Chapter 3

Matapos ang isang mahaba, nakakapagod ngunit kapana-panabik na biyahe, sa wakas ay narating na rin ni Elizabeth ang tahanan ng kanyang matalik na kaibigang si Monique. Habang papalapit siya sa pamilyar na bahay na gawa sa kahoy at bato—na may malalaking bintanang may puting kurtina at maliit na hardin na puno ng gumamela at sampaguita—napangiti siya. Sa dami ng pinagdaanan niya nitong mga huling araw, ang simpleng tanawin ng tahanan ng kaibigan ay tila naging isang paraiso ng kapayapaan at pagmamahal.

“Beeeeeesssssst!” Isang matinis ngunit masiglang sigaw ang gumambala sa katahimikan ng hapon. Si Monique iyon—nakasuot ng makulay na daster, nakalugay ang buhok at tila ba lumilipad sa tuwa habang patakbong lumapit kay Elizabeth.

Pagkakita pa lang niya sa kaibigan, napatawa na agad si Elizabeth. “Grabe best ha, sobrang taas ng pitch na yun. Tinalo mo pa si Mariah Carey ha!” biro niya habang ibinaba ang kanyang bag.

“Hahaha! Eh kasi naman! Excited lang talaga ako na makita ka ulit. Miss na miss na kita tapos grabe pa yung pag-aalala ko kanina!” sagot ni Monique sabay yakap nang mahigpit sa kaibigan. “Alam mo ba, nung sunod-sunod na nagdatingan yung messages mo, sobra akong kinabahan. Hindi ako mapakali. Paikot-ikot ako sa kwarto ko, tapos halos matumba yung potted plants ni lola kasi nagpa-panic ako.”

Tumingin si Elizabeth kay Monique at ngumiti. Naramdaman niyang totoo ang sinasabi ng kaibigan—at napakalaki ng pasasalamat niya sa ganitong pagkakaibigan na kahit kailan ay hindi siya iniwan.

“Pero nung nabanggit mo na may isang 'Prince Charming' na tumulong sa iyo, grabe, best! Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib. Akala ko talaga… ewan! Akala ko may nangyaring masama sa’yo.” dagdag ni Monique, ngayon ay hawak-hawak ang kamay ng kaibigan, parang hindi pa rin makapaniwala na nandoon na si Elizabeth sa harapan niya.

Nagkunwaring misteryosa si Elizabeth, kunot ang noo at taas-kilay. “Hmm… Prince Charming talaga ha? Hindi naman sa pagmamayabang pero—basta, mamaya na 'yan!”

“Ay naku, hindi pwede! Kwento mo na, bilis! Ano 'yung itsura niya? Gwapo ba talaga? As in parang artista sa Korean drama? O more on rugged na action star type?” panunukso ni Monique habang binubugbog siya ng malalambot na tapik sa braso.

“Wait best, baka naman pwedeng papasukin mo muna ako sa bahay niyo? Medyo gutom at pagod pa ako. Baka mamaya, imbes na kwento ang lumabas sa bibig ko, himatay ako.” pagbibiro ni Elizabeth habang kinikiskis ang tiyan at kunyaring nahihilo.

“Ay oo nga pala! Diyos ko, sorry naman. Halika na, pasok tayo. Andito rin sina Lolo Arturo at Lola Mercy! Naalala mo pa ba sila? Last time na nakita ka nila, graduation pa natin ‘di ba?”

“Oo naman. Sobrang bait ng mga 'yon. Sayang nga, hindi ko man lang nakilala ang papa mo.”

“Naku, nasa bukid si Papa ngayon. Anihan kasi. Alam mo naman, sa panahon ng tag-ani, halos doon na siya tumira. Pero excited siyang makita ka bukas!”

Magkasabay silang pumasok sa bahay. Agad nilang naamoy ang mabangong aroma ng nilulutong adobo na tila ba yumayakap sa buong silid. Sa sulok ng sala, nandoon ang mag-asawang matanda—si Lolo Arturo na nakasalampak sa upuan habang nagbabasa ng dyaryo, at si Lola Mercy na abala sa paghahabi ng banig.

