Chapter 0102"Salamat, Merlyn. For giving her forgiveness," mahina ngunit taos-puso kong sabi habang hinahawakan ang kamay niya. "At ngayon, wala na akong alinlangan pang harapin ang pamilyang minsang nawasak ko noon. Ngayon, buo na ang desisyon ko—bubuoin ko ulit ito, kasama ka sa bawat hakbang."Tiningnan ko siya sa mata—ang babaeng minsan kong sinaktan, pero ngayon ay pinipili pa rin akong mahalin."Kasama ka, si Mila… at ang bagong miyembro ng ating pamilya. Kayo ang mahalaga sa akin, Merlyn. Kayo ang dahilan ng bawat araw ko ngayon. Tama si Mommy—napakabusilak ng puso mo. Hindi lahat ng nasaktan ay kayang magpatawad. Pero ikaw… ikaw ang dahilan kung bakit naniniwala ulit ako sa pangalawang pagkakataon."Hindi man siya agad sumagot, ngunit ang paghapit ng kamay niya sa akin at ang munting ngiti sa kanyang labi ay sapat na upang malaman kong tama ang desisyon ko—ang ipaglaban ang pamilya namin.Merlyn:"Simula ngayon, wala nang balikan. Ang tanging direksyon natin… ay pasulong, Cri
Chapter 0101 Cris POV Labis akong nasorpresa sa pagdating nila sa opisina—lalo na’t hindi ko inaasahan na makikita ko silang dalawa sa gitna ng napakaraming iniisip ko ngayon. Sa pagitan ng mga tawag, meeting, at papeles, ang presensya ni Merlyn at ni Mila ang nagsilbing liwanag sa araw kong halos malunod na sa trabaho. Tumayo agad ako at mabilis na nilapitan si Mila. “Anak…” yakap ko sa kanya ng mahigpit. Para bang sa bawat yakap ay napapawi ang pagod at lungkot na ayaw kong ipakita sa iba. Napatingin ako kay Merlyn. Bitbit niya ang pagkain na paborito ko. May ngiti siya sa labi, pero bakas sa mga mata ang lalim ng damdaming pilit niyang tinatago. “Merlyn…” mahina kong sambit. “Salamat. Hindi niyo alam kung gaano ko na-miss ang ganitong pakiramdam.” Ngumiti siya ng bahagya. “Kumain ka na. Baka sumakit na naman ang tiyan mo sa stress mo diyan.” Napangiti ako. Kahit papaano, ramdam kong unti-unti kaming bumabalik sa dati. O baka… mas higit pa. Akmang ihahanda na niya ang
Chapter 0100Napalunok ako at bahagyang napangiti. "Salamat po. Hindi ko inaasahan 'to."Tumayo siya at iniabot ang kamay sa akin. "Ingatan mo siya, Merlyn. Maraming galit sa kanya—pero mas marami ang nagmamalasakit."Hawak ang kanyang mga sinabi, tumango ako. "Pangako."At habang paalis na siya, hindi ko maiwasang mapatingin sa langit. Minsan talaga, ang pagsubok ay dumarating hindi para sirain ka… kundi para ipaalala kung gaano kahalaga ang taong pinili mong patawarin at mahalin muli.Agad akong napatingin sa sobre.Dahan-dahan ko itong binuksan at isa-isang inilabas ang laman. Mga larawan. Lahat ng iyon… si Cris.Una, larawan niya sa sulok ng isang bar. Mag-isa. Hawak ang isang baso ng alak, malamlam ang mga mata, para bang wala nang pakialam sa paligid.Sumunod, larawan niya sa loob ng opisina. Nakaupo sa lamesa, tila wala sa sarili habang nakatitig sa kawalan. Sa ibang larawan, puro papel ang nasa harap niya, pero halatang hindi siya nagtatrabaho—halos patagilid na ang ulo, tila
Chapter 0991 Year LaterMula nang pinatawad ko si Cris at binigyan siya ng panibagong pagkakataon, tila ba unti-unting bumalik ang liwanag sa buhay namin. Hindi man madaling kalimutan ang sakit ng nakaraan, araw-araw siyang nagpapatunay na totoo ang pagbabago niya. At sa bawat ngiti ni Mila, alam kong tama ang naging desisyon ko.Ngayon, May 16, 2023, ay espesyal na araw—ika-7 kaarawan ng aming anak na si Mila. Simple lang ang handaan pero punong-puno ng saya at pagmamahal. Nandito ang ilang malalapit naming kaibigan at pamilya. Si Mommy Crisanta ang abalang-abala sa paghahanda ng paborito ni Mila—spaghetti, fried chicken, at chocolate cake.“Happy birthday, anak,” bulong ko habang pinupunasan ang mantsa ng icing sa pisngi niya.“Mahal ko kayo, Nanay, Tatay,” sagot niya habang yakap kami ni Cris.Napangiti ako. Lumaki siyang matalino, masayahin, at maalalahanin. Pero hindi ko maikakaila—nakuha niya ang pagiging seryoso ni Cris. Madalas siyang tahimik kapag may bagong tao sa paligid,
Chapter 098Tumango si Cris, mariin, habang hawak ang aking kamay na parang ayaw nang pakawalan. “Hindi ko na sasayangin, Merlyn. Hindi na.”“Binigyan kita ng another chance, Cris,” seryoso kong sambit habang diretso siyang tinitingnan. “Sana… at sana talaga, hindi mo ako bibiguin. Dahil kapag nasira mo pa 'to, hindi lang ako ang masasaktan—pati si Mila.”Huminga siya nang malalim, bago muling nagsalita, “Alam kong matagal pa bago mo ulit buuin ang tiwala mo sa akin… pero araw-araw kong patutunayan na karapat-dapat akong pagkatiwalaan. At mamahalin.”Tahimik akong tumango. Hindi pa ito ganap na kapatawaran, pero ito ay simula. Simula ng muling pagtayo, at posibleng… muling pagmamahalan.Pagkatapos naming mag-usap ni Cris ay sabay kaming lumabas ng library. Tahimik lang kaming naglalakad papunta sa hardin, pero sa bawat hakbang ay ramdam ko ang kakaibang gaan sa dibdib—parang kahit paano, may bahagyang nabunot na tinik sa puso ko.Pagdating namin sa hardin ay agad naming nakita si Mila
