Chapter 10 (1)

Nakatulala lamang si Lianna habang nakaupo sa gilid ng pinto. Ilang oras na tanging pag-iyak niya lamang ang naririnig sa buong kwarto.

‘Wala kang puso, Emmanuel!’ sabi niya sa kanyang isip.

‘Makakaalis ako rito, sinusumpa ko 'yan,’ sumpa niya sa kanyang isipan.

Nararamdaman pa niya ang pamamanhid ng kanyang balakang na tinamaan ng sinturon kanina ni Emmanuel. Nararamdaman din niya ang pananakit ng kanyang sentro sa pagiging marahas ni Emmanuel sa kanya.

Para sa kanya ay mga baliw ang mga miyembro ng mga Montecarlo at isipin pa lamang niya na magtatagal siya ay baka magpakamatay na lamang siya. Dalawa lamang ang pagpipilian ni Lianna kundi ang tumakas o magpakamatay na lamang.

Inabot na ng madaling araw ay mas nakaramdam na rin siya ng gutom. Nagdesisyon siya na matulog na lamang kaya naglakad siya papunta sa malaking kama. Humiga siya roon at saka agad na ipinikit ang kanyang mga mata.

‘Kailangan mo ng lakas, Lianna,’ bulong niya sa kanyang sarili.

‘Kailangan mo makatakas sa mahig