All Chapters of She Calls Him Dad, I Call Him Mine : Chapter 1 - Chapter 10

“No!!! Hindi!!! Ayoko!!!” mariing sigaw ni Elizabeth habang nanginginig sa galit ang kanyang tinig. Napalakas ang kanyang tinig, sapat para umalingawngaw sa buong bahay nilang tila nagbabadya ng gulo.“Bakit ba, anak? Bakit ba ang hirap mong pakiusapan?” tugon ng kanyang ina, si Claire, na hindi na maitago ang pagkadismaya. “Date lang naman ‘yon. Hindi naman ibig sabihin aasawahin mo na agad si Greg! Anak, sayang ang ganda mo kung hindi mo gagamitin. Pwede tayong makabangon sa pagkakalugmok kung matutulungan mo kami!”Napatingin si Elizabeth sa kanyang ina na parang hindi niya kilala. “So ganun na lang? Gagamitin ko ang sarili ko para lang makabayad tayo sa utang? Ako? Ako ang isusugal niyong muli—pero hindi sa casino, kundi sa buhay ko mismo?”Sumabat ang ama niyang si Raymond, mas matigas ang pananalita. “Anak, huwag kang makitid ang utak. Ang kailangan lang, makipagdate ka. Wala namang masama doon. Isa pa, matagal nang may gusto sa’yo si Greg. Hindi mo ba naiisip kung gaano kalakin

Matapos ang isang mahaba, nakakapagod ngunit kapana-panabik na biyahe, sa wakas ay narating na rin ni Elizabeth ang tahanan ng kanyang matalik na kaibigang si Monique. Habang papalapit siya sa pamilyar na bahay na gawa sa kahoy at bato—na may malalaking bintanang may puting kurtina at maliit na hardin na puno ng gumamela at sampaguita—napangiti siya. Sa dami ng pinagdaanan niya nitong mga huling araw, ang simpleng tanawin ng tahanan ng kaibigan ay tila naging isang paraiso ng kapayapaan at pagmamahal.“Beeeeeesssssst!” Isang matinis ngunit masiglang sigaw ang gumambala sa katahimikan ng hapon. Si Monique iyon—nakasuot ng makulay na daster, nakalugay ang buhok at tila ba lumilipad sa tuwa habang patakbong lumapit kay Elizabeth.Pagkakita pa lang niya sa kaibigan, napatawa na agad si Elizabeth. “Grabe best ha, sobrang taas ng pitch na yun. Tinalo mo pa si Mariah Carey ha!” biro niya habang ibinaba ang kanyang bag.“Hahaha! Eh kasi naman! Excited lang talaga ako na makita ka ulit. Miss n

“Best, gusto mo bang maligo sa ilog? Malamig at malinaw ang tubig doon. May falls pa!” masayang yaya ni Monique kay Elizabeth matapos nilang magkape. “Papa, andiyan pa po ba 'yung paragos natin at ang kalabaw? Samahan n’yo naman po kami papunta sa ilog,” hiling ni Monique sa kanyang ama. “Sige, maghanda na rin kayo ng mga pagkain para doon na tayo magtanghalian,” sang-ayon ni Benedict habang ngumiti. “Okay po, Papa!” tugon ni Monique. Agad silang naghanda ng mga dadalhin—pagkain, tuwalya, at mga extrang damit. Di nagtagal, sumampa na sila sa paragos—isang makalumang karitong gawa sa kahoy, hinihila ng kalabaw, na parang sining na patuloy pa ring gumagana kahit sa panahon ng makabagong teknolohiya. Noon lang nakasakay sa ganitong uri ng sasakyan si Elizabeth, kaya’t kitang-kita ang tuwa sa kanyang mukha.Habang umaandar ang paragos sa baku-bakong daan, hindi naiwasan ni Elizabeth ang mapamangha sa paligid. "Ohhh… wooow… ang ganda naman dito. Sobrang relaxing, best. Ang sarap siguron

“Best, okay ka lang ba?” tanong ni Monique, bakas sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala habang dahan-dahang lumalapit kay Elizabeth. Napansin niya ang nanginginig nitong balikat, at ang bahagyang pamumula ng mga mata, palatandaan ng pilit na pinipigilang luha.Bahagyang tumango si Elizabeth, pero hindi naitago ang pamumula ng kanyang pisngi sa hiya at pagkapahiya. “Okay lang ako, best... Pasensya na talaga.” Lumunok siya bago tumingin kay Benedict na nakatayo ilang hakbang lamang ang layo sa kanila. “Sa inyo rin po, Tito... Nakita n’yo pa akong... nagalit. Nakakahiya.”Ngumiti si Benedict at umiling. “Ayos lang 'yon, hija. Lahat tayo napupuno minsan. Tao lang tayo.” Malumanay ang boses nito, puno ng pang-unawa. “Mas okay nga na nailabas mo ‘yan kaysa tinatago mo lang. Mahirap yun.”Hinawakan ni Monique ang braso ng kaibigan, dahan-dahan at maingat, para iparating ang suporta. “Ano ka ba, best. Natural lang ‘yun. Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Huwag mo nang intindihin ‘yung n

Hindi makatulog si Elizabeth. Ilang ulit na siyang nagpalit ng posisyon sa kama ngunit tila ba may mabigat na iniipit ang kanyang dibdib. Nakatingin siya sa kisame, hindi dahil may tinitingnan, kundi dahil doon nakatuon ang kanyang mga iniisip—mga tanong na walang kasiguraduhan at mga desisyong hindi niya alam kung tama.Napabuntong-hininga siya nang malalim. Maya-maya'y nakaramdam siya ng uhaw. Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kama, nagsuot ng manipis na jacket, at tahimik na binuksan ang pinto. Gabi na, halos alas-dose. Tahimik ang buong bahay. Madilim ngunit malamig ang hangin na dumadampi sa kanyang balat habang papunta siya sa kusina.Habang naglalakad siya sa sala, napansin niyang may liwanag mula sa labas. Sumilip siya sa bintana at nakita si Benedict na nakaupo sa lumang bangkong kahoy sa may veranda. Nakayuko ito, hawak ang isang tasa ng kape—o marahil ay tsaa—at tila malalim na nag-iisip. Hindi niya ito agad nilapitan, ngunit may kung anong humila sa kanya palapit.Lumaba