The meeting was scheduled for 3:00 PM, and I barely had time to prepare. Sumakay ako ng tricycle papunta roon at ganoon na lang ang kabigatan sa dibdib ko nang sinuko ko kay Manong driver ang natitira kong trenta pesos.
I looked up at the building, and it seemed so tall. The glass windows reflected the sunlight, making the entire building look like it was touching the sky. Ilang beses pa ba ako gugulatin ng mayayaman na ito sa buhay ko? I frowned as I eyed my dress. It wasn't exactly fancy, but it was the best I had. A simple black number, tight around the waist and flowing out slightly at the hips. Hiniram ko pa 'to kay Celine last weekend dahil sa pinuntahan naming event. Akala ko sobrang tino nang tingnan para sa interview na ito pero wala, mukha pa rin akong bruha sa tabi. The sleek glass walls and modern architecture of the lobby screamed wealth and power. A soft hush fell over the room, the kind you only get in places where everything is meticulously crafted to look perfect. Marahas na buntong-hininga ang pinakawalan. Kalma lang dapat. Oo at ninenerbyos ako pero hindi ibig-sabihin, e, aatrasan ko 'to. Trabaho na 'to, oh! With confidence I just gained, I walked toward the revolving doors. Tanging ang ingay lang na naidudulot ng takong ko ang naririnig sa pasilyo. The people working behind their desks were all dressed in perfect suits. They moved around quickly, like they had important jobs. Ang seseryoso nila masyado! What if gulatin ko sila? Syempre, hindi ko 'yon gagawin. Ano ako, baliw? "Excuse me," kuha ko sa atensyon no'ng babaeng naka-assign sa may reception. "I'm here for an interview. Alina Reyes po." She barely looked at me and smiled a little. Kasing-edad ko lang ata siya. Blonde na straight na straight ang buhok. Walang binatbat ang suot ko ngayon sa kaniyang suot. "Please take a seat. Mr. Alcantara will be with you shortly." I nodded, trying not to feel out of place. I sat down in one of the chairs, trying to calm myself down. Tumitig ako sa katapat na orasan at pinanood ang bawat minutong lumilipas. Kada segundo ay lalo nadadagdagan ang kabang nararamdaman ko. Kaso sa ngayon, mas nangibabaw ang kalam ng sikmura ko. Hindi pa ako nag-aalmusal. Alas dos na ng hapon. Inagahan ko ang pagpunta bago ang call time. Pero kahit na anong oras pa 'yan, wala rin naman ako pang-almusal. Iyon na nga lang na trenta pesos ang huling pera ko, e. Saka ko na lang iisipan ang kalalagyan ko mamaya pagkatapos ko dito. "Ms. Alina Reyes?" the receptionist called after seemed like forever of waiting. "Mr. Alcantara is ready to see you now.” Mabilis pa sa alas-kuwatro akong tumayo. Nakasunod lang ako kay blonde girl sa likuran niya, pilit pinapakalma ang dibdib at tiyan na kanina pa nagkakagulo sa loob. The elevator doors finally opened on the 45th floor, surprised by how quiet it was. The hallway was long and fancy, with dark wood on the walls. It was a very calm, almost empty feeling. The only sound I could hear was my own footsteps. Hindi ko tuloy maiwasan hindi kuwestyunin ang sarili kung bagay ba ang isang maingay at burara na tulad ko dito? Tuloy pa rin ang walang katapusan naming lakad ni Blonde girl mula nang lumabas kami sa elevator. Ang dami pa namin nilikuhan bago narating ang destinasyon. We stopped in front of the door, and the blonde girl/receptionist knocked before opening it. "Mr. Alcantara, Ms. Reyes is here," she said, her voice as calm as ever. Binuksan niya ang pintuan at iniwan na lang ako basta pagkaapak ko pa lang sa loob. Una kong napansin ang malaking bintana. Sa sobrang laki, e, halos kita na ang buong syudad. The office was big, with clean, simple furniture. It was so different from anything I was used to. But none of that compared to the man sitting behind the desk. Riel Alcantara. He looked exactly like I imagined a billionaire would. His suit was dark, and it fit him perfectly. His