แชร์

Kabanata 4

ผู้เขียน: Ensi
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-12-09 20:45:19

Pagbalik ko sa opisina niya, ramdam ko agad ang panibagong bigat sa dibdib. Ilang oras na akong nilalamig, pagod, at emotionally drained, pero eto na naman ako, bitbit ang laptop ko, hawak ang updated report, ibang files na pinapaayos niya, at pilit nilalakasan ang loob.

Panaka-naka akong pumasok, pabilis nang pabilis ang tibôk ng puso.

Nakaupo siya sa swivel chair niya, isang kamay nakapatong sa desk, hawak ang phone pero hindi nakatingin doon. Nakatitig siya sa akin. Matalim. Seryoso. Parang inaaral ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa. Napansin ko rin ang bahagyang pagtaas ng kilay niya.

“You didn't answer me when you left, Irene. Who did this to you?” tanong niya agad sa mabigat na boses. "I don't tolerate bullying. Speak up."

“I— I just tripped, Sir.” I replied, barely above a whisper. Kahit ako, hindi ko makuhang maging matapang. "Nadapa."

“Tripped?” Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at lumapit sa gilid ng mesa. “Basang-basa ka dahil nadapa ka? Saan? Sa swimming pool ba? As far as I can remember, nasa rooftop ang pool. What kind of excuse is that?”

I swallowed hard. Hindi ko siya matingnan sa mata. Hindi ko rin alam kung kakayanin ko pang magsinungaling.

“Answer me properly, Irene.”

Huminga ako nang malalim. Bahagyang nanginig ang balikat. Hindi ko na rin alam kung dahil sa lamig o sa takot.

“I was in the restroom, Sir,” I said slowly. “Some of the girls... they poured water on me.”

Natahimik ang buong kwarto. As in literal na tahimik, tipong nakakabingi kahit walang ingay.

Pag-angat ko ng tingin, nakita ko ang expression sa mukha niya. Hindi siya galit. He just... looked puzzled. Not surprised, but more like... he didn’t know how to process it.

“Pinagtulungan ka nila?” he asked, voice low.

“I guess I deserved it,” bulong ko.

“Excuse me?” His voice thundered. Tumayo siya ng tuwid, shoulders squared. “You think being harassed in the restroom is something you deserve?”

“Maybe if I weren’t always messing up... they wouldn’t hate me so much.”

“Irene," pigil ang tono niyang tawag, malamig at mabigat. “Stop saying that. Don’t even try to justify that kind of behavior.”

Natahimik ako. Gusto kong ipaliwanag, pero kahit ako, alam kong wala akong maibibigay na matinong rason. I just... felt small. Hindi ko rin nakita kung sino ang gumawa para isumbong sa kanya.

Marahas siyang bumuntong hininga, naglakad pabalik sa likod ng upuan niya at kinuha ang itim niyang blazer. Pagbalik niya, nilapag niya ito sa ibabaw ng mesa.

“Wear this,” he said flatly. “You’re shivering.”

“I’m fine—”

“Wear. It.”

Hindi na ako nakipagtalo pa. I reached for it slowly, at saka ko sinuot habang nakayuko pa rin. Nakaramdam ako ng init. Mabango rin. Comforting. First time kong makasuot ng mamahaling blazer at sa lalaki pa. And for some reason, it made me feel... protected.

He returned to his seat. Arms crossed. Eyes on me.

“Look,” he started, “you’ve been messing up a lot lately. That’s a fact.”

Napakagat ako sa labi. Here we go again, I thought.

“But that doesn’t give anyone the right to humiliate you.”

Napaangat ako ng tingin. That... wasn’t what I expected. Hindi ko alam kung aware siyang nagagawa niya rin 'yon sa akin pero hindi, parang ibang tao ang kaharap ko ngayon.

“I can’t have someone on my team na hindi kayang tumayo para sa sarili niya, Irene. You think being quiet and keeping it all in makes you strong? It doesn’t. It just makes you a target.”

Nanatali pa rin akong tahimik. Nakakagulat ang mga sinasabi niya ngayon.

“You think staying silent will make people stop? No. It just tells them they can do worse next time. Mas lalala pa.”

“Then what am I supposed to do?” Tanong ko, mas mahina sa inaasahan ko. “Confront them? Call them out? I don’t even have proof.”

“Who cares about proof?” Bumuntong hininga siya. “You want to survive here? Learn to speak up. Make noise. Defend yourself kung sa tingin mo tama ka."

“You think I’m not trying?” Napalakas ang boses ko nang kaunti. “Every single day I wake up asking myself if I still belong here.”

Napakurap siya. Hindi niya siguro inasahan na sasagot ako nang gano’n.

