Chapter 6

Habang masayang naglalangoy sina Benedict, Monique, at Elizabeth, dumating ang isang grupo ng mga kabataang babae at lalaki—ang mga pinsan ni Monique.

“Ate Monique! Tito Ben! Andito rin pala kayo! Kanina pa ba kayo dito?” masiglang sigaw ni Alex, ang binatilyong pinsan ni Monique.

“Hindi naman, kararating lang din namin,” sagot ni Monique habang lumalangoy palapit.

“Papa, best, punta lang ako sa mga pinsan ko ha. Baka may dala silang pagkain, hehehe. Medyo nagugutom na rin ako. Kayo ba? Hindi pa kayo gutom?” sabay ahon ni Monique sa ilog.

“Hindi na, best. Ieenjoy ko na lang muna 'tong ilog. Alam mo naman, pagbalik ko sa Maynila, wala nang ganito,” sagot ni Elizabeth habang nagpapakabog sa lamig ng tubig.

“Eh ikaw po, Papa?” tanong ni Monique sa ama niyang masigla ring lumalangoy.

“Hindi na rin, anak. Sige, punta ka na ro’n at makipag-bonding ka muna sa mga pinsan mo. Ako na ang bahala dito kay Eliz,” tugon ni Benedict habang nakaalalay sa gilid ng ilog.

Nang marinig iyon, hindi malaman ni Elizabeth kung matutuwa o mapapakamot na lang ng ulo.

"Bakit ba naman ako tumanggi sa alok ni best na sumama?!" sigaw ng kanyang isip.

Agad namang tumakbo si Monique papunta sa grupo ng mga pinsan. Naiwan sina Benedict at Elizabeth sa malamig na tubig—si Benedict na natatawa at si Elizabeth na namumula sa hiya.

Hindi makatingin nang diretso si Elizabeth. Samantalang si Benedict ay hindi maiwasang mapatitig sa maganda at maamong mukha ng dalaga. Sa kabila ng lamig ng tubig, tila may init na bumalot sa kanyang katawan.

“Ehem, ehem,” tikhim ni Benedict, para basagin ang katahimikan.

“Ahm, Eliz… ilan taon ka na ulit?” tanong niya, habang pilit na pinapakalma ang sarili.

“Ah… 25 na po ako. Mas matanda po ako kay Monique ng halos limang taon,” sagot ni Elizabeth, bahagyang naiilang.

“Ah ganun ba? Pero magkaklase kayo ni Monique sa college, ‘di ba? Medyo malaki ang age gap n’yo,” tanong muli ni Benedict, halatang interesado.

“Ahm, actually po Tito, second course ko na po ang Accountancy. Psychology po ‘yung una kong course. Tapos nag-work po ako as HR for two years. Pero hindi ko po talaga passion 'yun, kaya habang nagtatrabaho, nag-enroll po ako ulit para ma-pursue ‘yung gusto ko.”

“Ah, ang sipag mo naman,” sabi ni Benedict, humanga sa determinasyon ng dalaga. “So ibig sabihin, mas matanda lang ako sa ‘yo ng halos sampung taon.”

Muling namula ang mukha ni Elizabeth. Ramdam niya ang kakaibang kaba habang magkasama sila ni Benedict.

Nakangiting tanong ni Benedict, habang bahagyang sumisid at muling lumitaw sa harap ni Elizabeth.

“Ay kiki mong nagtalon”, gulat na wika ni Elizabeth.

“Hehehe. Magugulatin ka pala. Talaga bang ako ang prince charming mo? Tall, dark, and handsome—ako ba ‘yon?” biro ni Benedict, sabay kindat.

Hindi makasagot si Elizabeth. Parang natunaw ang kanyang utak at puso. Hindi niya alam kung matatawa, matutunaw, o tatakbo paakyat ng ilog.

Biglang sumigaw si Monique mula sa pampang. “Best! Papa! Halina kayo, hindi pa ba kayo nagugutom?”

Tila nabunutan ng tinik si Elizabeth. “Saved by the bell,” bulong niya sa sarili.

Agad siyang umahon upang iwasan ang mga tanong ng ama ng kanyang kaibigan. Habang pinupunasan ang katawan, naramdaman niyang sumusunod ito sa kanyang likuran.

Napangiti si Benedict habang pinagmamasdan si Elizabeth na tila hindi mapakali. “Ang cute niya. Ang ganda niya ding mahiya,” bulong niya sa sarili habang naglalakad paahon.

Matapos ang masayang tanghalian sa ilalim ng punong-kahoy, balik sila sa tubig saglit. Tumambay, nagtawanan, nagkuwentuhan. Ngunit habang lumalalim ang hapon, unti-unti na ring naramdaman ang pagod at init ng araw, kaya’t nagpasya silang mag-empake.

Habang binabagtas nila ang daan pauwi sakay ng paragos na hinihila ng kalabaw, nakaupo si Benedict sa harapan habang si Monique at Elizabeth ay nasa likod.

Biglang tumunog ang cellphone ni Elizabeth. Agad niya itong sinagot, ngunit hindi inaasahang magbabago ang kanyang mukha sa ilang segundo. Mula sa pagiging masaya at maaliwalas, biglang naging seryoso at tensyonado.

“Hello? Hindi. Ayoko. Hindi n’yo ako mapipilit. Bakit hindi na lang kayo? Wala akong pakialam kahit itakwil n’yo pa ako. Basta ang sagot ko ay hindi!” sigaw ni Elizabeth, nanginginig ang boses. Halos mabasag ang katahimikan ng bundok.

Napatingin si Benedict sa kanya, nakakunot ang noo. Si Monique man ay tila natigilan, ramdam ang bigat ng galit at hinanakit sa boses ng kaibigan.

Nakatungo si Elizabeth, mariing hawak ang cellphone. Napapikit siya, pilit pinipigil ang luhang gustong pumatak.

Tahimik ang paligid. Tanging tunog ng paa ng kalabaw sa lupa at langitngit ng kahoy sa gulong ng paragos ang maririnig. Ngunit sa pagitan ng katahimikan, dama ang dagundong ng mga damdaming pilit itinatago.