Chapter 2

"Shit… ano ba 'to!" bulalas ni Elizabeth habang mariing kinokontrol ang manibela ng kanyang kotseng huminto sa isang liblib na daan. Tumigil ang sasakyan niya sa gilid ng makitid at lubak-lubak na kalsadang napapaligiran ng matataas na damo at punong-kahoy. Tahimik. Masyadong tahimik.

Pagkababa niya, agad na bumungad ang dahilan ng pagkaabala—ang kaliwang gulong sa likod, butas. Pati ang hangin, tila nagdesisyong iwan siya. Napaatras siya, hawak ang ulo, sabay tingin sa madilim na kalangitan.

“Fuck, ano ba yan? Kung kailan naman nandito ako sa gitnang walang-wala saka pa naflatan ang kotse,” ani niya, inis na inis. “Oh my gosh, wala pang signal.”

Kinabahan siya. Hinugot niya ang cellphone sa bag at sinubukang tawagan si Monique. Walang bar. Ilang ulit niyang tinaas ang cellphone, gumalaw ng pa-ikot-ikot na parang sumasayaw sa harap ng antenna ng hangin—pero wala pa ring sagot ang langit. Dead zone.

Napasandal siya sa kotse. "Huhuhu, what will I do? Nakakatakot pa naman dito. Wala akong ideya kung paano magpalit ng gulong!" Sigaw niya sa sarili, habang kinukubli sa kanyang mga kamay ang gumagapang na kaba.

Bigla, isang kaluskos. Mahina, pero sapat para huminto ang tibok ng puso niya sa loob ng isang segundo. Galing sa likuran ng mga punong-kahoy sa gilid ng kalsada. Napalingon siya, napatitig.

Krus-kruuuk.

Parang may gumagalaw. Mabagal. Parang sadyang pinaparamdam sa kanya na hindi siya nag-iisa.

“H-hala... ano 'yon?” Pabulong ngunit puno ng takot na tanong niya. Mabilis siyang sumakay muli sa loob ng kotse at isinara ang pinto ng mahigpit. Pinindot-pindot niya ang lock. Isa. Dalawa. Tatlong beses. Siguradong-sigurado. Nanginginig pa ang kanyang daliri.

“Baka may hayop... o... tao...” Kumakabog ang dibdib niya habang sunod-sunod ang kanyang message attempts kay Monique. Walang tumutuloy. Walang sagot. Walang signal.

Lumipas ang ilang minuto, unti-unting gumagapang ang dilim. Ang mga anino sa paligid ay tila lumalaki. Humaba ang katahimikan, hanggang sa—isang malabong liwanag ang lumitaw sa likod niya. Mula sa rearview mirror, isang motor ang paparating. Maliit ang ilaw, pero palapit ito nang palapit.

Napakagat-labi si Elizabeth. Hindi niya alam kung matatakot o magpapasalamat. Gusto niyang lumabas, gusto rin niyang manatili. Laban ang utak sa kaba.

“Hmmmp, bahala na,” bulong niya sa sarili. Huminga ng malalim at bumaba ng sasakyan, pilit ang ngiting disente.

Paglapit ng motor, agad niya itong pinara. Tumigil ang lalaking nakasakay. Matangkad. May suot na helmet na halos takpan ang buong mukha. Unti-unti itong tinanggal. Bumungad ang kanyang mukha—moreno, matangos ang ilong, maamo ang mga mata. May bahid ng pagiging misteryoso.

Natigilan si Elizabeth. Hindi niya inaasahan ang ganoong itsura. Parang eksena sa pelikula. Lalo pa siyang hindi nakagalaw nang tumayo ang lalaki at tumambad ang maskuladong pangangatawan nito. Fitted ang suot nitong itim na sando, kitang-kita ang mga abs na para bang ukit ng isang artistang may pasensya.

“Miss, anong problema?” tanong ng lalaki. Mababang boses, may halong lambing sa pagkakatanong.

Hindi siya agad nakasagot. Parang natuyuan ng laway. Parang nawala sa mundo sa isang iglap.

“Misssss?” Ulit ng lalaki, sabay tawa nang mapansin ang pamumula ng pisngi ni Elizabeth. “Hehe, okay ka lang?”

Napahiya si Elizabeth. “Ah! Eh, kuya... nabutas kasi 'yung gulong ng kotse ko. Hindi po ako marunong magpalit. Wala din pong signal kaya... yun...” mabilis niyang sabi habang pilit na pinapakalma ang sarili.

“Ah, ganun ba? May reserba ka ba tsaka tools?” tanong ng lalaki, seryoso na ang tono.

“Opo, kuya. Nasa likod po ng trunk. Sandali lang...” Tumalikod si Elizabeth at binuksan ang compartment. Kinuha ng lalaki ang tools at reserbang gulong. Agad niyang sinimulan ang pagpapalit. Kita ni Elizabeth kung gaano kabilis at bihasa ito sa ginagawa. Para bang sanay na sanay. Ang bawat galaw ay sigurado, praktikal. Wala ring arte.

“Galing po ako ng Maynila,” sabi ni Elizabeth habang pinapanood ang lalaki. “May pupuntahan lang akong kaibigan. Surprise visit sana, kaso eto, na-surprise ako ng gulong.”

Tumawa ang lalaki. “Well, surprise ka nga talaga. Buti hindi ka pa napapahamak dito. Madilim na dito kapag gabi, saka may mga ligaw na hayop minsan.”

Napalunok si Elizabeth. “H-hayop?”

“Mga kalabaw. Minsan aso. Minsan... ligaw na tao.” Kumindat ito. Napatawa na rin si Elizabeth, kahit halatang pilit. Nakakahawa kasi ang ngiti ng lalaki.

Pagkaraan ng ilang minuto, natapos ang pagpapalit. Pinunasan ng lalaki ang kamay at itinayo ang reserbang gulong sa gilid.

“O ayan, okay na. Pwede ka nang umalis.”

Labis ang pasasalamat ni Elizabeth. “Thank you, kuya. As in, sobrang thank you. Kung wala ka, baka hanggang bukas ako dito. I really owe you.”

“Walang anuman. Ingat ka palagi. Lalo na kung pupunta ka sa ganitong lugar, dapat laging handa,” sagot nito sabay suot ulit ng helmet.

Pagkaandar ng motor, tinanaw ni Elizabeth ang papalayong likod ng lalaki. Unti-unting nilamon ng dilim ang anino nito. Pero sa isip niya, malinaw ang bawat detalye.

“Diyos ko... ang gwapo nun,” mahinang tawa niya habang nakasandal sa kotse. “At ang bait pa. Ganito ba talaga kapag bad trip ka sa una, bibigyan ka ng plot twist?”

Napailing siya, sabay buntong-hininga. “Sayang, hindi ko man lang natanong ang pangalan niya. Haixt, sana magkita pa kami ulit.”

Pumasok siya sa loob ng sasakyan at pinaandar ito. Habang tinatahak ang kalsada papalayo sa lugar, paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya ang mukha ng lalaking tumulong sa kanya. Maamo. Matapang. Misteryoso. Lakas maka teleserye.