VII: CAN'T YOU SEE ME?

“RYUJI! We're here na!”

Ryuta shouted his little brother's name as he ran towards Ryuji's tombstone. Luke lightly patted my back and I immediately wiped the tears falling on my cheeks.

“I miss you so much, Ryuji! You visited me last night in my dreams, that's why me, Mama, and Nongnong went to see you today!”

Masigasig na pagkukuwento ni Ryuta kay Ryuji habang maayos nitong inilalapag ang bulaklak na binili namin kanina para sa kapatid niya.

“Hi, baby… We're happy to see you again… M-mommy misses you so much…”

Naluluhang usal ko rito at marahan kong hinimas ang bawat letrang nakaukit sa lapida ni Ryuji. Kumandong sa akin si Ryuta at natatarantang pinunasan nito ang mga luha sa pisngi ko at saka bumulong sa akin.

“Mama, why are you crying po? Baka po akalain ni Ryuji sobrang makulit na po ako kaya ka nagka-cry sa kaniya…” Malungkot na turan nito sa akin kaya naman natawa kaming dalawa ni Luke sa kaniya.

“Huwag ka na kasing makulit lalo na kapag si Nanay Felicity mo lang ang kasama mo at nagbabantay sa'yo para hindi na mag-cry si Mama mo…”

Usal nito kay Ryuta at kaagad naman itong tumango sa kaniya bilang sagot habang hinahalikan ako nito sa pisngi. Ilang oras din kaming nanatili sa puntod ni Ryuji bago namin naisipang umuwi na dahil padilim na rin at magsasara na ang sementeryo.

Dahil hindi ako nakapagdala ng sasakyan ay hinatid pa kami pauwi ni Luke sa bahay. Lumipas lamang ang ilang minutong biyahe ay huminto na ang sasakyan ni Luke sa harapan ng gate namin at matiwasay kaming nakauwi sa bahay.

Pagkababa ko sa kotse nito ay nagmamadali ring lumabas ng sasakyan si Luke at inunahan ako nitong buhatin papasok ng bahay ang natutulog na si Ryuta. Napangiti na lamang ako sa ginawa nito at nauna sa kanilang dalawang maglakad para buksan ang gate pati na rin ang main door namin.

Umakyat kami sa second floor ng bahay patungo sa kwarto ni Ryuta. Marahang ibinaba ni Luke ang batang mahimbing nang natutulog sa higaan at kinumutan niya rin ito.

“Pagod na pagod kakalaro si Ryuta kanina. Sa kotse pa lang, bagsak na siya kaagad…”

Natatawang pagkausap nito sa akin habang nakatitig sa inaanak niya. Lumabas na kami sa kwarto ni Ryuta at bumaba na sa first floor ng bahay. Nauunang maglakad si Luke at bigla itong lumingon sa akin kaya naman napatingin ako rito.

“I have to go now, Zelica. May pupuntahan pa ako…”

“Aalis ka na? Hindi ka na mag-i-stay for dinner?”

“Next time na lang ako sasabay sa inyo ni Nanay Felicity mag-dinner. Bye, see you next time…” Nakangiti nitong pamamaalam sa akin kaya naman tumango na lamang ako sa kaniya.

“Thank you so much for today, Luke. I appreciate everything…”

“No worries. Basta para sa inyong dalawa ni Ryuta…”

Hinatid ko na ito papalabas ng gate namin at nang umandar na papalayo ang sasakyan nito ay bumalik na rin ako sa loob ng bahay.

“Pasado na talaga…”

“Ay p*wet ng kabayo! Mama naman!”

Wala sa sariling naisigaw ko dahil sa pagkabila nang biglang magsalita si mama mula sa gilid ko. Nakangisi ito sa akin habang magka-krus ang magkabilang braso sa dibdib niya.

“Alin ang pasado na, Mama?”

“Pasado na para sa akin na maging son in law ko si Luke…”

“Si Mama naman, eh!”

“Bakit? Hindi mo pa rin ba nahahalatang may gusto sa'yo ‘yang si Luke?”

