CHAPTER SIX : RYUS' CAFÉ

MAKALIPAS ang pitong taon, tahimik at payapa ang umaga ko kaya naman naisipan kong maglakad na lang papunta sa trabaho ko.

Minsan ay nakakagaan din sa pakiramdam ang sinag ng araw sa balat tuwing umaga dahil mas ginaganahan akong simulan ang araw ko ng may ngiti sa aking mukha.

Walking distance lang naman mula sa bahay namin ang café na pinagtatrabahuhan ko kaya naman mabilis lang din akong nakarating doon. Hindi pa man ako nakakapasok ay napansin ko na mula sa labas na may commotion sa loob ng café.

Kaagad akong nagmadaling pumasok sa glass door at nagitla ako nang mapahiyaw ang isa sa mga waitress sa café. Mabilis akong naglakad papunta sa lamesa kung saan nagaganap ang kaguluhan.

“T*nga ka bang waiter ka? Sa tingin mo ba gugustuhin kong uminom ng iced americano sa umaga? Ang sabi ko sa counter hot americano, hindi ba?”

Aniya ng isang customer sa waitress, bakas sa mukha nitong galit na galit ito dahil mataas din ang tono ng kaniyang boses. Kaagad na kumunot ang noo ko habang inoobserbahan ang nangyayari sa pagitan ng waitress at ng customer sa café.

Basang basa ang waitress pati na rin ang sahig dahil sinadyang itapon ng lalaki sa kaniya ang iced americano na inihatid ng dalaga sa lamesa niya.

“S-sorry po, Sir. H-hindi ko po naalalang hot americano po pala ang in-order niyo. P-pero hindi naman po ata tamang itapon niyo sa akin yung kape...”

Aniya nito habang pinapawi ang mga luhang tumutulo sa kaniyang magkabilang pisngi dala ng pagkapahiya nito sa maraming tao.

“Aba't may gana ka pa talagang sumagot sa akin ngayon?! Hindi ba tinuturo sa inyo rito yung customer is always right? Kami ang boss niyo rito! Kung wala kaming mga customers niyo, matagal ng sarado ang café niyo at wala ka na ring trabaho! Umalis ka na nga sa harapan ko—”

“I don't really think that the owner of this café believes in the saying 'Customer is always right', Sir. There are circumstances like this one wherein people like you abuse rights as a customer. Also, you don't even have a bit of right to disrespect employees or anyone here...”

Mabilis akong nakisali sa usapan nang ang lalaking customer ay magtangkang itulak ang empleyado. Agad kong hinila ang dalaga papunta sa likuran ko at ako ang humarap sa barumbado at galit na galit na customer.

“At sino ka naman sa tingin mo para sumabat sa usapan naming dalawa? Empleyado ka lang din ba rito? Ka-trabaho mo ba ‘yan? Ganito ba talaga ang pamamalakad niyo sa café na 'to? Tignan niyo nga itong kahihiyang ginagawa niyo sa akin ngayon!”

Pag-iiskandalo pa nito at mas sinasadyang kunin ang atensyon ng ibang mga customers sa loob ng café. Nagbulungan ang mga ito at napapailing pa dahil sa mali at hindi makatarungang ikinikilos ng lalaki.

“There's no reason for you to raise your voice at us, Sir. I can hear you well. Kung may nakakahiya man po ngayon, it's definitely you and your sh*tty behavior.”

Matapang na sagot ko rito at napatanga naman ito sa akin. Hindi agad ito nakapagsalita kaya dinuro ako nito habang may ekspresyon sa kaniyang mukha na tila ba hindi ito makapaniwala sa sinabi ko patungkol sa kaniya.

“What do you mean I'm the embarrassing one here?! How dare you para sabihing shitty ang behavior ko when I'm just complaining about your employee getting my order wrong?!”

“I know my employee got your order wrong but it doesn't give you the right to be rude towards her. You're harassing her, you even threw the coffee at her.”

“Sumasagot pa sa akin ‘yan, eh. She deserves it. Anyway, so you're the owner of this café, huh?”

“Yes, Sir. If you would give us a chance, We would like to make your order right this time. We're sorry for the inconvenience...”

Magalang at nakangiting sagot ko rito at sinenyasan ko na ang empleyado kong mas lumapit pa sa akin.

“Dapat lang, you should also compensate me for wasting my time pero hindi ko na gagawin ‘yon. I would like to give you some tips na lang. Ayusin niyo ang serbisyo niyo rito—”

“But first, apologize to my employee.”

Seryosong sambit ko rito at nabigla ito sa akin. Tinitigan ko ito sa kaniyang mga mata, hindi ako nagpatinag dahil wala naman akong dapat ikatakot sa kaniya. Pagak itong tumawa na para bang kahibangan ang sinabi ko sa kaniya.

“At bakit naman ako mag-so-sorry sa kaniya? I didn't do anything wrong.”

“It’s really obvious na may mali ka rin dito, Sir. Apologize for throwing the coffee at her and for being disrespectful.”

“No, why would I?”

“Are you sure about that? This is the last time I'm asking you to apologize…”

“Yes, I'm absolutely sure—”

“Okay, since you don't want to make this easier for us...”

Sumilip ako sa pintuan ng café at sinenyasan ko ang guard na lumapit sa akin. Kaagad naman itong sumunod at lumapit sa akin.

“Guard, paki-alalayan naman ‘to… Palabas ng café. Sobrang iskandalosa na kasi, eh...” Nakangisi kong pakiusap sa guard at kaagad ako nitong sinunod.

