Chapter 2

Si Ricky, na matagal nang nakikibaka sa presensya ng boss, ay halos hindi na nata-takot—sanay na sanay siya sa galit at suklam ni Madam April Ivy Lozano.

“Yes, Madam A… ako na ang bahala sa kanya!” sabi niya, habang mabilis na naglalakad sa tabi ng boss. “Tara na po, Madam, sa opisina niyo bago pa kayo ma-stroke dito!” Biro niyang idinagdag, halos sabay halakhak sa sarili sa loob ng kanyang utak.

Sa paligid, nanatiling frozen ang mga empleyado, halos hindi makapaniwala na nagbiro si Ricky sa harap ng Reyna ng Katarayan. Ngunit sa halip na galit, si Madam A. ay nagpakita ng konting kilay na itinaas lang—ang pinaka-subtle pero nakaka-intimidate na reaksyon.

Si Ricky, kahit na natataranta sa intensity ng boss, ay patuloy na naglalakad at nagbiro sa kanyang sarili sa isip: “Kung kaya kong mabuhay sa mga araw na ito, aba’y makakaya ko rin kahit isang maliit na joke sa harap niya!”

“KUMILOS NA KAYO NG MAAYOS KUNG AYAW NIYONG MASISANTING LAHAT!” singhal ni Madam A. , at halos pumutok ang boses niya sa intensity. Ang buong opisina ay nanahimik, bawat empleyado ay frozen sa kanilang mga pwesto. Halos maipit ang hangin sa bigat ng presensya niya—tila bawat mata ay nakatutok sa kanya, bawat galaw ay sinusukat at sinusuri.

Ang mga empleyado, na kanina pa ay natataranta na, ay parang mga bata sa harap ng guro—may halong kaba at takot. May mga kamay na bahagyang nanginginig habang nagtatangkang ayusin ang mga make-up kits, may ilang natumba o nadulas sa sahig sa sobrang bilis ng kanilang pagtakbo, at halos lahat ay nagtatangkang maging invisible.

“MADAM A! Pakiusap po, wag niyo po akong alisin sa trabaho!” sigaw ng isang empleyada, halos lumundag sa kaba habang humahabol sa mabilis na paglalakad ni Madam April Ivy Lozano. “Ngayon po ang unang araw ko rito… maawa po kayo sa akin!”

Ngunit si Madam Ivy, abala sa bawat hakbang, tila walang napapansin kundi ang perpekto niyang aura ng supremacy at suplada. Ang mga mata niya’y nakatutok sa bawat galaw ng opisina, at ang bawat klak ng kanyang heels ay para bang nagbibilang ng bawat pagkukulang sa paligid.

Ang empleyado ay parang maliit na daga sa harap ng leon—natutunaw ang boses sa kaba, nanginginig ang mga kamay, at halos luhaan sa takot. Ang puso niya’y kumakabog nang mabilis, habang pilit niyang iniisip ang lahat ng dahilan kung bakit hindi siya dapat tanggalin sa unang araw pa lang.

“Maawa po kayo, Madam… hindi ko po intensyon ang magkamali!” dagdag niya, halos durog sa takot habang sinusubukang huminga nang mahinahon.

Biglang napatigil sa paglalakad si Madam April Ivy Lozano. Ang buong opisina ay nanahimik, ang bawat mata ay nakatutok sa kanya.

“So… first day mo!” singhal niya, ang boses niya’y matalim, parang sipol na humuhuni sa hangin. “Anong gusto mong palabasin—ako ang mali at ikaw ang tama? Umalis ka na!”

Ang bawat salita ay parang tama sa dibdib ng empleyado, halos mabiyak ang dibdib sa takot. Ang mukha ni Madam Ivy ay seryoso, walang ngiti, ang kilay ay nakataas at ang mata’y tumitingin nang diretso sa puso ng may sala. Halata ang galit at pagiging supplada—isang aura na nagpaparamdam sa lahat na hindi biro ang pagkakamali sa kanyang harapan.

“Your Fired!” sigaw niya, at para bang may kumalabog na bomba sa opisina. Ang echo ng boses niya ay nagpadagdag sa tensyon, halos tumigil ang mundo sa paligid.

Si Ricky, sanay na sa intensity ng boss, agad na isininyas sa mga guard. “Palabasin na po ang babaeng empleyado!” utos niya, halos tumatakbo sa kanyang papel bilang tagapamagitan.

Ang babaeng empleyado ay parang natapon sa yelo—natigilan, nanginginig, at halos hindi makapaniwala sa nangyari sa unang araw pa lang niya. Ang puso niya’y kumakabog nang mabilis, habang ang kanyang mga mata ay naglalakbay sa paligid, naghahanap ng paraan para makaligtas sa galit ni Madam A,

Ang buong opisina ay nanatiling tahimik, bawat isa ay parang naka-freeze sa takot, ramdam ang bigat ng presensya ng boss—isang reyna na hindi basta nagpapatawad sa maliit na pagkukulang. Ang bawat galaw, bawat klak ng heels ni Madam A, ay parang countdown sa bawat kaparusahan sa Glamorous Fashion Designer.

“Ang aga-aga, nakaka-stress!” reklamo ni Madam A habang mabilis na naglalakad papunta sa kanyang opisina. Malakas ang tunog ng takong ng kanyang high heels sa marmol na sahig, bawat hakbang ay parang may kasamang babala sa lahat ng staff na nadaanan niya. Mahigpit ang hawak niya sa kanyang mamahaling bag at halatang naiirita na siya kahit hindi pa man nagsisimula ang araw.

“Ricky!” singhal niya sa personal assistant na nakasunod. “Wag mo na akong ihatid sa office ko! Ayusin mo na muna yung gulo sa mga make-up nila! Nakakahiya sa mga bigating customer na darating mamaya kung puro kalat at kapalpakan ang makikita nila!”

Saglit na natigilan si Ricky, pero agad siyang umayon. “Yes, Madam A. Makakaasa ka.” sagot niya, sabay bahagyang pagyuko. Habang nakatingin sa likod ng amo niyang patuloy na naglalakad, napabuntong-hininga siya nang malalim. Ramdam niya ang bigat ng utos—parang wala siyang karapatang magkamali.

Agad siyang lumihis ng daan para puntahan ang babaeng empleyado na kanina pa nakatayo sa labas. Namumula na ang mata nito at halos pabulong na nagmamakaawa kahit wala na roon si Madam A. Hawak-hawak ng babae ang sariling mga kamay, parang kumakapit sa huling pag-asa.

“Sir Ricky… pakiusap po. Hindi ko sinasadya. Baka pwede n’yong ipakiusap kay Madam na huwag akong tanggalin. Kakapasok ko pa lang dito,” halos humahagulgol na wika ng empleyada.

Napalunok si Ricky, ramdam ang tensyon na parang dalawang kamay na kumakapit sa kanya mula sa magkaibang direksyon—isang amo na istrikto at isang empleyadong desperadong makabalik sa trabaho.

“Sorry po, Ate Lyla…” mahina pero mabigat ang tono ng boses ni Ricky habang nakayuko, halos hindi makatingin sa kausap. “Kung ano ang utos ni Madam A, iyon ang nasusunod. Baka kasi kami pa ang alisin niya sa trabaho kung lalaban tayo. Alam mo naman sa panahon ngayon… ang hirap maghanap ng trabaho lalo na kung wala tayong natapos.”

Huminto siya sandali, saka bahagyang itinaas ang tingin kay Lyla na halos hindi na mapigil ang pag-iyak. “Pero kaya mo ‘yan, Ate Lyla… makakahanap ka pa ng mas maayos na trabaho—hindi tulad dito, at hindi tulad ng boss ko.”

Napapikit siya saglit, ramdam ang konsensiya sa dibdib. “Sorry talaga…” dagdag pa niya, bago siya tuluyang tumalikod at naglakad palayo.

Papasok na sana si Ricky sa loob ng opisina nang may mapansin siyang bagong dumating na sasakyan sa harap ng gusali. Napahinto siya, napakunot ang noo. Ang makina ng kotse ay umungol na para bang nanunukso, at ang katawan nito ay kumikintab sa sikat ng araw—magara, marangya, at halatang pagmamay-ari ng isang makapangyarihang pamilya.

Unti-unti siyang natigilan, nanlaki ang mga mata. “H-hindi maaari…” bulong niya sa sarili.

Isa-isang lumabas ang mga sakay, at doon na tuluyang bumigat ang dibdib niya.

Una, ang Step Mother ni April Ivy Lozado—babaeng hayok sa kayamanan, nakangiti ng pilit na parang laging nagtatago ng sungay sa ilalim ng kanyang mamahaling sombrero. Sa bawat galaw nito, halatang sanay sa kapangyarihan at luho.

Kasunod ay ang Ama ni April Ivy—tahimik, malamig, at tila walang pakialam. Kahit pa ilang ulit nang nasaktan at napahiya ang sariling anak, nananatili itong tikom ang bibig, parang wala siyang lakas ng loob na ipagtanggol ang dugo ng kanyang laman.

At huli, ang anak ng kanyang Step Mother na si Claire—nakasuot ng designer dress, kumikinang ang mga alahas, at halatang lumaki sa layaw. Ang bawat tingin nito ay puno ng yabang, para bang lahat ng tao sa paligid ay mga alipin na handang sumunod sa lahat ng kapritso niya.

Nanigas si Ricky sa kinatatayuan niya. Ramdam niya ang malamig na pawis na dahan-dahang gumapang sa kanyang batok. Ang presensya ng pamilyang ito ay parang bagyong paparating—alam niyang may kasunod na gulo, at tiyak na si April Ivy ang muling masasaktan.

To be continued