black hair was styled just right. He had a strong jawline, and his eyes seemed to see right through me. I felt small, but also like I couldn't look away. Pakiramdam ko para lang akong naligaw na langaw dito na walang karapatan na maparito. Ang gara na nga ng buong building, ang guwapo pa ng boss. Saan ka pa? Tapos ako? Ayaw ko na lang talaga mag-talk. Natutop ako sa kinatatayuan nang madapo ang tingin niya sa akin. I tried not to let my nerves show, but the truth was, I had never been in a room with someone like him before. Parang gusto ko na lang talaga kumaripas ng takbo palabas at magtalukbong na lang magdamag. "You're Alina, right?" he asked, his voice low and smooth. "Yes, that's me," I nodded, suddenly unsure of myself. Iminuwestra niya ang upuan sa kaniyang harap, senyales na maupo ako doon. Maingat ko naman itong sinunod at pilit iniiwasan ang kanina pa niyang mabibigat na titig sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba o dahil sa kaniya kaya pinagpapawisan ang palad ko. Gusto ko pa sanang magtanong kung may hinahanda ba silang pagkain para sa aplikanteng tulad ko, kasi sa totoo lang, gutom na talaga ako, pero mukhang wala 'yon sa timing. Pero kahit man lang tubig, ayos na siguro ako doon. Nakakapagod din ang nilakad namin ni Blonde girl bago narating ang office na ito. I glanced at Riel, trying to read his face. He was still looking at me, his expression unreadable. Pakiramdam ko tuloy, nababasa niya 'yong tumatakbo sa utak ko ngayon. "I'm not here to waste your time," bigla nyang sabi na hindi inaalis ang mata sa akin. "I've been made aware of your current situation. You're struggling, and I think we can help each other." Napakurap-kurap ako sa narinig. Saan naman niya nalaman ang tungkol sa paghihirap ko? Chismoso, gano'n?Gusto ko siyang pahintuin at sabihing hindi pa ako handa o 'di kaya ay humingi ng kaunting palugit kahit isang araw lang, kaso huli na. Nasa tapat na kami ng pintuan. Talagang wala nang atrasan. "This is my room..." aniya at humarap sa akin. Ewan ko kung imahinasyon ko lang iyon pero parang may saglit na dumaan na nakakaasar na ngisi sa labi niya. Pinihit niya ang door knob at binuksan ito. "My office room, rather..."Para akong nanlumo sa tinatayuan at gusto na lang magpalamon sa lupa nang masilip ang loob. Office room nga!More like corporate office. My eyes widened in surprise nang mapagtantong ito ang ibig niyang sabihin na room kanina. Oh my God, Alina! Ano ba'ng pumasok sa utak mo para maisip na sa kuwarto nga niya kayo mag-uusap? At naisip mo pa talagang may mangyayari sa inyo, ha?!"Wait," I said, suddenly feeling like I had been fooled. "This is your room?"He just looked at me, a sly smile tugging at the corner of his lips. "Yes, and this is where we'll talk."I couldn
Isang simpleng kulay itim na t-shirt lang naman ang pang-itaas niya. Hapit na hapit ito sa malapad niyang balikat, at isang dark-gray na sweatpants. Sobrang simple lang pero kung paano niya ito dalhin ay parang siya na ang naging model nito sa isang sikat na magazine. Feeling ko naman okay lang ang suot kong Doraemon na pajama sa dinner na ito. Nang malapit na si Riel ay tumayo ako bilang pagbati kahit hindi ako sigurado kung iyon ba ang tamang gawin. Sinuklian naman niya ako ng simpleng tango at naupo na sa harap ko.Ang kaniyang presensya ay naging sapat para umalingawngaw ang katahimikan sa paligid kahit na tahimik naman talaga mula kanina. "Good evening, Alina," he casually greeted, his voice smooth, like it always was.Bago ko pa siya mabati pabalik ay mabilis nang nagsipagkilos ang mga tao niya. Nilagyan ng kung anu-anong 'di ko maintindihan na mga bagay ang harap namin. Basta mga pagkain na hindi pamilyar sa akin pero mukhang masasarap.The way his staff members move, placin
