Kinabukasan, nagising akong masakit ang buong katawan. Hindi ko masyadong magalaw ang paa ko, dahan-dahan akong bumangon muntikan pa akong matumba nang maramdaman ang pagkahilo. Tumingin ako sa paligid at naalala bigla ang nangyari kagabi. Gago! Akala ko panaginip ko lang ang nangyari kagabi. Totoo 'yon?!
Tiningnan ko ang dalawang kamay ko at bakas pa rin roon ang tali, ganoon din sa paa ko. Baliw ba siya?! Bakit niya ako tinali?"You're awake." Agad akong lumingon sa pintuan nang marinig ang boses niya, sinamaan ko siya ng tingin. "I made you a breakfast, hinahanap ka na pala ng mga kaibigan mo." Mas lalo ko siyang sinamaan ng tingin.May gana pa siyang maging kalmado ngayon? Naaalala niya ba ang ginawa niya sa akin kagabi?"How dare you to do that to me, Tucker? Ginawa mo akong isang hayop kung itali." Pinigilan kong hindi sumigaw dahil alam kong marami ng gising dito."Good morning, my wife..." Hindi niya pinansin ang sinabi ko, nilagay niya ang pagkain sHabang nasa biyahe kami papunta sa school ni Thrunder, hindi ko siya kinausap. I don't feel to talk with him. What he did last night to me is humiliating pero pumayag din ako. Ang tanga ko rin. And what the hell is he talking about na asawa niya ako? The wedding is cancel years ago. "We're here," he said as he parked the car in the parking lot. "Minute by now, lalabas din siya." "Can we go out and wait him outside?" I asked. Pakiramdam ko kasi kapag magkatabi kaming dalawa mas lalong nasasakal o hindi ako makahinga dahil sa presensya niya. Tumingin siya sa akin na nagtataka, "We can wait him here," sagot nito na mas lalong ikinainis ko.Hindi niya ba maramdaman na ayaw ko siyang kasama o makatabi manlang. "Lalabas ako at aantayin ang anak ko." Mabilis kong inalis ang seatbelt sa katawan ko at lumabas sa kotse. Narinig ko pa ang pagbuntonghininga niya pero hindi ko na pinansin pa, gusto ko nang makita ang anak ko.Ano kayang itsura niya sa maliit na suot n
Agad ko siyang itinulak palayo sa akin. Ano bang ginagawa niya? Sa harap pa talaga ng anak ko! "Are you two fight?" I turned to my son. Seryoso siyang nakatingin sa aming dalawa ni Tucker kaya bumaling ako sa gago at palihim siyang sinamaan ng tingin. Kasalan niya ito! "No baby, we're not fight." Kinuha ko siya at tinabi sa gitna namin ni Tucker para hindi makalapit sa akin ang gagong ito. "Mommy..." Gulat akong tumingin kay Thrunder nang banggitin niya ang salitang iyon, naiiyak ako na iwan dahil ang sarap pa rin sa pakiramdam na tawaging Mommy ng anak ko. Matagal ko itong pinangarap."Yes baby?" tanong ko habang nakangiti sa kanya. "May kailangan ka ba?" dagdag ko pa."Do you know how to cook ba?" Kumunot ang noo ko sa tanong niya. Why would he ask this? "Like daddy? He knows how to cook, he always cooked my favourite food. So, I am asking you." Bumaling ako kay Tucker na ngayon ay nakatingin sa akin, nagkibitbalikat lang siya na para nang hinayaan akong kausapin
Hindi ko na hinayaan na magsalita pa ulit si Tucker at bumaling ako sa anak ko na hanggang ngayon ay wala pang malay. They will pay for what they did to my son, walang ni kahit sino ang maaaring makasakit sa anak ko. Alessandra, humanda siya. Hinayaan kong magmaneho ng tahimik si Tucker, hindi ko na rin siya kinausap dahil galit ako ngayon. Pakiramdam ko lahat ng tao nakikita ko ay sasaktan lang ang anak ko. Ayaw kong mangyari iyon kaya kahit na alam kong padalos-dalos ang desisyon ko kanina na samahan si Thrunder at kasama rin Tucker, hindi ko na babawiin iyon. Gusto ko ako ang mag-aalaga sa anak ko simula ngayon, kahit huwag niya muna akong kilalanin bilang Mommy niya. As long as he is safe, I will do everything for him."We're here," Tucker said. Tumingin ako sa kanya nang mapagtantong nakatingin din siya sa akin ng seryoso, agad akong umiwas. Bumaba siya sa kotse, binuksan ang pintuan sa likod. Bago pa niya kunin ang anak ko, bumaling siya sa akin. "I'm sorry if you fee
Nakatayo pa rin ako sa likod niya, inaantay na tumingin ulit siya sa akin pero ilang segundo ang lumipas ay hindi nia ako nilingon, naglakad siya palayo sa akin. "Tucker," tawag ko. Humito siya pero hindi pa rin ako binalingan."I will just call someone." Iyon lang ang sinabi niya at tuloyang umalis. Napapikit ako nang mariin, pinigilan ang sarili na umiyak.Bakit sa pagkakataong ito, nanghihina akong makitang siya ang lumalayo sa akin. Nahihirapan akong marinig ang mga sinasabi niya kanina, hindi ko alam ang mga bagay na iyon. Ang tanging iniisip ko lang noon ay ang mission dahil sa oras na tapos na ako sa mission ko, aalis na ako pero hindi iyon ang nangingibabaw kung bakit ako umalis. Para sa kaligtasan niya. Alam kong mali ang ginawa ko ngunit wala na akong alam kung anong ibang ipalit na solusyon. Walang araw na hindi ko iniisip si Tucker kahit noong pinagbuntis ko pa ang anak namin at hanggang sa pinanganak ko si Thrunder, si Tucker pa rin ang naaalala ko sa tuwing pingmasdan
