After making our wishes at the temple. Well, after he made fun of my pension wish, we continued exploring Asakusa. Our next stop was the Asakusa Culture and Tourist Information Center, a modern-looking building that stood in contrast to the historical beauty of the temple."Come on, let's check the view from the top," Riel said, taking the lead.Sumunod ako sa kaniya at ninamnam ang kagandahan ng paligid. Pagabi na pala. Mula rito ay tanaw na tanaw ang paglubog ng araw, kung saan nagbigay ng ibang liwanag sa buong syudad. Mula rito, kitang-kita ang kasiglahan ng kalye ng Asakusa. Ang matayog na Tokyo Skytree na hindi kalayuan dito, ang kislap ng mga lanter na nagsisimula nang magbigay liwanag mula sa baba. Lahat ng ito ay sakop ng paningin ko. What a picturesque view."This is..." I trailed off, taking it all in."Beautiful?" Riel finished for me."Yeah," wala sa sarili kong tango. Mula sa harap ay binaling ko ang mata sa gawi niya. The wind was playing with his hair, making it loo
Naglakad-lakad na kami habang sunod-sunod ang mga tanong ko sa kaniya tungkol sa mga nadadaanan. Mabuti na lang talaga at sinasagot naman niya ako na hindi naiinip. Wala kasi akong pinapalagpas at halos lahat ng bagay na makita ay tinatanong sa kaniya. Tumigil kami sa may area kung saan may pa-traditional na activities. May iba't ibang klase ng booths. Some had calligraphy, others had origami, and one even had a place where you could try wearing a kimono. Ang saya tingnan ng paligid. May mga turista na rin na kumukuha ng mga picture, habang may kasa-kasama silang local na nag-ga-guide. Tiningnan ko si Riel at napangiti na rin ako. Lugi sila. Ako, wala na ngang nagastos, may pogi pang tourist guide..."I want to try writing my name in kanji."Tumingin siya sa tinuro kong both, saka niya binalik sa akin ang mata. "You think your handwriting is good enough for that?" ... Iyon lang at nang-aasar lagi. Nakangisi pa 'yan ng nakakaloko, oh. "Excuse me, my handwriting is amazing," I gas
Pinagkrus ko ang mga braso ko at inis na tinanaw ang nagbabayad pang mokong. Para bang nahimigan niya ang nakakamatay kong tingin sa kaniya kaya napalingon siya sa akin. At ang mokong, nginisian pa ako."You're really enjoying this, aren't you?" tiim-bagang kong bulong sa hangin.Tinalikuran ko na ang gawi niya at sumandal sa katabing poste. Doon at nilabas ko na ang kanina pang pinipigilan na apoy ng inis at galit sa mundo. Marahan kong pinagsisipa ang sinasandalan na posted kahit wala rin naman nangyayari. Nasa ganoong posisyon ako, nakasimangot at parang pinagsakluban ng langit at lupa, nang natigilan ako at may naramdamang bagay na dumikit sa pisngi ko. Hindi. Sinadyang idinikit ito sa pisngi ko. Paglingon ko ay nakangiting Riel ang bumaling sa akin. My hand flew up to touch whatever he had just stuck to my face. I peeled it off and squinted at it. A small, round sticker.A cartoonish drawing of a lucky cat, Maneki-neko. Nakangiti ito sa akin, habang ang isang kamay ay nakataas
Nagpatuloy ako sa pagsasalita tungkol sa kung gaano ko hinahangahan ang pagiging hard working ni Kaizu, pero nang makita kong tahimik pa rin si Riel at mukhang hindi naman interesado sa sinasabi ko, nanahimik na lang din ako. Umiiral na naman ata ang pagiging KJ niya. "How was the food?"Mula kay Riel, tumingin ako sa harap at binalingan ang kararating lang na si Kaizu."You're back!" I said with a bright smile.Kaizu nodded. "I just wanted to make sure everything's alright with your food," he said, looking at me kindly.Sasagot pa sana ako nang maalintana dahil naramdaman ko ang paghawak ni Riel sa tumatakas kong buhok sa tainga. Pagbaling ko ay seryoso at suplado niya itong inaayos sa tainga ko. Dahil do'n ay natahimik na rin pati si Kaizu. Tumuwid ito nang tayo at pormal na nilahad ang kamay kay Riel."I didn't introduce myself properly earlier," sabi niya na may respeto sa boses at tindig. "Kaizu Okinawa. It's nice to meet you, Riel-san."Riel, who had been nonchalantly finishi
Tumigil ang sasakyan sa harap nito. Mula kanina, ngayon ko lang naramdaman na halos hindi na pala ako huminga sa sobrang excitement. Nilingon ko si Riel at naabutan kong nakatingin na pala siya sa akin. "Impressive, right?" tanong niya na para bang inaasahan na ang reaksyon kong ito. Tumango ako ng paulit-ulit at nag-thumbs up sa kaniya. "Amazing, Riel. I didn't expect it to be this beautiful." puno ng tuwa ang boses ko."Told you," he smirked, clearly pleased with my reaction. "Let's go?"Huminga ako ng napakalalim, na para bang hinahanda ang sarili sa isang laban. Saglit pa niya ako tinawanan dahil do'n, bago lumabas at pagbuksan ako ng pintuan. "Chuma-chansing ka na naman," mapanuya kong komento nang akbayan niya ako, papasok sa gate. He looked down at me with an unreadable expression. Then, with a slight raise of his eyebrow."Baka maligaw ka kasi sa liit mong 'to," aniya at bahagya pang pinisil ang balikat ko, na hawak-hawak niya. Inikutan ko siya ng mata at hindi na tinugun
(A/N: Sorry kung natagalan, hihi. Na-busy kasi ako sa Watty. Doon talaga ako focus since dumami na followers ko doon. Nandoon din ang story na ito. Completed na rin doon. Just search my username, KYOCHIEE, if you are interested. Married Without a Resumé ang title nito doon. SKL.)Cont:Lumarga na kami papunta sa Asakusa. Siya, tahimik na nagmamaneho, habang ako ay tahimik lang na nahihiya tungkol sa nangyari. Tuwid na tuwid ang pagkakaupo ko, habang ang kamay ay nilalamig na magkatabing nakapatong sa aking hita. Hindi ko talaga alam kung ano dapat ang maging reaksyon ko pagkatapos niya magbitaw ng Tagalog, na alam kong may double-meaning. What was I supposed to say after that? How could I act normal? Ngayon na nga lang nagtagalog, 'yong hindi ko pa inaasahan. Bumuntong hininga ako. I sneaked a glance at him from the corner of my eye, but quickly looked away. Hindi ko talaga kaya. Kapag napapatingin ako sa kaniya, awtomatik na umiinit ang pisngi ko. The silence in the car was almos