Chapter 4: Part 1

Celina's Point of View

Iminulat ko ang aking mata ngunit nilamon ng kadiliman ang buong paligid. Walang liwanag o ingay ang maririnig, ngunit ramdam ko na para akong nakalutang sa hangin.

"Celina, ayos ka lang ba?" Iyon ang katagang paulit-ulit kong napapakinggan sa aking isipan. Nakikita ko ang aking sarili na nakakulong sa loob ng salamin habang pilit na sumisigaw. Bigla akong nahulog sa sahig na yari sa mahunang salamin at unti-unting lumulubog sa mas malalim na parte ng walang hanggang kadiliman. Nararamdaman ko ang unti-unting pagbilis ng tibok ng puso ko. Sa paglalim ng pagkahulog ay mas lalo akong nahihirapang huminga. 

"Celina?!" Isang tawag ang nagpamulat sa akin. Napahawak ako sa aking d****b dahil sa bilis ng tibok nito. "Okay ka lang?" dagdag niya. Hinawi niya ang kurtina kaya mabilis na pumasok ang nakakasilaw na liwanag sa buong kwarto at ipinapakita ang ganda ng langit ngayong araw.

Namataan ko si Mia na nakatayo na sa tabi ko. Halata ang pag-aalala sa kan'yang mga mata. Naupo ako at napahilamos na lang ng mukha, mabuti na lang at kahit papaano ay nawawala na ang kaba ko. 

"Mia, ikaw pala..." mahina kong usal.

Nabalik ang aking tingin sa kinatatayuan niya para siguraduhing siya nga talaga ang aking nakikita. Tinapik-tapik ko pa ang aking pisngi para gisingin ang aking diwa dahil baka nasa loob pa rin ako ng panag-inip ngunit nakita ko siyang nakatayo habang matalim akong tinititigan.

"Tch! Wala ka na sa panag-inip," aniya at saka ako inirapan. Muli akong natawa sa inasal niya ngunit agad iyong natigil nang umupo siya sa tabi ko. Kahit hindi pa siya nagsasalita ay alam ko na ang nais niyang sabihin.

"Sorry," nahihiya kong sabi.

"Mia," mahina kong usal. Malawak akong ngumiti at saka itinaas ang aking braso sa kan'yang harapan na para bang bata. "Ibangon mo naman ako, katulad ng dati. Please," malambing kong pakiusap na may bahid ng kalokohan.

Ang kan'yang kilay ay nagsalubong at saka tinatamad akong tinitigan na para bang wala siyang balak na gawin ang bagay na 'yon. 

"Ano ka, 6 years old?" sarkastikong tanong nito at saka tumalikod. Humakbang siya papalapit sa pinto ngunit agad na napatigil at saka bumalik muli sa akin. Akma ko na sanang bibigatan ang aking sarili para pahirapan siya nang marahas niya akong hilahin paalis ng kama na naging dahilan ng pagsakit ng aking mga braso. Imbis na tumayo ay niyakap ko siya ng mahigpit. 

"Na-miss kita Mia," malambing kong dagdag. Namayani ang katahimikan sa buong kwarto kaya agad akong kumalas at dumiretso sa banyo, baka mabaho lang ang hininga ko kaya natulala siya.

Tatlong taon na pala ang nakalipas nang mangyari ang bagay na pumipigil kay Mia na pumunta sa bahay na 'to. Pilit kong binabago ang usapan sa pagitan naming dalawa upang maiwasan ang sermon niya dahil alam ko naman na ang sasabihin niya.

Dali-dali akong humakbang papalabas ng kwarto matapos makapaghanda ng sarili ngunit hindi ko pa nararating ang hagdanan ay halos mabingi na ako sa reklamo ni Mia sa kitchen.

"Ilang beses ko bang uulitin na 'wag niyang abusuhin ang sarili niya sa trabaho?" maktol pa nito sa kasambahay na natatawa na lang din. 

'Nagsalita ang 4 na oras lang natutulog kada araw.' 

Umiwas na lang ako ng tingin at hinayaan na lang siyang magsalita hanggang gusto niya. Kinailangan ko lang talagang tapusin ang lahat ng trabaho ko sa office dahil may mga plano akong gawin ngayong araw.

"Mia, thanks sa advice ha," sarkastik kong sagot na mas lalo niyang ikinainis. Patuloy akong humakbang pababa ng hagdan papunta sa dining table. "Magkikita kami ni Darwin ngayong araw," dagdag ko na ikinatigil niya sa paglalagay ng jam sa sandwich.