“Mama naman, mabait lang talaga si Luke lalo na at ginawa ko siyang Ninong nina Ryuji at Ryuta…”

“Ay sus! Sa loob ng pitong taon, sa tingin mo lahat ng mga ginagawa ni Luke para sa inyong mag-ina ay dahil lang sa Ninong siya ng anak mo? Alam na alam ko ‘yan, eh! Ang tagal na niyang nagpapahiwatig sa'yo pero manhid ka lang talaga…”

“Ay nako ka talaga, Mama… Matalik na kaibigan ko lang talaga si Luke at saka mabait lang talaga yung taong ‘yon… Lalo na at alam niya rin ang pinagdaanan ko nitong mga nakaraang taon…”

Nakangiting usal ko kay mama kaya naman natahimik na ito at hindi na nangulit pa. Bumuntong hininga na lamang ito sa akin bago magsimulang maglakad papuntang kusina namin.

“Malaki ka naman na kaya bahala ka nang magdesisyon para sa sarili mo… Tara na at maghapunan na tayong dalawa para makapagpahinga ka na rin…”

Aya nito sa akin kaya naman naglakad na rin ako para sumunod sa kaniya papuntang kusina. Marami pa kaming napag-usapan ni mama habang kumakain bago namin napagpasyahang umakyat para makapagpahinga at matulog na.

Matapos kong linisin ang katawan ko at gawin ang mga bagay na kailangan kong gawin ay dumiretso na ako papunta sa kwarto ni Ryuta dahil gusto kong matulog katabi ang anak ko ngayon.

“M-mama?”

Tawag nito sa akin nang maalimpungatan ito dahil tumabi ako sa kaniya sa kama. Kaagad ko naman itong hinele dahil mababaw lang talaga itong matulog ngunit mabilis din naman siyang makagawa ulit ng tulog. Ilang minuto pa lamang ang nakalipas ay malalim na ulit ang pagkakatulog ni Ryuta.

Napayakap ako kay Ryuta at marahan kong hinaplos ang ulo nito habang pinagmamasdan ko ang tila anghel sa amo nitong mukha.

“Kung hindi lang sana nangyari ‘yon, kasama pa natin sana ang kambal mo…”

Naluluhang turan ko dahil bumabalik na naman sa aking ala-ala ang mga nangyari sa nakaraan na kahit anong pilit ko ay hindi na mabubura sa aking isipan.

Kaagad kong pinunasan ang mga tumulong luha sa aking pisngi dahil baka magising si Ryuta at makita ako nitong umiiyak. Papikit na sana ako pero tumunog pa ang cellphone ko kaya naman inabot ko ito sa side table. Nag-message pala si Luke sa akin.

Luke: Zelica, gising ka pa ba?

Zelica: Why? I'm about to sleep na.

Luke: Just checking. I thought you're crying again, that's why I asked you.

Zelica: You know me so well hahaha pero okay lang ako, Luke. Matutulog na rin ako since I'm sleeping with Ryuta tonight.

Luke: Okay, good night and sweet dreams…

Zelica: Good night din…

Pinatay at ibinaba ko na ulit sa lamesa ang cellphone ko matapos kong magpaalam kay Luke. Napangiti na lamang ako dahil sa pagiging mabuti nito sa aming pamilya

Magmula kasi nang mabuntis ako hanggang sa paglaki ni Ryuta ay nasa tabi ko ito para tulungan ako. Bumalik sa aking isipan ang naging usapan namin ni mama kanina sa baba.

Hindi naman siguro totoong may gusto si Luke sa akin dahil sino ba namang magkakagusto sa isang babaeng may anak na? Alam niya lang kung gaano kahirap ang pinagdaanan ko kaya nagiging mabuti ito sa amin.

“Malabo…”

Naiusal ko na lamang sa sarili ko at pinilit kong tanggalin sa isip ko ang tungkol sa bagay na ‘yon. Kaibigan lang talaga ang turing ko kay Luke at alam ko sa aking sarili na hindi ko kayang ibigay ang higit pa roon.