บทที่ 9

ความหงุดหงิดของคุณใสพุ่งปรี๊ดเมื่อซีซวนหันมาจับหัวไหล่ของเขาและเริ่มพ่นคำพูดแปลกๆ

"นี่สิ ร่างกายกำยำสมส่วน" ซีซวนกดกล้ามแขนของคุณใสที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดที่กำลังเดือดปุดๆ "แขนก็แข็งแรงมากด้วย..."

"ใจเย็นก่อนคุณใส"

ยูเรที่เข้ามาห้ามก็ถูกซีซวนฉวยเอามือไปสำรวจอีกคน

"อืม...มือผู้ชายต้องแบบนี้สิ ถึงจะตัวเล็กไปบ้างแต่ค่อยมีเค้าโครงของผู้ชายขึ้นมาหน่อย"

"เฮ้ยไอ้เวรนี่ใครวะเนี่ย! น่าหงุดหงิดชะมัด!" คุณใสหันไปเค้นเอาคำตอบจากเพื่อนสาว

หลังจากนั้นหลินซีก็เสียเวลากว่า 20 นาที เพื่ออธิบายสถานะของซีซวนและยืนยันความบริสุทธิ์ใจของเขา ถึงเธอจะไม่ได้สนิทกับพี่ชายมากนัก แต่เธอก็ไม่ได้อยากเห็นเขาโดนอัดจนเละเป็นโจ๊ก

คุณใสนั่งแทรกกลางระหว่างซีซวนและน้ำมนต์ เพื่อกันทั้งสองออกจากกัน สายตาหวาดระแวงยังคงจับจ้องผู้มาใหม่ทุกวินาที

"ฉันไม่ได้จะมารบกวนอะไร แค่มาคุยกับน้องสาวก็เท่านั้น" ซีซวนอธิบาย

"แล้วได้คุยยังล่ะ" คุณใสถามเสียงแข็ง

"ก็คุยแล้ว..."

"งั้นก็รีบไปได้แล้วไหม คนจะทำงาน!"

"แต่ตอนฉันมาถึง พวกนายออกไปซื้อขนมแล้วปล่อยเพื่อนทำงานนี่ ฉันไม่ฟังคำสั่งคนที่โดดงานหรอกนะ"

"ไงนะไอ้นี่!" คุณใสทำท่าจะพุ่งไปกระชากคอเสื้อซีซวนอีกครั้ง ดีที่น้ำมนต์คว้าแขนของเขาเอาไว้ได้ทัน

ก่อนหน้านี้คุณใสไม่ถูกกับนิสัยไม่รู้จักยอมแพ้ และเถียงหน้าตายของหลินซี มาตอนนี้เหมือนกับมีหลินซีเพิ่มมาอีกคน ทำเอาคุณใสหงุดหงิดคูณสองเข้าไปอีก

"เพื่อนเธอนี่หัวรุนแรงจังนะ พี่ถึงได้เตือนไงว่าให้เลือกคบคนเสียบ้าง" ซีซวนดันแว่นขึ้นเล็กน้อย เขามองคุณใสด้วยสายตานิ่งเฉย "อีกอย่าง...ฉันเป็นพี่ของหลินซี หรือก็คือมีสถานะเป็นรุ่นพี่ของนาย พูดจาให้มันดีๆ หน่อย..."

ใบหน้าของคุณใสเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุและพร้อมระเบิดทุกเวลา

ซีซวนลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าที่ยับเยินให้เรียบร้อย

"พี่ไปล่ะ ก่อนหน้านี้ได้ยินเธอพูดเรื่องจะไปต่างจังหวัด ถ้าจะใช้รถก็บอกแล้วกัน..." ซีซวนเหลือบมองน้ำมนต์อีกครั้ง "ส่วนนาย...กินให้มากหน่อย ผอมเกินไปแล้ว"

พูดจบ ว่าที่คุณหมอก็เดินจากไปโดยไม่สนใจเสียงโวยวายจากด้านหลัง

"พี่ชายเธอนี่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่าเธออีกนะ" คุณใสบ่นไม่หยุดปาก แล้วฉีกซองขนมกินดับความเครียด

หลินซีคิ้วขมวดเมื่อดื่มน้ำที่คุณใสซื้อมาให้

"นายลืมใส่โซดา..."

