Kabanata 7

Tumingin si Macie kay Edward, kinuyom ang kanyang mga kamao.

Suminghal siya ng tahimik.

Malubha ang injury niya, ngunit si Edward ay pinilit na gumawa siya ng hapunan upang makakain ang minamahal nito.

Masyado niyang minaliit si Edward. Talagang walang puso si Edward.

“Hindi ba kayo pwedeng umorder ng takeout? Sigurado ako na maraming mga restaurant na pwede magpadeliver. Hindi naman sa wala kang perang pwede gamitin,” Ang sabi ni Macie.

Tinikom ni Edward ang mga labi niya at umiwas ng tingin. Ilalabas niya na sana ang kanyang phone nang magsalita si Sharon. “May, nandito ako para bisitahin ka dahil sa intensyon na gumawa ng hapunan para sayo. Mukhang insincere naman para sa akin na umorder ng takeout…”

“Kung ganun, magluluto ka ng hapunan?” Ang malamig na sagot ni Macie.

“Hindi ako pamilyar sa kusina. Nabasag ko ang plato kanina. Nag aalala sa akin si Edward,” Ang sabi ni Sharon, kumukurap ng inosente. “Paano kung ganito, May? Tutulungan kita sa paghahanda ng mesa. Isipin mo na lang ito bilang paggawa ko ng hapunan, okay?”

Ngumiti siya ng makinang, ngunit kay Macie, ito ay talagang insincere.

Mukhang determinado si Sharon na pahirapan si Macie sa araw na yun sa pagpilit kay Macie na magluto habang injured.

“Hindi na. Magluluto na ako para sa inyo,” Ang sabi ni Macie.

Naisip niya na kumain na lang sina Edward at Sharon at lumayas. Hindi gusto ni Macie na magpatuloy na harapin sila.

“Hindi, hindi, tutulungan kita. Magluluto tayo ng magkasama,” Ang sabi ni Sharon. Pagkatapos ay nagsimula siyang utusan si Edward. “Ed, ihanda mo ang mesa. Magbuhos ka ng juice.”

Nagbigay siya ng mga utos na para bang siya ang ilaw ng tahanan, habang si Macie ay isang kusinera lamang.

Noon, magseselos si Macie tungkol dito. Ngunit ngayon. Nanatiling walang emosyon ang ekspresyon niya.

Simula noong bumalik si Sharon sa bansa at tumakbo si Edward papunta sa tabi niya, si Macie ay nawalan na ng pag asa kay Edward.

Sa tabi ni Macie, sina Sharon at Edward ay nagbubulungan ng malapit sa isa’t isa. Hindi tumingin sa likod si Macie.

Masunuring ginawa ni Edward ang mga utos ni Sharon. Naghanda sila ng mesa ng magkasama, romantic ang mood sa pagitan nila.

Kumapit ng malandi si Sharon sa braso ni Edward, sinasadya na nagpapakita ng palabas kay Macie. Gusto niyang ipakita kay Macie na siya talaga ang tunay na mahal ni Edward.

Gayunpaman, bumaba ang tingin ni Edward at dahan-dahang hinila palayo ang braso niya.

“Ah, pasensya na, Ed. Lagi kong iniisip ang panahon noong magkasintahan tayo, kaya napakapit ako sayo,” Ang sabi ni Sharon, kagat ang kanyang labi.

“Ayos lang,” Ang sabi ni Edward.

Tumingin siya patungo sa kusina, ngunit nakita niya na hindi man lang tumingin si Macie. Ito ay para bang hindi sila naririnig ni Macie.

Pagkatapos ay naglakad si Sharon papunta sa kusina. Habang hinuhugasan ang mga gulay, nakipag kwentuhan siya, kaswal na pinapaalala kay Macie ang mga gustong pagkain ni Edward.

Para kay Edward ito ay para bang tinuturuan ni Sharon si Macie kung paano pasayahin si Edward. Napuno ng irita si Edward.

“Hindi mo ito kailangan sabihin sa akin,” Galit na sabi ni Macie, hindi na mapigilan ang sarili. “Dalawang taon na akong nagluluto para sa kanya.”

Paanong hindi niya alam kung ano ang mga gustong pagkain ni Edward? Hindi niya kailangan si Sharon para sabihin sa kanya ang lahat ng ito.

Ang mga “mabuti” na paalala ni Sharon ay patagong paraan lamang upang ipagmalaki ang kanilang relasyon ng tatlong taon.

Sa oras na sabihin niya ito, agad na mukhang nasaktan si Sharon. Tumingin sya kay Edward at sinabi ng mapait, “Patawad, nakalimutan ko. Sanay na siguro si Edward sa luto mo ngayon—”

“Hindi!” Agad na sumingit si Edward, ang boses niya ay malakas na puno ng denial. “Ang pinakamagandang luto niya lang ay pagkain na hindi papatay sa akin. Ang luto niya ay lasang karton!”

Humigpit ang hawak ni Macie sa spatula nang marinig niya ito.

Karton. Dalawang taon ng pagluluto para sa kanya, at ito lang ang review na natanggap niya.

Hindi niya man lang gusto makipagtalo para sa sarili niya. Mas pipiliin niya na lang na isipin na lahat ng pagluluto niya ay tinapon sa basurahan nitong nakalipas na mga taon.

Lumaki ang ngiti ni Sharon nang marinig niya ang sinabi ni Edward at nagpatuloy siya sa pagsasalita.

“Bakit ka nag aaksaya ng hininga mo? Hindi siya nararapat na malaman ang lahat ng yun,” Ang malamig na sabi ni Edward.

“Gusto ko lang siguraduhin na alagaan ka ng mabuti ni May sa darating na panahon,” Ang sabi ni Sharon, tumingin kay Edward. Dumila siya sa ng mabilis kay Macie.

Pagkatapos, nagpakita siya ng malungkot na ekspresyon. “Alam kong wala na akong chansa na makasama ka, kaya gusto ko maging masaya ka kahit na sinuman ang makasama mo.”

Tumitig si Edward kay Sharon, talagang problemado.

Ang babaeng minsan niyang pinakamamahal ay nakatayo sa harap niya, ngunit kasal na siya sa iba.

“Magdivorce na tayo.”

Biglang humarap si Macie. Ang boses niya ay malamig.