Chapter 097Pagkatapos kong magsuklay ng buhok at mag-ayos sa sarili, agad akong lumabas sa guestroom para sundan si Mila. Sa pagbaba ko ng hagdan, agad kong narinig ang tawanan ng aking anak mula sa dining area.“Mila, dahan-dahan baka mabilaukan ka,” sabay tawa ni Mommy habang pinupunasan ang bibig ni Mila.“Nanay!” tawag ni Mila nang makita ako. “Ang sarap po ng sinangag! Tikman niyo po, dali!”Ngumiti ako at lumapit. “O siya, titikim na si Nanay.”“Good morning,” bati ni Cris na noo’y tahimik lamang na nakaupo at umiinom ng kape.“Good morning,” tugon ko habang umupo sa tabi ni Mila. Ramdam ko ang mga matang nakatingin sa akin, pero pinili kong ituon ang atensyon ko kay Mila na masiglang nagkukuwento tungkol sa mga panaginip niya."Manang, masarap ang luto mo ha," ngiti ko sa kanya."Naku salamat, Ma'am Merlyn. Natutuwa akong makitang buo ulit kayo dito," sagot ni Manang, may halong saya at luha sa mata.Tahimik akong napaisip. Siguro nga… unti-unti na akong tinatanggap muli ng ta
Chapter 096Agad akong bumalik sa kung saan ang daan pabalik sa silid. Yung uhaw ko ay nawawala ng nasaksihan ko ngayon.Habang naglalakad ako pabalik sa aking silid, ang sakit at kalituhan sa aking puso ay mas tumindi. Nawala ang uhaw ko, ngunit pinalitan ito ng isang hindi maipaliwanag na pakiramdam—kalungkutan at hirap. Ang nakita ko kay Cris ay isang paalala na kahit gaano siya kasaktan, hindi pa rin niya kayang tanggapin ang mga pagkakamali niya. At ako, naiisip ko, paano ko siya bibigyan ng pagkakataon na magbago kung hindi ko rin alam kung paano magsimula muli?Pumasok ako sa silid at dahan-dahang isinarado ang pinto. Umupo sa gilid ng kama, tinanaw ang makulimlim na paligid, at tinitigan ang mga alaala namin ni Cris. Napaka-lingid ng bawat detalye ng pagmamahal na binuo namin—mga pangako, mga halakhak, mga luha.Dahil sa gabing iyon, nagbalik sa akin ang isang tanong na matagal ko nang iniiwasan. Magagawa ko bang magpatawad? Magagawa ko bang tanggapin ang lahat ng ginawa niyan
Chapter 095 Umiling si Manang. "Hindi, hija. Oo, nagkamali siya. Pero nung dumating ang balita tungkol sa pagsabog, doon siya tuluyang nagising. Sa sobrang lungkot at pagsisisi, muntik na siyang tuluyang sumuko." Napahawak ako sa dibdib ko, pinipigil ang pagragasa ng damdamin. Kahit papaano, gusto kong isipin na totoo ang lahat ng iyon. Na kahit gaano kasakit ang mga nangyari, may bahagi pa rin pala ng puso niya na kami ang mahalaga. "Salamat po, Manang," mahina kong tugon. "Sa totoo lang, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko ngayon." "Natural lang ‘yan, hija. Pero ang mahalaga, magkasama na ulit kayo. At ang apo mo, masaya na may buong pamilya siyang tinatawag na kanya." Tahimik akong tumango. Muli akong tumingin sa itaas kung saan naroon ang silid ng aming anak. Sa wakas, pagkatapos ng lahat ng bagyo, heto kami... unti-unting binubuo ang sirang pamilya.Matapos kong makausap si Manang ay umakyat na rin ako sa itaas. Tahimik ang paligid ng mansion, tanging boses ng anak kong
Chapter 094Habang pababa ako sa hagdan, agad tumambad sa akin ang masayang eksena ng aking anak, si Mila, na abala sa pag-uusap kay Mommy Crisanta. Kita ko ang saya sa mukha ng apo ko, ang mga mata niyang kumikislap habang nagsasalita. Walang kasing saya ang makita siyang masaya at wala ni isang alalahanin sa mundo.Para bang ang mga tanong ko, ang mga sugat sa aking puso, ay nawawala ng makita ko siya sa ganitong kaligayahan. Kung may isang bagay na tanging nagbigay ng lakas sa akin, iyon ay ang pagmamahal ko kay Mila. Siya ang dahilan kung bakit patuloy akong lumalaban sa kabila ng lahat ng nangyari."Mom, si Lola Crisanta po ay mabait. Parang gusto ko po siya maging lola ko," masayang wika ni Mila sa akin.Tumingin ako kay Crisanta, at nakita ko ang pag-aalaga sa mga mata nito, isang bagay na hindi ko nakita kay Cris noong mga unang taon namin. May mga bagay na hindi ko kayang ipaliwanag, pero siguro, ang pagmamahal ng isang ina sa kanyang anak ay isang hindi matitinag na lakas."