I opened my mouth to speak, but no words came out. Instead, I asked myself if I was really okay. Kung tama ba ang naging desisyon kong ito.Gusto kong sabihin sa kaniya lahat. Gusto kong sabihin na 'yong anak niya ay nagipit kaya kumapit sa patalim. Gusto kong sabihin kung gaano kahirap mamuhay sa syudad na walang trabaho, pero hindi ko kaya. "Ayos lang ho ako, 'Ma. Si Scar? Kamusta naman po siya? 'Yong pag-aaral niya?" "Ewan ko ba sa batang iyon, natuto nang magbarkada," natatawa niyang sambit. Ganiyan na talaga siya sa aming magkapatid. Kung 'yong ibang nanay ay halos kamuhian na ang anak kapag pasaway at matigas ang ulo, si Mama hindi. Lagi lang talaga siya kalmado at mapagpasensya. Iyan ang ugali niya na hindi namin namana ng kapatid ko.Hands down talaga ako sa pagpapalaki niya sa amin ni Scar. Ni hindi niya ipinakita na nahihirapan siya kahit mag-isa lang niya kami pinalaki. Sa buong buhay ko, isang beses ko lang siya nakitang umiyak at iyon ay noong g-um-raduate ako sa colle
The rest of the ride was silent, and I spent the time lost in my thoughts, trying to come to terms with the fact that my life had completely changed in just a few hours.Makaraan ang ilang minuto ay tumigil ang sasakyan sa harap ng isang napakalaki at napakalawak na bahay. Ang ibig kong sabihin ay sa harap ng isang mansyon.Napanganga ako nang mapagtantong ito na pala ang magiging tirahan ko pansamantala. As in, for real?"Here we are, Miss Alina," the driver said as he parked the car and stepped out to open the door for me.I took one last look at the car, then followed the driver as he led me to the entrance of the house. Grabe! Unang apak pa lang sa tinatayuan nitong lupa ay halos mangilabot na ako. Sa palabas ko lang nakikita 'yong ganito kagara na mansyon, e. Sinong mag-aakala na darating ang panahon na dadalhin ako rito ng aking mga paa para tumira at magpanggap na asawa no'ng may-ari. Wow!The mansion had high stone walls, tall, elegant columns, and windows so big that you co
Isang itim na kotse ang sumalubong sa akin pagkalabas ko pa lang sa entrance ng building. Ni hindi ko napansin na hindi pala nakasunod si Riel. Kanina lang ay sinasabayan ako sa paglalakad. Saan naman siya nagpunta?Habang nagpapalinga-linga ang mga mata ko sa paligid ay nakuha ng atensyon ko ang lalaking lumabas sa kotseng maghahatid daw sa akin. Nginitian ako na agad ko naman sinuklian ng matamis na ngiti. Kung hindi ako nagkakamali ay parang dalawang taon lang ang tanda niya sa akin. Makisig, matipuno at pormal ang suot. Isa pang hindi mapapa-sa'kin. Lumapit ako sa kotse at ganoon na lang ang pagkatulala ko roon nang mamukhaan ang uri nito. This wasn't just any car. It was a shiny, high-end vehicle, the kind that you only see in magazines or movies. Lumunok ako at mas lumapit pa roon. Pormal akong pinagbuksan no'ng driver. Grabe! Pati pagkilos niya ay praktisadong praktisado. "Miss Alina, please," he said, gesturing toward the back seat.Tahimik akong pumasok at naupo sa loob.
Inayos ko ang napulot na mga gamit at tinapon sa basurahan ang hindi ko na kayang bitbitin. Pinagkasya ko sa iisang maleta ang mga importante at puwede pang gamitin, saka ako nagsimulang maglakad paalis. Wala akong sisisihin. Hindi kasalanan ni Aling Julia kung bakit nasa ganitong sitwasyon ako, at mas lalong hindi rin kasalanan ng mga tao dahil kontrolado ko ang aking buhay. Kung sana mas hinusayan ko pa ang paghahanap ng trabaho ay wala ako sa sitwasyong ito. Huli na talaga ito! Hinding hindi ako papayag na mapunta ulit sa ganitong sitwasyon. Muli kong pinahid ang nagbabadya na namang luha at pumara na nang tricycle papunta sa kung saan ako galing kanina. The pristine hallway felt colder than it had earlier, and my heart was pounding so hard I thought it might burst. Ni hindi ko alam kung paano ulit ako nakarating dito. My legs just carried me while my mind was too clouded with desperation and shame to think clearly.This will be my last chance. My only chance.With a deep breat