Chapter 4.

“Anong klase kang anak, Ivy?! Ganyan ka ba pinalaki ng nanay mo? Gumaspang ang ugali mo simula nang tumira ka sa piling ng iyong ina!” singhal ni Ama, halos sumabing ang litid sa leeg sa sobrang galit.

Napailing ako, saka napait na tumawa. Really? “Huwag n’yo nang idadamay si Mama sa usapang ito. Kung galit kayo sa akin, sa akin lang! Umalis na kayo bago ko pa kayo ipakaladkad sa mga gwardiya. At least, kahit papaano, may natitira pa akong konting paggalang sa inyo. Huwag n’yo nang sayangin ’yon.”

“Wala kang kwentang anak!” sigaw niya — at bago pa ako makapaghanda, dumapo ang isang mabilis at matalim na sampal sa aking pisngi.

Napatigil ako saglit; nanginginig ang panga, pero hindi ako umiling. Hinaplos ko nang dahan-dahan ang namumula kong pisngi at ngumiti nang sarkastiko. “Ako ang walang kwenta? Excuse me, hindi ba’t kayo ang dapat sinasabihan niyan? Hindi ba’t kayo ang umalis at nang-iwan sa amin? Don’t you dare throw that word at me!”

Pumugon ang galit sa dibdib ko. “Mga gwardiya!!!” malakas kong tawag — at sa isang iglap, bumukas ang pinto. Pumasok ang mga gwardiya, nakatindig, handang sumunod. “Pakilabas ’tong bisita ko,” madiin kong utos, sabay tingin kay Ama na para bang wala na siyang kapangyarihan sa akin.

Kinuha ko agad ang maliit kong bag at matapang na lumabas ng opisina, nakataas ang baba. Lahat ng empleyado na madaanan ko ay kusang nag-aalisan sa daraanan — hindi lang dahil takot sila sa eksena kundi dahil sanay na sila sa akin: suplada, prangka, at walang sinasanto. Ganito na ako mula nang iniwan kami ni Ama at sumama siya sa iba.

Huminto ako sandali sa lobby, pinunasan ang gilid ng mata, at ngumiti nang mapait. “That’s why I hate to love someone… nakakabw*isit lang,” mahina kong saad, bago tuluyang umalis, dala ang bigat at ang yabang na nagsisilbing proteksyon laban sa kahit sino.

Sumakay ako sa sasakyan at sinara ang pinto nang parang pinipiit ang hangin sa dibdib ko. Gusto ko lang umalis — agad, kahit saan, basta maalis ang tanawin ng pag-alis ni Papa kasama ang stepmother ko. Pinasubo ko ang susi, pinatay ang makina, at pinaandar. Parang tugtog lang ng makina at klakson ang pumuno sa loob — isang panandaliang konsiyerto para maalis ang katahimikan sa puso ko. Pinahurutan ko nang mabilis, sinisiksik ang galit at pagkadismaya sa gas pedal — paandar na lang ng paandar, ’wag na magtanong.

Sa rearview, nakita ko ang hugis ng kanilang mga anino na unti-unting humuhupa. Isang suntok iyon sa loob — sumakit, pero itinanggi ko. Hindi ko namamalayan na may dumadaloy nang luha; dahan-dahang tumulo ang unang patak, saka sumunod ang iba. Pinisil ko pa rin ang manibela, pilit pinipigilan ang pag-iyak na parang sisigaw sa loob.

Lumipas ang minuto at oras, at sa hindi ko namamalayan, huminto ako nang panandalian. Nang tumingin ako sa paligid, doon ko lang napansin — nasa parking lot pala ako ng bar: may usok sa hangin, amoy alak at mantika mula sa naglalakad, at kumikislap ang mga neon sign na pula at dilaw. Malamlam ang ilaw at ang musika mula sa loob ay parang malayong dagundong na pumapasok sa bintana ng kotse.

“Excuse me!” sigaw ng isang lalaki mula sa labas; may lakas at pagka-irita sa tinig niya habang malakas niyang kinakatok ang salamin ng kotse ko. Nakalabas ang braso niya, may baso sa kamay at pamumula ang mukha sa galit. Hindi ko agad pinansin — sobra pa ang luha ko, nag-iwan ng guhit sa pisngi ko, at pumikit-pikit ako para pigilan ang sobrang pagdurugo ng emosyon.

Hindi tumigil ang lalaki. “Babasagin ko ang salamin ng kotse mo kapag hindi ka umalis sa parking lot ng bar ko!” Siguro iniisip niyang may karapatan siyang mag-utos sa akin; may pagka-bulabog at pang-aasar ang pananalita niya.

