IT’S been ten days passed but still no Rocco showed up. Hindi na rin ako umasa pa. Ang hinihintay kong text o tawag ni minsan ay wala rin akong natanggap. Pilit ko nalang tinatanggap sa sarili ko na baka tuluyan na akong kinalimutan ng binata or maybe he just suddenly realized that what we had is just a phase. Na hindi naman talaga siya seryoso sa amin o sa akin.“Eat, Aliyah. Ilang araw kanang parang wala sa sarili. Is there something bothering you?” Marahan akong umiling bilang sagot kay Richard. Noong tanungin niya ako kung ano bang nangyari sa akin habang wala siya ay sinabi ko naman lahat. Pwera lang yung mga bagay na may kinalaman kay Rocco. I really tried my best to not mentioned his son’s name because I don’t want him to know the details. Hindi ko pa kaya at hindi pa ako handa.“Wala naman. Medyo pakiramdam ko lang ay lagi akong pagod at mabigat yung katawan.” Pagsasabi ko ng totoo. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko. Oo, namimiss at hindi ko rin naman maiwasan na hind
HINDI ko alam kung gaano ako katagal nawalan ng malay. Nagising nalang ako na parang ang gaan gaan na ng pakiramdam ko. Hindi ko tuloy alam kung dapat ba akong magpasalamat na nawalan ako ng malay dahil kahit papaano ay nakapagpahinga ako o ano eh.Mabilis kong nilibot ang paningin ko sa lugar. Awtomatikong kumunot ang noo ko nang makumpirma kong hindi ko alam kung nasaan ako. Pakiramdam ko ay anumang oras ay aatakihin ako dahil parang akong batang nawawala ngayon. Shit asan ba ko?! San ba to?Akmang sisigaw na sana ako at hihingi ng tulong nang bigla na lamang bumukas ang pinto ng kwarto at iluwa noon si Richard.Nasaan ba kasi ako?“You seem shocked, maybe because you’re not familiar to the place. Don’t worry Aliyah, we’re still in my house, you’re in my room to be specific.” Ah, ganoon ba. Pasensya na ha, kahit naman kasi ang tagal ko na ring nakatira dito sa mansyon ni Richard ay hindi naman ako usisero para checkin ang bawat sulok nito. Kuntento na akong ang kwarto ko lang ang k
DAHAN DAHAN kong kinusot ang mga mata ko nang bigla akong maalimpungatan. At ganoon na lamang ang kaginhawaan kong naramdaman nang makita kong nasa loob na ako ng kwarto ko. Nasaan kaya si Richard? Galit pa rin kaya siya?Mabilis akong napapikit ng mga mata at nagtulog tulugan nang marinig ko ang pagpihit ng doorknob ng kwarto ko. Pikit man ang mga mata ay naririnig ko ang yabag ng kung sinumang pumasok. Pinalipas ko na muna ang ilang segundo habang pinipilit na inaaninag kung sino ba iyong pumasok. Kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag nang makitang si Nanay Luz iyon. Hindi na ako nagdalawang isip na umupo mula sa pagkakahiga at magsalita. “Nanay Luz…”“Ay ano ka ba namang bata ka! Nakakagulat ka!” Kulang nalang ay mapaiyak ang mayordoma dahil nga sa sobrang pagkagulat.Nakatalikod kasi ito kanina sa akin kaya siguro hindi niya ako napansin. “Kamusta naman ang pakiramdam mo? Bakit maya’t maya ata na hinihimatay ka?” Bakas sa tono ni Nanay Luz ang matinding pag aalala.Kum
“ARE you really sure about this one?” Agaran akong tumango habang walang tigil sa pagliligpit ng mga gamit ko. Maayos at isa isa ko na iyong isinisilid sa maleta na binigay sa akin kanina ni Richard.Pagkadating na pagkadating niya nga ay hindi na ako nagtumpik tumpik pa at sinabi na sa kanya ang lahat. Lahat lahat ng nangyari maging ang tungkol sa bagay na namagitan sa amin ni Rocco, ng anak niya. “Alam kong mas makakabuti kung sasama ako sayo, Richard. Wala naman na akong magagawa eh. Monique is pregnant. Alam kong hindi lang din ako pipiliin ni Rocco kahit na sabihin kong buntis rin ako. Ayokong maging kawawa lang ang anak ko.” When Richard heard that Rocco was the father of my child, of course he got mad at first. Balak niya pa nga sanang babain sa dining area iyong anak niya para bugbugin maigi na lamang at napigilan ko. Humingi ako ng kapatawaran at sinabi kong maling mali ang nangyari sa amin ni Rocco. Pero kung pati ang batang nasa sinapupunan ko ay pagbubuntunan niya ng g
