Sweet Heart 7 ความรู้สึก

Sweet Heart

หวานใจคุณชายไอดอล 7

Min talk

ในขณะที่ตัวผมเองยืนอยู่หน้าห้องน้ำเงียบ ๆ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงคนข้างในไม่ได้ จึงลอบมองเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจจะคิดไม่ซื่ออะไรกับน้องมัน เพราะตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าพายจะดันลืมปิดประตูห้องน้ำ

ทันทีที่เห็นร่างเปลือยเปล่าขาวผ่อง ผิวอมชมพู เอวคอดกิ่ว สะโพกสวยนั้น ยืนโงนเงนอยู่สักพักก่อนจะก้าวขาลงไปในอ่างน้ำ ผมก็ต้องรีบเดินออกมากจากตรงนั้นทันทีก่อนที่ภายในของผมจะร้อนเป็นไฟแข่งกับน้องมัน

ผมเดินผ่านออกมาจากห้องนอนสีชมพูอ่อน คงน่าจะเป็นของเด็กนี่ล่ะ เพราะผมจำได้ว่าเธอชอบสีชมพู

พรึ่บ...!

" ว๊ายย! ไอ้มินบ้า ฉันจะฆ่าแก" ยัยเด็กฟันหลอวัยประมาณเจ็ดขวบร้องโวยวายทันทีที่กระโปรงนักเรียนสีน้ำเงินเข้มถูกถลกขึ้น

" ถ้าคิดว่าวิ่งทันก็มาเลย แบร่" เด็กชายที่โตกว่าถึงห้าปีแลบลิ้นปริ้นตาใส่อย่างท้าทายก่อนจะวิ่งหนีไป

" กางเกงในสีชมพูนี่หว่า ว๊าย ๆ " คนถลกกระโปรงล้อเด็กหญิงจนติดปาก

" จะฟ้องป้าแก้ว ฮื้อออ~ "

อาจจะฟังดูตลกไปหน่อยนะที่ผมดันจำได้เธอเพราะเหตุการณ์นี้ ตอนเด็ก ๆ ผมชอบแกล้งพายด้วยการเปิดกระโปรงของเธอ และก็ได้เห็นกางเกงในสีชมพูทุกครั้งไป จะว่าไปภาพนั้นยังก็ยังติดตาถึงทุกวันนี้เลย

ส่วนอีกห้องก็ไม่น่าจะเดายากคงเป็นห้องของไอ้พีทเพื่อนแก๊งตกปลาในวัยเด็กของผม ดูจากโปสเตอร์นักฟุตบอลที่ติดหน้าประตูห้องไอ้หมอนี่ก็ชอบทีมเดียวกันกับผมซะด้วย

" ไอ้มิน มึงจะย้ายมาเรียนที่นี่มั้ย?" เด็กชายพีทกำลังหย่อนเบ็ดตกปลาลงที่ริมคลองอย่างใจเย็น

" ไม่หรอก เพราะอีกไม่นานปู่กับย่าก็จะมารับไปอยู่ด้วยแล้ว" มินตอบเพื่อนวัยเดียวกันในขณะที่เขากำลังหิ้วถังใส่ปลาที่ตกมาได้หลายสิบตัวไปวางไว้ริมต้นไม้ข้าง ๆ คลองก่อนจะเดินมานั่งลงข้างเพื่อน

" อ้าว มึงไปแล้วใครจะอยู่กับป้าแก้วล่ะ?"

" กูก็ไม่รู้ แต่แม่กูนั่นแหละที่เป็นคนบอกให้ไป" และนั้นก็เป็นบทสนทนาครั้งสุดท้ายระหว่างเด็กชายทั้งสองคน

ผมมองไปรอบ ๆ ห้องสูทขนาดใหญ่ ที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายกระทั่งสะดุจสายตาเข้ากับภาพถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต้ะทำงาน ที่แท้พีทก็รับราชการตำรวจนี่เอง ไม่เสียแรงที่มันหัวไวและเรียนเก่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผิดกับอีกคนข้าง ๆ ซึ่งก็น่าจะก่อเรื่องแสบ ๆ ตั้งแต่เด็ก ๆจนถึงตอนนี้ไม่หยุดหย่อน