Kitang-kita ang maitim na aura na bumabalot kay Mia kaya agad akong napalunok. Sana pala hindi ko na lang sinabi sa kan'ya...

"Pero..." Halos saksakin na niya ako sa tingin. Kagat niya ang kan'yang labi at pinipigilan ang mga salitang lumabas sa kan'yang bibig. "That Darwin is just... different. Ah, Forget it!" Umiwas siya ng tingin at saka padabog na ipinagpatuloy ang kan'yang ginagawa kaya minabuti ko na ring tumulong para makakain na kami.

Ngumiti ako at saka hinawakan ang kan'yang kamay.

"Pumasa siya sa screening at procedures na isinagawa mo, kaya sigurado akong worth it siya. At saka, gwapo naman si Darwin e," nang-aasar kong tugon. Binitiwan niya ang kamay ko at saka tumalikod papunta sa hapag-kainan.

"Tsk! Siguraduhin lang niya kun'di ako ang makakalaban ng wirdong 'yon! Tusukin ko lang siya ng ballpen sa mata!" natatawa ngunit mapagbantang usal nito na ikingiti ko rin.

Matapos naming makapag-almusal ay nagmadali na siyang sumakay sa kotse para pumasok sa trabaho. Marami daw kasi siyang deadline na hahabulin. Kaya minabuti ko na ring maghanda para kitain si Darwin.

Sa maikling panahon ay narating ko ang lugar kung saan ko siya kakausapin para talakayin ang mahahalagang bagay. 

Mabilis ko siyang napansin dahil nag-iisa lang siya sa nakahilirang mga tables malapit sa bintana. May hawak siyang papel na sa tingin ko ay dyaryo at malalim na nag-iisip.

Sunod-sunod akong humakbang papalapit sa kan'ya ngunit hindi man lang niya ako nagawang malingon. Busy siya sa pagsagot ng mga riddles doon at mukhang hindi niya namalayan na nasa tabi na niya ako.

 Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko sa kan'ya para mas makita ang binabasa niya sa pahina. Amoy na amoy ang pabangong gamit niya na humahalo sa hangin. Inilibot ko ang aking tingin sa buong mukha niya na hindi ko masyadong nakita nung gabing 'yon. Kung titingnan nang malapitan ay makikita ang maliliit niyang nunal sa tabi ng tenga. Rinig ko na rin ang bawat pagbuntong hininga niya dahil sa pagkadismaya.

 Nang mapansin na may iilan nang tumitingin sa direksiyon namin ay agad naman akong nabalik sa realidad at minabuting umupo na lang sa likod niya. 

"W," mahina kong saad na sinunod naman ng mokong. "E," dagdag ko na isinulat na naman niya. "I," sunod kong usal na may halong inis. Manhid pala 'to! "R," sarkastiko kong sabi na ikinatigil na niya. 

"Wala namang letter R," reklamo nito na mas lalo kong ikinaasar. Akma ko na sana siyang babatukan mula sa likod ng bigla siyang lumingon papunta sa direksiyon ng aking mukha. Halos ilang sentimetro na lang ang pagitan ng aming mukha. Ang mga mata niya ay sumalubong sa aking titig, ilang segundo na ang nakakalipas ngunit walang gumalaw sa amin.

"Ang lapit mo," reklamo ko sa kan'ya.

Ramdam ko na ang pag-init ng aking mukha at akma ko na sana siyang sasampalin nang magawa niyang  salagin ang aking kamay at ilapat naman ang isa pa sa aking noo na mas lalo kong ikinainit ng ulo.

Napakalapit niya. 

"Celina, may sakit ka ba? Namumula ka," seryoso niyang saad kaya agad kong inilayo ang aking mukha at inagaw ang aking braso.

"W-wala no!" Ngumiti siya ng matamis at saka tumango.

"I see. Kung sakaling magkasakit ka, ako na lang mag-aalaga sayo," muli niyang sabi. Aba, parang ipinapanalangin niya pang magkasakit ako para lang magawa ang gusto niya!

Mabilis akong umiwas ng tingin at saka tumikhim. Hindi ito ang oras para gawin ang bagay na 'to! Nang maayos ko na ang sarili ay tumalikod na ako at saka siya tinitigan.

"Come with me. Kailangan kita para sa plano," utos ko na agad niyang sinunod.