“I work hard, Sir,” tuloy ko, nanginginig na ang boses. “I stay late. I redo my work kahit ilang ulit mo akong pagalitan. And still... I feel like I’m disposable.”

Nakita ko kung paano siya natigilan.

“I never said you were disposable,” he finally said, his voice softer.

“But that’s how you make me feel.” Pagpapakatotoo ko.

Katahimikan ulit na para bang hindi niya inaasahan ang usapang 'to.

Tumayo siya muli, this time, hindi na intimidating ang awra. Kinuha niya ang babasaging baso sa lamesa at nagsalin ng tubig mula sa pitcher.

“Drink,” he said.

Tinanggap ko. Uminom ako kahit nanginginig ang kamay ko. Ilang segundo lang, pero pakiramdam ko bumagal ang oras.

He was just... looking at me. Not like a boss, not like a superior, but like someone actually trying to see what’s beneath the broken employee.

“You want to stay in this company?” tanong niya bigla.

“Yes,” I whispered.

“Then I need you to show me why. I want you to stay here, Irene.”

Napalunok ako. Why do I feel like he was begging to me?

He sat back down and leaned forward, elbows on his desk.

“Finish your report. Then come back here. We’ll talk about what to do next.”

“Okay...” I nodded slowly.

As I stood up, he added, “And Irene?”

“Yes?”

“Don’t ever say you deserve to be treated like a trash again. I don’t tolerate incompetence... but I hate injustice more.”

I didn’t know what to say. But for the first time that night, I felt warm. Not because of the blazer. Not even because of the words.

But because someone saw me. Not as a problem to fix, or a joke to laugh at, just... me.

Lumabas ako ng opisina niya, ramdam ang init ng blazer. Parang yakap na hindi ko inasahan. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Parang may binuksan siya sa akin na matagal ko nang isinara.

At habang naglalakad ako pabalik sa desk ko, bitbit ang laptop, hindi ko napigilan tanungin ang sarili ko—

Why does the man I hated the most... suddenly feel like the only one on my side?

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • Sirit (SPG)   Kabanata 10

    Umupo ako sa tabi ng ina niya, ramdam ang mabigat nilang tingin sa akin na para bang konting pagkakamali ko lang, mabubuko kami. “Tell us, Irene,” dagdag ng ina nito, nakangiti pero mapanuri ang mga mata. “How did you and my son meet? We’ve never heard about you before.” Pinagdaop ko ang nanlalamig na mga palad at tumingin kay Tirso. Nagtama ang tingin namin na tila sinasabi na turn ko naman. “Go ahead,” he whispered, barely moving his lips. “This is where you prove yourself.” Huminga ako nang malalim, pilit na ngumiti kahit nanginginig ang labi. “Ah… we… we met at work,” halos pabulong kong sabi. “I was new at the office, tapos siya naman ang boss ko.” Napatingin agad ang ama niya, brow raised. “Your boss?” “Yes, Dad,” Tirso answered, calm and controlled. “I noticed her right away. She was hardworking… different. Not like the others,” he continued glancing at my side, that smirk tugging at his lips. “She caught my attention.” Nanatili akong nakangiti, kunwari nahihiya k

  • Sirit (SPG)   Kabanata 9

    Para ko na ring benenta ang sarili ko sa kanya kapalit ng kaligtasan ko, pero wala na akong ibang maisip na paraan. Gusto ko pang mabuhay. Tirso studied me quietly, his eyes narrowing. Umupo siya pabalik sa swivel chair niya, crossing one leg over the other like a heartless man. Walang pakialam. At ngayon, napagtanto ko, baka nakonsensya lang siya kagabi kaya maayos ang trato niya sa akin, pero siya pa rin ang boss kong walang paki sa nararamdaman ng ibang tao kahit nasa bingit na ng kamatayan. “Good,” he finally said, swirling the last of the wine in his glass. “From this moment on, you belong to my plan. No more excuses, no more hesitations. Kapag kasama kita, you smile. You hold my hand. You play the role. Clear?” "O-Opo, Sir..." Yumuko ako, hindi na kayang tagalan ang paninitig niya sa akin. He leaned forward, elbows on the desk, and smirked. “Don’t worry, Irene. I’m not asking you to love me. I don’t believe in that crap anyway. This is just business. You get one millio

