Chapter 4

Dahil sa labis na pagod mula sa mga nangyari noong nakaraang araw—ang biglaang pagkasira ng sasakyan, ang mainit na sikat ng araw, at ang kabang hatid ng isang estrangherong tumulong sa kanya—tanghali na nagising si Elizabeth. Hindi niya namalayang lumipas na pala ang maraming oras habang siya’y mahimbing na natutulog sa kuwarto ng kanyang matalik na kaibigang si Monique.

Unti-unti siyang dumilat, sinundan ng mahinang hikab at banayad na pag-unat ng kanyang mga braso. Nang tuluyan na siyang bumangon, dama pa rin niya ang bahagyang kirot sa kanyang batok dahil sa mahabang pagkakahiga. Napansin niya ang maliit na alarm clock sa tabi ng kama—alas-onse y medya na ng umaga.

"Grabe, tanghali na pala..." bulong niya sa sarili.

Bahagya niyang inayos ang nagulong buhok, inunat muli ang suot na oversized shirt ni Monique na ginamit niyang pantulog, at saka marahang lumabas ng kuwarto. Sa paglabas niya, sumalubong agad sa kanya ang masarap na halimuyak ng suman at mainit na kape. Agad niyang nakita si Monique sa kusina, abala sa pagtimpla ng kape habang may mga nakahain nang dahon ng saging sa mesa.

“Ohhh, best, gising ka na pala,” masayang bati ni Monique habang hinahalo ang tasa ng kape. “Halika, magkape ka muna. May suman dito, luto ni Lola Mercy. Favorite mo 'yan, ‘di ba?”

Napangiti si Elizabeth. Lumapit siya sa kanyang kaibigan at umupo sa hapag-kainan.

“Ohhh, yan pala yung naamoy ko kanina,” sabay amoy sa hangin. “Alam mo, noon pa man paborito ko na talaga ‘to. Lalo na kapag pinapasalubungan mo ako dati. Wala pa ring tatalo sa suman ni Lola Mercy.”

Tila batang sabik sa merienda, inabot ni Elizabeth ang isang suman, marahang binuksan ang dahon, at inamoy ang kakanin. Agad siyang uminom ng kape at pinikit ang mga mata.

“Ang sarap, best. Ang sarap talaga...”

Maya-maya, may narinig silang pagbukas ng pinto. Isang anino ng lalaki ang unti-unting lumitaw sa may entrada ng bahay. Napatingin si Elizabeth sa direksyon ng pintuan. May kung anong pamilyar sa pigurang iyon. Nang makilala niya kung sino ang papasok, hindi niya napigilan ang gulat. Nabulunan siya sa kape.

“Akkk... akkk... akkk!” sunod-sunod ang kanyang pag-ubo.

“Best! Ok ka lang ba?” Nagmamadaling lumapit si Monique, tinapik-tapik ang likod ni Elizabeth upang matulungan itong makahinga ng maayos. Pero nang mapatingin si Monique sa pintuan, bigla itong sumigaw:

“Papa! Andyan ka na pala!”

“Papa?” bulong ni Elizabeth sa sarili. “Ama niya? Ama ni Monique? Oh my gosh!”

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Para siyang binagsakan ng langit at lupa sa parehong sandali. Sa hindi inaasahang pagkakataon, ang tinaguriang "prince charming" na tumulong sa kanya kahapon—ang lalaking pinagkukuwento niya kagabi kay Monique, ay siya palang ama nito.

“Papa, buti naman andito ka na!” masiglang bati ni Monique. “Siya nga pala, si Elizabeth, yung kinukuwento ko sa’yo nina Lola. Best friend ko po.”

Sabay hila niya sa ama papalapit sa kaibigan.

“Best, si Papa Benedict ko nga pala. Papa, si Elizabeth po, ang matalik kong kaibigan.”

Namula si Elizabeth. Gusto niyang magtago sa ilalim ng mesa. Hindi siya makatingin ng diretso sa lalaki, lalo na’t naalala niya ang bawat detalye ng mga sinabi niya kagabi—ang matamis na ngiti, ang pagka-gentleman, ang ‘tall, dark, and handsome’ na imahe ng lalaking tumulong sa kanya. Siya pala ang ama ng kaibigan niya!

“Hi po, Tito,” nahihiyang bati ni Elizabeth, sabay yuko. Hindi niya alam kung nakilala siya ni Benedict. Sana hindi...

Samantala, si Benedict ay bahagyang natawa. Napatingin siya kay Elizabeth. Namumula ito, halatang naiilang. Pero para sa kanya, walang duda—ito nga ang dalagang tinulungan niya kahapon.

Benedict's POV

Naalala niya ang eksenang iyon.

Habang binabagtas niya ang daan sakay ng kanyang motor, napansin niyang may nakaparadang kotse sa gilid. Paglapit niya, bumaba ang isang babae at pinara siya.

“Uy, may babae,” bulong niya sa sarili.

Nakasuot lamang ito ng simpleng puting T-shirt, fitted na pantalon, at puting rubber shoes. Wala itong makeup, pero kapansin-pansin ang mala-anghel na itsura. Maputi, chinita, may mahabang tuwid na buhok. Hindi siya makapaniwala. Isang simpleng babae, pero ang lakas ng dating.

“Miss, anong problema? Missss... anong problema?” tanong niya matapos tanggalin ang helmet.

Nagulat siya nang mapansing nakatitig lang ito sa kanya.

“Ah, eh... naflat po kasi yung gulong ko. Hindi naman ako marunong magkabit,” sagot ng dalaga.

Hindi niya makalimutan ang eksenang iyon. At ngayon, heto siya. Sa harap ng hapag-kainan, muling kaharap ang dalagang iyon—ngayon ay may pangalan na. Elizabeth.

“Pa... Papa!” ulit ni Monique, na ikinagising ng ulirat ni Benedict.

“Sorry anak, may sinasabi ka ba?” balik niya sa ulirat.

“Sabi ko, gusto mo ba ng kape, Papa?” nakangiting tanong ni Monique sabay nguso sa tasa.

Tumango si Benedict at naupo sa mesa. Tahimik si Elizabeth, halos hindi makatingin sa kanila. Sa loob-loob niya, paano niya ipapaliwanag ito kay Monique?

Habang iniinom ni Benedict ang kape, nagsimula na namang magkuwento si Monique. Parang walang kaalam-alam sa tensyong umiikot sa mesa.

“Papa, alam mo ba? Si Best naflatan ng gulong kahapon. Buti na lang daw may dumating na ‘Prince Charming.’ Tall, dark, and handsome. Papa, may kilala ka bang ganun dito sa atin? Baka yun na ‘yung magiging forever niya, hihi!”

Napatawa si Elizabeth, pero hindi mapigilan ang pamumula ng kanyang mukha. Gusto niyang sawayin ang kaibigan sa pagkukwento, pero huli na ang lahat.

Si Benedict naman ay napangiti at hindi na napigilan ang pagbibiro.

“Talaga? Gwapo ba talaga?” tanong niya habang nakatingin kay Elizabeth.

Nagkatinginan ang dalawa. Isang tahimik na saglit ang lumipas. Hindi maintindihan ni Elizabeth kung ano ang gagawin nya. Hindi sya mapakali, nahihiya sya sa ama ng kanyang kaibigan.