Chapter 5

Alexander

Third person's POV

What we can see here is Alexander holding a phone talking to someone on the other side of the line. He's pressing his forehead veins to lessen the pain he's experiencing right now. Nagmamadali siyang naglalakad habang nakasunod naman sa kanya ang kanyang mga bodyguard na parehong naka-suit.

Lumabas siya sa kanyang building na para bang may pupuntahang importanteng lakad. Niluwagan niya rin ang kanyang tie dahil parang nakakaramdam siya ng pagkasakal.

"Fix this Marcell. Ayaw kong madamay

sa

gulong

iyan," taas-tono niyang pagkakasabi sa kausap niya at pumasok sa kanyang sasakyan nung pinagbuksan siya ng isa sa kanyang mga bodyguard. "Sa bahay tayo," sabi niya sa driver niya at umalis na nga sila.

"Ilang

beses mo na itong ginawa Marcell. One last chance, punong-puno na'ko

sa'yo. Ayusin mo ang gulong ito," siguro'y tungkol sa negosyo ang pinag-uusapan nila ng kasama niya at bigla siyang nainis kaya naman agad niyang pinatay ang telepono. Patuloy pa rin siyang nakahawak sa kanyang noo habang pinipisil-pisil ito.

Nasa likurang bahagi siya ngayon ng sasakyan habang nakasandal sa pinto. Nakatulala siyang nakatingin sa labas na para bang may iniisip na kung anong bagay.

"Mukhang

malalim 'yata ang iniisip mo sir ah?" pagtataka ng kanyang head bodyguard na itinuring niya na ring kaibigan na nasa tabi niya. May lahing black american itong si Johnson kaya naman mapapansin ito agad sa kanyang balat. "Are you okay sir?"

"I'm fine Johnson, sumasakit lang ng bahagya

itong

aking ulo. Marami kasi akong pinirmahang

papeles

kanina, nakaduduling lang," sagot ni Alex at huminga ng malalim. He bit his nail on his left thumb showing how stressful he is.

Alam na alam ni Johnson kapag nagsisinungaling ang boss niya. Alam na alam niya kung may problema ito. At alam niya ring huwag na lang itong kausapin para hindi ito maiirita.

Dumating na nga ang sasakyan niya sa kanilang bahay. Bago nakapasok ay bumukas muna ng mag-isa ang isang napakalaking bakal na gate na kulay itim na may initials ng apelyido nila.

Nung tuluyang bumukas ay nagpatuloy na nga ang sasakyan at dumaan sa isang daanang may mga pine tree sa gilid na maayos na nakatanim. Pantay ang bilang ng punong kahoy sa bawat bahagi o gilid ng kalsada kaya naman maganda itong tingnan.

Medyo mahamog din ngayon kaya naman napakagandang eksena ang nililikha nito habang tinatahak nila ang daan.

Pagkadating sa dulo o sa mansyon ay inikutan muna nila ang isang napakalaking fountain at tumigil sa harap ng bahay.

Agad siyang pinagbuksan ni Johnson at bumaba na nga siya at nagmadaling pumasok sa loob.

Pagtataka ngayon ang makikita sa mukha ni Johnson, pagtagaka kung ano talaga ang nangyayari sa kanyang kaibigan. Tumingin na lang siya rito habang ito'y nagmamadaling umakyat sa hagdanan na lumilikha ng tunog.

"Ano

kaya ang nangyayari

sa'yo?" bulong niya.

Nang makarating si Alex sa taas ay agad niyang pinuntahan ang silid ng kanyang ina. Huminga muna siya ng malalim bago niya hinawakan ang doorknob.

Inayos niya ng kaunti ang kanyang sarili at nag-practice ng ngiti ng ilang ulit. "Hoooo..." paghinga niya at binuksan na nga ang pinto.

Agad niyang nakita ang kanyang inang nakaupo sa kama habang nakatingin ng malayo sa bintana.