" กลับบ้านไปหาพ่อหาแม่นะเจ้าปลา ยกโทษให้พี่พีทกับไอ้มินด้วยนะที่รังแกพวกแก" เด็กหญิงแอบย่องเข้ามาขโมยถังใส่ปลา ก่อนจะรีบวิ่งหนีมาหลบข้างพุ่มไม้ริมคลองอีกฝั่ง มือเล็กค่อย ๆ เทปลาทั้งหมดในถังลงคลองอย่างสบายใจ

" เห้ย หยุดนะ ยัยเด็กขี้ขโมย!" เสียงดังออกมาจากอีกฝั่งของพุ่มไม้ใหญ่ ทำให้เด็กหญิงตัวเล็กตกใจจนพลาดปล่อยถังหลุดมือลงคลอง ก่อนจะตั้งท่าวิ่งหนี แต่ทันทีที่สายตาไปสะดุจเข้ากับอะไรบางอย่างนั้น

" กรี๊ด !! ไอ้มินมีจู๋ พี่พีทช่วยด้วย " พายตกใจกลัวก่อนจะวิ่งร้องไห้ขี้มูกโป่งหนีไป ส่วนเด็กชายคนนั้นก็มัวแต่จะจับขโมยจนลืมไปว่าตนเองกำลังยืนฉี่อยู่

นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้ผมยังจำยัยเด็กแสบนี่ได้ไม่เคยลืม ครั้งผมตกปลากับไอ้พีทมาได้ เด็กนี่ก็เอาไปแอบปล่อยลงคลองจนหมด พอจับได้พายก็ให้เหตุผลว่าสงสารมัน แต่น้องมันจะรู้บ้างมั้ยว่าปลาที่ปล่อยไปนั้นมันตายตั้งแต่ตกขึ้นมาได้แล้ว " หึ ยัยเด็กโง่"

และมันจะแปลกไปไหม ถ้าผมจะบอกว่าเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น ดันทำให้ผมประทับใจในความใจดีของเด็กคนนี้ ความแสบและอ่อนโยนที่อยู่ในตัวของพายยังคงติดอยู่ในใจผมมาตลอดจนถึงทุกวันนี้

" ก็น้องมันน่ารัก ถึงจะแสบมากแต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี"

ผมเดินออกมาสูดอากาศภายนอก บริเวณริมระเบียงคอนโด พลางคิดถึงวันเก่า ๆ ที่ผ่านมาครั้งตอนอายุสิบสอง ก่อนที่ผมจะต้องย้ายไปอยู่เกาหลีกับพ่อด้วยความไม่เต็มใจแต่ก็ยากจะปฏิเสธได้ ก่อนหน้าที่จะไปผมได้ย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัดกับแม่และคุณยายประมาณหนึ่งอาทิตย์ จึงทำให้ได้รู้จักสองศรีพี่น้องเจ้าของห้องนี่แหละ

และใครจะไปคาดคิดว่าวันหนึ่งผมจะได้โคจรมาเจอยัยเด็กพายนี่อีก ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไปใช้ชีวิตไกลแสนไกลแล้วเวลาก็ผ่านมาแล้วตั้งหลายปี ถึงจะลืมเด็กแสบคนนี้ไปบ้าง แต่พอได้มาเจอกันอีกครั้งก็ทำให้อดคิดถึงวันเก่า ๆ ขึ้นมาไม่ได้ แถมโตขึ้นน้องมันก็ทั้งน่ารักทั้งสวยใช่ย่อยอีกต่างหาก

และผมควรจะจัดการยังไงกับความรู้สึกวูบวาบตอนนี้ดี บอกตามตรงว่าตอนเห็นร่างเปลือยเปล่าของพายเมื่อกี้ผมก็แอบคิดอะไรกับน้องมันนั่นแหละ ก็สวยขนาดนั้นผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องชอบเป็นธรรมดา

แต่ก็คงไม่กล้าทำอะไรเกินเลยหรอกเพราะนอกจากเราจะรู้จักกันมาก่อน พ่อแม่พายก็เคยมีพระคุณกับครอบครัวผม และอีกอย่างเหมือนน้องมันจะไม่ค่อยโอเคกับอาชีพผมสักเท่าไหร่

" อาชีพต้องคำสาป ที่รักได้ คบได้ แต่เปิดเผยไม่ได้"

ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดหวังจะอัดนิโครตินเข้าปอดเพื่อผ่อนคลายอารมณ์พลุ่นพลานของตัวเองด้วยเช่นกัน ถึงผมจะเดินหนีออกมาและพยายามคิดโน้นคิดนี่ไปเรื่อย แต่ภาพของพายที่เผยให้เห็นทุกสัดส่วนเมื่อครู่ก็ยังคงตามมาหลอกหลอนผมไม่เลิก

และผมแม่งก็บ้าไปคิดอะไรกับน้องมัน เมื่อจู่ ๆ ก็ดันมีอารมณ์ขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งที่ผ่านมาก็เคยเจอผู้หญิงสวย ๆ เอ็ก ๆ มาก็เยอะ แต่ด้วยที่นิสัยของผมนั้นเป็นคนใจแข็งในเรื่องนี้พอสมควร และด้วยอาชีพที่ผมไม่สามารถทำอะไรตามใจชอบได้ มันจึงไม่เคยเกิดปัญหาเรื่องชู้สาวสักเท่าไหร่ เว้นแต่จะมีคนสร้างสถานการณ์ ปั่นกระแสอย่างที่เกิดขึ้นจนชินตานั้นแหละ

ครืด~

มือถือผมสั่นขึ้นมาในเวลานี้ นั้นก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากหนึ่งในสี่คนในวง ตอนนี้ประเทศที่พวกมันอยู่เป็นเวลาเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่เมืองไทยมันคือตีสี่ และดูเหมือนว่าไอ้คนที่กำลังโทรเข้ามาจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่

ผมรับสายด้วยภาษาเกาหลี เพราะคนที่โทรเข้ามาคือแทยังหนึ่งในสมาชิก CG4 เนื้อหาสาระก็ไม่มีอะไรมากนอกจากเกมส์นี้เล่นยังไง หรือจะลองเปลี่ยนทรงผมใหม่ดีไหม ผมให้คำแนะนำสั้น ๆ ไปว่า " กูจะนอน " ซึ่งนั่นมันก็เข้าใจแหละก่อนจะขอโทษผมเพราะลืมตัวนึกว่าอยู่เกาหลีด้วยกัน

ผมเป็นหนึ่งในสมาชิก CG4 ของเกาหลีที่ยัยเด็กโง่บอกว่าไร้สาระ ชื่อในวงผมคือ มินจุง ก็คนที่น้องมันพูดถึงอีกนั่นแหละ และมีสมาชิกอีก 3 คน หลังจากเวอร์ทัวร์ที่ไทยเสร็จหมาด ๆ ผมก็กะจะอยู่ต่อที่นี่ยาวเลย

โดยภาพข่าวที่ CG4 ขึ้นเครื่องกลับเกาหลีทันทีหลังประกาศพักวงสามเดือนนั้น ก็มีอีกคนที่บุคลิกคล้ายผมขึ้นเครื่องไปแทน อาจจะมองว่าหลอกลวงแฟนคลับ แต่มินจุนก็คือมินจุน คนที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง แม้พี่ชินผู้จัดการส่วนตัวจะด่าเช้าด่าเย็นผมก็ไม่สน

" มึงจะเก็บตัวที่เมืองไทยท่านประธานรู้รึยัง มึงกำลังจะสร้างปัญหาใหญ่รู้ตัวมั้ย? "

" ผมเคยสนพ่อเหรอ? ยังไงผมก็ไม่กลับเกาหลี จัดการให้ด้วยล่ะกัน"

เวลาผ่านไปซักพักหลังจากผมนั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองจนคิดว่าปกติแล้ว จึงคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องเข้าไปดูคนด้านในที่ทิ้งให้อยู่คนเดียวนานขนาดนี้ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นรึยัง

จังหวะที่ผมกำลังจะเดินเข้าไป พายก็นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาพอดี คราวนี้เป็นผมที่น่าจะอาการหนักกว่าน้องมันเข้าให้แล้ว ผมยืนมองร่างบางที่พันด้วยผ้าขนหนูสีขาว พายปล่อยผมที่เปียกหมาด ๆ ยาวสลวยลงมาถึงกลางหลัง หยดน้ำใส ๆ ยังคงเกาะที่ไหลมนและซอกคอขาวนวลเนียนทำให้ผมแทบจะหายใจติดขัด

เราสบตากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา บรรยากาศชวนอึดอัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ผมมองเครื่องหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางค์แต่งเติม แต่แก้มยังคงขึ้นสีแดงก่ำ คงเพราะฤทธิ์ของยานั่นยังไม่หมดไป

คนตัวเล็กยังคงมีสีหน้าและท่าทางที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ค่อยเต็มร้อย ถึงแม้จะพยายามทำตัวให้ปกติแค่ไหนแต่สายตาที่มองมายังคงแสดงถึงความต้องการภายในใจของพายอยู่ไม่น้อย

" ดีขึ้นบ้างรึยังคะ?" ผมซึ่งรู้อยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้ายังไม่โอเคซักเท่าไหร่แต่ก็ต้องแกล้งถามออกไปเพื่อทำลายความเงียบงันนี้

" ค่ะ " พายเองก็ตอบผมทั้ง ๆ ที่เม็ดเหงือก็ยังคงผุดขึ้นมาเต็มกรอบหน้าเล็กไม่หยุด ผมเห็นว่าคืนนี้เธอคงจะอยู่คนเดียวไม่ได้แน่เมื่อพายดูตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

" จะให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย ?" ผมถามออกไปทั้งที่ในใจก็นึกหวั่น ๆ อยู่บ้าง กลัวน้องมันจะปฏิเสธเพราะกลัวผมเข้าให้ ในขณะที่ยืนคุยอยู่กับพายผมก็ยังไม่ถอดผ้าปิดจมูกออก เพราะผมก็กลัวว่าน้องมันจะช็อคขึ้นมาหากรู้ว่าผมเป็นใครในตอนที่สติสัมปชันยะไม่ครบถ้วนแบบนี้

" ค่ะ" พายตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนสีชมพูอ่อนนั่นไป ผมเห็นดังนั้นจึงเดินตามเข้าไปกะว่าจะไปหยิบหมอนกับผ้าห่มลงมานอนใต้เตียง

แต่ผมก็ต้องชะงักไปเมื่อจู่ ๆ พายก็โผลเข้ากอดผม ในขณะที่เนินอกที่โผล่พ้นขอบผ้าเช็ดตัวแนบสนิทเข้าที่แผ่นอกของผมจนรู้สึกได้ถึงความเต่งตึงของสองเต้าตรงหน้า

ผมได้แต่ยืนนิ่งให้น้องมันกอดเอาไว้อยู่แบบนั้น เพราะลึก ๆ แล้วผมไม่ได้คิดจะทำล่วงเกินพายตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพียงแต่ตอนนี้สถานการณ์มันพาไปจนเกินที่ตัวผมเองจะควบคุมไหวเช่นกัน

ผมก้มลงมองดวงตากลมสวยคู่ที่ช้อนมองขึ้นมาสบตากับผม พายแสดงความต้องการออกมาโดยไม่ต้องพูดผมก็รับรู้ได้ว่าน้องมันต้องการอะไร สีหน้าท่าทางแบบนี้คงโดนฤทธิ์ยาปลุกปั่นเข้าให้แล้ว

ผมหลับตาลงพยายามคิดว่าจะจัดการกับปัญหาในตอนนี้ยังไง พายเองก็เหมือนจะทรมานอยู่ไม่น้อย แต่หากผมพลาดทำอะไรน้องมันลงไปตื่นเช้ามาเด็กนี่ต้องโวยวายแน่ ๆ เพราะหากไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาพายคงไม่ทำเรื่องแบบนี้ ผมเชื่อว่ามองคนไม่ผิดเพราะเซนต์อันแรงกล้ามันบอกว่าน้องมันคงเป็นเด็กดี รวมถึงคำพูดของแม่ผมอีกหลายครั้งที่พูดเรื่องของพายให้ฟังอยู่บ่อย ๆ

ในขณะที่ผมกำลังใช้ความคิดเธอก็ดันล้วงมือเข้าไปในเสื้อของผมพร้อมทั้งลูบวนอยู่อย่างนั้น จนสมองของผมในตอนนี้ตะเลิดเปิดเปิงจนไม่สามารถคิดอะไรออกได้อีกแล้ว และที่น่าตกใจไปกว่านั้นมือเล็กของพายกำลังดึงผ้าปิดจมูกผมออกจนร่วงลงพื้น

****************************

Spoil next ep.

" จะให้พี่หยุดมั้ยคะ?"

" ต่อเลยค่ะ...."