Chapter 7 Hindi ka nag iisa

“Best, okay ka lang ba?” tanong ni Monique, bakas sa kanyang mukha ang labis na pag-aalala habang dahan-dahang lumalapit kay Elizabeth. Napansin niya ang nanginginig nitong balikat, at ang bahagyang pamumula ng mga mata, palatandaan ng pilit na pinipigilang luha.

Bahagyang tumango si Elizabeth, pero hindi naitago ang pamumula ng kanyang pisngi sa hiya at pagkapahiya. “Okay lang ako, best... Pasensya na talaga.” Lumunok siya bago tumingin kay Benedict na nakatayo ilang hakbang lamang ang layo sa kanila. “Sa inyo rin po, Tito... Nakita n’yo pa akong... nagalit. Nakakahiya.”

Ngumiti si Benedict at umiling. “Ayos lang 'yon, hija. Lahat tayo napupuno minsan. Tao lang tayo.” Malumanay ang boses nito, puno ng pang-unawa. “Mas okay nga na nailabas mo ‘yan kaysa tinatago mo lang. Mahirap yun.”

Hinawakan ni Monique ang braso ng kaibigan, dahan-dahan at maingat, para iparating ang suporta. “Ano ka ba, best. Natural lang ‘yun. Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Huwag mo nang intindihin ‘yung nangyari. Gusto mo ba, pag-uwi natin mamaya, pag-usapan natin 'yan? Kahit sa kwarto lang natin, kwentuhan lang tayo.”

Saglit na natahimik si Elizabeth, tila pinipigilan ang emosyon. Ngunit sa bandang huli, tumango rin siya habang mariing pinipikit ang mata. “Hmmmp... Sige, best. Gusto ko rin. Para naman mailabas ko na itong sama ng loob ko.”

“Lagi akong andito para sa’yo, ha. Lagi,” bulong ni Monique, saka siya mahigpit na niyakap. Mahigpit na yakap na tila nagsasabing: “Hindi ka nag-iisa.”

Habang sila’y magkayakap, napapikit na rin si Elizabeth. Mabilis na dumaloy ang isang patak ng luha mula sa kanyang mata. Hindi niya alam kung dahil sa sakit, sa bigat ng dinadala, o sa gaan ng pakiramdam dahil may taong nakikinig sa kanya at hindi siya hinuhusgahan.

Habang patuloy ang katahimikan at katahimikan sa paligid ng ilog, kung saan tanging lagaslas ng tubig at huni ng ibon ang maririnig, malayo naman sa Maynila, sa loob ng isang bahay na puno ng tension, galit na galit si Claire — ang ina ni Elizabeth.

Hindi niya alam kung saan naroroon ang kanyang anak. Ilang ulit na niyang tinawagan pero laging “out of coverage area” ang sagot ng telepono. Lalo siyang nainis nang tuluyang hindi sumagot sa huling tawag.

At nang sagutin na ito ni Elizabeth, hindi pa man nakakapagsalita ng maayos ang anak, agad na siyang sumabog.

“Nasaan ka ba?! Umuwi ka na DITO!” sigaw ni Claire, hawak-hawak ang cellphone na tila gusto na niyang ibato. “Andito si Greg! Nakakahiya sa kanya! Bumalik ka na at makipag-date ka sa kanya!”

Nagpumiglas si Elizabeth sa kabilang linya. “Ma—pwede bang—”

“HINDI!” sigaw muli ni Claire, hindi pinakikinggan ang paliwanag ng anak. “Alam mong gusto ka ni Greg! Sayang siya! Mayaman ‘yon! Kung hindi mo siya papatulan, paano na ang mga utang natin?! Sa kanya na lang tayo umaasa ngayon. Kung hindi ka makikipag-date sa kanya... itatakwil ka namin!”

Sabay baba ng tawag ni Elizabeth. Wala na siyang masabi. Tuluyang naputol ang linya.

“Anong sabi ng anak mo? Bakit galit na galit ka na naman?” tanong ng asawa niyang si Raymond habang palakad mula sa kusina.

“Ang tigas ng ulo ng anak mo!” singhal ni Claire, ni hindi man lang itinago ang inis. “Sabi ba naman sa’kin, ‘bakit hindi na lang daw ako ang makipag-date kay Greg.’ Grabe siya!”

“Eh nasa salas pa si Greg, naghihintay. Talagang gustong-gusto sya ng batang ‘yon. Eh bakit ba naman kasi itong si Elizabeth may palayas-layas pa,” inis na sabat ni Raymond.

Paglabas nila ng kwarto, bumungad sa kanila ang isang pandak at matabang lalaki na tila hindi alintana ang tensyon sa paligid. Nakaupo ito sa sofa, may hawak na basong may juice, at may hawak pang cellphone na animo’y inaayos ang planong event.

“Tita,” panimula ng lalaki, “ano na? Nasaan na si Elizabeth? Aba, talagang ako pa ang pinaghahabol niya. Swerte na nga lang siya at nagustuhan ko siya. Hindi na nga ako tumitingin sa itsura eh.”

Napakagat-labi si Claire, napahiya. “Naku, hijo, pasensya ka na talaga... baka kasi nasa bundok ang batang ‘yon. Mahilig talaga ‘yon sa adventure eh. Alam mo naman.”

“Tsk,” nagkrus ng braso si Greg, halatang inis. “Basta ha. Sa birthday ko, gusto ko naroroon siya. Siya ang kasama ko, tita Claire. Kung hindi, baka magbago isip ko.”

“Makakaasa ka, hijo,” ani Claire, pilit ang ngiti. “Gagawan namin ng paraan.”

Habang nagpapatuloy ang plano ng mga magulang ni Elizabeth sa Maynila, malayo sa kanila, sa piling ni Monique at ng ama nitong si Benedict, sa isang lugar na payapa at puno ng likas na kagandahan, unti-unting nababawasan ang bigat na dinadala ni Elizabeth.

Pero sa kanyang puso, alam niyang hindi siya makakatakas nang matagal. May hinaharap siyang laban — laban para sa sarili niyang kalayaan, laban para sa karapatang pumili kung sino ang mamahalin, at higit sa lahat, laban upang maging totoo sa sarili.

At sa tabi niya ngayon... andoon si Monique. Tahimik. Pero handang makinig.