"เลิกบ่นแล้วกระเดือกเข้าไปเถอะน่า!"

ใช้เวลาอยู่นานกว่าความหัวร้อนของคุณใสจะลดลง หลังจากนั้นพวกเขาก็กลับเข้าสู่โหมดทำงานอีกครั้ง กว่าการบ้านจะเสร็จฟ้าก็เริ่มมืดเสียแล้ว

"จะไปกินข้าวที่ห้องฉันก่อนก็ได้นะ" หลินซีเสนอขณะเก็บโน้ตบุ๊กเข้ากระเป๋า

"พวกเราเป็นผู้ชาย ไปห้องเธอแบบนี้คงไม่ดีมั้ง" น้ำมนต์พยายามบ่ายเบี่ยง

"อ้อ พี่ชายของฉันก็อยู่ด้วย ไม่เป็นไรหรอก"

"ฉันจะกลับบ้าน!" คุณใสโพล่งขึ้นมาแทบจะในทันทีพร้อมหันมาจับมือน้ำมนต์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "ไปกันเถอะ!"

คุณใสยอมตายดีกว่าที่จะต้องไปเหยียบบ้านของซีซวน ยิ่งสายตาหวานเยิ้มที่ (คุณใสคิดไปเอง) ชายคนนั้นมองน้ำมนต์ คุณใสไม่มีทางยอมให้ชายคนนั้นเข้าใกล้เจ้าหอยทากน้อยอีกเป็นครั้งที่สองแน่

หลินซีพยักหน้าเข้าใจ ไม่มีเหตุจำเป็นที่เธอต้องชักศึกเข้าบ้าน หญิงสาวยื่นถุงขยะสีดำถุงหนึ่งให้คุณใส

"ช่วยเอาขยะไปทิ้งก่อน"

คุณใสทำเสียงชิชะแต่ก็คว้าเอาถุงขยะและเดินนำหน้าเพื่อนสาวไป

ทิ้งให้น้ำมนต์และยูเรเก็บของบนโต๊ะกันสองคน

หลินซีที่เดินตามมาสังเกตท่าทางหัวเสียของคุณใส เมื่อมาถึงจุดทิ้งขยะ ชายหนุ่มโยนถุงขยะลงไปในถัง แล้วหันมาเร่งหลินซีให้รีบจัดการงานของตัวเอง

"ต้องหงุดหงิดขนาดนั้นเลยหรือไง?" หลินซีเอ่ยถามถึงในที่สุด

"ใครใช้ให้เธอพาหมอนั่นมาล่ะ ชิ!!...ไม่ชอบหน้าหมอนั่นเลยแฮะ"

"ฉันไม่ได้พามา" หลินซีเหมือนจะเริ่มดูออก "และฉันคิดว่า ที่นายหงุดหงิดได้ขนาดนี้ ไม่น่าเกี่ยวกับพี่ของฉันหรอก"

"พูดอะไรของเธอ" นัยน์ตาของคุณใสคมกริบราวกับใบมีด

"นายชอบทำตัวหัวร้อนใส่ทุกคน แต่จะว่ายังไงดี...ดูๆ ไปแล้วมันเหมือนคนที่กำลังหงุดหงิดตัวเองมากกว่า"

คุณใสมองเพื่อนสาวอย่างระมัดระวัง แม้ใบหน้าของเขาจะดูไม่พอใจ แต่ภายในกลับปั่นป่วนเมื่อถูกรู้ทัน

"..."

"ไม่รู้หรอกนะว่าพวกนายทะเลาะอะไรกัน แต่ทำไมนายไม่ลองซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองดูสักครั้งล่ะ"

"..."

"แค่คำว่า ชอบ..."

สายตาของคุณใสเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ทำเอาหลินซีพูดไม่ออก

"เธอจะไปรู้อะไร...ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ"

คุณใสหันหลังและเดินจากไปโดยไม่รอเธอ

ใบหน้าแข็งทื่อของคุณใสแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยและรู้สึกผิด หลินซีพบว่าความสัมพันธ์ของเพื่อนสองคนมีอดีตที่สลับซับซ้อน ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอไม่อาจเข้าไปแทรกแซงหรือแก้ไขความทรงจำเหล่านั้นได้

"แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะสมหวังกันล่ะ"

หลินซีพึมพำและเดินตามหลังคุณใสไปห่างๆ