Hindi ako makapagsalita para sagutin si Thrunder, bumaling ako kay Tucker na kagaya ko ay nagulat din. Hindi ko alam kung magsasalita ba ako at sabhin na oo, ako ang tunay niyang Mommy pero natatakot ako na baka kapag sinabi ko iyon ay magalit siya sa aki, sasabihin niya na iniwan ko siya. Alam kong matalino ang anak ko at hindi imposible na mangyari yon. Bumaling ako kay Tucker nang hawaka niya ang kamy ni Thrunder. "Son, maayos na ba ang pakiramdam mo? Wala naman bang masakit? Hindi ka nahihirapan huminga?" Sunod-sunod na tanong ni Tucker, umiling naman ang anak ko at saka ngumiti sa amin. I smiled at him too when he stopped to look at me, mas lalo akong kinabahan. Bumaling ako kay Tucker ulit para humingi ng tulong kung paano ko ito lulusutan."You did not answer me...are you my real mom? Why did you kiss my father?" Bakas sa mukha at boses ng anak ko ang inosenteng tanong niya. Bumuntonghininga ako, bakit ba ayaw saguin ito ni Tucker? Inaantay niya ba ako na ang sumagot?"Uhm...
Ang kaninang pinag-uusapan na ayusin ang aming dating tahanan, ginawa na namin. Tunay na maraming nasira at higit sa lahat maraming hindi ma makita. Lalo na ang picture frame naming apat noong unang araw na magkasama kami sa organization. Pinicture-ran kaming lima noon dahil sabay daw kaming nakita ni Alessandra at by group din. Kahit iyong mga naiwan naming weapons ay nawala na rin. Sinunog nila ang likod ng bahay namin. "Sa tingin ninyo, anong magagawa natin dito?" Tumingin ako kay Fresha at halata na rin sa kanyang mukha na pagod na siya kakalinis ng ibang parte ng bahay. Bumuntonghininga ako at saka umupo sa sahig, pagod na rin ako. Tiningnan ko ang mga kaibigan ko nang sabay rin silang umupo. I smiled at them, sabay iling at sinabing, "Hindi natin makakayanan na lahat ay maaayos, siguro kailangan na nating humingi ng tulong." "Tulong ba kamo? May mga tatawagan ako." Nagtaka akong tumingin kay Jersey nang kunin nito ang cellphone niya at may tinawagan."Sino ang tatawagan mo, J
Nakatayo kaming lima habang pinagmasdan ang mga taong pinapunta ni Jersey dito sa amin, lahat sila ay mga lalaki at hindi ko alam kung saan niya ito nakilala. Hindi na nga kami nakapag-ayos dahil sila na mismo ang gumawa, anim silang lahat. Hindi rin naman mapagkaila na lahat ng nandito ay mga gwapo naman talaga. I bit my nails in my thumb finger, iniisip pa rin kung paano ito nagawa ni Jersey. Matagal na kaming hindi nakabalik dito sa Manila, hindi rin naman pamilyar ang mga taong ito kaya natitiyak namin na hindi siya galing sa camp. Dahan-dahan akong lumingon kay Jersey at doon ko lang din napagtanto na pati ang mga kasamahan ko ay nakatingin din sa kanya. She is smiling like a child na tila ba inaasahang magtataka kami. "Who are they?" Almina asked. "I just knew them online." Kibitbalikat niyang sabi. mas lalong kumunot ang noo ko. Anong online pinagsasabi niya? E'di they are all strangers and she don't know them personally. "Hey, bakit ba?" reklamo ni Jersey nang hilahin siya
Agad akong nakarating sa hospital, nagpaalam din ako kina Jersey at Fresha kanina kahit na hindi ako kinakausap. Hindi ko na rin alam kung ano na ang nangyari sa mga bisita ni Jersey, tatawagan ko na lang sila at makikibalita kung maayos na ba ulit sina Fresha at Jersey. Hindi ito ang panahon na mag-aaway kami sa maliit o malaking bagay man. Hindi ko rin sinagot ang tawag ni Tucker kanina, dumiretso na ako pumunta sa hospital. Nang makarating ako sa floor kung nasaan ang anak ko, binilisan ko ang lakad ko patungo sa kwarto. Bumuntonghininga ako sa labas ng kwarto, hinawakan ang door knob at dahan-dahang binuksan, nagbabasakali na sana maayos ang madadatnan ko pero akala ko lang pala talaga iyon, dahil pagkabukas na pagkabukas ko, nakita ko si Celine na masayang kausap ang anak ko. I remained calm, kahit masakit sa dibdib na para ba akong sinaksak at sinamahan na binugbog.Wala na bang mas sasakit pa sa nakita ko, masaya ang anak ko habang kausap si Celine. Si Celine na hindi niya