“Hindi ako aalis dito! Customer ako rito— teka!”

Hindi na ito nakapalag pa nang hilahin na ito papalabas ng guard. Nagulat ako nang ang mga tao sa loob ng café ay nagpalakpakan pagkalabas ng lalaki.

“Serves him right!”

“Tama lang na pinaalis na 'yon dito!”

“Sobrang bungangero! Ang aga aga gumawa ng eksena!”

“Pa-main character masiyado!”

Kaniya-kaniya nilang opinyon at kaagad naman akong nagpaumahin sa kanila dahil naabala ang pagkakape nila sa café.

“I apologize po for disturbing your peaceful mornings... Para makabawi po, we will give a free cookie to all dine-in customers today, thank you...”

Pagbibigay alam ko sa mga ito at mas lumakas pa ang palakpakan nilang lahat. Kaagad kong inalalayan papunta sa loob ng staff room ang empleyado kong basang basa ang damit dahil sa itinapon sa kaniyang kape.

“Ayos ka lang ba? Hindi ka ba sinaktan nung lalaking ‘yon?”

"Yes po, Ma'am... Ayos lang po ako. P-pasensya na po talaga kayo...”

“It's okay. Lahat tayo nagkakamali pero never dapat 'yon maging dahilan para magkaroon ng karapatan ang ibang tao na maliitin ka...”

Nakangiting usal ko rito habang inaalo ito at saka ko siya inabutan ng isang pack ng tissue.

“Magbihis ka na rito at basang basa ka na. Kaya mo pa bang mag-duty o gusto mo na munang magpahinga?”

“Kaya ko pa pong mag-duty, Ma'am. Thank you po...”

Tumango ako rito bilang sagot at kalauna’y lumabas na rin ako sa staff room. Bumalik na sa normal ang operation ng café at napangiti na lamang ako nang makita kong kahit maaga pa lang ay halos mapuno na ulit ng mga customers ang loob ng café.

Malaki ang pasasalamat ko na hindi naapektuhan sa nangyari kanina ang café. Nagpunta muna ako sa cashier para tignan kung ayos lang ba ang lahat o kung ano ang mga kulang sa café.

“Hi, Miss busangot...”

Saktong patapos na ako mag-check ng cashier nang may tumawag sa atensyon ko. Kaagad akong nag-angat ng ulo para makita kung sino ang nasa harapan ko.

“Uy, ikaw pala 'yan!”

Nakangiting bati ko kay Luke nang makita ko ito. Ngumiti ito sa akin habang may pilit itinatago sa kaniyang likuran kaya naman napangisi ako dahil alam ko na kung ano ang tinatago niya roon.

“Look who's here with me?”

“Hello, Mama!”

Panggugulat sa akin ni Ryuta at lumabas na ito sa pagkakatago mula sa likuran ni Luke. Kaagad akong lumapit dito at niyapos ko ang bata. Malawak ang ipinakita na ngiti nito sa akin kaya naman ang singkit nitong mga mata ay halos nakapikit na.

“What are you doing here, baby? You kulit your Nongnong again para isama ka niya rito sa café, 'no?”

“Yes po, hihi...”

Natatawa nitong sagot sa akin kaya naman hinalikan ko ito sa pisngi niya bago tumayo para kausapin si Luke.

“Kumusta naman ang business?”

“Ay nako, kanina may nag-aamok na customer ang aga-aga...”

“Weh? Sayang at hindi ko siya naabutan, kung hindi...”

“Sus, bakit? Ano namang gagawin mo kung naabutan mo yung nag-aamok?”

“Ganito lang naman.”

Natawa na lamang ako nang sumuntok ito sa hangin. Ginaya pa siya ng inaanak niya kaya naman napailing na lamang ako.

“Bakit mo pala sinama si Ryuta rito? Saan na naman ba ang punta ninyong mag-ninong?”

“Sumama sa akin nung nagpunta ako sa inyo, eh. Alam mo namang hindi ko natitiis ‘yan. By the way, ayos na yung door knob niyo sa banyo...”

“Thank you, maaasahan ka talaga...”

Nakangiting pagpapasalamat ko kay Luke at nag-thumbs up naman si Ryuta sa ninong niya.

“Anong thank you? Bayaran mo ko…”

Natatawang usal nito habang inilalahad ang kamay niya sa akin. Pinalo ko ang kamay nito at saka umirap.

“Oo na, send ko na lang sa Gc*sh mo yung payment later…”

“Okay. Ryuta, where do you want to go with your most handsome and kind Nongnong?”

Tanong ni Luke sa anak ko at nagkunwari akong naduduwal kaya naman natawa ito. Nag-isip naman si Ryuta kung saan niya gustong pumunta kasama ang ninong niya.

“Mama, do you have free time? Tapos na ba work niyo po here? I want you to come with us ni Nongnong po…”

Nagpapa-cute na tanong sa akin ni Ryuta kaya naman binuhat ko ito at saka hinalikan sa pisngi. Humalik din ito sa pisngi ko kaya naman mas napangiti ako.

“Why, baby? I think Mama is free naman po today. Where do you want to go?”

“I miss Ryuji today, Mama…”

My smile slowly faded away when I heard Ryuji’s name out of Ryuta’s mouth. Luke intently looked at me so I just forced myself to smile even though tears started to form in my eyes.

“You miss your twin brother? Let's go to him… Mama misses him too…”