“THE DEATH hour will start in 3 minutes,” muling anunsyo matapos na magpaputok nang sunod-sunod. Dali-dali kaming nagsitayo at muling nagsipagtakbuhan. Tatlong minuto na lang at mas gugulo pa sa lugar na ito. Napaka ingay na sa paligid, halos hindi na nga magkarinigan. May ilan ngang umiiyak na dahil sa takot at kaba. Napakaraming mga sibilyan dito. Malaki ang posibilidad na kahit hindi kami miyembro ng anumang gang ay mapapahamak kami rito. “Karl, nasaan ka na!?” sigaw ko pa ulit habang tumatakbo kahit pa alam ko namang malabong marinig niya ako. Pero hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa. Halos nagkakandapatid-patid na nga rin ako dahil sa napaka habang gown na suot ko pero nagpapatuloy pa rin ako. Hindi ako papayag na dito kami mamamatay ng anak ko. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Nanginginig nga ang mga laman-laman ko—napakalamig maging ng pawis ko. Ang daming masasamang bagay ang pumapasok sa isip ko ngayon. Sinisisi ko pa ang sarili ko dahil hinayaan kong bitiwan ako ni
MULING INANYAYAHAN sa labas ang mga taong nakaligtas sa nagdaang Death Hour. Doon kasi ipa-flash sa screen ang mga larawan at pangalan ng mga nasawi sa nasabing event. Bakas sa mukha ng mga natira ang labis na kaba at pangamba lalo na at may mga kakilala, kaibigan, o kagrupo silang hindi pa natatagpuan o nababalitaan. Kung sa umpisa ng annual event na ito ay mababakas mo pa ang pagiging sopistikado ng mga tao gayundin ang magarang ambiance ng paligid, ngayon naman ay wala kang ibang makikita kung hindi ang gulo ng paligid at dama mo ang mabigat na nararamdaman ngayon ng mga kalahok sa nasabing event. Maski nga sa iilang mga table cloth na ibinalik pantakip sa mesa ay may mapapansin ka pang mangilan-ngilang bakas ng dugo. Bagamat naiayos nang muli ang mga mesa at upuan, nagmistula namang ghost town ang paligid sa sobrang tahimik nito. Tanging ang sipol ng hangin nga lamang ang maririnig mo at ang mata ng lahat ay tutok na tutok lamang sa malaking white screen na nasa stage kung saan
NASA LOOB ako ngayon ng Thanks-a-Latte—isang sikat na coffee shop malapit sa university namin. Nakasaksak ang laptop ko sa plug nila at naka-connect din ako sa palibre nilang wifi. I was about to go home nang mahagip ng mata ko ang Free Wifi na sign sa bulletin board nilang nasa labas. Galing kasi ako kanina sa library ng school namin dahil doon ko sinimulan itong research na ito. Ang kaso, dahil hindi pa nga ako nakatapos ay pumasok ako rito para magpatuloy. Wala kasing wifi sa tinutuluyan ko ngayon. Wala rin naman akong pambili ng mga broadband-broadband na iyan dahil hindi iyan s’wak sa budget ko.Kanina pa sumasakit iyong ulo ko sa research na ito. Bukas ang deadline, samantalang noong nakaraang araw lang naman ito pinasimulan sa amin. Mabuti sana kung by group ang paggawa para sana may makatulong sa pagtapos kahit papaano, ang kaso ay ginawa namang by individual. Dagdag pa sa sakit ng ulo ko iyong masamang tingin na ibinibigay sa akin ng isa sa mga empleyado rito na akala mo ay se
NAGISING AKO dahil sa cell phone kong tunog nang tunog. Panandalian akong nagkusot ng mata at kinapa ang cell phone ko sa gilid ng unan ko.Pikit ang isang mata kong tiningnan kung sino ang tumatawag—unknown number. Napatingin na rin ako sa oras sa upper right ng cell phone ko . . . ala-singko pa lang ng umaga. ‘Sinong nilalang naman ang tatawag nang ganito kaaga? Hindi niya ba alam ang proper calling etiquette?’Pikit-mata kong pinindot ang green button sa cell phone ko para masagot ang tawag.“Sino ito?” kaagad kong tanong.“Hello rin, miss.”Napamulat ako nang mata nang marinig ko ang boses ng nasa kabilang linya. Boses iyon ng isang lalaki. Napatayo ako nang wala sa oras. Kahit ilang beses ko kasing alalahanin kung sino ang may-ari ng boses ay hindi ko talaga makilala. Wrong number siguro.“I’m sorry if it's too early to contact you, however . . . I think, importante naman ito para sa iyo, Ms. Ciashet Laurice.”Na-amaze ako when he correctly pronounced my name. Sa 19 years na exist