“Magandang gabi po, Lolo Arturo, Lola Mercy!” masiglang bati ni Elizabeth habang sabay-mano sa mga kamay ng matatanda.

“Ohhhh, Elizabeth!” masiglang tugon ni Lola Mercy habang niyakap siya. “Kumusta ka na, hija? Buti naman at ligtas kang nakarating dito. Nabalitaan namin ang nangyari, kinabahan kami. Pero buti na lang at may tumulong sa’yo. Mabait na bata ka talaga, kaya pinagpapala.”

“Salamat po, Lola. Medyo napagod lang po sa biyahe pero masaya po akong nandito na ulit.”

“Upo ka muna, hija. Monique, ipaghanda mo ng meryenda ‘yang kaibigan mo. Kumuha ka ng buko pie sa ref, saka yung special na kakanin na gawa ng Tiya Luming mo.” utos naman ni Lolo Arturo na ngayon ay abot-tenga ang ngiti habang pinagmamasdan si Elizabeth.

“Best, halika muna sa kwarto ko habang hinihintay ang meryenda. Doon ka na rin magpahinga.” aya ni Monique habang kinuha ang bag ng kaibigan.

Pagpasok sa silid, agad na bumungad kay Elizabeth ang makukulay na dingding na puno ng polaroid pictures nila noong college—mga gala, sleepover, at kung anu-anong kakulitan nila. Napangiti siya. Ilang taon man ang lumipas, tila hindi nagbago ang lahat sa pagitan nila.

“Sabi ko na nga ba eh, ikaw lang ang may kakayahang gumawa sa akin ng ganitong ngiti kahit pagod ako.” saad ni Elizabeth habang naupo sa kama at iniunat ang mga paa.

“Ako pa ba? Pero balik tayo sa usapan natin ha! Sino yung Prince Charming na ‘yon? Anong pangalan niya? Tagasaan? May girlfriend ba?” sunod-sunod na tanong ni Monique na para bang hindi nauubusan ng hininga.

“Grabe ka! Para kang news reporter!” tawang-tawa si Elizabeth. “Pero sige na nga, kwento ko na. Habang nagdadrive ako papunta dito, biglang may narinig akong pumutok. Buti kamo nacontrol ko yung manobela ng kotse ko, kung nagkataon baka kwento na lang ako. Tapos bumaba ako ng kotse ko, natakot pa nga ako kasi may kumaluskos sa likuran ng mga puno. Kaya agad akong pumasok muli sa kotse ko. Buti naaninag ko yung ilaw ng motor na paaprating. Lumabas ako kagad sa kotse, tapo pinara sya. Grabe ang gwapo nya. Tall, dark and hansome talaga. Tapos napakamatipuno pa ng kanyang katawanj. Nahiya nga ako ng konti kasi nahuli nya kong nakatulala sa kanya. Tapos nag offer sya na ayusin yung gulong ko,hehehe.”

“Ay best… love story na ito. Malinaw pa sa sikat ng araw!” kinikilig na sabi ni Monique.

“Hindi ah! Tumulong lang siya. Tapos nagpaalam na rin siya agad. Hindi ko nga nakuha yung pangalan niya. Parang anino lang na dumaan sa buhay ko.” sagot ni Elizabeth, pero hindi rin niya maitago ang munting kilig sa kanyang ngiti.

“Wag kang mag-alala, best. Ang mga ganyang lalaki, hindi nawawala. Baka nga bukas, magkasalubong ulit kayo! Malay mo, destiny na ‘yan!”

Napuno ng tawanan ang silid. Sa gitna ng kwentuhan at halakhakan, dumating si Lola Mercy dala ang buko pie at kakanin. Nagsalo-salo sila sa simpleng meryenda, puno ng kwento, halakhak, at pagmamahal—isang gabi ng muling pagsasama na punong-puno ng kasiyahan, at mga alaala na muling binuhay. At ng mapagod at inantok natulog na silang dalawa