Sandali, tumigil ang mundo ko sa puntong iyon. Narinig ko lang ang sariling tibok ng puso — mabilis, malakas — at ang malamig na hangin pumapasok sa bentana. Ang unang reaksyon ko ay galit; sariwa pa ang sampal, at hindi ko papayagan na may taong magtulak-tulak sa akin. Ngunit may katahimikan din na kumakawala: takot na hindi ko inamin sa sarili. Alam kong kaya niyang gumawa ng kabangisan — kayang niyang basagin ang salamin, at baka may mas masahol pa.

Hinawakan ko nang mas mahigpit ang manibela. Nanginig ang mga daliri ko, hindi lang dahil sa lamig kundi sa kumpol ng emosyon: pagkasuklam, takot, at isang supladang pride na ayaw magpakitang hina. Pinilit kong itama ang mukha sa mirror, tinanggal ang mga luha gamit ang likod ng kamay, at pinilit na ngumiti nang mapait.

Bumaba ang boses ko, malamig at may pagka-mapanukso: “Ano’ng problema mo? May parking sticker ako dito.” Bahagyang ibinaba ko ang bintana ng ilang pulgada — sapat lang para marinig ako, pero hindi para makapasok ang amoy ng alak o ang kanyang arogansya. Pinilit kong magmukhang kontrolado; suplada, parang hindi ako naaapektuhan ng mga banta.

“Anong problema mong lalaki ka!” singhal ko, madiin at mataas ang kilay habang mabilis kong ibinaba ang bintana. “Hindi mo ba nakikita na naka-park ng maayos ang kotse ko? Kung hindi ka marunong tumingin, bumili ka ng salamin para sa mata mo!”

Napaatras ang lalaki sandali, pero agad ding bumalik ang yabang sa tindig. Kumalansing ang hawak niyang baso at halos mabasag sa pagkakapisil ng kanyang palad. “Hoy, Miss!” malakas niyang sigaw, ramdam ang kalasingan pero mas nangingibabaw ang yabang. “Ang parking lot na ito ay pag-aari ko, at ang may karapatang gumamit nito ay mga customer ko lang! Hindi ’yung kung sino-sinong tulad mo na akala mo kung sino!”

Napangisi ako, mapait at may halong pang-aasar. Dahan-dahan kong pinunasan ang pisngi kong basa pa ng luha kanina, tapos tumingin ako sa kanya na para bang hindi ako natitinag. “Customer? Bakit, may nakasulat ba sa mukha mo na ikaw ang batas dito? Kung gusto mong maging hari, magpagawa ka ng sariling trono sa gitna ng kalsada!”

Lumapit pa siya sa bintana, halos dumikit ang mukha niya sa salamin. Nagsalubong ang kilay, namumula ang pisngi — hindi mo alam kung dahil sa alak o sa nag-uumpugang galit. “Huwag mo akong binabara, babae ka! Pwede kitang ipahila palabas diyan at ipatapon ang kotse mo!”

Napahagalpak ako ng tawa, malamig at may bahid ng pang-iinsulto. “Subukan mo, kung may tapang ka! Tingnan natin kung sino ang unang mapapahiya — ikaw na mayabang at lasing, o ako na hindi marunong umatras.”

“Jaime!” tawag ng isang pamilyar na tinig mula sa gilid. Matinis pero buo ang boses ng lalaki, at sapat para mapalingon ang basagulero.

Mula sa anino ng neon lights, lumapit ang isang lalaki — matangkad, maayos ang tindig, at halatang hindi lasing. Ang suot niya’y simpleng polo na naka-unbutton ng kaunti sa dibdib, at ang ngiti niya’y parang sanay sa pang-aakit. Kinindatan niya ako bago pa man siya tuluyang lumapit.

“Anong problema, ha?” seryoso pero may halong biro ang tono niya, sabay tapik sa balikat ni Jaime. “Mukha ka nang lasing, at heto ka pa, pinagiinteresan mo ang magandang babaeng nakaupo sa loob ng mas maganda pang sasakyan.”

Bahagya siyang yumuko para masilip ako sa loob ng bintana, saka ngumiti ng malambing — parang wala lang ang tensyon. “Miss, siguro natatakot ka kanina… pero don’t worry. If I were you, hindi ko rin hahayaang lapitan ng kung sino. Sa ganda mong iyan, dapat lang may VIP treatment ka.”

Kumunot ang noo ni Jaime, pero natigilan siya nang marinig ang halong biro at pang-aasar sa tono ng lalaki. Ako naman, napapikit sandali, pilit pinipigil ang mapait kong ngiti. May kung anong epekto ang bolerong aura ng bagong dating — parang biglang nabasag ang pader na itinayo ko kanina.

“Pasensya ka na, Miss,” dagdag ng lalaki, ngayon ay diretso nang sa akin ang tingin, may halong paghanga. “Kung ako ang tatanungin mo, mas bagay kang pumarada sa puso ko kaysa sa parking lot na ’to.”

To be continued