  • Sirit (SPG)   Kabanata 8

    Pagkapasok namin sa opisina niya, nanlamig ako lalo. Ramdam ko pa rin ang panginginig ng kamay ko at ang kabang bumabalot sa dibdib ko. Para akong bibigay anumang oras. Tahimik siyang naupo sa swivel chair niya, sumandal at hinawakan ang isang baso ng alak. Ako naman, nanatiling nakatayo sa gitna ng opisina, hindi makagalaw, nanghihina, at nilalamon ng takot. “Sit down,” utos niya. Dahan-dahan akong naupo, nangangatog ang mga tuhod. Hindi ko na napigilan ang luha ko. Kusa na lang akong bumigay, mahinang humihikbi. "Now tell, what happened? Why are you shivering? Bakit hindi mo natapos ang pinapagawa ko sayo? Bakit parang wala ka naman sa sarili?" Nangatal ang labi ko, nanginginig, hindi alam kung saan magsisimula. I tried to open my mouth, pero walang lumabas na anumang salita. “I… I—" nakagat ko ang ibabang labi, nanginginig ang balikat sa takot. “They… they came for me, Sir. Mga lalaki… mga armadong lalaki.” Halos mapugto ang hininga ko sa gitna ng pagsasalita. My tear

  • Sirit (SPG)   Kabanata 7

    Kinabukasan, halos hindi ako nakatulog kakaisip sa mga nangyari kahapon. Nakapikit lang ako buong gabi pero ang utak ko gising na gising, paulit-ulit na binabalikan ang mga eksena kagabi. Hindi matanggal sa isip ko ang pagtrato sa akin ng boss ko. Ibang-iba sa nakasanayan ko kapag nasa loob kami ng kumpanya. Pakiramdam ko ibang tao ang kaharap ko. Bakit ang bait niya? Naawa lang ba siya sa akin? Nakokonsensya sa pinaggagawa sa akin? Kakaisip ko, nakatulog ako nang hindi ko namamalayan kaya late na naman ng gising. Nagmamadali akong nag-ayos at hindi na naman nakapag-almusal. Bitbit ang laptop at bag, dali-dali akong bumaba ng apartment building at patakbong lumabas. Alas syete na at kung maglalakad lang ako papunta sa terminal baka sakto lang ang dating ko sa opisina. Pero hindi ko inasahan ang mga sumunod na nangyari. Pagtawid ko sa kabilang kalsada, biglang huminto ang isang itim na van sa harap ko. Bumukas ang sliding door at may bumabang tatlong lalaki, lahat naka-it

  • Sirit (SPG)   Kabanata 6

    Nanatili akong tahimik hanggang sa bigla siyang lumiko sa hindi pamilyar na kalsada. Kumunot ang noo ko. Na-alarma ako pero hindi ko pinahalata. Saan siya pupunta? May dadaanan pa ba siya? “Sir… hindi po ito daan pa-uwi sa amin,” mahina kong sabi, pilit pinapakalma ang boses ko. “Relax,” sagot niya nang diretso, hindi inaalis ang tingin sa kalsada. Ilang segundo lang, nakilala ko agad ang pulang bubong na may kislap ng ilaw, Jollibee drive-thru. Napakagat ako ng labi. Akala ko diretso na kami uuwi, pero bakit nandito kami? Tahimik lang siya nang iikot niya ang sasakyan sa drive-thru lane. Hindi ko alam kung anong sasabihin, kaya pinili kong manahimik na lang. Pagdating sa order window, narinig ko ang mababa pero malinaw niyang boses. “One burger steak, one chickenjoy meal, extra rice, fries, palabok, spaghetti… at dalawang sundae.” Dire-diretso niyang binanggit, walang pag-aalangan. Napatingin ako sa kanya. Ang dami. Parang pang-family meal. Nang matapos ang order, in

  • Sirit (SPG)   Kabanata 5

    Pagkatapos ng mahaba at nakakapagod na gabi, nagpaalam na ako sa boss ko at nagpasyang umuwi na. Pero pagdating ko sa bus station, doon ko pa lang napagtanto na wala nang bumibyaheng bus kapag ganitong oras. Hatinggabi na. Umupo ako sa sementadong upuan, yakap ang bag at dumungaw sa kalsada, pinagmamasdan ang mga kotseng dumadaan. Marami pa rin namang tao, ganun din ang nakabukas na mga store, kainan at kung anu-ano pa na makikita sa syudad. Tipikal. Huminga ako ng malalim. Kung sasakay ako ng taxi, mahal ang sisingilin sa akin lalo na kapag gabi. So, baka maglakad na lang ako nito pauwi? At ibili na lang ng ulam itong pamasahe ko? Sumandal ako sa sandalan nitong shed. Pinikit ang mga mata, pilit pagtagpi-tagpi ang mga nangyari ngayong araw, ang panlalait ng mga kasama, ang pagbuhos ng tubig sa restroom, yung tingin ng mga tao sa paligid, at higit sa lahat... yung mga sinabi niya. Yung boss ko. The man who had always seemed so untouchable, so ruthless, pero kanina... iba si

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status