Sir Vic at bigla niya akong pinatawag habang nag-aasikaso kami ng almusal sa kusina. Malapit na kaming matapos, pero heto ako ngayon, naglalakad papunta sa garden dahil sa utos niya na sumunod ako doon.Pagdating ko roon, may nakita akong kubo. Nakaupo si Sir Vic sa isang mahabang bangko, naka-de kuwatro at mukhang kampanteng-kampante. Nang makita niya ako, ngumiti siya.“You should rest,” sabi niya at saka tinatapik ang espasyo sa tabi niya. “You deserve it.”Napangiwi ako. Kung puwede lang siyang murahin, ginawa ko na. Alam kong nilalandi niya ako. Halata naman sa kilos niya. Pero hindi ako tanga. Hindi ako madaling madadala sa kabaitan ng mga tulad niya. Sa huli, baka kasing-demonyo lang din siya ng ama niyang si Don Vito.“I’m fine, Sir Vic,” sagot ko nang walang emosyon. “May kailangan po ba kayo?”Tinitigan niya ako. Sa unang pagkakataon, napansin ko ang linya sa pagitan ng mga kilay niya na para bang may bumabagabag sa kaniya.“Your f
Samira POVNapuno ng sigaw ko ang buong bahay.“Help! Someone, please help!”Nagmadali akong lumuhod sa tabi ni Donya Ria, pero hindi dahil sa pag-aalala. ginagampanan ko lang ang papel ko sa palabas na ito. Sa loob-loob ko, alam kong wala nang silbi ang kahit anong gawin nila. Masyado nang maraming dugo ang umagos sa sahig.Nagsimula nang magsilabasan ang ibang kasambahay na gaya ko, ang ilan ay napatakip pa ng bibig nang makita ang duguang ulo ni Donya Ria. Ang ingay ng mga hakbang nila sa sahig ay parang dumagundong sa aking pandinig. Mabilis silang lumapit habang ang takot nila at pagkabigla ay kitang-kita sa kanilang mga mukha.“Anong nangyari?!” sigaw ni Manang Luz habang namumutla agad ang mukha.Kailangan kong lumabas na inosente ako. Sinigurado kong nanginginig ang boses ko habang sumagot. “Nadapa po siya! Papunta na siya sa kuwarto niya nang bigla siyang nadulas at bumagsak!” Tumingin ako sa kanila na parang litong-lito habang pilit pinapakita ang pekeng pagkabahala sa mata
Miro POVTanghaling tapat nang makarating ako sa condo. Wala akong klase ngayon dahil biglang kinansela ni Professor ang lecture namin, may emergency meeting daw. Sa isang banda, okay na rin. Kulang ako sa tulog. Kagabi pa ako lutang sa higaan at hindi mapakali. Siguro dahil bago pa lang ako dito sa condo at hindi pa sanay sa bagong tulugan, hindi ako nakagawa ng maayos na tulog.Humiga ako sa kama at ipinikit ang mga mata ko. Pero sa halip na antukin, nagising ang diwa ko nang patingin ko sa social media, isang malaking balita ang nabasa ko.“Donya Ria Monteverde, asawa ng negosyanteng si Don Vito Monteverde, comatose matapos ang isang aksidente sa sariling mansiyon!”Napakurap ang mga mata ko. Binasa kong muli ang balita. Nadulas daw si Donya Ria, nabagok ang ulo at ngayon ay nasa ospital, comatose.Hindi aksidente ‘to.Alam ko kung sino ang may kagagawan nito. Sure akong si Samira. Siya lang naman ang may matinding galit kay Don Vito at sa pamilya nito. Alam kong may balak siyang m
Miro POVNang sumagot si Samira sa video call ko, napatayo ako mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama. Hindi ko inasahan na papayag siyang makipag-video call, lalo na at hindi siya basta-basta nakikipag-usap nang ganito. Pero heto siya ngayon, nakatingin sa akin sa screen ng cellphone ko, malamlam ang mga mata pero bakas sa mukha ang saya kasi safe na siya, wala na si Donya Ria, napatay na namin ito.“Miro, I appreciate what you did,” mahinang sabi niya. “You got the job done.”Napangisi ako. First time kong marinig ang boses niya tapos nagpapasalamat pa. Sa totoo lang, napansin kong maganda pala siya kapag seryoso, hindi mataray at hindi mukhang suplada. Nakikita ko tuloy na parang mabait naman siya.“I told you, I don’t fail.” Nilapat ko ang likod sa pader ng room ko at pinaglaruan ang kutsilyong hawak ko. “Now that she’s gone, sure akong malulungkot ng husto ang demonyong si Don Vito. Pero, the question is, what’s next?”Nagtagal siya ng ilang segundo bago sumagot sa akin. “We move fo
Samira POVLahat ay abala na, lalo na kaming lahat ng mga kasambahay. Kaming lahat ang kumikilos para gawing maayos ang burol ni Donya Ria. Sa utos ni Manang Luz na mayordoma, inalis namin ang malalaking upuan at sofa sa malaking living area. Doon ilalagay ang puting kabaong na napapalibutan ng mamahaling mga bulaklak. Isang marangyang paglalagak ng isang babae na minsang naging reyna ng tahanang ito. Pero ngayon, lalamunin na ng lupa. Hanggang ilang araw na lang siyang magiging mayaman at kilala sa mundong ito, pagkatapos nun, lalamunin na siya ng lupa.Ang satisfying panuoring umiyak nila Vic, Via, Lolo Lito at Lola Emilia. Tanging si Don Vito lang ang seryoso, ni isang patak ng luha ay wala. Sabagay, bakit pa ba ako magtataka e, marami siyang babae sa buhay niya. Para ngang wala lang sa kaniya ang pagkamatay ng asawa niya, parang pabor pa sa kaniya kasi magiging malaya na siya sa pambababae niya.Tahimik akong nagtatrabaho, ngunit sa loob-loob ko, tuwang-tuwa talaga ako. Wala ni is
Samira POVHinihintay kong mag-umaga para mapalitan ako, pero dahil wala pa namang kailangan gawin, pumunta muna ako sa kuwarto ko para I-check ang phone ko. Tinignan ko kung may message si Miro, pero wala naman kaya mukhang wala siyang update sa akin sa ginagawa niya sa labas. Pagkatapos nun ay naglakad na ako palabas ng kuwarto at nakita kong nakaupo pala sa may lamesa si Manang Cora. Akala ko ay natulog na siya, gising pa pala. Nang makita niya ako, itinuro niya ang upuang katapat niya.“Come, sit with me,” mahina niyang sabi. Kita ko sa mata niya na inaantok na siya.Umupo ako sa tapat niya, ramdam ko ang malamig na hangin na dumadaloy mula sa bukas na aircon. Hindi niya ako agad kinausap. Sa halip, sinipat niya ako mula ulo hanggang paa, tila ba tinatantiya ang mga susunod niyang sasabihin. Hanggang sa magtanong na siya.“Ikaw ba ang may gawa nito?” tanong niya ng diretso at walang pag-aalinlangan.Napakunot ang noo ko. “What do you mean, Manang?”“Did you kill Donya Ria?”Naniga
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol