All Chapters of Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo: Chapter 1 - Chapter 10

“Kumilos! Kumilos! Huwag kayong babagal-bagal!” sigaw ni Ricky, halos maubos ang boses habang tumatakbo sa malawak na opisina. “Baka nakakalimutan niyo, darating na ngayon ang Reyna ng mga Suplada! Alam niyo ‘yan, wala siyang ibang ginagawa kundi magtaray at parusahan ang kahit sinong mahuhuli sa mali!” sambit niya, halatang matagal na niyang tiniis ang kakaibang ugali ng kanyang boss. Ang Glamorous Fashion Designer ay parang kaharian ng fashion—malalaking salamin ang bumabalot sa reception, chandeliers na kumikislap sa liwanag ng araw, at mga mannequin na nakasuot ng elegante at daring na designer outfits. Ang sahig ay makintab na marble, perpekto para sa mini-runway sa bawat hakbang ng empleyado at aplikante. Sa open workspace, abala ang mga designer sa sketches at fabric swatches, habang ang assistants ay nagtatakbuhan dala ang make-up kits, portfolios, at accessories. “Bilis-bilis! Pasado alas syete na!” sigaw ni Ricky, sabay tumakbo sa hallway. Ang ilan sa mga empleyado ay halo

April Ivy Lozano: POV Pabagsak kong iniupo ang katawan kong pagod na pagod—hindi lang dahil sa trabaho, kundi dahil sa walang tigil na pag-iisip tungkol sa aking ama at sa tunay kong ina. Para bang hindi ako nauubusan ng bigat na pasan. At ngayon? Pagdating ko pa dito sa office—My God! Nakaka-stress silang lahat! Mga empleyado kong hindi marunong sumunod kahit sa simpleng instruction! Mahirap bang intindihin ang mga sinabi ko? Para silang mga pipi at bulag na wala sa tamang direksiyon! "Ughhh!" Madiin kong napahampas sa mesa ang ballpen kong hawak. "Kung akala nila matitiis ko ang kapabayaan nila, nagkakamali sila!" sigaw ko sa loob ng opisina, kahit mag-isa lang ako. Ang boses ko ay nag-echo pa sa apat na sulok ng kuwarto, tanda ng init ng ulo ko. Maya-maya’y sunod-sunod na katok ang umalingawngaw sa pintuan. Kumunot ang noo ko, mabigat ang hinga ko, at para bang gusto kong sabunutan kung sino man ang nanggugulo. Bumungad si Ricky, ang pusong babae kong secretary. Halata sa

“Cheeee!” singhal ni Ivy sa lalaking estranghero. Ngumisi lang ang gwapong lalaki, parang wala lang sa kanya ang taray ni Ivy. “Alam mo ba, miss… mas lalo kang nakakaakit kapag nagsusungit ka. Para bang ang bawat salita mo, bulaklak na kahit may tinik—mas lalo lang nakakadagdag sa ganda mo.” Napailing si Ivy pero hindi niya napigilang mapatingin saglit sa lalaki. “Ako na ang bahala sa kaibigan kong ito,” dagdag pa ng lalaki, sabay tingin kay Ivy na parang siya lang ang tao sa paligid. “Medyo pagod lang siya sa trabaho, tapos nakainom pa. Pero kung ako tatanungin mo, kahit pagod ako buong araw, mawawala lahat ng bigat kapag tinititigan ko ang mga matang katulad ng sayo.” “Ganyan naman kayong mga lalaki!” singhal ni Ivy, sabay taas ng kilay at madiing tingin sa gwapong estranghero. “Kapag nakuha niyo na ang gusto niyo, iiwan niyo na kami! Mga pa–sweet talk lang, bolero!” Hindi na niya hinintay ang sagot ng lalaki, agad niyang pinaandar ang sasakyan, halos umusok ang gulong sa bilis

“Ohh! Hi — totoo ba ’yang sinasabi mo, Mr. Elite?” buntong-hininga ng babae, sabay tawa na may halong biro. Si Dom, na halatang tinamaan na ng alak, ay napapikit at napailing habang nakatitig dito. Mabagal ang kanyang paghinga; ramdam niya ang init ng alak na sumasabay sa malamig na simoy ng hangin. Pinilit niyang magpokus, ngunit kahit anong pilit ay parang lumalabo ang kanyang paningin. Hindi kaya babae ’to? O baka nagkakamali lang ako… aa, lasing na talaga ako, bulong niya sa sarili, habang pilit sinusuri ang mukha ng kaharap. “Bolero ka pa rin hanggang ngayon, pinsan!” sagot ng babae, nakangisi. Ngunit sa pandinig ni Dom na lasing, unti-unting nagiging magaspang at pamilyar ang boses nito. Hindi na matamis na tinig ng babae ang naririnig niya kundi malalim at pamilyar — boses ng isang lalaki. Napakurap-kurap siya, pinilit ituwid ang tingin at bahagyang umatras. “R-Ricky…?” gulat na sambit ni Dom, sabay napailing, hindi alam kung panaginip ba o kalokohan lang ng alak ang nangya

Grabe, mayaman pala talaga ang GFD?! Hindi na makapaniwala si Dominick habang paikot-ikot ang mata niya sa bawat sulok ng gusali. Marmol ang sahig, kuminang sa liwanag ng mga chandelier, at bawat empleyado’y parang sanay nang magsuot ng mamahaling damit. “Hala ka, Dom! Baka matapilok ka lang dito, presyo ng sahig isang buwan na sahod mo!” bulong niya sa sarili, sabay hinga nang malalim habang inaayos ang buhok niya na parang may photoshoot. “Nasaan na ba si Madam A? ‘Yung tinatawag nilang suplada… ‘yung bruha daw. Ewan, baka bruha nga pero baka bruha na maganda. Ay teka—bakit ba ako kinakabahan?!” dagdag pa niya, habang pinipilit iwaksi ang kaba at pilit pinapalitan ng pormang mayabang. Pagdating niya sa malawak na silid, halos malula siya sa laki ng opisina—may carpet na parang hindi pa nadadapuan ng alikabok, mga painting na siguro kung ibenta, puwede nang pambili ng kotse, at mesa ni Madam A na punong-puno ng dokumento pero nakapila ang pagkakaayos na parang art exhibit. Kinabah