“KING, HINDI na talaga namin siya mahanap,” ani ng kaibigang si Gio.Apat na araw na silang naghahanap sa kasintahan nitong si Cia. Apat na araw na rin itong nawawala matapos ang balitang pagkamatay ng mga magulang nito sa isang aksidente na hindi alam ang tunay na dahilan.Hindi na nagawang makausap ng binata ang dalaga dahil sa naging frustrations din nito sa nangyari. Hindi nila ito inaasahan. Sa tingin niya ay may kasalanan siya. No, baka nga talagang kasalanan niya ang lahat ng nangyari. Pinoproblema niya ngayon kung paano mahahanap ang nobya para makausap ito at makapagpaliwanag man lang sana pero, parang huli na siya.“Wala ka na bang alam na puwede niyang puntahan?” tanong pa ng isa pa niyang kaibigang si Paulo. Napaupo na ito sa gilid ng kalsada dahil sa labis na pagod sa paghahanap.“No, wala siyang sinasamahang kaibigan. Hindi ko rin alam kung saan pa siya puwedeng puntahan.”Pagod na rin ang binata sa paghahanap pero hindi siya puwedeng tumigil. Hindi niya puwedeng sukuan a
“HOY, MARE!”That was Gwen—my bestfriend. Sa tinis pa lang ng boses niya ay nakilala ko na siya kaagad.“Bakit? Ang ingay mo,” sabi ko. Isinukbit ko ang bag ko sa upuan at saka naupo.“Nakita ko si Lawrence, ang bango pa rin tingnan gaya ng dati.” May paghampas pa siya sa braso ko na para bang kilig na kilig.Napakunot ang noo ko. Sa pagkakatanda ko, ako ang nagka-crush kay Lawrence dati at hindi siya.“Saan mo naman nakita? Sino ang kasama?” tanong ko na lang sa kaniya kahit na alam ko naman na ang sagot doon sa pangalawa kong tanong.Crush ko noon si Lawrence Lucas. As in simula freshman year ko sa college ay gusto ko na siya. Nag-uusap naman kami pero hindi ko alam kung alam ba niyang may crush ako sa kaniya dati. Crush lang naman iyon, pinapalala lang nitong si Gwen. Sobrang loyal kasi ng lalaking iyon kay Maureen na girlfriend niya ngayon. Well, I am not sure kung girlfriend niya pa rin until now kasi on and off ang relationship nilang dalawa. Kahit ilang beses silang mag-away, si
“WE’RE HERE.”Napatingala ako nang husto nang marating namin ang isang mataas na building. Kilala ang building na ito dahil isa ito sa mga sikat na hotel hindi lang dito sa lugar namin kundi sa iba pa. Mga mayayaman kasi ang kadalasang guests dito at halos dito rin ginaganap ang mga special events sa buhay ng mga kilala at matataas na tao.“Dito ako titira?” tanong ko sa kaniya sa hindi makapaniwalang tono.Tumango siya sa akin. Hindi ko maitago ang excitement sa katawan ko habang pinapakatitigan ang hotel na tutuluyan ko simula sa araw na ito.“Grabe, para akong nananaginip habang nakadilat ang mga mata ko. Ni minsan nga ay hindi ko naisip na titira ako sa ganito kagandang lugar.”“Well, kailangan mo nang masanay dahil ito na ang palaging uuwian mo.” Naramdaman ko ang paghawak niya sa baywang ko. “Tara, dadalhin na kita sa unit mo.”Mula paglabas sa coffee shop hanggang sa marating namin ang hotel na ito ay hindi na kami ulit nag-usap ni Ken dahil sa naging pagtatalo namin kanina. Buo
“KING, IBA ang ngiti natin ngayon, ah,” pang-aasar sa kaniya ni Kobe—isa sa mga kaibigan niya. Inaya kasi siya nito maglaro ng basketball. At ngayon nga ay kasalukuyan silang nagwa-one on one.“I finally found her, Tanda,” sagot sa kaniya ng kausap.Hawak ni Ken ang bola. Inaagaw ito sa kaniya ni Kobe habang todo iwas naman sa kaniya iyong isa. Hindi tuloy makapaniwala si Ken kung paanong naging coach ng basketball ang kaibigan niya gayong hindi naman nito maagaw sa kaniya ang bola.“Sino?” tanong ni Kobe na ngayon ay tagaktak na ang pawis sa noo. Medyo hingal na rin ito.“Queen.”Humakbang paatras si Ken saka inihagis ang bola sa ere para mag-shoot. Pasok!Napahinto sa paglalaro si Kobe at hindi makapaniwalang tumingin sa kaniya “You mean . . . ”Tinanguan lang siya ng kausap habang nagpupunas ng pawis.“Wow, kailan mo pa siya nakita?”“Matagal na. Halos anim na buwan na rin simula noong una. Pero isang linggo mahigit ko pa lang siya ulit nakakasama. Pinauwi ko siya sa unit na dati pa