"Oh, anak nandiyan

ka na pala, kumusta ang trabaho?" she greeted then she smirked exposing her wrinkles on her cheeks and forehead. Her hair is white as snow complementing to the dark colours of the room. She wears a well-made blouse that looks so expensive. Her lower body is covered by the thick blanket keeping her warm in the cold nights.

"Hi Mom, okay naman ang trabaho. Huwag po kayong mag-alala, inaalagaan ko ito ng maayos," sagot ni Alex at tumabi sa kanyang ina.

"Sabihin mo, natagpuan mo na ba siya?" nakangiting tanong ng kanyang ina sabay hinawakan ang kamay niya na para bang inaalala ang pinag-usapan nila kaninang umaga.

Napangiti na rin si Alex at naglabas ng hangin. Tiningnan niya ang kanyang inang nakangising nakatingin din sa kanya.

"Yes Ma, I found her. At salamat

sa'yo. Sa

tingin

ko'y siya na ang babaeng

magpapabago

sa buhay ko," wika ni Alex at napatingin na rin sa labas sa pamamagitan ng bintana.

"Ang pinetree na 'yan. Kasabay mo siyang lumaki anak. Halos magkaedad lang kayo niyan. Kaya

nga

kapag wala ka

rito, tumitingin lang ako sa

bintana

dahil

tanaw na tanaw ko ang punong

iyan. At kapag

gano'n, naaalala kita

agad. Naiibsan ang lungkot ko," hinigpitan niya ang pagkakahawak sa kamay ng anak gamit ang dalawang kamay.

"Ma, huwag mo akong iiwan ha? Ikaw na lang kasi ang taong

pinagkakatiwalaan ko. Ikaw na lang kasi ang taong

kayang

magpalabas ng tunay kong pagkatao. Alam mo, ito ang pinakapaborito kong oras ng araw ko. Kapag

umuuwi kasi ako at nakakausap

ka, hindi ko na kailangang

magpanggap. Nailalabas ko kung sino talaga ako," niyakap niya agad ang kanyang ina na para bang isang walong taong gulang na bata.

"Awwwww, nagpapalambing na naman ang aking baby boy," biro ng kanyang ina at hinagod ang bunok niya.

"Ma naman," pagkainis ni Alex at hinigpitan ang pagkakayakap dito.

He clings too much to her mother because he loves her too much. He can't imagine his life without her. She is his strength, the reason why he's doing all of this. He dedicated his life for her mother so that he can take care of her full time.

"Anak it's time," natigilan bigla si Alex. Bigla siyang nakapag-isip ng kung anu-ano. "It's my time to sleep," dugtong ng mama niya at tumayo na nga si Alex.

"Bye Ma, good night, sweet dreams. I love you," lumakad na nga si Alex at hinawakan ang doorknob. Nakatingin lang siya sa pinto habang may iniisip na kung anu-ano.

"I love you rin anak," sagot ng mama niya kaya natigilan na naman siya. Napalunok na lang siya at lumabas na nga sa silid. Saktong nakasara na ang pinto ay humagulhol na lang siya ng tahimik. Pinipigilan niya ang kanyang sarili maglabas ng tunog dahil ayaw niyang marinig pa ito ng kanyang inang may sakit.

Natutuwa siyang nakausap niya ulit ng maayos ang kanyang inang may Alzheimer's disease. Nagpapasalamat siyang naalala siya nito ulit ngayong gabi at hindi siya itinaboy. Isa itong malaking bagay para sa kanya dahil sa loob ng ilang buwan ay ngayon niya na lang ulit itong narinig na tinawag siyang "anak" pati na rin nung nag-usap sila kaninang umaga.

"Ma," pag-iyak niya habang kagat-kagat ang kamay niya. "Kailan na naman kaya kita makakausap ng ganito? Sana'y ganito na lang parati," bulong niya at dahan-dahan siyang lumayo sa pinto at pumunta na nga sa kanyang silid.

****************