I WAS taken aback when I heard someone was knocking. Pero imbes na sa pintuan ako pumunta ay dali dali akong naglakad papunta sa bintana ng kwarto ko. I know what I heard. At hindi ako pupwedeng magkamali na sa malaking bintana na ito nanggagaling ang mga pagkatok na iyon. Naghuhuramentado man ang kaba sa dibdib ko ay pinilit kong tatagan ang loob ko at buong tapang na binuksan iyon.Halos sumayad pa nga ang bibig ko sa pagkakalaki ng bukas noon ng tama nga ang hinala ko.I was now facing a stranger who was staring at me also with a smile on his lips. Nakasuot ito ng itim na bodysuit at isang itim rin na bonnet. Hindi ko alam kung papaano siyang nasa tapat ko ngayon ganoong may kataasan ang lugar kung nasaan ang kwarto ko.“S-sino ka?” Pilit kong hinihinaan ang boses ko. Hindi ko rin alam kung papaanong nakakaya kong makipagtitigan ngayon sa taong sa tanan ng buhay ko ay ngayon ko lang nakita. What if isa pala siyang magnanakaw? O miyembro ng isang akyat bahay gang?! And I just le
“HEY Aliyah, what are you doing there?” Mabilis akong luminga sa likod ko nang marinig ang boses na iyon. It was Migo who has a questioning look on his face.Nakatayo ako ngayon sa balcony ng kwarto na tinutuluyan ko para makapag isip isip. Ramdam ko ang lamig hindi lamang dahil sa gabi na ngunit dulot na rin sa panaka nakang pag ihip ng malakas na hangin. Dahan dahan akong naglakad papunta sa kinatatayuan nito pagtapos kong isara ang bintana kung nasaan ako kanina. “Gusto ko na munang umuwi ng Pilipinas, Migo, please… g-gusto kong malaman ang kalagayan ng mama ko.” Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at kusa nang tumulo nang tuloy tuloy ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Migo gently pulled me in his chest and let my head rest on it. Nararamdaman ko rin ang mga paghaplos nito sa likod ko na animo’y inaalo ako.“Ssh stop crying Aliyah, makakasama sa baby mo yan.”“But I really want to go home, Migo. Baka anong mangyari kay mama.” Ilang buwan na rin ang lumipas magmula n
“YEAH, yeah she’s with me. We’re already here in the hospital. Yeah…”Mabilis akong napalinga nang makitang may kausap sa cellphone si Richard. I know that it is Migo. Nananakit na ang buo kong katawan at panay lamang ako lakad nang lakad paikot ikot dahil ilang oras nalang ay manganaganak na ako. Hindi ko na alam kung gaano pa ba ako katagal kailangang mag ikot dito sa loob ng kwartong inookupahan ko o pwede namang tumigil na ako at magpahinga muna saglit.“Is that Migo?” Paninigurado kong tanong kay Richard habang nakakunot ang noo. The pain that my stomach is giving is so damn fucking hurt but I could say that it is still tolerable. Medyo inexpect ko na rin naman na ang sakit dahil napaalalahanan na din ako ng ob gyne ko noon. She even said that I may have a complicated delivery that’s why I have to give my everything to push my baby out of my body. Agad namang tumango si Richard at maging ito ay napakunot rin ang noo nang makita ang mukha ko.Siguro naaawa na rin ito sa itsur
MIGUEL’S POV“LET’S go, Riley. Your mom is waiting for you.” Agad na kumunot ang noo ko nang mabilis na umiling ang tatlong taon na batang lalaki sa harapan ko. Nakanguso pa ang labi nito habang ang dalawang kamay ay nakakrus sa dibdib nito.Seeing his face like that really resembles his mother. Kamukhang kamukha talaga!His name is Riley and he is the son of Aliyah.“No! I will just stay here, Toto, it’s so mainit now and my skin is burning. I don’t want to go there!” Mariin na tanggi muli nito.Yeah, Riley was calling me Toto for I don’t know when exactly. At saka para sa akin, masyado na siyang matatas magsalita para sa edad niya. I don’t know if it’s good thing or not. But as of now, nag eenjoy naman akong kausap at kainisan ito. Dahan dahan akong naglakad papunta kay Riley. He is still pouting his lips while his eyes are avoiding mine. “Are you gay, Riley?” Kunyari ay tanong ko. Kitang kita ko ang inis sa mukha ng bata.“Of course not Toto! I just don’t want to get a sunburn